The Beast on the Road
Wykonawca trasy koncertowej | ||||
Iron Maiden | ||||
Promowane albumy | ||||
---|---|---|---|---|
Lokalizacje | ||||
Data rozpoczęcia |
25 lutego 1982 | |||
Data zakończenia |
10 grudnia 1982 | |||
Liczba koncertów |
187 | |||
Widownia |
2,8 mln | |||
Iron Maiden | ||||
|
The Beast on the Road – trzecia światowa trasa heavymetalowej formacji Iron Maiden, promująca trzeci album studyjny The Number of the Beast wydany w marcu 1982 roku. Trasa należała do najintensywniejszych w historii grupy, była pierwszym ogólnoświatowym objazdem, w którym jako frontman uczestniczył Bruce Dickinson. W ciągu 10 miesięcy (25 lutego – 10 grudnia 1982 r.) grupa odwiedziła 12 państw świata, po raz pierwszy występując w Hiszpanii oraz Australii[1]. Iron Maiden szybko awansowali do hardrockowej ekstraligi, w ramach ogromnej trasy dali 187 koncertów w Ameryce Północnej, Japonii, Australii oraz na Starym Kontynencie, po raz pierwszy prezentując barwną oprawę sceniczną oraz ruchomego, trzymetrowego Eddiego, który pojawiał się na estradzie podczas wykonywania utworu „Iron Maiden”[2]. Od tej pory obecność maskotki zespołu, coraz bardziej rozbudowanej i okazalszej wymiarowo wersji, stanie się stałą atrakcją ich koncertów[3]. Koncerty grupy przyciągały tysiące widzów, jednak pomimo niekwestionowanego sukcesu w Ameryce Północnej, Brytyjczycy występowali jako gość specjalny Rainbow, Scorpions czy Judas Priest[4].
W związku z kontrowersyjną, demoniczną wymową utworu tytułowego promowanej płyty, nawiązującego do biblijnej wizji apokaliptycznej oraz pojawiających się w refrenie słów „666 – the Number of the Beast”, ultraprawicowe organizacje amerykańskie oskarżyły muzyków o popularyzację satanizmu i szerzenie zepsucia moralnego, na które narażona miała być, słuchająca ich muzyki młodzież[5]. Pomimo nakłaniania do bojkotu koncertów grupy, a nawet organizowanych akcji palenia ich płyt, Iron Maiden byli zapraszani na największe amerykańskie festiwale („Rock Fest 1982”, „Pacific Jam 1982”, „A Day on the Green 1982”), gdzie występowali m.in. na Rich Stadium, Anaheim Stadium, Comskey Park, Oakland Alameda Coliseum, dla audytoriów o rozmiarach od 60 do 100 tys. widzów, wciąż jednak nie będąc główną atrakcją wieczoru[6].
Rychłą zmianę tego stanu rzeczy zapowiadał występ w roli głównej gwiazdy brytyjskiego „Reading Festival 1982” przed 40 tys. widzów, tudzież kilka koncertów na otwartym powietrzu w Australii[7]. Na tym etapie formacja była już gwiazdą pierwszej wielkości. Po zakończonym koncertem w Nagoii tournée, od zespołu odszedł perkusista Clive Burr, borykający się z problemami zdrowotnymi i źle znoszący trudy przebywania w trasie[8]. Jeszcze w grudniu zastąpił go Nicko McBrain, znany ze współpracy z Patem Traversem, gry w formacji Streetwalkers oraz we francuskiej grupie Trust, zaprzyjaźnionej z Iron Maiden[9]. Zespół wypracował sobie markę najintensywniej koncertującej grupy świata, co znalazło potwierdzenie w kolejnych latach. Koncerty zagrane w 1982 roku wywindowały formację do heavymetalowej ekstraklasy. Tournée „The Beast on the Road” pozwoliło muzykom wystąpić przed około 2,8 mln fanów (przedsprzedaż na poziomie 1,5 mln.), co wówczas stanowiło ogromne osiągnięcie[8]. Trasę „The Beast on the Road 1982” uznano w tamtym czasie za największą w historii rocka[10].
