Manchester City F.C.: Różnice pomiędzy wersjami

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przeglądaj historię interaktywnie
[wersja nieprzejrzana][wersja przejrzana]
← poprzednia edycjanastępna edycja →
Usunięta treść Dodana treść
WizualnieWikikod
→‎Sukcesy: 3 mistrzostwa
Nie podano opisu zmian
Linia 60: Linia 60:
'''Manchester City Football Club''' – [[Anglia|angielski]] zawodowy [[klub piłkarski]] z siedzibą w [[Manchester]]ze. Obecnie występuje w [[Premier League]].
'''Manchester City Football Club''' – [[Anglia|angielski]] zawodowy [[klub piłkarski]] z siedzibą w [[Manchester]]ze. Obecnie występuje w [[Premier League]].


Klub powstał w 1880 roku jako '''St. Marks (West Gorton)''', w 1887 został przemianowany na '''Ardwick A.F.C.''', a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył dwa tytuły [[Premier League|Mistrza Anglii]], pięć razy wygrał [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Puchar Anglii]], dwa razy – [[Puchar Ligi Angielskiej w piłce nożnej|Puchar Ligi Angielskiej]], a raz – [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Puchar Zdobywców Pucharów]]. Największe sukcesy osiągnął w [[Lata 60. XX wieku|latach 60.]] i [[Lata 70. XX wieku|70.]] [[XX wiek]]u, pod kierunkiem trenerów [[Joe Mercer]]a i [[Malcolm Allison|Malcolma Allisona]] mających do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak [[Colin Bell]] i [[Francis Lee]].
Klub powstał w 1880 roku jako '''St. Marks (West Gorton)''', w 1887 został przemianowany na '''Ardwick A.F.C.''', a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył trzy tytuły [[Premier League|Mistrza Anglii]], pięć razy wygrał [[Puchar Anglii w piłce nożnej|Puchar Anglii]], dwa razy – [[Puchar Ligi Angielskiej w piłce nożnej|Puchar Ligi Angielskiej]], a raz – [[Puchar Zdobywców Pucharów w piłce nożnej|Puchar Zdobywców Pucharów]]. Największe sukcesy osiągnął w [[Lata 60. XX wieku|latach 60.]] i [[Lata 70. XX wieku|70.]] [[XX wiek]]u, pod kierunkiem trenerów [[Joe Mercer]]a i [[Malcolm Allison|Malcolma Allisona]] mających do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak [[Colin Bell]] i [[Francis Lee]].


W [[lata 90. XX wieku|latach 90.]] zespół dwukrotnie spadł - najpierw z [[Premier League]], następnie z [[Football League First Division|Division One]]. Od 2002 roku nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2011/2012 zespół zdobył tytuł Mistrza Anglii.
W [[lata 90. XX wieku|latach 90.]] zespół dwukrotnie spadł - najpierw z [[Premier League]], następnie z [[Football League First Division|Division One]]. Od 2002 roku nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2011/2012 zespół zdobył tytuł Mistrza Anglii.

Wersja z 18:16, 13 maj 2012

Manchester City
Ilustracja
Pełna nazwa

Manchester City Football Club

Przydomek

The Citizens (Obywatele)
The Blues (Niebiescy)

Barwy

niebiesko-białe

Data założenia

1880 jako West Gorton (St. Marks)

Liga

Premier League

Państwo {{{państwo}}}
Stadion

Etihad Stadium
Manchester

Prezes

Khaldoon Al Mubarak

Trener

Roberto Mancini

Asystent trenera

Brian Kidd

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
Multimedia w Wikimedia Commons
Strona internetowa

Manchester City Football Club – angielski zawodowy klub piłkarski z siedzibą w Manchesterze. Obecnie występuje w Premier League.

Klub powstał w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton), w 1887 został przemianowany na Ardwick A.F.C., a obecną nazwę nosi od 1894. Zdobył trzy tytuły Mistrza Anglii, pięć razy wygrał Puchar Anglii, dwa razy – Puchar Ligi Angielskiej, a raz – Puchar Zdobywców Pucharów. Największe sukcesy osiągnął w latach 60. i 70. XX wieku, pod kierunkiem trenerów Joe Mercera i Malcolma Allisona mających do dyspozycji między innymi takich piłkarzy jak Colin Bell i Francis Lee.

W latach 90. zespół dwukrotnie spadł - najpierw z Premier League, następnie z Division One. Od 2002 roku nieprzerwanie występuje w najwyższej klasie rozgrywkowej. W sezonie 2011/2012 zespół zdobył tytuł Mistrza Anglii.

Historia

Przed drugą wojną światową

Manchester City został założony w 1880 roku jako St. Marks (West Gorton) przez Annę Connell, córkę proboszcza kościoła pod wezwaniem św. Marka w dystrykcie Gorton i dwóch strażników z tegoż kościoła, zarazem pracowników pobliskiej huty. W roku 1887 Manchester City zaczął grać na nowym stadionie Hyde Road, położonym w dystrykcie Ardwick, na wschód od centrum miasta, i zmienił nazwę na Ardwick A.F.C., by odzwierciedlić przeprowadzkę[1]. Pod tą nazwą w 1892 roku dołączył do the Football League jako członek-założyciel Second Division, drugiej ligi. Problemy finansowe w sezonie 1893/1894 doprowadziły do reorganizacji klubu, w ramach której jego nazwa została zmieniona na Manchester City F.C.

Pierwszym osiągnięciem Manchesteru City było wygranie Second Division w 1899 roku i zarazem awans do najwyższej klasy rozgrywkowej, First Division, ale pierwszym znaczącym trofeum był dopiero Puchar Anglii zdobyty 23 kwietnia 1904 roku dzięki finałowemu zwycięstwu 1:0 nad Bolton Wanderers. City miało zresztą szansę na zdobycie w tym sezonie podwójnej korony, ale ostatecznie drużyna ukończyła rozgrywki ligowe na drugim miejscu w tabeli.

