Patrick Galbraith

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Patrick Galbraith
Państwo

 Stany Zjednoczone

Data i miejsce urodzenia

16 kwietnia 1967
Tacoma

Wzrost

183 cm

Gra

leworęczna

Status profesjonalny

1989

Zakończenie kariery

1999

Gra pojedyncza
Wygrane turnieje

0

Najwyżej w rankingu

411 (25 czerwca 1990)

Gra podwójna
Wygrane turnieje

36

Najwyżej w rankingu

1 (18 października 1993)

Australian Open

SF (1996)

Roland Garros

SF (1994)

Wimbledon

F (1993, 1994)

US Open

SF (1990, 1995)

Patrick Galbraith (ur. 16 kwietnia 1967 w Tacoma) – amerykański tenisista, zwycięzca US Open 1994 i US Open 1996 w grze mieszanej, lider rankingu ATP deblistów, reprezentant w Pucharze Davisa.

Kariera tenisowa[edytuj | edytuj kod]

Leworęczny Galbraith, rozpoczynając w 1989 karierę zawodową, miał za sobą udane występy w rozgrywkach akademickich – jako student Uniwersytetu Kalifornijskiego w Los Angeles tworzył parę z Brianem Garrowem i 3–krotnie zdobył tytuł All American (1986–1989) oraz akademickim mistrzostwem kraju (Intercollegiate) w 1988. Początkowo próbował łączyć grę podwójną z turniejami singlowymi, ale udało mu się w latach 1989–1990 jedynie trzykrotnie wystąpić w imprezach rangi ATP World Tour, za każdym razem kończąc udział na 1 rundzie. Mecze te oraz kilka turniejów ATP Challenger Tour pozwoliły mu w czerwcu 1990 na uplasowanie się w światowym rankingu gry pojedynczej na 411. miejscu. Po 1991 roku całkowicie skoncentrował się na grze podwójnej.

Pierwszy wygrany turniej deblowy Galbraith osiągnął w sezonie 1989, na trawiastych kortach w Newport, mając za partnera swojego dotychczasowego partnera z rozgrywek akademickich Garrowa. W 1990 wygrał 2 turnieje, był w 1 finale, a w parze z Kellym Jonesem osiągnął półfinał wielkoszlemowego US Open. W 1991 Galbraith większość imprez rozegrał w parze z Toddem Witskenem, co zaowocowało 3 turniejowymi trofeami (w tym w prestiżowym Canadian Open) oraz pierwszym awansem do deblowego Tennis Masters Cup. Amerykanie zakończyli wieńczącą sezon imprezę na etapie rozgrywek grupowych, wygrywając 1 pojedynek i 2 przegrywając.

Sezon 1992 Galbraith z 5 tytułami z różnymi partnerami. W 1993 roku Galbraith stworzył regularną parę z Grantem Connellem, z którym grał przez 3 sezony. W pierwszym roku wspólnej gry znaleźli się na czele rankingu par, wygrali 3 turnieje i 4 razy przegrywali w finałach, a w Tennis Masters Cup odpadli w półfinale. Znaczącym sukcesem był finał Wimbledonu, w którym jednak musieli uznać wyższość pary Todd WoodbridgeMark Woodforde. W październiku 1993 Galbraith został liderem indywidualnego rankingu światowego deblistów, na czele którego miesiąc później zmienił go Connell, dzięki 1 finałowi osiągniętemu z innym partnerem. Organizacja tenisistów zawodowych ATP nadała obu graczom tytuł „Pary deblowej roku” (ATP World Tour Doubles Team of the Year).

W 1994 roku Connell i Galbraith wygrali 4 turnieje, w tym zawody w Indian Wells. Wśród 3 finałów był ponownie Wimbledon, w którym znowu ulegli Woodbridge'owi i Woodfordowi. W 1995 wśród sukcesów północnoamerykańskiej pary zabrakło wielkoszlemowego finału, było natomiast 5 triumfów turniejowych i 2 finały (ponadto Galbraith był w finale w Nottingham z Danie’em Visserem). Wśród tytułów wywalczonych w sezonie 1995 przez debel Connell–Galbraith jest mistrzostwo w Tennis Masters Cup. W finale pokonali Paula Haarhuisa i Jacco Eltingha 7:6, 7:6, 3:6, 7:6.