Supporty
[edytuj | edytuj kod]- Girlschool – USA, Chicago[11].
- Trust – Belgia, Niemcy[11].
- Anvil – Kanada[11].
- Gary Moore – „Reading Festival”[11].
- Tygers of Pan Tang – „Reading Festival”[11].
- Blackfoot – Francja, Holandia, „Reading Festival”[11].
- Krokus – USA, Jackson[11].
- Bullet – Hiszpania, Francja[11].
- The Rods – koncerty w Wielkiej Brytanii[11].
- Heaven – trasa po Australii[11].
- Axe – koncerty jesienne w USA[11].
- Grand Prix – „Reading Festival”[11].
- Boys – Melbourne[11].
Artyści supportowani przez Iron Maiden
[edytuj | edytuj kod]- Scorpions – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- Judas Priest – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- Foreigner – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- 38 Special – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- Rainbow – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- Ted Nugent – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
- Loverboy – koncerty w USA i Kanadzie, festiwale amerykańskie[12].
Setlista
[edytuj | edytuj kod]- Introdukcja: wstęp do pierwszej kompozycji. Wszystkie koncerty trasy[13].
- „Murders in the Rue Morgue” (z albumu Killers, 1981)
- „Wrathchild” (z albumu Killers, 1981)
- „Run to the Hills” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „Children of the Damned” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „The Number of the Beast” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „Another Life” (z albumu Killers, 1981)
- „Killers” (z albumu Killers, 1981)
- „22 Acacia Avenue” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „Total Eclipse” (Strona „B” singla Run to the Hills, 1982)
- Drum solo
- „Transylvania” (z albumu Iron Maiden, 1980)
- Guitar solo
- „The Prisoner” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „Hallowed Be Thy Name” (z albumu The Number of the Beast, 1982)
- „Phantom of the Opera” (z albumu Iron Maiden, 1980)
- „Iron Maiden” (z albumu Iron Maiden, 1980)
Bisy:
- „Sanctuary” (z albumu Iron Maiden, 1980)
- „Drifter” (z albumu Killers, 1981)
- „Running Free” (z albumu Iron Maiden, 1980)
- „Prowler” (z albumu Iron Maiden, 1980)
Uwagi:
- W ramach bisów na „Reading Festival”, grupa zaprezentowała cover utworu „Tush” z repertuaru ZZ Top[13].
- „I’ve Got the Fire” z repertuaru grupy Montrose wykonywano podczas bisów w Japonii[13].
- „Smoke On The Water” z repertuaru grupy Deep Purple zaprezentowano jako jeden z bisów w Tokio 4 grudnia 1982 roku[13].
- „Total Eclipse” wyłączono z setlisty podczas koncertów w Ameryce Północnej, Australii oraz Japonii[13].
- „Genghis Khan” (z albumu Killers, 1981) zaprezentowano na trasie tylko raz – 11 marca 1982 roku[13].
Oprawa trasy
[edytuj | edytuj kod]Trasa „The Beast on the Road” była pierwszą w historii formacji, na potrzeby której zdecydowano się opracować konceptualną oprawę estradową. Było to całkowite przeciwieństwo wszystkich dotychczasowych, dość surowych wcieleń estradowych formacji. Scena została wyposażona w specjalne tyle podium, w centrum którego znajdował się rozbudowany zestaw perkusyjny Clive’a Burra. Ze wspomnianym podium zostały połączone specjalnymi estakadami, boczne wybiegi, otaczające centrum sceny z obu stron. Model ten, w coraz bardziej zmodyfikowanej formie pozostał podstawą konstrukcji scenicznych grupy do dnia dzisiejszego. Wówczas jeszcze niezbyt rozbudowana estrada została udekorowana aluminiowymi, błyszczącymi trójkątami, rozstawionymi symetrycznie z tył i z obu boków sceny, zaś w jej głębi, w samym centrum – tuż nad zestawem perkusyjnym, znalazł się trójkąt zbudowany z aluminiowych ramion, wewnątrz których na czarnym tle znajdował się wizerunek maskotki grupy – Eddiego, znany z okładki promowanej płyty The Number of the Beast[14].
