It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)
Wykonawca utworu
z albumu Bringing It All Back Home
Bob Dylan
Wydany

22 marca 1965

Nagrywany

15 stycznia 1965

Gatunek

folk rock

Długość

7:29

Twórca

Bob Dylan

Producent

Tom Wilson

Wydawnictwo

Columbia Records

It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding) – piosenka skomponowana przez Boba Dylana, nagrana przez niego w styczniu i wydana na albumie Bringing It All Back Home w marcu 1965 r.

Historia i charakter utworu[edytuj | edytuj kod]

"It’s Alright, Ma (I’m Only Bleeding)” jest jedną z najlepszych kompozycji Dylana zarówno gdy chodzi o muzykę i stronę tekstową. Trager nie zawahał się nazwać piosenkę „monumentalnym osiągnięciem”[1]. i nie dotyczyło to długości utworu lecz jego jakości.

Jest to jednak także jeden z najdłuższych utworów Dylana; w wersji albumowej trwa 7 minut i 30 sekund, składa się z 15 zwrotek poprzedzielanych czterema lekko różniącymi się refrenami.

Chociaż Dylan w tym okresie wypowiadał się już negatywnie o pieśniach protestu i większość jego kompozycji z tego okresu to piosenki unikającego tego typu tematyki, to ten utwór bezsprzecznie należy do tej grupy piosenek. Dylan zebrał po swoich wypowiedziach sporą dozę krytyk i oskarżono go o to, że stał się „nieświadomy społecznie”. Tymczasem „It’s Alright, Ma” udowadnia, że artysta wniósł krytykę społeczną na jeszcze wyższy poziom. Kilkanaście niezapomnianych wyrażeń zyskało status porzekadeł czy nawet przysłów[1].

Krytyk rockowy Andy Gill w swojej książce[2] napisał, iż utwór ten tematy zawarte już w „Gates of Eden” przeniósł na wyższy poziom. W „Gates of Eden” krytyka „przesłonięta była obłokiem aluzji”. W „It’s Alright, Ma” Dylan nie stosował żadnych zasłon, niejasnej i zawiłej symboliki; nawet jeśli posługiwał się jakimś kodem, to był to kod współczesnej amerykańskiej kultury, który nie wymagał zawiłego dekodowania. Wszystko zostało powiedziane w sposób jasny i otwarty; Dylan spojrzał na upadłe społeczeństwo chłodnym okiem.

Już w pierwszych linijkach piosenki następujących po pierwszym wersie Darkness at the break of noon Dylan sugeruje, że duch ludzki może być pomniejszony przez konsumpcjonizm kapitalistycznego społeczeństwa. Atakuje machinacje producentów (korporacji) i przemysł reklamowy (propaganda); wykazują oni taką samą efektywność jak komunistyczne „pranie mózgów”.

Gill uważa, iż deklamacyjny sposób wykonania piosenki oraz wyrażony w kilku miejscach całkowity pesymizm (There is no sense in trying, I got nothing, Ma, to live up to), a nawet nihilizm, uczyniły z tego utworu jednego z ważniejszych prekursorów hiphopowej kultury lat 90. XX wieku.

Chociaż Dylan raczej nie chciał tu być wizjonerem i prorokiem (jak w np. „Gates of Eden”), to jednak niezwykle trafnie przewidział „rewolucję seksualną”, która zaczęła się w rok po powstaniu piosenki.

Z dalszych partii tekstu wynika także, iż sam Dylan nie jest fanatykiem wyidealizowanej czystości moralnej.

Dylan zaczął wykonywać ten utwór na koncertach już w 1964 r., na kilka miesięcy przez wydaniem go na studyjnym albumie. Był on wtedy prezentowany jako solowa piosenka akustyczna.

W 1974 r., podczas swojego pierwszego tournée (z towarzyszeniem grupy The Band) od czerwca 1966 r. utwór nieoczekiwanie zyskał na aktualności. Był to okres afery Watergate i wzmianka o prezydencie, „który musi czasem stanąć nagi”, wywoływała entuzjazm publiczności.

Dylan na krótko włączył piosenkę do swojego repertuaru podczas drugiej serii Rolling Thunder Revue w 1975 r., także jako solowo wykonywany utwór akustyczny.

W 1978 r., podczas Światowego tournée, utwór został zaaranżowany na większy zespół muzyczny, który mu wtedy towarzyszył. Dodało to piosence nowych walorów brzmieniowych.

Podczas koncertów w czasie Nigdy nie kończącego się tournée, zwłaszcza w latach 90. XX wieku, kompozycja ta była wykonywana w stylu bluesa z południowej strony Chicago.