W kolejnych sezonach klub musiał stawić czoła oskarżeniom o nieprawidłowości finansowe, które ostatecznie doprowadziły do zawieszenia siedemnastu graczy, w tym kapitana, Billy'ego Mereditha, w 1906 roku; Meredith wkrótce odszedł do Manchesteru United[2]. W 1920 roku pożar na Hyde Road zniszczył główną trybunę, a trzy lata później klub przeniósł się na nowy, specjalnie dlań wybudowany stadion – Maine Road w Moss Side.

W latach 30. Manchester City dwa razy z rzędu docierał do meczów finałowych Pucharu Anglii – w 1933 roku przegrał z Evertonem, a w 1934 roku wygrał z Portsmouth F.C.. Trzy lata później triumfował w walce o mistrzostwo Anglii, ale w następnym sezonie spadł z ligi, chociaż strzelił więcej goli niż którakolwiek z pozostałych ekip[3].

Po drugiej wojnie światowej

Dwadzieścia lat później drużyna, dzięki systemowi taktycznemu zwanemu Revie Plan ("plan Reviego"), dwa razy z rzędu dotarła do finału Pucharu Anglii, pierwszy z nich przegrała (w 1955 z Newcastle United), a wygrała drugi (w 1956 3:1 z Birmingham City; mecz jest znany z powodu występu Berta Trautmanna, który grał w nim, nie wiedząc, iż odniósł poważną kontuzję szyi).

W styczniu 1965, dwa lata po spadku do drugiej dywizji Manchester City ustanowił ponury rekord najmniejszej frekwencji kibiców na własnym stadionie – 8015 widzów. Było to w meczu przeciwko drużynie Swindon Town. W lecie 1965 trenerem klubu został Joe Mercer wraz z Malcolmem Allisonem. W pierwszym sezonie pod wodzą Mercera Manchester City wygrał drugą dywizję, a najważniejszymi piłkarzami klubu byli: Mike Summerbee i Colin Bell. Dwa sezony później, w latach 1967–1968, Manchester City po raz drugi zdobył mistrzostwo Anglii, tytuł zapewniając sobie dzięki zwycięstwu 4:3 nad Newcastle United ostatniego dnia sezonu. Kolejne zdobyte trofea to Puchar Anglii w roku 1969 oraz Puchar Zdobywców Pucharów w roku 1970, uzyskany w Wiedniu po zwycięstwie 2:1 nad Górnikiem Zabrze. W tym samym sezonie zespół zdobył także Puchar Ligi, stając się jednocześnie drugim angielskim klubem, któremu udało się zdobyć puchar krajowy i europejski w tym samym sezonie.

Lata 70. to dalsza walka o laury, zwieńczona dwukrotnie drugim miejscem w lidze, kiedy to zespół dwukrotnie kończył sezon mając stratę jednego punktu do lidera. W roku 1974 Manchester City udało się awansować do meczu finałowego Pucharu Ligi, który zakończył się jednak porażką 2:1 z Wolverhampton Wanderers. Szczególnie zapamiętanym spotkaniem z tego okresu jest ostatni mecz sezonu 1973/1974 przeciwko derbowym rywalom z Manchester United. Potrzebowali oni jedynie jednego zwycięstwa, by pozostać w pierwszej lidze. Denis Law, były gracz United zdobył gola strzałem piętą, pieczętując spadek rywali do drugiej ligi[A 1]. Zwieńczeniem tego obfitego w sukcesy okresu było zwycięstwo w Pucharze Ligi roku 1976, w którym City pokonało 2:1 Newcastle United.

Kolejne lata to znaczna zniżka formy w porównaniu z sukcesami lat 60. oraz 70. Malcolm Allison w 1979 roku po raz drugi objął posadę menedżera, jednak nietrafione transfery, takie jak kupno Steve'a Daley'ego kosztowały go utratę stanowiska. W klubie zaczęła się intensywna rotacja szkoleniowców – w samych latach 80. było ich ośmiu. W 1981 roku City dotarło do finału Pucharu Anglii, w którym uległo Tottenhamowi Hotspur 2:3 (było to drugie spotkanie, w pierwszym padł remis 1:1). W latach 1983 i 1987 klub spadł do niższej ligi. Pod wodzą Petera Reida zespół odbudował się w Division One, dwukrotnie kończąc rozgrywki w pierwszej piątce. Była to jednak tylko chwilowa zwyżka, po odejściu Reida zespół ponownie popadł w marazm. City było jednym z założycieli Premier League, jednak w roku 1992 po raz kolejny spadło do Division One. Po dwóch sezonach spędzonych w tej lidze drużynie przypadł w udziale wątpliwy zaszczyt bycia pierwszym w historii zespołem ze zwycięstwem w europejskim pucharze, który spadł do trzeciej ligi.

Po spadku klub przeszedł gruntowną wewnętrzną reformę pod rządami nowego prezesa, Davida Bernstaina, który m.in. wprowadził znacznie wydajniejszą kontrolę finansową[4]. City awansowało poziom wyżej już w pierwszym sezonie, po dramatycznym meczu z Gillingham. W następnym sezonie zespół znów awansował, jednak Premier League okazało się zbyt mocne dla City, co skończyło się kolejnym spadkiem w 2001 roku. Jako menedżer zatrudniony został Kevin Keegan, prowadząc zespół do szturmu na pierwszą ligę w sezonie 2001/2002, kiedy to klub pobił rekordy liczby zdobytych punktów i strzelonych bramek w jednym sezonie[5].