Z przodu sceny umieszczono podesty, na których przebywali muzycy, zaś z obu stron perkusyjnej platformy ustawiono rzędy schodków, odpowiednio podświetlanych czerwonymi żarówkami. Deski sceny i inne jej elementy pokryto czarnym tworzywem, nadającym całości ascetycznego, aczkolwiek nieco złowieszczego wyglądu. Nad estradą górował nowy system oświetleniowy, tylko częściowo oparty o dotychczasową konstrukcję, złożony z ośmiu ramp, w tym czterech tworzących trójkątny układ bezpośrednio nad estradą i czterech kolejnych zawieszonych nad nią i po jej obu bokach. Zespół wykorzystywał również baterie halogenów rozstawione na obu skrzydłach podium, stroboskopy podświetlające estradę, reflektory punktowe i światła wielobarwne. W kontekście dotychczasowych rozwiązań grupy na tym polu, był to ogromny postęp. W sumie estradę oświetlało ponad 400 lamp, co pozwoliło na stworzenie barwnego show.[14]
Po raz pierwszy w historii formacji pojawiła się trzymetrowa, mobilna lalka przedstawiająca maskotkę grupy w wersji znanej z okładki promowanego albumu. Eddie przechadzający się po scenie, zaczepiający muzyków i fanów, stał się od tej pory nieodzownym elementem każdego show, jego humorystycznym urozmaiceniem i formą zabawy z publicznością. Iron Maiden w przeciwieństwie do wielu innych zespołów tego typu, pozwolili sobie na odrobinę dystansu i swego rodzaju żarty sytuacyjne, nadające przedstawieniu charakter rozrywkowy w świecie „śmiertelnie poważnego, mrocznego” heavy metalu. Kontynuacją tego wątku było również pojawienie się na estradzie aktorów przebranych w diaboliczne uniformy i takież maski, wymachujących widłami w kierunku widowni, tancerzy zamieniających się w wilkołaki, czy tancerki „Metal Lady” prowokacyjnie i wyzywająco stymulującej widzów podczas „22, Acacia Avenue”[14].
Muzycy, obowiązkowo ubrani w czarne, jednolite uniformy oraz ozdobione ćwiekami pasy i kurtki, nie ukrywali faktu, iż najwyraźniej traktują całą oprawę koncertów „z przymrużeniem oka”, choć prawicowo zorientowani aktywiści religijni zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, bynajmniej nie podzielali tego stanowiska. Trudno w to dziś uwierzyć, jednak w 1982 roku koncerty Iron Maiden, Ozzy’ego Osbourne’a czy Black Sabbath uchodziły dla radykałów chrześcijańskich, za nie mniej obrazoburcze, niż występy blackmetalowych hord trzy dekady później. Księża błagali młodzież by ta nie uczestniczyła w „szatańskich koncertach”, niemniej jak łatwo przewidzieć, efekt tych perswazji był wprost odwrotnie proporcjonalny do zamierzonego[14].
Ze względu na to, iż wiele koncertów trasy Iron Maiden zagrali jako support, opisywana estrada była wykorzystywana tylko podczas 50% występów. Była to zarazem ostatnia w historii grupy trasa, podczas której Brytyjczycy otwierali występy innych artystów, już za rok sytuacja ta zmieniła się diametralnie. Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar, stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”[14].
Daty trasy
[edytuj | edytuj kod]UWAGA! w wyniku aktualizacji danych, nazwy obiektów nie muszą się pokrywać ze stanem pierwotnym, znanym z materiałów prasowych grupy.
