An-124 Rusłan
 An-124 Rusłan nad lotniskiem w Luksemburgu | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Zakład Lotniczy Aviant, zakłady lotnicze w Uljanowsku |
| Konstruktor |
biuro konstrukcyjne Antonowa |
| Typ |
ciężki samolot transportowy |
| Konstrukcja |
metalowa |
| Załoga |
6-7 osób (2 pilotów, nawigator, radiotelegrafista, inżynier pokładowy, inżynier elektryk, technik urządzeń desantowych) |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Lata produkcji |
od 1985 |
| Liczba egz. |
56 [stan: koniec 2007] |
| Liczba wypadków • w tym katastrof |
|
| Dane techniczne | |
| Napęd |
4 x dwuprzepływowe, silniki odrzutowe Łotariew D-18T |
| Ciąg |
4 × 229,75 kN (4 × 23 430 kG) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
73,3 m |
| Długość |
69,1 |
| Powierzchnia nośna |
628 m² |
| Masa | |
| Własna |
175 000 kg |
| Startowa |
392 000 kg |
| Do lądowania |
330 000 kg |
| Paliwa |
213 740 kg |
| Zapas paliwa |
270 000 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
850 km/h |
| Prędkość przelotowa |
750 km/h |
| Prędkość minimalna |
245 km/h |
| Pułap |
12 000 m |
| Pułap praktyczny |
9500 m |
| Zasięg |
16 090 km |
| Długotrwałość lotu |
20 godz. |
| Dane operacyjne | |
| Przestrzeń ładunkowa | |
| długość – 36,5 m szerokość – 6,40-6,68 m wysokość – 4,40 m | |
| Rzuty | |
| |
An-124 Rusłan (kod NATO: Condor) – czterosilnikowy, odrzutowy, strategiczny samolot transportowy produkcji radzieckiej, zaprojektowany w biurze konstrukcyjnym Antonowa. W chwili oblotu 26 grudnia 1982 roku i późniejszej oficjalnej prezentacji podczas paryskiego salonu lotniczego (Paris Air Show) 28 maja 1985 był największym produkowanym samolotem transportowym świata, odbierając palmę pierwszeństwa amerykańskiemu Lockheed C-5 Galaxy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prototyp o numerze (SSSR 82002, Nr 318)[1] oblatano 26 grudnia 1982 roku w Kijowie. Produkcję seryjną rozpoczęto, według różnych źródeł, w 1982 lub 1984 roku, w dwóch zakładach: Aviant w Kijowie (obecnie Ukraina) (w latach 1982–2003) oraz Aviastar w Uljanowsku (obecnie Rosja) (w latach 1984–2004). Maszyna weszła do służby w radzieckich wojskowych siłach transportowych w styczniu 1987 roku. Wraz z rozpadem Związku Radzieckiego zaprzestano wytwarzania samolotu; niektóre źródła mówią o zakończeniu produkcji w połowie lat 90. XX wieku. W latach od 2000 do 2004 ukończono 5 egzemplarzy, których produkcji nie doprowadzono do końca wcześniej. W latach 2001 i 2002 dostarczono klientom po 1, a w roku 2004 – 3 egzemplarze maszyn w wersji An-124-100. Od tego czasu zaczęto rozważać ponowne uruchomienie produkcji wersji ze zmodernizowaną awioniką i ładownością podwyższoną o 30 t do 150 t. Pierwotnie wznowienie produkcji planowano na lata 2007/2008. Na przeszkodzie stanęły problemy natury formalno-prawnej, m.in. spór o miejsce produkcji pomiędzy – obecnie ukraińskimi zakładami Antonowa a Rosją jako prawnym następcą ZSRR. W 2009 roku, na rosyjskich targach lotniczych MAKS w Moskwie, rosyjskie ministerstwo obrony miało podać, według agencji RIA Novosti, że zapadły decyzje dotyczące wznowienia produkcji[2][3]. 10 grudnia 2009 roku Dmitrij Miedwiediew podjął decyzję o transakcji dotyczącej dostaw 20 sztuk An-124 do roku 2020 dla sił powietrznych Federacji Rosyjskiej, za podpisanie umów do dnia 10 czerwca 2010 roku miał odpowiadać Władimir Putin[4].
Największy cywilny użytkownik An-124 (10 sztuk), linie lotnicze Volga-Dnepr Airlines, czarterowy przewoźnik cargo, wyraziły zainteresowanie nabyciem od 20 do 40 (zależnie od źródeł)[3] nowych egzemplarzy w latach 2011–2020.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Półskorupowa, w układzie górnopłatu, wykonana z duraluminium. Kabina dla sześcioosobowej załogi hermetyzowana. W nowszych wersjach, np. An-124-100, kabina planowana jako czteroosobowa. Za nią znajduje się kabina socjalna, przeznaczona do wypoczynku i snu załogi zamiennej, w dalszej części górnego pokładu, przewidziano również hermetyzowaną kabinę dla ekipy obsługi ładowni lub do 88 osób.