Sesje i koncerty Dylana, na których wykonywał ten utwór[edytuj | edytuj kod]

1964[edytuj | edytuj kod]

1965[edytuj | edytuj kod]

  • 15 stycznia 1965 – sesje nagraniowe do albumu w Columbia Studio A w Nowym Jorku.
  • 12 lutego 1965 – koncert w „Troy Armory” w Troy w stanie Nowy Jork
  • 17 lutego 1965 – nagrania w TV WABC w Nowym Jorku dla programu „Les Crane Show"
  • 27 marca 1965 – koncert w „Civic Auditorium” w Santa Monica w Kalifornii
  • 7 maja 1965 – koncert we „Free Trade Hall” w Manchesterze w Anglii
  • 9 maja 1965 – koncert w „Royal Albert Hall” w Londynie. Wideo/DVD Dont Look Back
  • 1 czerwca 1965 – nagrania dla TV BBC w Londynie; tę część programu wyemitowano 26 czerwca 1965

1974[edytuj | edytuj kod]

Tournée po USA z grupą The Band; pierwsze tournée Dylana od maja 1966 r.

1976[edytuj | edytuj kod]

Druga część Rolling Thunder Revue

1978[edytuj | edytuj kod]

Światowe tournée 1978. Od 20 lutego 1978 do 16 grudnia 1978. Cała światowa tura koncertowa Dylana liczyła 114 koncertów. Utwór ten był wykonywany właściwie prawie codziennie, ok. 110 razy

1980[edytuj | edytuj kod]

A Musical Retrospective Tour (pocz. 9 listopada 1980)

1981[edytuj | edytuj kod]

Letnie europejskie tournée (pocz. 21 czerwca 1981)
  • 28 czerwca 1981 – koncert w „Earl’s Court” w Londynie, Anglia, Wielka Brytania
  • 1 lipca 1981 – koncert w „Earl’s Court” w Londynie, Anglia, Wielka Brytania
Jesienne amerykańskie i kanadyjskie tournée (pocz. 16 października 1981)
  • 25 października 1981 – koncert w „Stabler Arena” na Lehigh University w Bethlehem, Pennsylvania, USA
  • 27 października 1981 – koncert „Meadowlands Brendan T. Byrne Sports Arena” w East Rutherford, New Jersey, USA
  • 30 października 1981 – koncert w „Forum de Montréal” w Montrealu, Quebec, Kanada
  • 31 października 1981 – koncert w „Kitchener Arena” w Kitchener, Ontario, Kanada
  • 2 listopada 1981 – koncert w „Civic Center” w Ottawie, Ontario, Kanada
  • 4 listopada 1981 – koncert w „Cincinnati Music Hall” w Cincinnati, Ohio, USA
  • 5 listopada 1981 – koncert w „Cincinnati Music Hall” w Cincinnati, Ohio, USA
  • 6 listopada 1981 – koncert w „Elliot Hall of Music” na Purdue University w West Lafayette, Indiana, USA
  • 7 listopada 1981 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michigan w Ann Arbor, Michigan, USA
  • 8 listopada 1981 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michigan w Ann Arbor, Michigan, USA
  • 10 listopada 1981 – koncert w „Saenger Performing Arts Center” w Nowym Orleanie, Luizjana, USA
  • 11 listopada 1981 – koncert w „Saenger Performing Arts Center” w Nowym Orleanie, Luizjana, USA
  • 12 listopada 1981 – koncert w „The Summit” w Houston, Teksas, USA
  • 14 listopada 1981 – koncert w „Municipal Auditorium” w Nashville, Tennessee, USA
  • 15 listopada 1981 – koncert w „The Fox Theater” w Atlancie, Georgia, USA
  • 16 listopada 1981 – koncert w „The Fox Theater” w Atlancie, Georgia, USA
  • 19 listopada 1981 – koncert w „Sunrise Musical Theater” w Miami, Floryda, USA
  • 20 listopada 1981 – koncert w „Sunrise Musical Theater” w Miami, Floryda, USA
  • 21 listopada 1981 – koncert w „Civic Center Theatre” w Lakeland, Floryda, USA

1984[edytuj | edytuj kod]

Europejskie tournée 1984 (pocz. 28 maja 1984)

1986[edytuj | edytuj kod]

Tournée Prawdziwe wyznania (pocz. 5 lutego 1986;
1. Antypody: Nowa Zelandia, Australia, Japonia (pocz. 5 lutego 1986)

1988[edytuj | edytuj kod]

Nigdy nie kończące się tournée (pocz. 7 czerwca 1988). Wszystkie koncerty Dylana od tego momentu są częścią „Nigdy niekończącego się tournée”.
; Interstate 88 I
Część pierwsza: Letnie tournée po Kanadzie i USA
; Interstate 88 II
Część druga: Letnie tournée po Północnej Ameryce (pocz. 18 sierpnia 1988)

1989[edytuj | edytuj kod]