Data | Miasto | Kraj | Obiekt |
---|---|---|---|
Europa | |||
25 lutego 1982 | Dunstable | Anglia | Queensway Hall |
26 lutego 1982 | Huddersfield | University of Huddersfield | |
27 lutego 1982 | Wolverhampton | Wolverhampton Civic Hall | |
28 lutego 1982 | Hanley | Victoria Hall | |
1 marca 1982 | Bradford | St George’s Hall, Bradford | |
3 marca 1982 | Liverpool | Royal Court Theatre | |
4 marca 1982 | Manchester | Manchester Apollo | |
5 marca 1982 | Leicester | De Montfort Hall | |
6 marca 1982 | Birmingham | Birmingham Odeon | |
8 marca 1982 | Portsmouth | Portsmouth Guildhall | |
9 marca 1982 | Oksford | Apollo Theatre Oxford | |
10 marca 1982 | Derby | Assembly Rooms | |
11 marca 1982 | Bristol | Colston Hall | |
12 marca 1982 | Bracknell | Leisure Centre | |
14 marca 1982 | Glasgow | Szkocja | The Apollo Glasgow |
15 marca 1982 | Edynburg | Edinburgh Playhouse | |
16 marca 1982 | Newcastle | Anglia | Newcastle City Hall |
17 marca 1982 | Sheffield | Sheffield City Hall | |
19 marca 1982 | Ipswich | Gaumont Theatre | |
20 marca 1982 | Londyn | Hammersmith Odeon | |
22 marca 1982 | Reims | Francja | Palais des Sports |
23 marca 1982 | Lille | Palais St Sauveurs | |
24 marca 1982 | Paryż | Pavillon Baltard | |
26 marca 1982 | Lyon | Palais d’Hiver | |
27 marca 1982 | Clermont-Ferrand | Clermont-Ferrand Arena | |
28 marca 1982 | Nicea | Théatre de Verdure | |
30 marca 1982 | Montpellier | Palais des Sports | |
31 marca 1982 | Tuluza | Toulouse Arena | |
2 kwietnia 1982 | Barcelona | Hiszpania | Palau de Barcelona |
3 kwietnia 1982 | Madryt | Madrid palacio de Deportes | |
4 kwietnia 1982 | San Sebastián | Velódromo de Anoeta | |
5 kwietnia 1982 | Bergerac | Francja | Patinoire |
6 kwietnia 1982 | Le Mans | La Rotonde | |
7 kwietnia 1982 | Brest | Parc des Expositions | |
8 kwietnia 1982 | Poitiers | Arenas | |
9 kwietnia 1982 | Dijon | Maison des Sports | |
10 kwietnia 1982 | Grenoble | Alp Expositions | |
12 kwietnia 1982 | Winterthur | Szwajcaria | Stadthalle |
13 kwietnia 1982 | Strasburg | Francja | Tivoli Arena |
14 kwietnia 1982 | Nancy | Parc des Expositions | |
15 kwietnia 1982 | Miluza | Salles Des Fétes | |
16 kwietnia 1982 | Évry | Agora Arena | |
17 kwietnia 1982 | Rouen | Parc Des Expositions | |
18 kwietnia 1982 | Bruksela | Belgia | Forest National |
20 kwietnia 1982 | Hanower | Niemcy | Niedersachsenhalle |
21 kwietnia 1982 | Hamburg | Sporthalle | |
22 kwietnia 1982 | Bochum | Ruhrlandhalle | |
23 kwietnia 1982 | Würzburg | Kurachtalhalle | |
24 kwietnia 1982 | Neunkirchen am Brand | Hemmerleinhalle | |
26 kwietnia 1982 | Monachium | Circus Krone Hall | |
27 kwietnia 1982 | Heidelberg | Rhein-Neckar-Halle | |
28 kwietnia 1982 | Frankfurt | Festhalle | |
29 kwietnia 1982 | Stuttgart | Messehalle | |
30 kwietnia 1982 | Düsseldorf | Philipshalle | |
1 maja 1982 | Amsterdam | Holandia | Jaap Eden Arena |
Ameryka Północna | |||
11 maja 1982 | Flint, Michigan | Stany Zjednoczone | Perani Arena |
13 maja 1982 | Grand Rapids, Michigan | Welsh Auditorium | |
