3 Front Ukraiński

3 Front Ukraiński
3-й Украинский фронт
	; Sztandar 3 Frontu Ukraińskiego z Centralnego Muzeum Sił Zbrojnych w Moskwie
	Historia
Państwo	ZSRR
Sformowanie	1943
Rozformowanie	1945
	Tradycje
Rodowód	Front Południowo-Zachodni
Kontynuacja	Południowa Grupa Wojsk
	Dowódcy
Pierwszy	generał armii Rodion Malinowski
Ostatni	gen. armii Fiodor Tołbuchin
	Działania zbrojne
	II wojna światowa; Operacja jasko-kiszyniowska; Operacja belgradzka; Operacji budapeszteńska; Operacja wiedeńska
	Organizacja
Rodzaj sił zbrojnych	wojska lądowe
Podległość	Stawka
Skład	patrz: struktura organizacyjna

3 Front Ukraiński (ros. 3-й Украинский фронт) – związek operacyjno-strategiczny Armii Czerwonej o kompetencjach administracyjnych i operacyjnych na zachodnim terytorium ZSRR, działający podczas wojny z Niemcami w czasie II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Utworzony został 20 października 1943 z Frontu Południowo-Zachodniego^[1].

Rozwinął się w rejonie Zaporoża. W październiku – listopadzie przeprowadził operację w kierunku na Nikopol. 25 października wyzwolił Dniepropetrowsk i Dnieprodzierżyńsk. W marcu – kwietniu 1944 wojska Frontu brały udział w walkach nad Dnieprem. 10 kwietnia wyzwolił Odessę w ramach operacji krzyworoskiej i odeskiej. 17 kwietnia wyszedł na linię: Tyraspol, Bielajewka, Owidiopol. W sierpniu brał udział w operacji jassko-kiszyniowskiej w ramach której wojska Frontu wkroczyły na terytorium Królestwa Rumunii osiągając linię: Olteniţa, Silistra, Mangalia. We wrześniu wszedł do Carstwa Bułgarii, a później z armią bułgarską i Narodową Armią Wyzwolenia Jugosławii walczył od 28 września do 20 października w operacji belgradzkiej. Od października 1944 – lutego 1945 wojska Frontu brały udział w operacji budapeszteńskiej, wraz z 2 Frontem Ukraińskim, zajmując Węgry i część Austrii. W marcu uczestniczył w operacji balatońskiej razem z 2 Frontem Ukraińskim przeciw związkom taktycznym niemieckiej Grupy Armii Południe. W kwietniu wraz z 2 Frontem Ukraińskim przeprowadził operację wiedeńską przeciw Grupie Armii Południe, w wyniku której zajął Wiedeń 13 kwietnia 1945.

Rozformowany 15 czerwca 1945. Na bazie jego sztabu utworzono dowództwo Południowej Grupy Wojsk Radzieckich.

Dowództwo frontu[edytuj | edytuj kod]

Dowódcy:

generał armii Rodion Malinowski (od października 1943 do 15 maja 1944)
generał armii Fiodor Tołbuchin (od 16 maja 1944 do czerwca 1945)

Członek Rady Wojennej:

gen. por. Aleksiej Żełtow^[2]

Szef sztabu:

gen. por. F. Korżeniewicz^[2]

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Początkowo front składał się z:

W późniejszym okresie w skład frontu wchodziły:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.
↑ ^a ^b Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 179.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mikołaj Plikus (kier.): 50 lat Armii Radzieckiej. Mała kronika. Warszawa: 1968.
Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.

[CITEREFSobczak_(red.)1975147-1] Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 147.

[CITEREFPlikus_(kier.)1968179-2] Plikus (kier.) 1968 ↓, s. 179.

[1]

[2]