Część piąta: Letnie tournée po Ameryce Północnej (pocz. 1 lipca 1989)
  • 2 lipca 1989 – koncert w „Poplar Creek Music Theatre” w Hoffman Estates, Chicago w stanie Illinois
  • 3 lipca 1989 – koncert w „Marcus Amphitheater” w Milwaukee w stanie Wisconsin, USA
  • 5 lipca 1989 – koncert w „Howard C. Baldwin Memorial Pavilion”, Meadowbrook, Rochester Hills, Michigan
  • 6 lipca 1989 – koncert w „Howard C. Baldwin Memorial Pavilion”, Meadowbrook, Rochester Hills, Michigan
  • 8 lipca 1989 – koncert w „Deer Creek Music Center”, Noblesville, Indiana
  • 12 lipca 1989 – koncert w „Allentown Fairground” w Allentown w stanie Pensylwania, USA
  • 13 lipca 1989 – koncert w „Great Woods Performing Arts Center”, Mansfield, Massachusetts
  • 20 lipca 1989 – koncert w „Bally’s Grand Hotel”, Atlantic City, New Jersey
  • 21 lipca 1989 – koncert w „Garden State Arts Center”, Holmdel, New Jersey
  • 25 lipca 1989 – koncert w „Fingerlakes Performinga Arts Center”, Canandaigua, Nowy Jork
  • 29 lipca 1989 – koncert w „Kingswood Music Theatre”, Maple, Ontario, Kanada
  • 4 sierpnia 1989 – koncert w „Dane County Memorial Coliseum”, Madison, Wisconsin, USA
  • 9 sierpnia 1989 – koncert w „The Muny”, Forest Park, St. Louis, Missouri, USA
  • 13 sierpnia 1989 – koncert w „The Paladium”, Carowinds Amusement Park, Charlotte, Karolina Północna, USA
  • 15 sierpnia 1989 – koncert w „Troy G. Chastain Memorial Park Amphitheatre”, Atlanta, Georgia, USA
  • 18 sierpnia 1989 – koncert w „Freedom Hall”, Louisville, Kentucky, USA
  • 20 sierpnia 1989 – koncert w „Starwood Amphitheatre”, Nashville, Tennessee, USA
  • 23 sierpnia 1989 – koncert w „The Zoo Ampihitheatre”, Oklahoma City, Oklahoma, USA
  • 25 sierpnia 1989 – koncert w „Kiefer UNO Lakefront Arena”, Nowy Orlean, Luizjana, USA
  • 27 sierpnia 1989 – koncert w „Starplex Amphitheatre”, Dallas, Teksas, USA
  • 5 września 1989 – koncert w „Santa Barbara County Bowl” w Santa Barbara w Kalifornii, USA
Część szósta: Jesienne tournée po USA (pocz. 10 października 1989)
  • 15 października 1989 – koncert w „The Tower Theatre”, Upper Darby, Pensylwania, USA
  • 18 października 1989 – koncert w „Constitution Hall”, Waszyngton, Dystrykt Kolumbia, USA
  • 23 października 1989 – koncert w „The Opera House”, Boston, Massachusetts, USA
  • 29 października 1989 – koncert w „Ben Light Gymnasium”, Ithaca College, Ithaca, Nowy Jork, USA
  • 1 listopada 1989 – koncert w „Hill Auditorium” na University of Michian w Ann Arbor, w stanie Michigan, USA
  • 13 listopada 1989 – koncert w „Sunrise Musical Theater”, Miami, Floryda, USA

Dyskografia i wideografia[edytuj | edytuj kod]

Dyski
Film

Wersje innych artystów[edytuj | edytuj kod]

  • Roger McGuinn na albumie różnych wykonawców Easy Rider (1970)
  • Nannie Porres – I Thought About You (1971)
  • Billy PrestonEverybody likes Some Kind of Music (1973)
  • Bettina Jonic – The Bitter Mirror (1975)
  • Hugo Race – Second Revelator (1993)
  • Singin' Mike Singer – Singing Mike Singer Sings Good Ol' Folk Songs (1997)
  • 7 Lvvas – Nu (1998)
  • Andy Hill & Renee Safier – It Takes a Lot to Laugh (2001)
  • The ByrdsThe Byrds Play Dylan (2002); There Is a Season (2006
  • Eric Andersen na albumie różnych wykonawców May Your Song Always Be Sung: The Songs of Bob Dylan, Vol. 3 (2003)
  • Mick Farren – People Call You Crazy – The Story of Mick Farren, 2003
  • Caetano VelosoA Foreign Sound (2004)
  • Marilyn Scott – Innocent of Nothing (2006)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Trager 2004 ↓, s. 322.
  2. Don't Think twice, It's All Right: Bob Dylan, The Early Years (1998)

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Paul Williams. Bob Dylan. Performing Artist 1960−1973. The Early Years. Omnibus Press, Nowy Jork 2004 ISBN 1-84449-095-5
  • Clinton Heylin. Bob Dylan. The Recording Sessions 1960–1994. St. Martin Press, Nowy Jork 1995 ISBN 0-312-13439-8
  • Oliver Trager: Keys to the Rain. The Definitive Bob Dylan Encyclopedia. Nowy Jork: Billboard Books, 2004. ISBN 0-8230-7974-0.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]