Groupe PSA

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z PSA (firma))
Grupa PSA
Groupe PSA
Logo
Ilustracja
Państwo

 Francja

Region

 Île-de-France

Siedziba

Rueil-Malmaison

Data założenia

1976[1]
(Fuzja Peugeota z Citroënem)

Data likwidacji

2021[2]
(Fuzja PSA z FCA)

Forma prawna

Spółka akcyjna

Prezes

Carlos Tavares

Dyrektor

Thierry Peugeot

Udziałowcy

Dongfeng Motor (13,68%)
rząd Francji (13,68%)
rodzina Peugeot (13,68%)

Zatrudnienie

208 780 (2019)[3]

Dane finansowe (2020)
Przychody

60,734 mld euro [4]

Wynik operacyjny

3,685 mld euro[4]

Wynik netto

2,173 mld euro[4]

Aktywa

73,510 mld euro[4]

Kapitał zakładowy

12,3 mld € (2012)

Położenie na mapie Francji
Mapa konturowa Francji, u góry znajduje się punkt z opisem „Grupa PSA”
Ziemia48°46′25,968″N 2°13′03,504″E/48,773880 2,217640
Strona internetowa

Groupe PSA (PSA, Peugeot Société Anonyme) – dawny francuski koncern motoryzacyjny powstały w 1976 roku w wyniku przejęcia przez Peugeota bankrutującego Citroëna. W styczniu 2021 roku sfinalizowana została fuzja z włosko-amerykańskim FCA, w wyniku której powstał nowy międzynarodowy konglomerat Stellantis[2].

Marki koncernu PSA[edytuj | edytuj kod]

Ostatni skład[edytuj | edytuj kod]

  • Citroën – francuska marka samochodów osobowych, dostawczych i sportowych produkowanych od 1919 roku,
  • DS – francuska marka samochodów premium, w latach 2009–2014 funkcjonująca jako linia modelowa marki Citroën, następnie wydzielona jako oddzielna marka samochodowa,
  • Opel – niemiecka marka samochodów osobowych, dostawczych i sportowych produkowanych od 1898 roku, w grupie PSA funkcjonuje od 2017 roku,
  • Peugeot – francuska marka samochodów osobowych, dostawczych i sportowych produkowanych od 1889 roku,
  • Vauxhall – brytyjska marka samochodów produkowanych od 1903 roku, w grupie PSA funkcjonuje od 2017 roku,

Zlikwidowane lub sprzedane[edytuj | edytuj kod]

  • Simca – francuska marka samochodów produkowanych w latach 1935–1987, w grupie PSA funkcjonowała od 1980 roku,
  • Talbot – marka samochodów sprzedawanych z przerwami w latach 1903–1994, w grupie PSA funkcjonowała od 1978 roku,
  • Panhard – francuska marka samochodów osobowych produkowanych w latach 1890–1967.
  • Maserati – włoska marka samochodów sportowo-luksusowych, pierwotnie przeznaczona do likwidacji, finalnie sprzedana w 1975 roku.

Pozostałe przedsiębiorstwa[edytuj | edytuj kod]

  • Faurecia – producent i dostawca części samochodowych
  • Gefco – przedsiębiorstwo logistyczne
  • Banque PSA Finance – dostawca usług finansowych, głównie kredytów pod zakup samochodu
  • Peugeot Motocycles – producent motocykli i skuterów
  • Peugeot Citroën Moteurs (PCM) – przedsiębiorstwo handlowe
  • Process Conception Ingénierie (PCI) – przedsiębiorstwo zajmujące się projektowaniem i realizacją systemów technologicznych
  • Sevelspółka j.v. PSA i FIAT produkujące samochody dostawcze

Historia[edytuj | edytuj kod]

Carlos Tavares, dyrektor generalny Groupe PSA

Koncern powstał w 1976 roku[1] na skutek przejęcia przez Peugeota znajdującego się na skraju bankructwa Citroëna. Oba przedsiębiorstwa pozostały oddzielnymi markami, ale dzieliły się technologią i częściami. W 1978 roku koncern przejął borykający się z kłopotami europejski oddział Chryslera (powstały z połączenia francuskiego producenta Simca, brytyjskiego Rootes i hiszpańskiej Barreiros). W latach 1980. koncern przeszedł poważny kryzys finansowy, z powodu którego zlikwidowano marki przejęte od Chryslera. W 2013 roku ówczesny prezes koncernu Philippe Varin ogłosił plany o odsunięciu od siebie modeli obu marek by uniknąć wewnętrznej konkurencji, stawiając Citroëna poniżej Peugeota i wydzielając luksusową markę DS[5].

