Killer World Tour

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Killer World Tour
Ilustracja
Wykonawca trasy koncertowej
Iron Maiden
Promowane albumy

Killers

Lokalizacje

Ameryka Północna, Europa, Azja

Data rozpoczęcia

17 lutego 1981

Data zakończenia

23 grudnia 1981

Liczba koncertów

137
odwołanych: 12

Widownia

1,7 mln

Iron Maiden
Iron Maiden Tour
(1979–1980) 		Killer World Tour
(1981) 		The Beast on the Road
(1982)

Killer World Tour – trasa koncertowa heavymetalowej formacji Iron Maiden trwająca od 17 lutego 1981 do 23 grudnia 1981 roku, obejmowała ona koncerty na trzech kontynentach, w 15 krajach świata. Grupa po raz pierwszy w karierze zagrała w Ameryce Północnej (jako gość specjalny Judas Priest na trasie „World Wide Blitz Tour 1981” oraz UFO na kilku koncertach)[1] oraz Japonii, gdzie zarejestrowano ścieżki na koncertowy mini album Maiden Japan[2]. Zespół zagrał brytyjskie koncerty w większych obiektach, w tym po raz pierwszy jako gwiazda wieczoru w londyńskiej sali Hammersmith Odeon[3].

Było to również ostatnie tournée, w którym uczestniczył wokalista Paul Di’Anno, który został usunięty z szeregów grupy za niesubordynację i nadużywanie alkoholu oraz kokainy[4]. Zastąpił go pochodzący z grupy Samson charyzmatyczny, obdarzony niezwykle silnym głosem Bruce Dickinson. Grupa wystąpiła z nowym frontmanem podczas serii jesiennych koncertów we Włoszech, pierwszy z koncertów odbył się w Bolonii, 26 października 1981 roku. Trasę zakończyły trzy koncerty w Londynie, w tym czasie muzycy rozpoczęli intensywną pracę nad trzecim albumem studyjnym The Number of the Beast[5].

W toku tournée grupa zagrała serię samodzielnych koncertów w Europie Zachodniej, zapełniając obiekty o pojemności od tysiąca do 10 tys. widzów. Ogromnym zainteresowaniem cieszyły się koncerty w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech i we Włoszech – w tych krajach grupa była gwiazdą pierwszej wielkości. Siedem koncertów w Japonii wyprzedano na pniu, zaś przyjęcie Brytyjczyków graniczyło z ekstazą. Podczas koncertu na „Summernight Festival 1981” w Norymberdze było obecnych około 100 tys. widzów. Grupa po raz pierwszy w karierze wystąpiła w Bloku Wschodnim, dając koncert na festiwalu muzycznym w Belgradzie (Jugosławia) dla 50 tys. widzów. Był to nie tylko pierwszy występ Iron Maiden za Żelazną Kurtyną, lecz również pierwszy koncert przedstawicieli nowej generacji heavy metalu w tzw. Bloku Wschodnim[6]

Z uwagi na częstą niedyspozycję wokalisty Paula Di’Anno kilkanaście koncertów trasy zostało anulowanych. Odwołano część wyprzedanych koncertów w Niemczech, co doprowadziło do zamieszek ulicznych opisywanych przez tamtejszą prasę[3][7]. Ostatni koncert grupy z dotychczasowym frontmanem miał miejsce w Kopenhadze (Odd Fellow Mansion), 10 września 1981 roku. „Killer World Tour” okazała się dużym sukcesem, w ramach trasy muzycy występowali w małych i wielkich salach, na stadionach i wielkich festiwalach. Zabukowano 137 koncertów, zainteresowanie którymi wyraziło 1,7 mln widzów na całym świecie[4].

Supporty[edytuj | edytuj kod]

  • Trust – trasa po Wielkiej Brytanii[8].
  • Whitesnake – koncerty amerykańskie[8].
  • Accept – koncerty niemieckie[8].
  • More – koncerty europejskie[8].
  • Ocean – koncerty europejskie[8].
  • Humble Pie – koncerty amerykańskie[8].
  • Bijelo Dougone – koncerty we Włoszech[8].
  • Joe Perry Project – koncerty amerykańskie[8].