Na tym sukcesie współpraca Galbraitha i Connella zakończyła się. W sezonie 1996 Amerykanin ponownie grywał z wieloma partnerami, każde z 4 turniejowych zwycięstw odnosząc z innym tenisistą, a przegrany finał w Miami zaliczając z piątym, którym był Ellis Ferreira, z którym następnie grał regularnie w 1997, odnosząc 5 zwycięstw turniejowych i dochodząc do dalszych 2 finałów, a także po raz piąty w karierze awansując do Tennis Masters Cup (odpadli po rozgrywkach grupowych z 1 wygraną i 2 porażkami). W 1998 Galbraith wygrał 1 turniej, a w 1999 2 – ostatnie w karierze. Grał jeszcze do późnego lata sezonu 2000, w ostatnim roku występów zawodowych będąc w finale w Scottsdale (z Davidem Macphersonem) oraz w półfinałach w Miami i Atlancie (z Brianem MacPhie). Karierę zakończył po US Open 2000, zarobiwszy na korcie jako tenisista zawodowy ponad dwa i pół miliona dolarów. Łącznie wygrał 36 turniejów zaliczanych do klasyfikacji ATP World Tour, a w 19 przegrywał w finałach.

W turniejach wielkoszlemowych nie udało się Galbraithowi nigdy wygrać w męskim deblu – Wimbledon 1993 i 1994 z Connellem pozostały jedynymi finałami, a w innych imprezach Wielkiego Szlema był co najmniej półfinalistą (French Open 1994 z Connellem, Australian Open 1996 z Olchowskim, US Open 1990 z Jonesem i 1995 z Connellem). Amerykanina zwycięstwa wielkoszlemowe jednak nie ominęły, triumfował 2–krotnie w konkurencji gry mieszanej, oba zwycięstwa odnosząc podczasUS Open, w 1994 mając za partnerkę Elnę Reinach, a 2 lata później Lisę Raymond. Ponadto z Raymond był w finałach French Open 1997 i US Open 1998.

Galbraith w zmaganiach o Puchar Davisa wystąpił w 2 meczach, partnerując w 1996 Patrickowi McEnroe w wygranym spotkaniu z Meksykiem i przegranym z Czechami.

Finały w turniejach ATP World Tour[edytuj | edytuj kod]

Legenda
Wielki Szlem
Igrzyska olimpijskie
Tennis Masters Cup /
ATP Finals
ATP Masters Series /
ATP Tour Masters 1000
ATP International Series Gold /
ATP Tour 500
ATP International Series /
ATP Tour 250

Gra mieszana (2–2)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partnerka Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 10 września 1994 US Open, Nowy Jork Twarda Południowa Afryka Elna Reinach Czechy Jana Novotná
Australia Todd Woodbridge
6:2, 6:4
Zwycięzca 2. 7 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Lisa Raymond Holandia Manon Bollegraf
Stany Zjednoczone Rick Leach
7:6, 7:6
Finalista 1. 7 czerwca 1997 French Open, Paryż Ceglana Stany Zjednoczone Lisa Raymond Japonia Rika Hiraki
Indie Mahesh Bhupathi
4:6, 1:6
Finalista 2. 12 września 1996 US Open, Nowy Jork Twarda Stany Zjednoczone Lisa Raymond Stany Zjednoczone Serena Williams
Białoruś Maks Mirny
2:6, 2:6

Gra podwójna (36–19)[edytuj | edytuj kod]