1 marca 2012 r. poinformowano o zawarciu strategicznego sojuszu z General Motors, który miał objąć 7% akcji francuskiego koncernu (udział rodziny Peugeot miał zmniejszyć się z 30 do 25%). Obaj partnerzy liczyli na oszczędności związane z wymianą platform, silników i pozostałych części, jednak już 12 grudnia 2013 roku General Motors ogłosiło sprzedaż swoich udziałów PSA i wycofanie się z porozumienia argumentując, że nie dało ono oczekiwanych korzyści, zachowując jednak współpracę technologiczną.

Od roku 2016 koncern PSA produkuje we francuskiej fabryce w Valenciennes model Toyota ProAce, będący bliźniaczą konstrukcją m.in. Peugeota Experta i Citroëna Jumpy. W fabryce w Vigo, w Hiszpanii od roku 2019 wytwarzana jest Toyota ProAce City będąca bliźniaczą konstrukcją Citroëna Berlingo, Peugeota Partnera i Opla Combo.

14 lutego 2017 roku oba koncerny wspólnie poinformowały o prowadzonych negocjacjach w sprawie przejęcia przez PSA od General Motors marki Opel oraz będącej jej brytyjskim odpowiednikiem marki Vauxhall. Oznaczało to wycofanie się koncernu GM z rynku europejskiego, który ponosił dotychczas straty z posiadania tych marek. Informacja ta wywołała zaniepokojenie związków zawodowych oraz rządów Niemiec i Wielkiej Brytanii obawiających się o utrzymanie produkcji i licznych miejsc pracy w tych krajach po dokonaniu transakcji[6][7]. 6 marca 2017 roku ogłoszono, że transakcja została sfinalizowana. Koncern PSA zapłacił GM kwotę 2,3 mld $, przejął w ten sposób 12 fabryk zatrudniających 40 tys. osób, stając się największym producentem samochodów w Europie za Volkswagenem[8].

W tym samym czasie koncern kupił prawa do indyjskiej marki Ambassador od Hindustan Motors[9]. Oznacza to powrót koncernu na rynek indyjski.

PSA posiada porozumienia o współpracy z Toyotą (wspólne platformy dla małych aut), BMW (silniki, skrzynie biegów i auta hybrydowe), Fiatem (wspólne platformy dla vanów), Fordem (silniki), Mitsubishi (auta elektryczne) oraz chińskimi Dongfeng i Chang’an (produkcja aut w Chinach).

W 2018 roku koncern zatrudniał na całym świecie 211 tys. osób, sprzedał 3,9 mln pojazdów, a jego przychody wyniosły 74 mld €[10].

Fuzja z FCA[edytuj | edytuj kod]

Logo Stellantis

31 października 2019 roku koncern PSA ogłosił plany połączenia się z dotychczas konkurencyjnym Fiat Chrysler Automobiles, w ramach czego powstać miał nowy motoryzacyjny gigant o wartości ok. 50 miliardów dolarów o strukturze udziałów 50:50[11].

W lipcu 2020 roku ogłoszono, że nowy koncern otrzyma nazwę Stellantis, która wywodzi się od łacińskiego czasownika „stello, stellare”, oznaczającego „lśnić jak gwiazda”[12]. Na czele nowego koncernu jako prezes funkcję objął John Elkann, natomiast Carlos Tavares, prezes Grupy PSA miał, zyskał stanowisko dyrektora generalnego. W skali światowej Stellantis jest czwartym największym tego typu podmiotem w branży motoryzacyjnej, ze sprzedażą ok. 4,16 miliona samochodów rocznie[13].

Z powodu Pandemii COVID-19, finalizacja fuzji została przesunięta z końca 2020 roku na początek 2021 roku[14]. Nowy podmiot gospodarczy Stellantis ostatecznie powstał 16 stycznia 2021 roku[15] po wyrażeniu zgody większości akcjonariuszy na połączenie FCA z Groupe PSA.