Duża, częściowo hermetyzowana ładownia, ma wymiary 36,5 × 6,4 × 4,4 m (dł. x szer. x wys.) i kubaturę 1160 m³ (w porównaniu ładownia Lockheed C-5 Galaxy: 36,91 × 5,79 × 4,09 m i kubatura 880 m³). Wrota ładowni znajdują się w hydraulicznie unoszonej sekcji dziobowej oraz w części ogonowej kadłuba. Komora ładunkowa wyposażona w dwie suwnice o łącznej nośności 20 000 kg. Podwozie 24-kołowe, chowane do kadłuba, w układzie trójpodporowym: podwozie główne składa się dwóch zespołów po pięć dwukołowych goleni po obu stronach kadłuba, podwozie przednie z dwóch dwukołowych goleni. Dzięki niezwykle solidnej konstrukcji podwozia samolot może lądować na lotniskach o słabej infrastrukturze i na nieprzygotowanych, bądź nieutwardzonych pasach lub na zmrożonym śniegu. Specyficzna konstrukcja przedniego podwozia z podwójną golenią umożliwia jego częściowe wciągnięcie na ziemi, pochylenie całego kadłuba do przodu i załadunek np. pojazdów, mogących wjeżdżać do ładowni wprost z płyty lotniska, bez użycia dodatkowych ramp i podnośników. Znajdujące się na wyposażeniu dwa agregaty APU umożliwiają samodzielne uruchomienie silników maszyny, nawet w przypadku braku urządzeń rozruchowych na danym lotnisku. Taka konstrukcja samolotu zapewnia mu znaczną niezależność od wyposażenia docelowych lotnisk, istotnie zwiększając jego uniwersalność i zakres zastosowania.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
- An-124 Rusłan
- Ciężki strategiczny samolot transportowy (wersja wojskowa)
- An-124-100
- Ciężki cywilny samolot transportowy
- An-124-100M-150
- Ciężki cywilny samolot transportowy z zachodnią awioniką
- An-124-102
- Ciężki cywilny samolot transportowy z kokpitem wyposażonym w nowoczesną awionikę typu EFIS
- An-124-130
- Planowana wersja rozwojowa
- An-124-135
- An-124-150
- Nowa wersja rozwojowa
- An-124-200
- Planowana wersja rozwojowa z silnikami General Electric CF6-80C2, o ciągu 263 kN każdy
- An-124-210
- Wersja planowana wspólnie z Air Foyle, mająca spełnić wymogi brytyjskiego programu Short Term Strategic Airlifter (STSA) z silnikami Rolls-Royce RB211-524H-T, o ciągu 264 kN każdy oraz awioniką Honeywell; program STSA przerwano w sierpniu 1999 r., po wznowieniu wygrał go Boeing C-17A.
Użytkownicy[edytuj | edytuj kod]
Użytkownicy wojskowi[edytuj | edytuj kod]
Użytkownicy cywilni[edytuj | edytuj kod]
- AirCargo Bulgaria (1)
- Russian Cargo (1)
- Volga-Dnepr (10)
- Polet Airlines (8)
- Antonov Airlines (7)
Rekordy[edytuj | edytuj kod]
„Rusłanem” ustanowiono kilka rekordów:
- osiągnięcie pułapu 10 750 m z ładunkiem 171 219 kg
- przelot bez międzylądowania na trasie 20 150 km w ciągu 25,5 godziny
- 1993 rok – najcięższy pojedynczy ładunek: ważący 135,2 t wraz ze stelażem transportowym generator Siemensa (sam generator 124 t). Rekord pobity dopiero 11 sierpnia 2009 przez An-225 Mrija.
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Historia i konstrukcja AN-124 na globalsecurity.org (ang.) [dostęp 2011-03-19].
- ↑ „Wznowienie produkcji Antonowa An-124”. airliners.de. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-02-06)]., artykuł w portalu www.airliners.de z dn. 21.08.2009 (niem.) [dostęp 2011-03-17].
- ↑ a b AN-124 trafi do seryjnej produkcji, Lotnicza Polska, 8 grudnia 2009 [dostęp 2011-03-17] [zarchiwizowane z adresu 2010-01-14] (pol.).
- ↑ rusłanów „20 Rusłanów dla WWS do 2020” artykuł w portalu wydawcy „Skrzydlatej Polski” www.altair.com.pl z dn. 25.12.2009 (pol.) [dostęp 2016-10-15].
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- An-124, Antonov [dostęp 2020-03-17] (ang.).
- An-124-100 Ruslan / Ruslan heavy transport and its modifications, Antonov [dostęp 2014-12-24] [zarchiwizowane z adresu 2017-12-21] (ang.).
| Samoloty myśliwskie | |
|---|---|
| Samoloty bombowe | |
| Samoloty obserwacyjne rozpoznawcze i dowodzenia | |
| Samoloty szturmowe | |
| Samoloty szkolno-treningowe | |
| Samoloty transportowe i szybowce desantowe | |
| Śmigłowce | |
| Prototypy i konstrukcje doświadczalne |
|