Przejście na nowy stadion

Manchester City (niebieskie koszulki) w trakcie akcji w meczu z Wigan Athletic w ramach Pucharu Anglii, styczeń 2006

Sezon 2002/2003 był ostatnim, w którym Manchester rozgrywał mecze na Maine Road. Wygrał wówczas derby Manchesteru 3:1, na co musiał czekać aż 13 lat[6]. City zakwalifikowało się także do Pucharu UEFA, ponieważ zwyciężył w rankingu Fair-Play. Po raz pierwszy od 25 lat Manchester zagrał w europejskich pucharach[7]. W roku 2003 The Citizens zaczęli grać na nowym stadionie o nazwie City of Manchester Stadium.

W marcu 2005 roku Kevin Keegan opuścił klub, a pełniącym obowiązki menedżera został Stuart Pearce, który poprowadził zespół do ośmiu zwycięstw z rzędu, co niemalże pozwoliło zespołowi zakwalifikować się do europejskich pucharów. Pearce został nagrodzony pełnoprawną rolą menedżera. Do listopada 2005 roku City utrzymywało się w pierwszej szóstce. Forma spadła jednak w drugiej połowie sezonu, co poskutkowało 15 pozycją na zakończenie rozgrywek.

W sezonie 2006/2007 City miało problemy ze strzelaniem bramek, zwłaszcza w meczach przed własną publicznością. Dość powiedzieć, że zespół zdobył na swoim boisku jedynie 10 goli, co stanowiło nowy rekord (Sunderland w sezonie 2002/2003 zdobył bramek 14, zaś rekord należał do Woolwich Arsenal, który w sezonie 1912/1913 strzelił 11 goli)[8]. W ostatnich dwóch domowych meczach sezonu zawodnicy City nie wykorzystali dwóch rzutów karnych i zakończyli sezon na 14 pozycji. Dopełnieniem tego sezonu było zwolnienie Pearce'a i jego sztabu szkoleniowego.

Robinho

Następca Pearce'a, Sven-Göran Eriksson, przejął stery w zespole w lipcu 2007 roku, po opuszczeniu stanowiska selekcjonera zespołu narodowego Anglii[9]. City wygrało pierwsze trzy mecze sezonu (w tym także derby przeciwko Manchesterowi United), nie tracąc żadnej bramki. Passę zatrzymał dopiero w czwartym meczu Arsenal. Na własnym stadionie zespół zdołał utrzymać passę dziesięciu zwycięstw pod rząd, rozpoczętą od zwycięstwa nad Derby 5 sierpnia, a zakończoną na porażce 2:0 z Tottenhamem Hotspur 18 grudnia. Po tym wszystkim, pomimo dwukrotnego zwycięstwa nad Manchesterem United, występy w dalszej części sezonu były słabsze niż w pierwszej połowie sezonu. Gdy do końca rozgrywek zostawały dwa spotkania, prezes klubu Thaksin Shinawatra postanowił zwolnić po sezonie Erikssona[10], co wywarło protesty ze stronów fanów[11]. Dwie z największych organizacji kibicowskich mocno skrytykowało Shinawatrę, którego działania, mogły wrogo nastawić kibiców do jego osoby. Pod koniec sezonu, gdy w klubie panował lekki zgiełk, City przegrało ostatni mecz sezonu z Middlesbrough 8:1, mimo to zakwalifikowało się do Pucharu UEFA, poprzez ranking fair play. Eriksson zabrał drużynę na tournée po Tajlandii i Hongkongu, po czym 2 czerwca 2008 roku został zwolniony ze stanowiska[12]. Dwa dni później jego posadę objął Mark Hughes[13].

1 września 2008 roku za kwotę 32,5 miliona funtów do Manchesteru City dołączył Robinho. The Citizens ustanowili zarazem rekord transferowy na Wyspach Brytyjskich[14]. W pierwszych kolejkach sezonu drużyna była w czołówce tabeli, seria porażek sprawiła jednak, że pod koniec 2008 roku klub był tuż nad strefą spadkową. Lepsza forma prezentowana w roku 2009 sprawiła, jednak, że klub zajmuje miejsce w środkowej części tabeli. Manchester City dotarł także do ćwierćfinału Pucharu UEFA, jednak przegrał w nim z Hamburger SV. W letnim okienku transferowym, przed sezonem 2009/2010 Manchester City wydało ponad 120 milionów funtów na transfery. Klub kupił Garetha Barry'ego, Roque Santa Cruza, Emmanuela Adebayora, Carlosa Téveza, Joleona Lescotta oraz Kolo Toure. 19 grudnia 2009 roku zwolniono Marka Hughesa i zatrudniono Roberto Manciniego[15].

Symbole klubowe

Barwy

Barwy Citizens to błękit i biel. Tradycyjne stroje wyjazdowe były albo kasztanowe, albo (od lat 60.) czerwono-czarne, w ostatnich latach jednak w użyciu są także inne kolory. W sezonie 2004/2005 zespół nosił białe koszulki, fioletowe spodenki i białe getry, zaś w następnym stroje wyjazdowe były już w całości granatowe. Natomiast w sezonie 2006/2007 stroje były czarne z szarym paskiem. W starciach na wyjeździe z zespołami z Premiership, których stroje podstawowe były ciemnoniebieskie, City najczęściej występowało w trzecim komplecie, na który składały się żółta koszulka oraz czarne spodenki i getry. W jednym z programów meczowych próbowano usprawiedliwiać ten wybór, tłumacząc, że żółty kolor nawiązuje do barw strojów z lat 50. i 60. W rzeczywistości jednak kolor ten był bursztynowy z kasztanowym paskiem i używano go bardzo rzadko.

Od sezonu 2007/2008 białe paski pojawiły się zarówno na koszulkach wyjazdowych (fioletowe z białymi paskami), jak i domowych (błękitne z białymi paskami). Do dyspozycji zespół ma też trzeci zestaw – białe koszulki z poprzecznym błękitnym paskiem, błękitne spodenki i białe getry.