14 maja 1982 | Detroit, Michigan | Cobo Hall | |
15 maja 1982 | Kalamazoo, Michigan | Wings Stadium | |
16 maja 1982 | Fort Wayne, Indiana | Allen Coliseum | |
18 maja 1982 | Toledo, Ohio | Acron Arena | |
20 maja 1982 | Cincinnati, Ohio | Cincinnati Gardens | |
21 maja 1982 | Louisville, Kentucky | Memorial Auditorium | |
22 maja 1982 | Richfield, Ohio | Richfield Coliseum | |
23 maja 1982 | Indianapolis, Indiana | Indiana Center | |
25 maja 1982 | Merrillville, Indiana | Star Plaza Amphitheatre | |
26 maja 1982 | Davenport, Iowa | Palmer Auditorium | |
29 maja 1982[a] | Des Moines, Iowa | Fairgrounds Grandstand | |
1 czerwca 1982 | Atlanta, Georgia | Omni Coliseum | |
2 czerwca 1982 | Nashville, Tennessee | Nashville Municipal Auditorium | |
4 czerwca 1982 | Birmingham, Alabama | Boutwell Auditorium | |
5 czerwca 1982 | Huntsville, Alabama | Von Braun Center | |
7 czerwca 1982 | Knoxville, Tennessee | Knoxville Coliseum | |
8 czerwca 1982 | Columbus, Georgia | Municipal Auditorium | |
9 czerwca 1982 | Tallahassee, Floryda | Tallahassee-Leon Center | |
11 czerwca 1982 | Memphis, Tennessee | Mid-South Coliseum | |
12 czerwca 1982 | Jackson, Tennessee | Jackson Coliseum | |
15 czerwca 1982 | Little Rock, Arkansas | Barton Coliseum | |
16 czerwca 1982 | Tulsa, Oklahoma | Tulsa Convention Center | |
18 czerwca 1982 | Shreveport, Luizjana | Hirsch Memorial Coliseum | |
19 czerwca 1982 | Norman, Oklahoma | Lloyd Noble Center | |
22 czerwca 1982 | Ottawa, Ontario | Kanada | Ottawa Arena |
23 czerwca 1982 | Toronto, Ontario | Massey Hall | |
24 czerwca 1982 | Kingston, Ontario | Kingston Memorial Centre | |
25 czerwca 1982 | Quebec, Quebec | Colisée de Québec | |
26 czerwca 1982 | Montreal, Quebec | Verdun Auditorium | |
29 czerwca 1982 | Nowy Jork | Stany Zjednoczone | Palladium |
30 czerwca 1982 | Glen Cove, Nowy Jork | North Stage Theater | |
2 lipca 1982 | Chicago, Illinois | Circus Pavilion | |
3 lipca 1982[a] | Buffalo, Nowy Jork | Rich Stadium | |
4 lipca 1982[a] | East Troy, Wisconsin | Alpine Valley Amphitheatre | |
6 lipca 1982 | Danville, Illinois | David S. Palmer Arena | |
7 lipca 1982 | Cedar Rapids, Iowa | Five Seasons Center | |
9 lipca 1982 | St. Louis, Missouri | Kiel Auditorium | |
10 lipca 1982 | Kansas City, Missouri | Soldiers & Sailors Auditorium | |
11 lipca 1982[b] | Des Moines, Iowa | Iowa Grandstand | |
14 lipca 1982 | Salt Lake City, Utah | Salt Palace | |
16 lipca 1982[b] | Seattle, Waszyngton | Hec Edmundson Stadium | |
17 lipca 1982[b] | Anaheim, Kalifornia | Anaheim Stadium | |
18 lipca 1982[b] | Oakland, Kalifornia | Oakland Coliseum | |
20 lipca 1982 | Victoria, Kolumbia Brytyjska | Kanada | Victoria Memorial Arena |
21 lipca 1982 | Vancouver, Kolumbia Brytyjska | Pacific Coliseum | |
23 lipca 1982 | Edmonton, Alberta | Kinsmen Coliseum | |
24 lipca 1982 | Calgary, Alberta | Max Bell Arena | |
26 lipca 1982 | Regina, Saskatchewan | Agridome | |
27 lipca 1982 | Winnipeg, Manitoba | Winnipeg Arena | |