Artyści supportowani przez Iron Maiden[edytuj | edytuj kod]

Setlista[edytuj | edytuj kod]

Bruce Dickinson w Iron Maiden 1981 rok.
  • Introdukcja[9]: „The Ides of March” (z albumu Killers, 1981) na wszystkich koncertach trasy.
  1. „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
  2. „Purgatory” (z albumu Killers, 1981)
  3. „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  4. „Remember Tomorrow” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  5. „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
  6. „Genghis Khan” (z albumu Killers, 1981)
  7. „Killers” (z albumu Killers, 1981)
  8. „Innocent Exile” (z albumu Killers, 1981)
  9. „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
  10. „Twilight Zone” (z albumu Killers, 1981)
  11. „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  12. „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Bisy[9]:

  1. „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  2. „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
  3. Guitar solo
  4. „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
  5. „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)

Uwagi:

  • „Strange World” (z albumu Iron Maiden, 1980) oraz „I’ve Got the Fire” (cover grupy Montrose) były wykonywane tylko kilkakrotnie, w tym podczas trasy po Japonii[9].
  • „22 Acacia Avenue” i „Children of the Damned” wykonano 15 listopada podczas koncertu w Rainbow Theatre jako zapowiedź trzeciego albumu The Number of the Beast. Solo w intro do „Children of the Damned” różniło się od wersji albumowej[9].
  • „The Prisoner” i „Run to the Hills” zostały zagrane podczas „tajnego” show w Ruskin Arms, 23 grudnia 1981 roku. „The Prisoner” miał nieco inny tekst w drugiej partii refrenu[9].

Oprawa trasy[edytuj | edytuj kod]

Iron Maiden, Steve Harris w Manchester Apollo

Oprawa trasy w zasadzie była kontynuacją pomysłów, które grupa zaprezentowała w 1980 roku. Formacja użyła dokładnie tego samego zestawu świateł, opartego o tradycyjne reflektory zawieszone na trzech rampach, oraz ośmiu zestawów z szesnastoma jupiterami, ustawionych po bokach estrady, nad zestawem perkusyjnym oraz w głębi sceny. Grupa wykorzystała także kaskady halogenów zamontowanych na górnej rampie i po bokach sceny. System oświetleniowy ukrywał kilka linijek wyposażonych w światła punktowe oraz dodatkowe reflektory otaczające zestaw perkusyjny i rozmieszczone na szczycie sceny. Pojawiła się natomiast dodatkowa kotara z wizerunkiem maskotki – Eddiego znanym z okładki promowanego albumu Killers czy specjalna, obrotowa kula lustrzana rozświetlająca publiczność. Nie wykorzystywano pirotechniki, natomiast nader chętnie ekipa techniczna wtłaczała na estradę kłęby pary z suchego lodu[4].

Podobnie, jak miało to miejsce przed rokiem, podczas prezentowania kompozycji „Iron Maiden” na scenę wkraczali techniczni przebrani za maskotkę grupy, dzierżąc w dłoniach miotacze suchego lodu zwieńczone reflektorami. Muzykom na tym etapie kariery zależało, na zachowaniu surowego wizerunku koncertowego, pozbawionego zbytnich upiększeń i para-teatralnych rekwizytów. Zrezygnowano z jakiejkolwiek scenografii, jeśli nie liczyć symetrycznie rozstawionych zestawów kolumn i wzmacniaczy czy podium pod perkusję. Liczył się wyłącznie surowy heavy rock. Koncerty, w których uczestniczył już Bruce Dickinson pod względem wizerunkowym nie odbiegały od tego standardu, natomiast w ramach rozgrzewki zespół kilkakrotnie wykonał parę kompozycji przygotowanych na trzeci album studyjny[4].

Daty trasy[edytuj | edytuj kod]

UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.