Nie jest jasne dlaczego klub gra w takim zestawie kolorów, są jednak dowody, że błękit jest kolorem Manchesteru co najmniej od 1892 roku. Według jednej z plotek przywiązanie do tego koloru jest łączone z ruchem wolnomularskim. Według broszury zatytułowanej Famous Football Clubs – Manchester City, opublikowanej w 1940 roku zespół pierwotnie, jeszcze jako West Gorton (St. Marks) nosił szkarłat i czerń. Według relacji datowanych na rok 1884 zawodnicy nosili czarne koszulki z białym krzyżem, podkreślające chrześcijańskie korzenie klubu[16]. Pomysł na czerwono-czarne stroje wyjazdowe wyszedł od ówczesnego asystenta menedżera Malcolma Allisona, który twierdził, że użycie barw A.C. Milan natchnie zespół do zwycięstw[17].

Herb

Obecny herb został ustanowiony jako oficjalny w 1997 roku, ponieważ wcześniejszy emblemat nie mógł zostać zarejestrowany jako znak towarowy. Jest on wzorowany na herbie miasta Manchester i składa się z tarczy na tle złotego orła. Na tarczy widnieje statek, reprezentujący Kanał Manchesterski oraz, w dolnej części, trzy ukośne linie, symbolizujące trzy rzeki, który płyną przez miasto. Na dole herbu widnieje dewiza z łacińską sentencją Superbia in Praelia ("dumni w walce"). Nad orłem znajdują się trzy gwiazdy, będące motywem czysto dekoracyjnym[18].

W przeszłości City miało dwa inne herby. Pierwszy, zaprezentowany w 1970 roku, bazował na wzorze używanym w oficjalnych korespondencjach klubu od późnych lat 60. Herb ten był okrągły, na obwodzie znajdowała się nazwa klubu, w środku zaś tarcza, identyczna z tą używaną współcześnie. Emblemat ten został zastąpiony w roku 1972 w wersję, w której górną część tarczy zastąpiono czerwoną różą z Lancashire. W wypadku występów w finałach ważnych imprez klub nie używa oficjalnego loga zespołu, zastępując je herbem miasta, co ma podkreślić dumę z reprezentowania Manchesteru. Ta tradycja pochodzi z czasów, gdy na koszulkach nie było herbu, jednak przetrwała do czasów współczesnych[19].

Stadion

Obecnym stadionem zespołu jest Etihad Stadium, nowoczesny 48-tysięcznik, usytuowany we wschodnim Manchesterze. Jest on własnością miasta, na stałe wynajmowaną przez City. Zespół przeniósł się na ten obiekt po zakończeniu sezonu 2002/2003, opuszczając Maine Road. Wcześniej stadion nazywał się City of Manchester Stadium, jednak w lipcu 2011 nazwa stadionu została sprzedana sponsorowi Obywateli, emirackim liniom lotniczym Etihad Airways .

Przed przeprowadzką City zainwestowało w obiekt około 35 milionów funtów, dzięki czemu obniżono płytę boiska pod poziom gruntu, dodano nowy rząd siedzeń oraz wybudowano trybunę północną. Meczem inauguracyjnym było spotkanie z FC Barceloną, zakończone zwycięstwem 2:1. Pierwszym strzelcem gola na nowym obiekcie był Nicolas Anelka[20].

W przeszłości Manchester City występował na wielu innych boiskach. W latach 1880-1887, po występach na pięciu różnych obiektach klub w końcu osiadł na Hyde Road, gdzie grał przez 36 lat. Po pożarze, który zniszczył główną trybunę w roku 1920 zaczęto rozglądać się za nowym stadionem. W 1923 klub przeniósł się na Maine Road, nazywanym przez projektantów "Wembley Północy". Stadion ten mógł pomieścić 84 tysięcy ludzi i był świadkiem najwyższej frekwencji w historii meczów drużyn klubowych w Anglii, kiedy to 84,569 kibiców oglądało zwycięstwo ze Stoke City w ramach Pucharu Anglii[21]. Maine Road było kilkukrotnie rozbudowywane w ciągu 80 lat, jednak w 1995 jego pojemność została ograniczona do 32 tysięcy co zmusiło zespół do przeprowadzki na City of Manchester Stadium. Pojemność nowego stadionu to 47 726 co plasuje obiekt na piątym miejscy w Premier League.

Panorama Etihad Stadium

Kibice

Manchester City pomimo braku znaczących sukcesów w ostatnich latach posiada wielu oddanych fanów. Od czasu przeprowadzki na City of Manchester Stadium, średnia frekwencja na meczach plasowała się w pierwszej szóstce w kraju[22]. W sezonie 2006/2007 średnia nieznacznie spadła, na każdy mecz przychodziło około 40 tysięcy kibiców. Nawet w późnych latach 90., kiedy to klub dwukrotnie w ciągu trzech lat relegowano do niższej klasy rozgrywkowej, udało się osiągnąć średnią na poziomie 30 tysięcy kibiców. Warto zauważyć, że w League One (wówczas Divison One) średnia wynosiła niecałe 8 tysięcy[23]. Badanie zlecone przez zespół wykazały, że klub może poszczycić się bazą fanów wynoszącą 886 tysięcy osób w Wielkiej Brytanii oraz ponad 2 milionami osób na całym świecie[24].

Manchester City posiada wiele fan clubów, z czego trzy są oficjalne: Official Supporters Club, Centenary Supporters Association oraz International Supporters Club. Publikowanych jest kilka fanowskich magazynów, takich jak najstarszy – King of the Kippax, czy też City till I Cry.

Znani kibice City to na przykład bracia Liam i Noel Gallagher z pochodzącego z Manchesteru zespołu rockowego Oasis. 27 i 28 kwietnia 1996 roku zespół zagrał na Main Road koncert, zapis którego ukazał się na wideo ...There And Then później tego samego roku.