28 lipca 1982 | Fargo, Dakota Północna | Stany Zjednoczone | Bison Sports Arena |
30 lipca 1982 | Bloomington, Minnesota | Met Center | |
31 lipca 1982 | Springfield, Illinois | Prairie Capital Center | |
1 sierpnia 1982[b] | Indianapolis, Indiana | Auditorium Stadium | |
3 sierpnia 1982[b] | Richfield, Minnesota | Richfield Stadium | |
4 sierpnia 1982[b] | Columbus, Ohio | Ohio Stadium | |
5 sierpnia 1982[b] | Chicago, Illinois | Cominsky Park[15] | |
6 sierpnia 1982 | Louisville, Kentucky | Louisville Gardens | |
7 sierpnia 1982 | Toledo, Ohio | Toledo Sports Arena | |
8 sierpnia 1982 | Memphis, Tennessee | Auditorium North Hall | |
10 sierpnia 1982 | Beaumont, Teksas | Beaumont Civic Center | |
11 sierpnia 1982 | Corpus Christi, Teksas | Memorial Coliseum | |
13 sierpnia 1982 | Houston, Teksas | The Summit | |
14 sierpnia 1982 | Dallas, Teksas | Reunion Arena | |
16 sierpnia 1982 | San Antonio, Teksas | Convention Center Arena | |
17 sierpnia 1982 | Odessa, Teksas | Ector County Coliseum | |
18 sierpnia 1982 | El Paso, Texas | El Paso County Coliseum | |
Europa | |||
25 sierpnia 1982 | Chippenham | Anglia | Gold Diggers Club |
26 sierpnia 1982 | Poole | Arts Centre | |
28 sierpnia 1982[c] | Reading | Little John’s Farm | |
Ameryka Północna | |||
1 września 1982 | Long Beach, Kalifornia | Stany Zjednoczone | Long Beach Arena |
3 września 1982 | Sacramento, Kalifornia | Memorial Auditorium | |
4 września 1982[d] | Oakland, Kalifornia | Oakland Stadium | |
5 września 1982[d] | Reno, Nevada | Mackay Stadium | |
7 września 1982[d] | Boise, Idaho | BSU Stadium | |
9 września 1982 | Seattle, Waszyngton | Seattle Coliseum | |
11 września 1982 | Portland, Oregon | Memorial Coliseum | |
12 września 1982 | |||
14 września 1982 | St. Louis, Missouri | Kiel Auditorium | |
15 września 1982 | Kansas City, Kansas | Municipal Auditorium | |
16 września 1982 | Lincoln, Nebraska | Pershing Center | |
17 września 1982 | Bloomington, Indiana | Met Center | |
19 września 1982 | Rockford, Illinois | Rockford MetroCentre | |
21 września 1982 | Chicago, Illinois | International Amphitheatre | |
22 września 1982 | Richfield, Minnesota | Richfield Coliseum | |
23 września 1982 | Trotwood, Ohio | Hara Arena | |
25 września 1982 | Detroit, Michigan | Cobo Hall | |
26 września 1982 | Kalamazoo, Michigan | Wings Stadium | |
28 września 1982 | Huntington, Wirginia Zachodnia | Huntington Center | |
29 września 1982 | Columbus, Ohio | Battelle Arena | |
1 października 1982 | Worcester, Massachusetts | The Centrum | |
2 października 1982 | Nowy Jork | Madison Square Garden | |
3 października 1982[d] | Harrisburg, Pensylwania | City Island Park | |
6 października 1982 | Portland, Maine | Cumberland Center | |
7 października 1982 | Providence, Rhode Island | Providence Center | |
8 października 1982 | Glens Falls, Nowy Jork | Glens Falls Center | |
9 października 1982 | New Haven, Connecticut | New Haven Coliseum | |
11 października 1982 | Binghamton, Nowy Jork | Broome County Arena | |