Data Miasto Kraj Obiekt
Europa
17 lutego 1981 Ipswich Anglia Anglia Gaumont Hall
18 lutego 1981 Norwich University of East Anglia
19 lutego 1981 Oksford New Theatre
20 lutego 1981 Lancaster Lancaster University
21 lutego 1981 Derby Assembly Rooms
22 lutego 1981 Manchester O2 Apollo Manchester
23 lutego 1981 Hanley Victoria Hall
24 lutego 1981 Dunstable Queensway Hall
26 lutego 1981 Guildford Guildford Civic Hall
27 lutego 1981 Bristol Colston Hall
28 lutego 1981 Taunton Odeon
1 marca 1981 Bournemouth Winter Gardens
2 marca 1981 Southampton Gaumont Theatre
4 marca 1981 Bradford St George’s Hall
5 marca 1981 Liverpool Liverpool Empire
6 marca 1981 Middlesbrough Town Hall
7 marca 1981 Newcastle upon Tyne Newcastle City Hall
8 marca 1981 Glasgow Szkocja Szkocja Apollo Glasgow
9 marca 1981 Edynburg Odeon
10 marca 1981 Sheffield Anglia Anglia Sheffield City Hall
12 marca 1981 Birmingham Birmingham Odeon
13 marca 1981 Cambridge Corn Exchange
14 marca 1981 Bracknell Leisure Centre
15 marca 1981 Londyn Hammersmith Odeon
18 marca 1981 Lille Francja Francja Palais St. Sauveur
19 marca 1981 Hawr Arena des Soprts
20 marca 1981 Reims Maison des Sports
21 marca 1981 Paryż Bataclan
22 marca 1981
23 marca 1981 Lyon Palais d’Hiver
24 marca 1981 Miramas Salle des Fêtes
25 marca 1981 Tulon Patinoire Vert Côteau
26 marca 1981 Nicea Théâtre de verdure de Nice
27 marca 1981 Montpellier Palais des Sports
28 marca 1981 Nicea Palasport Olimpicco Arena
30 marca 1981 Mediolan Włochy Włochy Rolling Stone
31 marca 1981 Reggio nell’Emilia Palasport
1 kwietnia 1981 Brescia Palasport
2 kwietnia 1981 Gorycja Palasport
2 kwietnia 1981
3 kwietnia 1981 Turyn PalaRuffini
5 kwietnia 1981 Zurych Szwajcaria Szwajcaria Volkshaus
6 kwietnia 1981 Monachium Niemcy Niemcy Circus Krone
7 kwietnia 1981 Frankfurt Die Halle
8 kwietnia 1981 Kolonia Colliseum
9 kwietnia 1981 Kassel Arena
10 kwietnia 1981 Berlin Neue Welt
12 kwietnia 1981 Würzburg KD Halle
13 kwietnia 1981 Mannheim Mannheim Halle
14 kwietnia 1981 Villingen Centrum
15 kwietnia 1981 Karlsruhe Halle
16 kwietnia 1981 Erlangen Musik Center
17 kwietnia 1981 Strasburg Francja Francja Arena
18 kwietnia 1981 Miluza Palais des Sports
19 kwietnia 1981 Douvaine Salle de la Bulle
21 kwietnia 1981 Tuluza Colomiers Hall
22 kwietnia 1981 Bordeaux Salle du Grand Parc
23 kwietnia 1981 Orlean Rothonde
24 kwietnia 1981 Genk Belgia Belgia Limburghal
25 kwietnia 1981 Antwerpia Cine Roma Hall
26 kwietnia 1981 Lejda Holandia Holandia Groenoordhal
27 kwietnia 1981 Winschoten De Klinker
28 kwietnia 1981 Nijmegen Concertgebouw de Vereeniging
29 kwietnia 1981 Brema Niemcy Niemcy Beat Club Show
30 kwietnia 1981[a] Offenbach Offenbach Stadion
1 maja 1981 Hamburg Sporthalle
2 maja 1981[b] Dortmund Dortmunder Stadion
9 maja 1981 Oslo Norwegia Norwegia Oslo Arena
Azja
21 maja 1981 Tokio Japonia Japonia Tokyo KNH
22 maja 1981 Osaka Festival Hall
23 maja 1981 Nagoja Aichi KNH
24 maja 1981 Tokyo Nakano Sun Plaza Hall
24 maja 1981
25 maja 1981
26 maja 1981
Ameryka Północna
3 czerwca 1981 Las Vegas, Nevada Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Planet Hollywood Resort