Hymnem fanów jest "Blue Moon", który pomimo melancholijnego nastroju jest skomponowany z zapałem godnym heroicznego hymnu. Kibice City uważają, że nieprzewidywalność jest wrodzoną cechą zespołu. Zgodnie z tą zasadą wszelkie niespodziewane rezultaty i osiągnięcia są określane jako "typowe dla City"[25]. Jako przykłady podawane są takie wydarzenia, jak na przykład bycie pierwszymi obrońcami tytułu relegowanymi do niższej ligi (w 1938) czy zdobycie i stracenie ponad 100 bramek w jednym sezonie (1957/1958) jako pierwszy zespół w historii[26]. City to także jedyny zespół, który pokonał Chelsea w sezonie 2004/2005. Dalej w tym samym sezonie Oldham Athletic, zespół grający dwie klasy rozrywkowe niżej wyeliminował Manchester z Pucharu Anglii, co także określono jako "typowe dla City".

Największym rywalem City jest derbowy rywal, Manchester United. Mecze pomiędzy tymi zespołami nazywane są Derbami Manchesteru. W odróżnieniu od innych wielkich rywali z tych samych miast, jak to ma miejsce w Glasgow czy Sewilli, rywalizacja między City a United nie bierze się z różnic religijnych. Przed II wojną światową, kiedy wyjazdy na mecze wyjazdowe były rzadkością, wielu kibiców uczęszczało na mecze obydwu drużyn. Praktyka ta trwała w latach 60., lecz później, gdy koszty transportu malały, a bilety drożały, kibicowanie dwóm zespołom stało się rzadkością.

Według popularnego stereotypu kibic City pochodzi z samego miasta, kiedy to zwolennik United wywodzi się z jego okolic. w 2002 roku badania przeprowadzone przez Manchester Metropolitan University wykazały, że City ma proporcjonalnie więcej kibiców mieszkających w mieście niż rywal. City ma także zdecydowanie więcej fanów w południowych i wschodnich częściach miasta, podczas gdy fani United wywodzą się głównie z części północnej i zachodniej[27].

W późnych latach 80. fani zaczęli przynosić na mecze różne nadmuchiwane przedmioty, przede wszystkim wielkie banany. Początków tego zjawiska można upatrywać się w meczu przeciwko West Bromwich Albion, kiedy to fani nawołujący do wprowadzenia na boisko Imre Varadiego przekręcili jego nazwisko na "Imre Banana". Trybuny zapełnione fanami wymachującymi nadmuchiwanymi zabawkami stały się częstym widokiem w sezonie 1988/1989, kiedy to moda przeniosła się na inne zespoły (dmuchaną rybę upodobali sobie fani Grimsby Town). Fenomen ten osiągnął punkt kulminacyjny podczas meczu przeciwko Stoke City 26 grudnia 1988, zapowiadany w fanowskich magazynach jako bal przebierańców[28]. Tradycja odrodziła się w sezonie 2006/2007, kiedy to występy City w Pucharze Anglii przyciągały na trybuny tysiące kibiców z żółtymi i niebieskimi dmuchanymi balonami w dłoniach.

W sierpniu 2006 roku klub został pierwszą drużyną w Premier League, która wprowadziła politykę "gay-friendly", dotyczącą zarówno piłkarzy jak i kibiców[29].

Oficjalnymi maskotkami zespołu są kosmici "Moonchester" i "Moonbeam"[30], ich imiona stworzono na podstawie tytułu hymnu kibiców – piosenki "Blue Moon".

Kibice Manhesteru City zostali przez BFFA (British Football Fans Association) uznani najlojalniejszymi kibicami w Premier League, zaraz za nimi znaleźli się sympatycy Liverpoolu i Portsmouth.

Własność

Spółką nadrzędną dla Manchester City F.C. jest prywatna spółka kapitałowa Manchester City Limited. Klub wyemitował około 54 miliony akcji. Latem 2007 roku główni udziałowcy zgodzili się odsprzedać swoje udziały spółce UK Sports Investments Limited (UKSIL), kontrolowanej przez byłego premiera Tajlandii Thaksina Shinawatrę. Po przejęciu UKSIL złożył ofertę wykupu akcji od pozostałych, mniejszych udziałowców.

Przed przejęciem, klub był notowany od 1995 roku na niezależnej giełdzie papierów wartościowych PLUS (dawne OFEX)[31]. 6 lipca 2007, po przejęciu ponad 75% akcji Thaksin wycofał klub z PLUSa i zarejestrował jako prywatną firmę[32]. Do sierpnia UKSIL przejął ponad 90% akcji i użył prawa do "wyciśnięcia" pozostałych 10%. Thaksin Shinawatra jest prezesem klubu, podczas gdy Garry Cook obecnie jest jego zastępcą. Przed Cookiem urząd ten piastował John Wardle, jednak w lipcu 2008 zrezygnował z pełnienia tej funkcji[33]. Dwójka dzieci Shinawatry: Pintongta i Panthongtae zasiada w zarządzie.

Zaraz po przejęciu klubu Tajlandczyk rozpoczął działania na rynku transferowym[34], wydając ponad 30 milionów funtów, kiedy to w poprzednich kilku sezonach wydatki transferowy City były jednymi z najniższych w lidze. Shinawatra zawiązał także związki partnerskie z klubami z Chin (Shanghai Shenhua), RPA (Thanda Royahaksinl Zulu), Rosji (FK Moskwa), Szwajcarii (Grasshoppers), Tajlandii (Chonburi) i Australii (Perth Glory)[35][36].

