Kopalnia Doświadczalna „Barbara”
![]() Kopalnia przed 1928 rokiem | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Adres |
ul. Podleska 72 |
Data założenia |
1925 |
Dyrektor |
dr inż. Zbigniew Lubosik |
Położenie na mapie Mikołowa ![]() | |
Położenie na mapie Polski ![]() | |
Położenie na mapie województwa śląskiego ![]() | |
Położenie na mapie powiatu mikołowskiego ![]() | |
![]() | |
Strona internetowa |
Kopalnia Doświadczalna „Barbara” znajdująca się w Mikołowie jest jedyną w Polsce[1] kopalnią doświadczalną i jedyną w Europie placówką naukowo-badawczą, która posiada podziemny poligon doświadczalny[2].
Kopalnia jest placówką naukowo-badawczą – zajmuje się bezpieczeństwem i zwalczaniem zagrożeń gazowych i pyłowych oraz atestacją urządzeń dopuszczanych do pracy w kopalniach.
Historia[edytuj | edytuj kod]
W wyniku wzrostu zapotrzebowania na węgiel w 1850 roku uruchomiono kopalnię „Anna” w okolicy wzgórza Kamionka. Wydobywano w niej węgiel koksujący. W kolejnych latach kopalnię zamykano i otwierano wielokrotnie. W roku 1920 uruchomiono nową kopalnię na bazie kopalni „Anna”. Na podstawie wniosku złożonego 12 stycznia 1921 w Wyższym Urzędzie Górniczym we Wrocławiu przemianowano jej nazwę na „Barbara”. Wydobycie było niewielkie, sięgające jedynie 15 tys. ton rocznie. Z powodu braku połączenia kolejowego oraz w wyniku zastoju w śląskim górnictwie od 21 sierpnia 1924 roku kopalnia była nieczynna. W 1926 roku nieczynną kopalnię wydzierżawił od księcia pszczyńskiego Górnośląski Związek Kopalń i Hut. Przeniesiono do niej z Pniowca (okolice Tarnowskich Gór) Stację Doświadczalną i Centralę Ratownictwa Górniczego. Placówka ta otrzymała nazwę Kopalnia Doświadczalna „Barbara”, Centrala Ratownictwa Górniczego i Obserwatorium Magnetyczne w Mikołowie. Po roku 1933 roku była finansowana z funduszy Stowarzyszenia Kopalni Doświadczalnej „Barbara”. Podczas II wojny światowej kopalnia była nieczynna. Jedynie sporadycznie prowadzono badania w sztolni doświadczalnej. Od roku 1945 do dnia dzisiejszego Kopalnia Doświadczalna „Barbara” działa w ramach Głównego Instytutu Górnictwa.
Dyrektorzy[edytuj | edytuj kod]
1925 – 1930 | inż. Józef Juroff |
1930 – 1939 | inż. Stanisław Herman |
1945 – 1947 | inż. Stanisław Herman |
1947 – 1973 | prof. dr hab. inż. Wacław Cybulski |
1974 – 1981 | doc. dr hab.. Jerzy Matuszewski |
1981 – 2003 | prof. dr hab. inż. Paweł Krzystolik |
2004 – 2018 | doc. dr hab. inż. Krzysztof Cybulski |
2018 - .... | dr inż. Zbigniew Lubosik |
Zakłady badawcze[edytuj | edytuj kod]
- KD1 – Zakład Zwalczania Zagrożeń Gazowych
- KD2 – Zakład Zwalczania Zagrożeń Pyłowych
- KD3 – Zakład Bezpieczeństwa Górniczych Środków Strzałowych
- KD4 – Zakład Bezpieczeństwa Przeciwwybuchowego
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ www.mikolow.eu: O Mikołowie. [dostęp 2009-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (23 marca 2008)]. (pol.).
- ↑ Historia i teraźniejszość 60-lecie Głównego Instytutu Górnictwa, 80-lecie Kopalni Doświadczalnej „Barbara”. 2005. ISBN 83-876107-6-3.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Praca zb. pod red. Józefa Dubińskiego, Historia i teraźniejszość 60-lecie Głównego Instytutu Górnictwa 80-lecie Kopalni Doświadczalnej „Barbara”, Rok wydania: 2005, ISBN 83-876107-6-3