12 października 1982 | Filadelfia, Pensylwania | Spectrum Arena | |
13 października 1982 | Pittsburgh, Ohio | Pittsburgh Arena | |
15 października 1982 | Buffalo, Nowy Jork | Buffalo Memorial Auditorium | |
16 października 1982 | Syracuse, Nowy Jork | Onondaga Center | |
17 października 1982 | Landover, Maryland | Capital Centre | |
19 października 1982 | Baltimore, Maryland | Baltimore Center | |
20 października 1982 | Salisbury, Maryland | Wicomico Youth Center | |
21 października 1982 | Norfolk, Wirginia | Norfolk Scope | |
22 października 1982 | East Rutherford, New Jersey | Brendan Byrne Arena | |
23 października 1982 | Rochester, Nowy Jork | Rochester Center | |
Australia | |||
7 listopada 1982 | Sydney | Australia | Horden Pavilion |
8 listopada 1982 | |||
9 listopada 1982 | Newcastle | Civic Theatre | |
12 listopada 1982 | Adelaide | Adelaide Arena | |
14 listopada 1982 | Melbourne | Palais Theatre | |
15 listopada 1982 | |||
16 listopada 1982 | Brisbane | Brisbane Entertainment Center | |
19 listopada 1982 | Canberra | Bruce Indoor Stadium | |
20 listopada 1982 | Sydney | Sydney Showgrounds | |
21 listopada 1982 | |||
Azja | |||
26 listopada 1982 | Tokio | Japonia | Nakano Sun Plaza Hall |
27 listopada 1982 | |||
29 listopada 1982 | Osaka | Festival Hall | |
30 listopada 1982 | Kioto | Kyoto Arena | |
1 grudnia 1982 | Nagoja | Nagoya Civic Arena | |
2 grudnia 1982 | Tokio | Shibuya Arena | |
4 grudnia 1982 | |||
7 grudnia 1982 | Sapporo | Sapporo Arena | |
8 grudnia 1982 | |||
10 grudnia 1982 | Niigata | Niigata Prefectural KNH |
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- Pierwsza ogólnoświatowa trasa koncertowa z Bruce’em Dickinsonem[14].
- Samodzielne koncerty grupy odbywały się w obiektach o pojemności od kilku do kilkunastu tysięcy widzów[14].
- Pierwsza konceptualna oprawa estradowa w historii grupy[14].
- Po raz pierwszy pojawił się trzymetrowy, mobilny Eddie[14].
- Pierwsze w historii formacji koncerty w Hiszpanii[14].
- Pierwsze koncerty w Australii dla kilkudziesięciu tysięcy widzów[14].
- 18 koncertów we Francji przyciągnęło 120 tys. fanów[14].
- Pierwszy koncert Bruce’a Dickinsona w Hammersmith Odeon. Po latach materiał ukaże się na płycie Beast Over Hammersmith, fragmenty filmu zarejestrowanego podczas show zamieszczono na VHS 12 Wasted Years oraz retrospektywnym DVD The Early Days[14].
- 11 koncertów kanadyjskich przyciągnęło 140 tys. widzów[14].
- Zespół wystąpił na wielu ogromnych festiwalach amerykańskich, w tym „Rockfest 1982”, „Pacific Jamm 1982”, „Day on the Green 1982”[14].
- Grupa wystąpiła przed niemal 90 tys. widzów zgromadzonych na Rich Stadium w Buffalo, gdzie miała miejsce impreza "Rockfest 1982"[14].
- Grupa dwukrotnie wystąpiła na Oakland Coliseum raz przed 100 tys. widzów, kolejny raz dla 75 tys. widzów[14].
- Koncert festiwalowy na Anaheim Stadium przyciągnął ponad 75 tys. widzów, ustanawiając rekord frekwencji[14].
- Darmowy koncert na Cominsky Park w Chicago przyciągnął 50 tys. widzów[14].