1 września 2008 roku, grupa Abu Dhabi United Group Investment and Development Limited przejęła Manchester City[37][38] (większościowym udziałowcem został szejk Mansour bin Zayed)[39]. Transakcja o wartości 200 milionów funtów, została potwierdzona 1 września w godzinach porannych. W czasie napiętego ostatniego dnia okna transferowego City złożyło wartą 30 milionów funtów ofertę za Dymitara Berbatowa, który jednak zdecydował się przejść do Manchesteru United. Na minuty przed zamknięciem letniego okna transferowgo na City of Manchester Stadium trafił za 32,5 miliona funtów Robinho, który stał się najdroższym transferem w historii brytyjskiego futbolu[40]. Władze City złożyły też ofertę za Ruuda van Nistelrooya, która jednak została odrzucona[41].

Mecze w europejskich pucharach

 Osobny artykuł: Manchester City F.C. w europejskich pucharach.

Transfery w sezonie 2011/2012

Przybyli

Piłkarz Narodowość Pozycja Transfer Kwota Poprzedni klub Kraj
David Pizarro Chile Pomocnik Wypożyczenie AS Roma Włochy
Stefan Savić Czarnogóra Obrońca Transfer definitywny 6 mln £ Partizan Belgrad Serbia
Sergio Agüero Argentyna Napastnik Transfer definitywny 35 mln £ Atlético Madryt Hiszpania
Gaël Clichy Francja Obrońca Transfer definitywny 7 mln £ Arsenal Anglia
Costel Pantilimon Rumunia Bramkarz Wypożyczenie Politehnica Timiszoara Rumunia
Samir Nasri Francja Pomocnik Transfer definitywny 25 mln £ Arsenal Anglia
Owen Hargreaves Anglia Pomocnik Wolny transfer Manchester United Anglia

Odeszli

Piłkarz Narodowość Pozycja Transfer Kwota Nowy klub Kraj
Vladimír Weiss Słowacja Pomocnik Wypożyczenie RCD Espanyol Hiszpania
Emmanuel Adebayor Togo Napastnik Wypożyczenie Tottenham Hotspur Anglia
Dedryck Boyata Belgia Obrońca Wypożyczenie Bolton Wanderers Anglia
Craig Bellamy Walia Napastnik Wolny transfer Liverpool Anglia
Shaun Wright-Phillips Anglia Pomocnik Transfer definitywny Queens Park Rangers Anglia
Roque Santa Cruz Paragwaj Napastnik Wypożyczenie Real Betis Hiszpania

Zawodnicy i sztab szkoleniowy

stan na 1 września 2011[42]

Obecny skład

Nr Poz. Piłkarz
2 OB Anglia Micah Richards
3 OB Anglia Wayne Bridge
4 OB Belgia Vincent Kompany (kapitan)[43]
5 OB Argentyna Pablo Zabaleta
6 OB Anglia Joleon Lescott
7 PO Anglia James Milner
8 PO Chile David Pizarro (wyp. z Romy)
10 NA Bośnia i Hercegowina Edin Džeko
11 PO Anglia Adam Johnson
12 BR Anglia Stuart Taylor
13 OB Serbia Aleksandar Kolarov
15 OB Czarnogóra Stefan Savić
16 NA Argentyna Sergio Agüero
18 PO Anglia Gareth Barry
Nr Poz. Piłkarz
19 PO Francja Samir Nasri
20 PO Anglia Owen Hargreaves
21 PO Hiszpania David Silva
22 OB Francja Gaël Clichy
25 BR Anglia Joe Hart
28 OB Wybrzeże Kości Słoniowej Kolo Touré
30 BR Rumunia Costel Pantilimon (wyp. z Politehniki Timiszoara)
32 NA Argentyna Carlos Tévez
33 OB Irlandia Greg Cunningham
34 PO Holandia Nigel de Jong
37 BR Wyspy Owcze Gunnar Nielsen
42 PO Wybrzeże Kości Słoniowej Yaya Touré
45 NA Włochy Mario Balotelli
62 PO Wybrzeże Kości Słoniowej Abdul Razak

Piłkarze na wypożyczeniu

Nr Poz. Piłkarz
9 NA Togo Emmanuel Adebayor (w Tottenhamie do czerwca 2012)
14 NA Paragwaj Roque Santa Cruz (w Realu Betis do czerwca 2012)
33 OB Irlandia Greg Cunningham (w Nottingham Forest do czerwca 2012)
38 OB Belgia Dedryck Boyata (w Boltonie Wanderers do czerwca 2012)
Nr Poz. Piłkarz
40 PO Słowacja Vladimir Weiss (w Espanyolu do czerwca 2012)
43 PO Norwegia Alex Nimely (w Coventry City do czerwca 2012)
50 PO Norwegia Abdisalam Ibrahim (w NEC Nijmegen do czerwca 2012)
– PO Anglia Michael Johnson (w Leicester City do czerwca 2012)

Zastrzeżone numery

Nr Poz. Piłkarz
23 PO Kamerun Marc-Vivien Foé (pośmiertnie)

Od roku 2003 w składzie Manchesteru City nie ma numeru 23. Jest on zastrzeżony aby uczcić pamięć Marca-Viviena Foé[44]. Gracz ten został wypożyczony z Olympique Lyon do City i umarł w czasie meczu reprezentacji Kamerunu w ramach Pucharu Konfederacji w 2003 roku.

Sztab szkoleniowy

Stan na 26 lipca 2010.
Pozycja Imię i nazwisko
Szkoleniowiec Włochy Roberto Mancini
Asystent szkoleniowca Walia Brian Kidd
Członek sztabu szkoleniowego Włochy Fausto Salsano
Członek sztabu szkoleniowgo Anglia David Platt[45]
Członek sztabu szkoleniowego Włochy Attilio Lombardo[46]
Trener przygotowania fizycznego Włochy Ivan Carminati
Trener bramkarzy Włochy Massimo Battara

Hala Sław

Lista ta przedstawia piłkarzy umieszczonych w Hali Sław Manchasteru City[47]. Ułożona chronologicznie wg debiutu w drużynie:

Lista trenerów

Obecny trener Manchesteru City, Roberto Mancini
Mark Hughes
Stuart Pearce

Pełna lista trenerów klubu od założenia klubu[48]. Kursywą zaznaczeni są trenerzy tymczasowi.