4 czerwca 1981 Phoenix, Arizona Arizona Coliseum
5 czerwca 1981 El Paso, Teksas El Paso Coliseum
6 czerwca 1981 Odessa, Teksas Ector County Coliseum
7 czerwca 1981 Lubbock, Teksas Memorial Coliseum
8 czerwca 1981 McAllen, Teksas Villa Real Center
9 czerwca 1981 Laredo, Teksas Lerdo Center
10 czerwca 1981 San Antonio, Teksas Convention Center Arena
11 czerwca 1981 Dallas, Teksas Moody Coliseum
13 czerwca 1981 Houston, Teksas Sam Houston Coliseum
14 czerwca 1981 Detroit, Michigan Harpos Theatre
19 czerwca 1981 Toronto, Ontario Kanada Kanada Concert Hall
21 czerwca 1981 Montreal, Quebec Le Club
22 czerwca 1981[c] Milwaukee, Michigan Stany Zjednoczone Stany Zjednoczone Henry Maier Park
26 czerwca 1981 Lynwood, Illinois Point East Center
27 czerwca 1981 Cleveland, Ohio Agora Ballroom
28 czerwca 1981 Landover, Maryland Capital Centre
1 lipca 1981 Asbury Park, New Jersey Asbury Park Arena
2 lipca 1981 Salisbury, Maryland Wicomico Youth Center
3 lipca 1981 Norfolk, Wirginia Norfolk Scope
4 lipca 1981 Pittsburgh, Pensylwania Stanley Auditorium
7 lipca 1981 Myrtle Beach, Karolina Południowa Civic Center
9 lipca 1981 Atlanta, Georgia Fox Theatre
10 lipca 1981 Johnson City, Tennessee Freedom Hall
11 lipca 1981 Memphis, Tennessee Mid-South Coliseum
12 lipca 1981 Trotwood, Ohio Hara Arena
15 lipca 1981 Johnstown, Pensylwania Cambria Arena
16 lipca 1981 Buffalo, Nowy Jork Shea’s Performing Arts Center
17 lipca 1981 Rochester, Nowy Jork Auditorium Amphitheatre
18 lipca 1981 Syracuse, Nowy Jork Landmark Theatre
19 lipca 1981 Albany, Nowy Jork Palace Theatre
21 lipca 1981 Nowy Jork Palladium NYC
22 lipca 1981
23 lipca 1981
24 lipca 1981
25 lipca 1981 New Haven, Connecticut New Haven Coliseum
26 lipca 1981 Allentown, Pensylwania Great Allentown Fair
28 lipca 1981 Boston, Massachusetts Boston Gardens
29 lipca 1981 Baltimore, Maryland Royal Farms Arena
30 lipca 1981 Upper Darby, Pennsylvania Tower Theater
1 sierpnia 1981 San Bernardino, Kalifornia Swing Auditorium
4 sierpnia 1981 Long Beach, Kalifornia Long Beach Arena
Europa
15 sierpnia 1981[d] Stuttgart Niemcy Niemcy Cannstatter Wasen
16 sierpnia 1981[d] Norymberga Zeppelinfeld Stadion
22 sierpnia 1981[e] Baarlo Holandia Holandia Sport Park
23 sierpnia 1981[d] Darmstadt Niemcy Niemcy Stadion am Böllenfalltor
26 sierpnia 1981 Fréjus Francja Francja Des Stadione Civile
27 sierpnia 1981 Cap d'Agde Arènes des Sports
29 sierpnia 1981 Bajonna Bayonne Stadio
31 sierpnia 1981[f] Annecy Parc des Sports
1 września 1981[f] Orange Théâtre antique d’Orange
6 września 1981[g] Belgrad Jugosławia Hippodrome
8 września 1981 Sztokholm Szwecja Szwecja Draken Göta Lejon
9 września 1981 Lund Olympen
10 września 1981 Kopenhaga Dania Dania Odd Fellows Mansion
26 października 1981 Bolonia Włochy Włochy Land Rover Arena
27 października 1981 Rzym Teatro Tenda
28 października 1981 Florencja Arena
29 października 1981 Padwa Palasport
30 października 1981 Mediolan Palalido Arena
15 listopada 1981 Londyn Anglia Anglia Rainbow Theatre
16 listopada 1981
23 grudnia 1981 The Ruskin Arms (Secret Show)

