Przejdź do zawartości

Władysław Stachurski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Stachurski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

27 marca 1945
Piotrkowice

Data i miejsce śmierci

13 marca 2013
Warszawa

Wzrost

180 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1957–1959 Skra Warszawa
1959–1961 SHL Kielce
1961–1964 Sarmata Warszawa
1964 Warszawianka (wyp.)
1964–1973 Legia Warszawa 115 (11)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1969–1970  Polska 8 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
1979–1981 Legia Warszawa (asystent)
1981–1983 Polska (juniorzy)
1987 Legia Warszawa (asystent)
1988–1990 Zawisza Bydgoszcz
1990–1991 Legia Warszawa
1991 FC Sharjah ZEA
1993–1995 Widzew Łódź
1995 Al-Masry Port Said
1995–1996 Polska
1996–1997 Legia Warszawa
2002–2003 Okęcie Warszawa
2003–2004 Świt Nowy Dwór Mazowiecki
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Złoty Krzyż Zasługi
Nagrobek Władysława Stachurskiego

Władysław Stachurski (ur. 27 marca 1945 w Piotrkowicach, zm. 13 marca 2013 w Warszawie[1]) – polski piłkarz i trener piłkarski, selekcjoner reprezentacji Polski w latach 1995–1996.

Kariera piłkarska

[edytuj | edytuj kod]

Początkowo zawodnik klubów warszawskich (Skry, Sarmaty, Warszawianki) oraz SHL Kielce. W 1964 roku trafił do Legii Warszawa. Zadebiutował w niej 27 marca 1966 w zremisowanym 0:0 meczu z Wisłą Kraków. Wraz z Legią dwukrotnie został mistrzem Polski (1969, 1970) oraz wywalczył puchar kraju (1966). Po raz ostatni w jej barwach zagrał 11 marca 1973 roku w spotkaniu z Lechem Poznań. W warszawskiej drużynie występował na pozycji prawego obrońcy, często włączał się do akcji ofensywnych[2]. Jest członkiem Galerii Sław Legii[3].

W barwach Legii występował także w europejskich pucharach. W sezonie 1969/1970 dotarł z warszawską drużyną do półfinału Pucharu Europy (strzelił wówczas jednego gola – zdobył bramkę w meczu I rundy z rumuńskim UT Arad[4]). W następnych rozgrywkach awansował z Legią do ćwierćfinału. W spotkaniu 1/4 finału z Atlético Madryt strzelił jednego z dwóch goli dla swojego zespołu[5]. Ponadto zdobył dwie bramki w pojedynku I rundy z IFK Göteborg[5].

W reprezentacji Polski zadebiutował 12 października 1969 roku w meczu z Luksemburgiem[6]. Łącznie w barwach narodowych rozegrał osiem spotkań i strzelił jednego gola – 23 września 1970 zdobył bramkę w wygranym 2:0 pojedynku z Irlandią, który odbył się w Dublinie[7].

Kariera trenerska

[edytuj | edytuj kod]

Karierę piłkarską zakończył z powodu kontuzji. Następnie został trenerem, początkowo pracował w Legii. Był także drugim szkoleniowcem młodzieżowej reprezentacji Polski i pierwszym trenerem kadry juniorów[8]. W 1983 roku razem z trenerem Mieczysławem Broniszewskim, prowadził reprezentację młodzieżową Polski do lat 20. na Mistrzostwach Świata w Meksyku, która zdobyła III miejsce, brązowy medal. W latach 1988–1990 pracował w Zawiszy Bydgoszcz, z którym w sezonie 1988/1989 wywalczył awans do I ligi (obecna Ekstraklasa), a w następnym zajął w niej IV miejsce (najwyższe w historii klubu). W latach 1990–1991 był pierwszym trenerem Legii Warszawa. Dotarł z nią do półfinału Pucharu Zdobywców Pucharów[2]. Następnie pełnił funkcję szkoleniowca w Widzewie Łódź.

W listopadzie 1995 roku został selekcjonerem reprezentacji Polski. Zadebiutował 19 lutego 1996 w przegranym 0:5 meczu z Japonią. Łącznie kadrę narodową prowadził w czterech spotkaniach (dwa remisy, dwie porażki) – po raz ostatni 1 maja 1996 roku w zremisowanym 1:1 pojedynku z Białorusią[9].

W sezonie 1996/1997 ponownie był pierwszym trenerem Legii, lecz ze względu na problemy zdrowotne zakończył pracę szkoleniową. Sezon w roli trenera dokończył Mirosław Jabłoński, a drużyna zdobyła Puchar Polski[2]. Po wyleczeniu się prowadził Okęcie Warszawa oraz pierwszoligowy Świt Nowy Dwór Mazowiecki.

W 2002 za zasługi na rzecz rozwoju sportu, został odznaczony przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, Złotym Krzyżem Zasługi[10].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Zmarł 13 marca 2013 r. na zawał serca, w drodze po odbiór biletów na mecz Polski z Ukrainą. Pośmiertnie został uhonorowany Diamentowym Odznaczeniem PZPN[11]. Został pochowany na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie C 29 Tuje 14[12].

Wśród swoich byłych zawodników został zapamiętany jako osoba wymagająca, wyważona i konsekwentna. Z uwagi na swoją osobowość, wysoką kulturę osobistą oraz wysokie umiejętności sportowe cieszył się sympatią i zaufaniem zawodników. Na treningach potrafił przekazać wiele cennych uwag i potem je wyegzekwować.

Robił w zespole atmosferę, przy nim wszystko szło w górę, nigdy w dół. Chciało się trenować i grać[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Władysław Stachurski. Człowiek dwóch półfinałów - jedyny taki w Polsce. gazeta.pl, 2013-03-27. [dostęp 2013-03-27].
  2. a b c Legia - Władysław Stachurski. legia.com. [dostęp 2011-09-08]. (pol.).
  3. Legia - Galeria Sław. legia.com. [dostęp 2011-09-08]. (pol.).
  4. European Champions' Cup and Fairs' Cup 1969-70 - Details. rsssf.com. [dostęp 2011-09-08]. (ang.).
  5. a b European Champions' Cup and Fairs' Cup 1970-71 - Details. rsssf.com. [dostęp 2011-09-08]. (ang.).
  6. Reprezentanci – Władysław Stachurski. kadra.pl. [dostęp 2016-04-20]. (pol.).
  7. Władysław Stachurski „Kuba”. eu-football.info. [dostęp 2011-09-17]. (ang.).
  8. Władysław Stachurski dla LL! cz.II. legionisci.com. [dostęp 2011-09-09]. (pol.).
  9. Władysław Stachurski. hppn.pl. [dostęp 2011-09-09]. (pol.).
  10. Wolters Kluwer, Nadanie odznaczeń. [online], OpenLEX [dostęp 2020-07-24] (pol.).
  11. Diamentowe Odznaczenie PZPN dla Stachurskiego. pilkanozna.pl, 2013-03-27. [dostęp 2013-03-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-03-30)]. (pol.).
  12. Władysław Stachurski w bazie danych pochowanych na Wojskowych Powązkach
  13. Marek Fabiszewski Był za dobry, żeby mieć wrogów, Express Bydgoski, 15 marca 2013

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Profil w bazie Legia.net (pol.)
  • Profil w bazie FootballDatabase.eu (ang.)