Końcowy wynik Nr Data Turniej Nawierzchnia Partner Przeciwnicy Wynik finału
Zwycięzca 1. 16 lipca 1989 Newport Trawiasta Stany Zjednoczone Brian Garrow Wielka Brytania Neil Broad
Południowa Afryka Stefan Kruger
2:6, 7:5, 6:3
Zwycięzca 2. 18 lutego 1990 Toronto Dywanowa (hala) Australia David Macpherson Wielka Brytania Neil Broad
Stany Zjednoczone Kevin Curren
2:6, 6:4, 6:3
Finalista 1. 14 października 1990 Berlin Dywanowa (hala Stany Zjednoczone Kevin Curren Południowa Afryka Pieter Aldrich
Południowa Afryka Danie Visser
6:7, 6:7
Zwycięzca 3. 21 października 1990 Lyon Dywanowa (hala) Stany Zjednoczone Kelly Jones Stany Zjednoczone Jim Grabb
Stany Zjednoczone David Pate
7:6, 6:4
Zwycięzca 4. 3 marca 1991 Rotterdam Dywanowa (hala) Szwecja Anders Järryd Stany Zjednoczone Steve DeVries
Australia David Macpherson
7:6, 6:2
Zwycięzca 5. 7 kwietnia 1991 Hongkong Twarda Stany Zjednoczone Todd Witsken Kanada Glenn Michibata
Stany Zjednoczone Robert Van’t Hof
6:2, 6:4
Zwycięzca 6. 5 maja 1991 Monachium Ceglana Stany Zjednoczone Todd Witsken Szwecja Anders Järryd
Południowa Afryka Danie Visser
7:5, 6:4
Zwycięzca 7. 28 lipca 1991 Montreal Twarda Stany Zjednoczone Todd Witsken Kanada Grant Connell
Kanada Glenn Michibata
6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca 8. 19 kwietnia 1992 Nicea Ceglana Stany Zjednoczone Scott Melville Południowa Afryka Pieter Aldrich
Południowa Afryka Danie Visser
6:4, 3:6, 6:1
Zwycięzca 9. 3 maja 1992 Madryt Ceglana Stany Zjednoczone Patrick McEnroe Hiszpania Francisco Clavet
Hiszpania Carlos Costa
6:3, 6:2
Zwycięzca 10. 21 czerwca 1992 Manchester Trawiasta Australia David Macpherson Wielka Brytania Jeremy Bates
Australia Laurie Warder
4:6, 6:3, 6:2
Zwycięzca 11. 26 lipca 1992 Toronto Twarda Południowa Afryka Danie Visser Stany Zjednoczone Andre Agassi
Stany Zjednoczone John McEnroe
6:4, 6:4
Zwycięzca 12. 9 sierpnia 1992 Los Angeles Twarda Stany Zjednoczone Jim Pugh Stany Zjednoczone Francisco Montana
Stany Zjednoczone David Wheaton
7:6, 7:6
Finalista 2. 8 listopada 1992 Paryż Twarda (hala) Południowa Afryka Danie Visser Stany Zjednoczone John McEnroe
Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
4:6, 2:6
Zwycięzca 13. 17 stycznia 1993 Auckland Twarda Kanada Grant Connell Austria Alex Antonitsch
Rosja Aleksandr Wołkow
6:3, 7:6
Finalista 3. 7 lutego 1993 Dubaj Twarda Kanada Grant Connell Australia John Fitzgerald
Szwecja Anders Järryd
2:6, 1:6
Finalista 4. 9 maja 1993 Hamburg Ceglana Kanada Grant Connell Holandia Paul Haarhuis
Holandia Mark Koevermans
4:6, 7:6, 6:7
Finalista 5. 4 lipca 1993 Wimbledon, Londyn Trawiasta Kanada Grant Connell Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:7, 3:6, 6:7
Finalista 6. 25 lipca 1993 Waszyngton Twarda Kanada Grant Connell Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Rick Leach
4:6, 5:7
Zwycięzca 14. 17 października 1993 Tokio Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Stany Zjednoczone Luke Jensen
Stany Zjednoczone Murphy Jensen
6:3, 6:4
Zwycięzca 15. 14 listopada 1993 Antwerpia Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Południowa Afryka Wayne Ferreira
Hiszpania Javier Sánchez
6:3, 7:6
Finalista 7. 16 stycznia 1994 Auckland Twarda Kanada Grant Connell Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
Stany Zjednoczone Jared Palmer
2:6, 6:4, 4:6
Finalista 8. 20 lutego 1994 Stuttgart Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Południowa Afryka David Adams
Rosja Andriej Olchowski
7:6, 4:6, 6:7
Zwycięzca 16. 6 marca 1994 Indian Wells Twarda Kanada Grant Connell Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
7:5, 6:3
Finalista 9. 3 lipca 1994 Wimbledon, Londyn Trawiasta Kanada Grant Connell Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
6:7(3), 3:6, 1:6
Zwycięzca 17. 24 lipca 1994 Waszyngton Twarda Kanada Grant Connell Szwecja Jonas Björkman
Szwajcaria Jakob Hlasek
6:4, 4:6, 6:3
Zwycięzca 18. 21 sierpnia 1994 New Haven Twarda Kanada Grant Connell Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
6:4, 7:6
Zwycięzca 19. 16 października 1994 Tokio Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Zimbabwe Byron Black