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Headliner „Heavy Metal Festival”
  2. ↑ Festiwal „Dortmund Rock 1981”
  3. ↑ Festiwal „Milwaukee Rock Fest”
  4. ↑ a b c Festiwal „Summernight 1981”
  5. ↑ Festiwal „Rock The Holland”
  6. ↑ a b Headliner „France Rock 1981”
  7. ↑ Headliner „Belgrade Rock Festival”
  • Zespół po raz pierwszy wystąpił w Ameryce Północnej, Japonii oraz Jugosławii – był to pierwszy koncert grupy w tzw. Bloku Wschodnim[7].
  • Pierwsze występy festiwalowe, podczas których grupa była headlinerem, lub co-headlinerem[7].
  • Samodzielne koncerty Iron Maiden odbywały się w obiektach o pojemności od tysiąca do 10 tys. widzów[7].
  • W ramach trasy muzycy występowali w małych i wielkich salach, na stadionach i wielkich festiwalach[7].
  • 10 września 1981 roku w Kopenhadze odbył się ostatni koncert z Paulem Di’Anno[7].
  • 23 października 1981 roku w Bolonii grupa dała pierwszy w historii koncert z Bruce’em Dickinsonem[7].
  • 43 koncerty w Ameryce Północnej zgromadziły łącznie 500 tys. fanów[7].
  • 8 koncertów w stanie Teksas zgromadziło łącznie 110 tys. fanów[7].
  • Na festiwalu w Milwaukee stawiło się ponad 45 tys. fanów[7].
  • 7 koncertów w Japonii przyciągnęło 25 tys. fanów. Dwa ostatnie koncerty odwołano z uwagi na niedyspozycję wokalisty[7].
  • 11 koncertów we Włoszech przyciągnęło ponad 60 tys. fanów[7].
  • 22 koncerty we Francji zobaczyło poło 160 tys. fanów – był to absolutny rekord w historii grupy oraz dla wykonawcy heavymetalowego[7].
  • 17 koncertów w Niemczech zobaczyło 340 tys. fanów. Rekord w historii grupy[7].
  • Podczas „Summernight Festival ’81” na Zeppelinfeld zgromadziło się ponad 100 tys. widzów[7].
  • Formacja dotarła także do Jugosławii, by wystąpić na festiwalu w Belgradzie przed 50 tys. widownią. Był to nie tylko pierwszy występ grupy za Żelazną Kurtyną, lecz również pierwszy koncert przedstawicieli nowej generacji heavy metalu w tzw. Bloku Wschodnim[6]
  • Koncerty zabukowane na 10 – 16 oraz 30 kwietnia w Niemczech, 27 kwietnia w Holandii, 1 maja w Niemczech, 9 maja w Norwegii oraz 25 i 26 maja w Tokio zostały odwołane ze względu na niedyspozycję wokalisty, który wybrał styl życia „gwiazdy rocka”, będąc – jak twierdził Di’Anno „zaskoczony sytuacją, która stała się udziałem muzyka potężnego zespołu heavymetalowego”[7].
  • W Nagoi zarejestrowano materiał na koncertowy mini album Maiden Japan[7].
  • W Kanadzie grupa dała pierwsze samodzielne koncerty. Telewizja w Toronto przygotowała specjalny dokument o zespole[7].
  • Odwołanie ośmiu koncertów w Niemczech wywołało „zamieszki uliczne” rozczarowanych fanów[7].
  • Koncerty w Wielkiej Brytanii odbywały się w kilkutysięcznych salach, w tym po raz pierwszy muzycy zagrali jako gwiazda wieczoru w londyńskiej prestiżowej sali Hammersmith Odeon przed 5 tys. widzów[7].
  • Ostatni koncert trasy grupa zagrała jako „Genghis Khan & Charlottes The Harlots”. Dochód z koncertu został w całości przeznaczony na cele charytatywne[7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 250. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  2. ↑ Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden II. Zomba Books, 1985, s. 91. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
  3. ↑ a b Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 189. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  4. ↑ a b c d Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 193. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  5. ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 219. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  6. ↑ a b Killer World Tour, [w:] Stjepan Juras, Killers, Zadar, Croatia: Maiden Croatia Stjepan Juras, 2021, s. 179 - 184, ISBN 978-953-48280-3-8 (ang.).
  7. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 194. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
  8. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Supporty 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).
  9. ↑ a b c d e Setlista 1981. maidenfrance.fr. [dostęp 2011-05-13]. (fr.).

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Iron Maiden
Albumy studyjne
Albumy koncertowe
Kompilacje
Minialbumy
Box sety
Single
Trasy koncertowe
Wideografia
Gry komputerowe
  • Melt
  • Ed Hunter
  • Legacy of the Beast
Powiązane
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Killer_World_Tour&oldid=72292783”