 
Imię i nazwisko Kraj Lata
Frederick Hopkinson Anglia 1880–1882
nieznany 1882–1884
Edward Kitchen Anglia 1884–1887
Walter Chew Anglia 1887–1889
Lawrence Furniss Anglia 1889–1993
Joshua Parbly Anglia 1893–1895
Sam Omerod Anglia 1895–1902
Tom Maley Anglia 1902–1906
Harry Noewbould Anglia 1906–1912
Komitet 1912
Ernest Mangnall Anglia 1912–1924
David Ashworth Anglia 1924–1925
Albert Alexander/Komitet Anglia 1925–1926
Peter Hodge Szkocja 1926–1932
Wilf Wild Anglia 1932–1946
Sam Cowan Anglia 1946–1947
Wilf Wild Anglia 1947
Jock Thomson Szkocja 1947–1950
Les McDowall Szkocja 1950–1963
George Poyser Anglia 1963–1965
Komitet 1965
Joe Mercer Anglia 1965–1971
Malcolm Allison Anglia 1971–1973
Johnny Hart Anglia 1973
Tony Book Anglia 1973
 
Imię i nazwisko Kraj Lata
Ron Saunders Anglia 1973–1974
Tony Book Anglia 1974–1979
Malcolm Allison Anglia 1979–1980
Tony Book Anglia 1980
John Bond Anglia 1980–1983
John Benson Szkocja 1983
Billy McNeill Szkocja 1983–1986
Jimmy Frizzell Szkocja 1986–1987
Mel Machin Anglia 1987–1989
Tony Book Anglia 1989
Howard Kendall Anglia 1989–1990
Peter Reid Anglia 1990–1993
Tony Book Anglia 1993
Brian Horton Anglia 1993–1995
Alan Ball Anglia 1995–1996
Asa Hartford Szkocja 1996
Steve Coppell Anglia 1996
Phil Neal Anglia 1996
Franck Clark Anglia 1996–1998
Joe Royle Anglia 1998–2001
Kevin Keegan Anglia 2001–2005
Stuart Pearce Anglia 2005–2007
Sven-Göran Eriksson Szwecja 2007–2008
Mark Hughes Walia 2008–2009
Roberto Mancini Włochy 2009–

Sukcesy

Krajowe

  • First Division (pierwszy szczebel rozgrywek)[A 2]
    • Mistrz (3): 1937, 1968, 2012
    • Wicemistrz (3): 1904, 1921, 1977
  • Second Division, w latach 1992–2004 First Division (drugi szczebel rozgrywek)
    • Mistrz (7): 1899, 1903, 1910, 1928, 1947, 1966, 2002 (rekord)
    • Wicemistrz (4):1896, 1951, 1989, 2000
  • Puchar Anglii
    • Zdobywca (5): 1904, 1934, 1956, 1969, 2011
    • Finalista (4): 1926, 1933, 1955, 1981
  • Puchar Ligi
    • Zdobywca (2):1970, 1976
    • Finalista (1): 1974
  • Tarcza Wspólnoty
    • Zdobywca (3): 1937, 1968, 1972
    • Finalista (5): 1934, 1956, 1969, 1973, 2011

Europejskie

Szablon:Poprzednik Następca

Rekordy

Najwięcej występów[50]

Lp. Piłkarz Występy
ligowe Puchar Anglii Puchar Ligi Europa FMC TW Łącznie
1. Anglia Alan Oakes 561 41 46 17 - 3 668
2. Anglia Joe Corrigan 476 37 52 27 - 3 595
3. Anglia Mike Doyle 441 44 43 23 - 4 555
4. Niemcy Bert Trautmann 508 33 4 - - - 545
5. Anglia Colin Bell 393 33 4 23 - 4 493
6. Anglia Eric Brook 450 41 - - - 2 493
7. Anglia Tommy Booth 380 27 44 26 - 3 480
8. Anglia Mike Summerbee 355 34 36 16 - 4 445
9. Anglia Paul Power 358 28 37 7 6 - 436
10. Szkocja Willie Donnachie 347 21 40 13 - 2 423

Najwięcej goli[50]

Lp. Piłkarz Gole
ligowe Puchar Anglii Puchar Ligi Europa Inne TW Łącznie
1. Anglia Eric Brook 158 19 - - - - 177
2. Anglia Tommy Johnson 158 8 - - - - 166
3. Anglia Colin Bell 117 9 18 8 - 1 153
4. Anglia Joe Hayes 142 9 1 - - - 152
5. Anglia Billy Meredith 145 5 - - 1 - 151
6. Anglia Francis Lee 112 7 14 10 - 3 146
7. Anglia Tommy Browell 122 17 - - - - 139
8. Irlandia Billy Gillespie 126 6 - - - - 132
9. Anglia Fred Tilson 110 22 - - - - 132
10. Anglia Frank Roberts 116 14 - - - - 130

