Iwo Odrowąż

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Skocz do: nawigacja, szukaj
Iwo Odrowąż
Iwo Odrowąż
Herb Iwo Odrowąż
Data i miejsce śmierci 21 lipca 1229
Modena
biskup krakowski
Okres sprawowania 1218-1229
Wyznanie katolickie
Kościół rzymskokatolicki
Nominacja biskupia 1218
Sakra biskupia brak danych
Commons Multimedia w Wikimedia Commons

Iwo Odrowąż herbu Odrowąż (ur. około 1160, zm. 21 lipca 1229 w Modenie) – kanclerz Leszka Białego (1206-1218) i biskup krakowski (od 1218). Wybrany przez kapitułę otrzymał zatwierdzenie papieskie 29 września 1218.

Życiorys[edytuj]

Pochodził z rodziny Odrowążów, która majątek miała na terenach dzisiejszego powiatu koneckiego. Najprawdopodobniej urodził się w Końskich, a czasy wczesnego dzieciństwa spędził w Odrowążu (gm. Stąporków). Był synem Saula Odrowąża z Końskich[1].

W młodości przebywał w Paryżu, gdzie pobierał nauki. Wyznaczony przez papieża Honoriusza III na arcybiskupa gnieźnieńskiego, jednak odmówił przyjęcia tego urzędu.

W latach 1220-1224, jako biskup krakowski, wybudował we wsi Końskie kościół pod wezwaniem św. Mikołaja, ustanawiając w Końskich parafię. Następnie w 1229 ufundował kościół w Daleszycach.

W 1223 m.in. dzięki jego staraniom, do Polski sprowadził się z Bolonii zakon dominikanów, z pierwszym polskim zakonnikiem Jackiem Odrowążem, który w 1594 roku został uznany świętym. W 1220 sprowadził zakon duchaków na Prądnik i powierzył im opiekę nad szpitalem. Prawdopodobny fundator kościoła w Wysocicach w początkach XIII wieku. W 1222 w Kacicach koło Słomnik założył klasztor cystersów, których następnie przeniósł do Mogiły. Rozwinął akcję osadniczą w krakowskich dobrach biskupich. Czynił nadania dla klasztorów cysterskich w Sulejowie i Wąchocku oraz klasztorów norbertańskich w Hebdowie i Imbramowicach. Imbramowice były rodową fundacją Odrowążów, gdzie siostra biskupa była ksienią. Ufundował też dwa kościoły krakowskie: pw. św. Ducha i pw. św. Krzyża. Był posiadaczem najstarszej, jaka jest znana, polskiej prywatnej biblioteki (32 kupowane za granicą kodeksy), którą w testamencie przekazał katedrze wawelskiej.

Wziął udział w wiecu książąt i biskupów w Gąsawie w listopadzie 1227 roku[2]. Uczestniczył w wiecu Władysława III Laskonogiego z biskupami i możnymi w Cieni w 1228 roku, na którym książę wydał przywilej[3].

Zwłoki biskupa zostały sprowadzone przez przeora dominikanów Wincentego z Kielczy i pochowane w kościele dominikańskim św. Trójcy w Krakowie. Aż do początku XIX wieku bp Iwo Odrowąż był czczony jako błogosławiony. Kult żywy był szczególnie w krakowskim klasztorze dominikanów.

  • Pieczęć Iwona Odrowąża

  • Iwo nadaje klasztorowi cystersów w Sulejowie włość Dóbrcz 1213.

  • Biskup Iwo Odrowąż poświęca kamień węgielny pod budowę kościoła w Iwoniczu w 1226 roku, obraz Jana Matejki

  • Iwo Odrowąż na polichromii w Mogile

Bibliografia[edytuj]

  • Kościół SS. Norbertanek w Imbramowicach pod wezwaniem św. Apostołów Piotra i Pawła. Wydane przez SS. Norbertanki, Imbramowice, 1998[4].

Przypisy

  1. ↑ J. Wiśniewski: Dekanat konecki, Radom 1912
  2. ↑ Franciszek Piekosiński, Uwagi nad ustawodawstwem wiślicko-piotrkowskiem Króla Kazimierza Wielkiego, w: Rozpraw Wydziału Filozoficzno-Historycznego Akademii Umiejętności w Krakowie, t. XXVIII, Kraków 1891, s. 44 [252].
  3. ↑ Franciszek Piekosiński, Uwagi nad ustawodawstwem wiślicko-piotrkowskiem Króla Kazimierza Wielkiego, w: Rozpraw Wydziału Filozoficzno-Historycznego Akademii Umiejętności w Krakowie, t. XXVIII, Kraków 1891, s. 44 [252].
  4. ↑ rok i miejsce wydania za [1]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Iwo_Odrowąż&oldid=46655434”