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
6:3, 3:6, 6:4
Zwycięzca 20. 15 stycznia 1995 Auckland Twarda Kanada Grant Connell Argentyna Luis Lobo
Hiszpania Javier Sánchez
6:4, 6:3
Zwycięzca 21. 12 lutego 1995 Dubaj Twarda Kanada Grant Connell Hiszpania Tomás Carbonell
Hiszpania Francisco Roig
6:2, 4:6, 6:3
Zwycięzca 22. 26 lutego 1995 Stuttgart Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Czechy Cyril Suk
Czechy Daniel Vacek
6:2, 6:2
Finalista 10. 25 czerwca 1995 Nottingham Trawiasta Południowa Afryka Danie Visser Stany Zjednoczone Luke Jensen
Stany Zjednoczone Murphy Jensen
3:6, 7:5, 4:6
Finalista 11. 8 października 1995 Kuala Lumpur Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Stany Zjednoczone Patrick McEnroe
Australia Mark Philippoussis
5:7, 4:6
Zwycięzca 23. 5 listopada 1995 Paryż Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Stany Zjednoczone Jim Grabb
Stany Zjednoczone Todd Martin
6:2, 6:2
Finalista 12. 12 listopada 1995 Sztokholm Twarda (hala) Kanada Grant Connell Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
6:3, 2:6, 6:7
Zwycięzca 24. 26 listopada 1995 Eindhoven Dywanowa (hala) Kanada Grant Connell Holandia Jacco Eltingh
Holandia Paul Haarhuis
7:6, 7:6, 3:6, 7:6
Zwycięzca 25. 10 marca 1996 Scottsdale Twarda Stany Zjednoczone Rick Leach Stany Zjednoczone Richey Reneberg
Nowa Zelandia Brett Steven
5:7, 7:5, 7:5
Finalista 13. 31 marca 1996 Miami Twarda Południowa Afryka Ellis Ferreira Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
1:6, 3:6
Zwycięzca 26. 14 kwietnia 1996 Hongkong Twarda Rosja Andriej Olchowski Stany Zjednoczone Kent Kinnear
Stany Zjednoczone Dave Randall
6:3, 6:7, 7:6
Zwycięzca 27. 25 sierpnia 1996 Toronto Twarda Holandia Paul Haarhuis Bahamy Mark Knowles
Kanada Daniel Nestor
7:6, 6:3
Zwycięzca 28. 10 listopada 1996 Sztokholm Twarda (hala) Stany Zjednoczone Jonathan Stark Stany Zjednoczone Todd Martin
Stany Zjednoczone Chris Woodruff
7:6, 6:4
Zwycięzca 29. 12 stycznia 1997 Auckland Twarda Południowa Afryka Ellis Ferreira Stany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
6:4, 4:6, 7:6
Zwycięzca 30. 23 lutego 1997 Memphis Twarda (hala) Południowa Afryka Ellis Ferreira Stany Zjednoczone Rick Leach
Stany Zjednoczone Jonathan Stark
6:3, 3:6, 6:1
Finalista 14. 2 marca 1997 Filadelfia Twarda (hala) Południowa Afryka Ellis Ferreira Kanada Sébastien Lareau
Stany Zjednoczone Alex O’Brien
3:6, 3:6
Zwycięzca 31. 22 czerwca 1997 Nottingham Trawiasta Południowa Afryka Ellis Ferreira Wielka Brytania Danny Sapsford
Wielka Brytania Chris Wilkinson
4:6, 7:6, 7:6
Zwycięzca 32. 12 października 1997 Wiedeń Dywanowa (hala) Południowa Afryka Ellis Ferreira Niemcy Marc-Kevin Goellner
Niemcy David Prinosil
6:3, 6:4
Zwycięzca 33. 19 października 1997 Lyon Dywanowa (hala) Południowa Afryka Ellis Ferreira Francja Olivier Delaître
Francja Fabrice Santoro
3:6, 6:2, 6:4
Finalista 15. 9 listopada 1997 Sztokholm Twarda (hala) Południowa Afryka Ellis Ferreira Niemcy Marc-Kevin Goellner
Stany Zjednoczone Richey Reneberg
3:6, 6:3, 6:7
Zwycięzca 34. 18 stycznia 1998 Auckland Twarda Nowa Zelandia Brett Steven Holandia Tom Nijssen
Stany Zjednoczone Jeff Tarango
6:4, 6:2
Finalista 16. 26 lipca 1998 Waszyngton Twarda Południowa Afryka Wayne Ferreira Południowa Afryka Grant Stafford
Zimbabwe Kevin Ullyett
2:6, 4:6
Finalista 17. 10 stycznia 1999 Adelaide Twarda Stany Zjednoczone Jim Courier Brazylia Gustavo Kuerten
Ekwador Nicolás Lapentti
4:6, 4:6
Finalista 18. 17 stycznia 1999 Sydney Twarda Holandia Paul Haarhuis Kanada Sébastien Lareau
Kanada Daniel Nestor
3:6, 4:6
Zwycięzca 35. 2 maja 1999 Atlanta Ceglana Stany Zjednoczone Justin Gimelstob Australia Todd Woodbridge
Australia Mark Woodforde
5:7, 7:6, 6:3
Zwycięzca 36. 20 czerwca 1999 Nottingham Trawiasta Stany Zjednoczone Justin Gimelstob Południowa Afryka Marius Barnard
Południowa Afryka Brent Haygarth
5:7, 7:5, 6:3
Finalista 19. 12 marca 2000 Scottsdale Twarda Australia David Macpherson Stany Zjednoczone Jared Palmer
Stany Zjednoczone Richey Reneberg
3:6, 5:7

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]