Adnotacje

  1. ↑ Późniejsze wyniki reszty spotkań ostatniej kolejki ujawniły, że United spadłby do niższej klasy rozgrywkowej nawet w przypadku remisu.
  2. ↑ Do 1992 roku najwyższą klasą rozgrywkową w Anglii była Football League First Division (pierwsza dywizja); następnie rozgrywki te zmieniły nazwa na FA Premier League. W tym samym czasie, druga liga (Druga dywizja) zmieniła nazwę na Pierwsza dywizja, a trzecia liga (Trzecia dywizja) zmieniła nazwę na Drugą dywizję.
  3. ↑ Po uformowaniu Premier League, Second Division stała się drugim najwyższym poziomem Football League i zarazem trzecim, najwyższym w kraju.
  1. ↑ James Gary: Manchester City – The Complete Record. Derby: Breedon, 2006, s. 23. ISBN 1-85983-512-0.
  2. ↑ James, s. 59–65.
  3. ↑ England 1937-38. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  4. ↑ Andy Buckley, Richard Burgess: Blue Moon Rising: The Fall and Rise of Manchester City. Bury: Milo, 2000, s. 177. ISBN 0-9530847-4-4.
  5. ↑ Manchester City – The Complete Record, s. 265
  6. ↑ Goater double gives City derby win. RTÉ, 9 listopada 2002. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  7. ↑ Manchester City. UefaWiki. [dostęp 14 października 2008].
  8. ↑ Manchester City on course for low-scoring record. uk.reuters.com, 14 kwietnia 2007. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  9. ↑ Eriksson named Man City manager. BBC Sport, 6 lipca 2007. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  10. ↑ Eriksson to be sacked by Man City. BBC Sport, 29 kwietnia 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  11. ↑ City fans united in protest. Manchester evening news, 2 maja 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  12. ↑ Eriksson leaves Manchester City. BBC Sport, 2 czerwca 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  13. ↑ Manchester City appoint Mark Hughes. Oficjalna strona Manchesteru City, 4 czerwca 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  14. ↑ Man City beat Chelsea to Robinho. BBC Sport, 1 września 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  15. ↑ Mark Hughes sacked as Man City appoint Mancini manager. BBC Sport, 19 grudnia 2009. [dostęp 19 grudnia 2009]. (ang.).
  16. ↑ James, strony. 14–15
  17. ↑ Nicking the shirts off their backs. The Guardian. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  18. ↑ City Top Tens. [w:] Oficjalna strona Manchesteru City [on-line]. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  19. ↑ David Clayton, Everything Under the Blue Moon (Mainstream Publishing, 2002), 21.
  20. ↑ Man City vanquish Barca. BBC article. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  21. ↑ True Blue facts about Manchester City. BBC article. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  22. ↑ Top 30 English Football Clubs by League Attendances. footballeconomy.com attendance table 2002-2005. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  23. ↑ Average Attendances – English Football Divisions – 1994/95–2004/05. footballeconomy.com division attendance table 1995–2005. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  24. ↑ Customer Success – Manchester City Football Club. Hewlett-Packard case study. [dostęp 5 września 2008]. (ang.). (mirror archive.org)
  25. ↑ Typical City!. Nieoficjalna strona kibiców klubu. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  26. ↑ Dave Wallace: Century City – Manchester City Football Club 1957/58. Leigh: King of the Kippax, 2007. ISBN 978-0-9557056-0-1.
  27. ↑ Do You Come From Manchester?. Manchester Metropolitan University study. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  28. ↑ The Inflatables Craze. Strona kibiców Manchasteru City. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  29. ↑ Top club backs gay rights. guardian.co.uk. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  30. ↑ English Mascots Barclaycard Premiership. [dostęp 6 września 2008]. (ang.).
  31. ↑ Manchester City plc. PLUS Markets Group. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  32. ↑ Thaksin completes Man City buyout. BBC Sport, 6 lipca 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  33. ↑ Former chairman Wardle resigns from City. The Guardian, 10 lipca 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  34. ↑ Eriksson continues Man City spending. Reuters. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  35. ↑ Partner club information. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  36. ↑ Partner club information. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  37. ↑ New ownership. Oficjalna strona Manchesteru City, 1 września 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  38. ↑ City takeover confirmed. Sky Sports, 1 września 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  39. ↑ Rzeczpospolita, 23.01.2009 r., str.A26
  40. ↑ Robinho joins City. Oficjalna strona Manchesteru City, 1 września 2008. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  41. ↑ Real Madrid 'refused Man City bid for Van Nistelrooy. AFP. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  42. ↑ Man City Players. Manchester City FC. [dostęp 1 września 2011]. (ang.).
  43. ↑ Kompany confirmed as City skipper. Manchester City F.C.. [dostęp 10 września 2011]. (ang.).
  44. ↑ Man City retire number 23 shirt. BBC Sport, 27 czerwca 2003. [dostęp 6 września 2008]. (ang.).
  45. ↑ Manchester City appoint David Platt as first-team coach. BBC Sport, 2010-07-01. [dostęp 2010-07-26]. (ang.).
  46. ↑ Attilio Lombardo joins Manchester City coaching staff. BBC Sport, 2010-07-17. [dostęp 2010-07-26]. (ang.).
  47. ↑ Hall of Fame. [dostęp 5 września 2008]. (ang.).
  48. ↑ Manager History for Manchester City. Soccerbase. [dostęp 9 marca 2009]. (ang.).
  49. ↑ Premier League w skrócie. Bitwa o dzieciaki
  50. ↑ a b Top 10. mancity.9x.pl. [dostęp 1 września 2008]. (pol.).

Bibliografia

  • James Gary: Manchester:The Greatest City. Polar Publishing, 2002. ISBN 1-899538-09-7.
  • Goble Ray i Ward Andrew: Manchester: A Complete Record. Breedon Books, 1993. ISBN 1-873626-41-X.

Linki zewnętrzne

Szablon:Premier League

Liga Mistrzów w sezonie 2023/2024
Grupa A
Grupa B
Grupa C
Grupa D
Grupa E
Grupa F
Grupa G
Grupa H

Zwycięzcy Pucharu Anglii
XIX wiek
XX wiek
XXI wiek
Zwycięzcy Pucharu Zdobywców Pucharów

Szablon:Link FA

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Manchester_City_F.C.&oldid=31187438”