- 110 koncertów w Ameryce Północnej zobaczyło około 1,8 miliona widzów[14].
- Koncerty w USA i niektórych miastach Europy spotkały się z protestami radykalnych ugrupowań religijnych[14].
- Wielu pastorów protestanckich w Ameryce błagało młodzież, by ta unikała słuchania muzyki zespołu i uczestnictwa w jego koncertach[14].
- 8 koncertów w stanie Nowy Jork zobaczyło 190 tys. widzów[14].
- 5 koncertów w stanie Kalifornia przyciągnęło 270 tys. widzów[14].
- Po raz pierwszy grupa dała koncerty w Nowym Jorku i Wschodniej Kanadzie jako gwiazda wieczoru[14].
- Koncert w nowojorskim Palladium był transmitowany przez Radio Amerykańskie[14].
- Zespół dał kilkanaście koncertów na amerykańskich stadionach[14].
- Koncert w roli headlinera „Reading Festival 1982” przyciągnął niemal 40 tys. fanów. Zapis wybranych utworów z tego show znalazł się na płycie BBC Archives[14].
- Grupa korzystała z pomocy zaproszonych osób, występujących w diabolicznym przebraniu podczas „The Number of the Beast”. Jednym z „aktorów” był Nicko McBrain, w przyszłości perkusista zespołu[14].
- Grupa w 1982 roku odbyła największą trasę po Japonii. 10 koncertów zobaczyło 50 tys. widzów[14].
- „The Beast on the Road” była ostatnią trasą koncertową z perkusistą Clive’em Burrem w składzie[14].
- Iron Maiden po raz ostatni w karierze wystąpili jako support act.[14]
- Koncerty promujące trzeci album The Number of the Beast wywindowały Iron Maiden do heavymetalowej ekstraklasy[14].
- Oprawa trasy „The Beast on the Road” oraz wykonywany w jej ramach repertuar stanowiły jedno z podstawowych źródeł inspiracji dla wizerunku estradowego i doboru utworów na pierwszej retrospektywnej trasie grupy „Eddie Rips Up the World Tour”[14].
- Trasę „The Beast on the Road 1982” uznano w tamtym czasie za największą w historii rocka[16].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wall, Mick: Iron Maiden: Run to the Hills, the Authorised Biography III. Sanctuary Publishing, 2004, s. 228. ISBN 1-86074-542-3. (ang.).
- ↑ BotR. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ Eddie 1982. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ Tour Support. ironmaidencommentary.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ Satanic References. jesusisprecious.org. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ Tour 1982 Stadiums. ironmaiden.com. [dostęp 2014-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-19)]. (ang.).
- ↑ Reading Festival. ukrockfestivals.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ a b Clive Burr Passes. mtv.com. [dostęp 2014-12-19]. (ang.).
- ↑ McBrain Bio. drumlessons.com. [dostęp 2014-12-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-03-24)]. (ang.).
- ↑ Marcin Sitko: Iron Maiden - Iron Curtain. Poland 1984. Bieruń: Wydawnictwo Black Points, grudzień 2023, s. 112, 125. ISBN 978-83-930812-8-8.
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Support 1982. maidenfrance.fr. (fr.).
- ↑ a b c d e f g Supporty 1982. maidenfrance.fr, 13 maja 2007. (fr.).
- ↑ a b c d e f Setlista 1982. maidenfrance.fr, 13 maja 2007. (fr.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r s t u v w x y z aa ab ac ad ae af ag ah Garry Bushell: Running Free, The Official Story of Iron Maiden 2. Zomba Books, 1985, s. 109–112. ISBN 0-946391-84-X. (ang.).
- ↑ Chicago Tribune - Historical Newspapers [online], archives.chicagotribune.com [dostęp 2020-07-09] (ang.).
- ↑ Marcin Sitko: Iron Maiden - Iron Curtain. Poland 1984. Bieruń: Wydawnictwo Black Points, grudzień 2023, s. 112, 125. ISBN 978-83-930812-8-8.