Jan Lutkowic z Brzezia
 |
Ten artykuł od 2009-09 wymaga zweryfikowania podanych informacji. Należy podać wiarygodne źródła, najlepiej w formie przypisów bibliograficznych. Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte. Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu. |
| ||
| ||
| Kraj działania |  Polska
| |
| Data i miejsce urodzenia | ok. 1405 Brzezie | |
| Data i miejsce śmierci | 24 maja 1471 Kraków | |
| biskup włocławski | ||
| Okres sprawowania | 1463-1464 | |
| biskup krakowski | ||
| Okres sprawowania | 1464 - 1471 | |
| Wyznanie | katolickie | |
| Kościół | rzymskokatolicki | |
| Nominacja biskupia | 6 czerwca 1463 | |
| Sakra biskupia | 7 listopada 1463 | |
Jan Lutkowic z Brzezia herbu Doliwa (ur. ok. 1405, zm. 24 maja 1471) – biskup kujawsko-pomorski, biskup krakowski, niedoszły biskup warmiński, podkanclerzy koronny.
Studiował w Krakowie. W latach 1429-1430 był sekretarzem księcia Witolda w Wilnie, następnie sekretarzem króla Władysława Jagiełły. Powstrzymał Witolda przed przyjęciem korony królewskiej z rąk cesarza Zygmunta Luksemburskiego. Zgromadził liczne kanonikaty – był członkiem kapituły krakowskiej, poznańskiej, płockiej i gnieźnieńskiej.
Brał udział w wielu misjach m.in. w 1433 na Sobór w Bazylei. W 1451 w Rzymie uzyskał tytuł doktora prawa. Wtedy też został bliskim współpracownikiem papieża Mikołaja V, będąc jego audytorem i kapelanem. W 1454 był obecny na sejmie sejmie Rzeszy w Ratyzbonie, gdzie obronił majestat króla polskiego, nie siadając na wyznaczonym mu miejscu, uważając je za niegodne. Przy osobie papieża Mikołaja V bronił interesów polskich, w szczególności praw do Prus przeciw zakonowi krzyżackiemu. Zdecydowany przeciwnik koncyliaryzmu, występował przeciw antypapieżowi Feliksowi V.
W 1453 administrator arcybiskupstwa gnieźnieńskiego (po śmierci Władysława Oporowskiego). W 1457 został wybrany przez grupę kanoników warmińskich (pod naciskiem króla Kazimierza Jagiellończyka) na biskupa warmińskiego, jako następca Franciszka Kuhschmalza; nie otrzymał prowizji papieskiej na to biskupstwo, ponieważ został zatwierdzony inny kandydat, Eneasz Sylwiusz Piccolomini, w porównaniu do osoby Jana Lutka (a także kandydata Krzyżaków Arnolda Venrade) osoba neutralna. 6 czerwca 1463 został zatwierdzony jako biskup kujawsko-pomorski; przyjął sakrę biskupią 7 listopada 1463. Już 19 października 1464 został przeniesiony na biskupstwo krakowskie; ingres w tej diecezji odbył 26 maja 1465.
W czasie wojny trzynastoletniej brał udział w walkach a w 1460 w Bytomiu zawarł w imieniu króla Kazimierza Jagiellończyka sojusz z królem czeskim Jerzym z Podiebradów. W 1469 w Piotrkowie odebrał hołd lenny wielkiego mistrza zakonu krzyżackiego Henryka von Plauen.
| ||||||
| ||||||