Fabryki koncernu[edytuj | edytuj kod]

Państwa, w których znajdowały się fabryki PSA (stan na 2008)

Historyczne fabryki Citroën[edytuj | edytuj kod]

Zatrudnienie[3][edytuj | edytuj kod]

  • 2015: 182 157
  • 2016: 170 156
  • 2017: 172 927
  • 2018: 211 013
  • 2019: 208 780

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Groupe PSA: 200 years of automotive and industrial history. groupe-psa.com. [dostęp 2019-05-12]. (fr.).
  2. a b Czwarty motoryzacyjny gigant świata powstanie 16 stycznia. Jest zgoda akcjonariuszy Dodano: przedwczoraj 07:221 02728. [dostęp 2021-01-07]. (pol.).
  3. a b Nombre total d’employés du groupe français PSA Peugeot Citroën à l’échelle mondiale entre 2013 et 2018. fr.statista.com. [dostęp 2019-05-12]. (fr.).
  4. a b c d Wyniki finansowe FCA i Groupe PSA za rok 2020. [dostęp 2021-04-12]. (pol.).
  5. PSA launches new brand strategy for Peugeot and Citroen, „Automotive News” [dostęp 2017-02-19] (ang.).
  6. PSA przejmie Opla? Niemcy i Brytyjczycy zaniepokojeni potencjalnym przejęciem, „Business Insider”, 15 lutego 2017 [dostęp 2017-02-19] (pol.).
  7. Zawierucha po ujawnieniu rozmów PSA-GM o Oplu – Motoryzacja – rp.pl [online] [dostęp 2017-02-19].
  8. Opel sprzedany Francuzom. Za 2,3 mld dolarów | Moto, „TVN24 BiS” [dostęp 2017-03-06] (pol.).
  9. Krzysztof, Grupa PSA kupiła markę Ambassador, „FRANCUSKIE.PL”, 13 lutego 2017 [dostęp 2017-03-17] (pol.).
  10. PSA Performances: Key figures from the PSA Group, „Groupe PSA” [dostęp 2020-01-04] (ang.).
  11. Fiat Chrysler i grupa PSA chcą się połączyć w jeden koncern. [dostęp 2021-01-07]. (pol.).
  12. Fiat, Chrysler i Peugeot pod nową nazwą w jednym koncernie – Biznes, biznes.radiozet.pl, 1594 [dostęp 2020-07-19] (pol.).
  13. Wielka fuzja FCA i PSA. Fiat Chrysler i Peugeot łączą siły. Co to oznacza dla polskich fabryk? [online], auto.dziennik.pl [dostęp 2019-11-07].
  14. Fiat Chrysler-PSA merger plans not delayed by virus crisis, Elkann says. [dostęp 2020-09-24]. (ang.).
  15. Fiat Chrysler i Peugeot przyspieszają fuzję. Nowy koncern – Stellantis – od 16 stycznia. [dostęp 2021-01-07]. (pol.).
  16. Julien Dupont-Calbo, PSA rétrécit son berceau de Sochaux, „lesechos.fr”, 8 sierpnia 2018 [dostęp 2018-08-08] (fr.).
  17. Fabien Pestiaux, Trith-Saint-Leger: Carlos Tavares en visite à l’usine PSA ce jeudi, „lavoixdunord.fr”, 8 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-22] (fr.).
  18. Elodie Dardenne, PSA Caen va-t-il récupérer l’activité du site de Saint-Ouen?, „ouest-france.fr”, 13 listopada 2018 [dostęp 2019-03-10] (fr.).
  19. Benoît Le Breton, Près de Caen, PSA réduit sa surface, pas ses effectifs, „ouest-france.fr”, 9 marca 2018 [dostęp 2019-03-10] (fr.).
  20. Piotr Rudzki, Zakład Opla w Eisenach zagrożony, „rp.pl”, 17 kwietnia 2018 [dostęp 2018-04-19] (pol.).
  21. W tyskiej fabryce Opla rozpoczyna się produkcja jednego z najlepszych silników, „dziennikzachodni.pl”, 18 stycznia 2019 [dostęp 2019-01-22] (pol.).
  22. Nabil Bourassi, Malgré les difficultés, PSA inaugure une nouvelle usine en Chine, „latribune.fr”, 8 września 2016 [dostęp 2018-05-15] (fr.).
  23. „Groupe PSA: Start of Production at the Kenitra Plant”, www.bloomberg.com, 4 maja 2020.
  24. Jacques Wolgensinger: André Citroën. Paris: Flammarion, 1991, s. 284. ISBN 2-08-066484-0.
  25. a b c d e f Jacques Wolgensinger: André Citroën. Paris: Flammarion, 1991, s. 285. ISBN 2-08-066484-0.
  26. a b c Jacques Wolgensinger: André Citroën. Paris: Flammarion, 1991, s. 286. ISBN 2-08-066484-0.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]