Titanic (film 1997)

Titanic

Gatunek	melodramat, katastroficzny
Data premiery	19 grudnia 1997 13 lutego 1998 (wersja analogowa) 13 kwietnia 2012 (wersja 3D)
Kraj produkcji	Stany Zjednoczone
Język	angielski
Czas trwania	194 minut
Reżyseria	James Cameron
Scenariusz	James Cameron
Główne role	Leonardo DiCaprio, Kate Winslet, Billy Zane, Kathy Bates, Frances Fisher, Bernard Hill
Muzyka	James Horner
Zdjęcia	Russel Carpenter
Scenografia	Martin Laing, Michael Ford, Peter Lamont
Produkcja	James Cameron, Jon Landau
Wytwórnia	20th Century Fox Paramount Pictures Lightstorm Entertainment
Dystrybucja	20th Century Fox Paramount Pictures Syrena EG(1998) Imperial - Cinepix (2012)
Budżet	około 200 mln USD
Nagrody
1997: 11 Oscarów, w tym za Najlepszy Film
Strona internetowa

{{Film infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | przychody brutto = | alt grafiki = | opis grafiki = Nieznane pola: "podpis grafiki". Nieoczekiwana grafika: "kraj produkcji", "data premiery" oraz "dystrybucja".

Titanic (wym. ang. [taɪˈtænɪk]) – film fabularny produkcji amerykańskiej z 1997 roku, oparty na historycznym wydarzeniu – zatonięciu „Titanica” w 1912 roku. Zdobył jedenaście Oscarów (Nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej), w tym za najlepszy film.

Titanic jest drugi na liście najbardziej kasowych filmów w historii kina. Jako pierwszy przekroczył barierę 1 mld USD przychodów (w sumie ponad 2,0 mld USD). Został wyreżyserowany na podstawie własnego scenariusza przez Kanadyjczyka Jamesa Camerona. Produkcją zajęły się studia filmowe 20th Century Fox, Paramount Pictures i Lightstorm Entertainment.

Produkcja

Film był kręcony od 16 września 1996 do 23 marca 1997 roku. Produkcja filmu podzielona była na trzy etapy. Pierwszym z nich było nakręcenie zdjęć wraku. W tym celu filmowcy dwanaście razy schodzili na dno batyskafami MIR-1 i MIR-2, filmując szczątki wraku „Titanica”. Etap drugi to sekwencje współczesne, w których Rose Calvert rozpoczyna swoją opowieść. Najtrudniejszy w realizacji był etap trzeci – wymagał on skonstruowania wiernej repliki statku, a następnie jej zatopienia zgodnie ze znanymi faktami historycznymi. Podczas gdy w Halifaksie kręcono ujęcia sekwencji współczesnej, w Rosarito Beach (stan Baja California w Meksyku) powstała dekoracja. Sztab projektantów, artystów, budowniczych i konstruktorów zbudował replikę zewnętrznej części statku w skali 1:1 (nieznacznie zmniejszono tylko kominy i łodzie, wyeliminowano zbyteczne elementy, by statek zmieścił się w basenie). To przy użyciu tej repliki nakręcono m.in. sekwencję wypłynięcia „Titanica” z Southampton z udziałem ponad tysiąca statystów. Zbudowano również gigantyczny basen wypełniony 680 tysiącami hektolitrów wody, a następnie zatopiono w nim gigantyczną replikę „Titanica”.

Aby stworzyć złudzenie, że filmowy „Titanic” rzeczywiście płynie po morzu, basen i zakotwiczoną w nim replikę usytuowano wzdłuż linii brzegowej z widokiem oceanu na dwieście siedemdziesiąt stopni, co umożliwiało uchwycenie kamerą naturalnego horyzontu. Dodatkowo, na podstawie zebranych danych meteorologicznych, wybrano taką stronę statku, by wiatr pochylił dym z kominów, powodując złudzenie płynięcia statku.

Premiera filmu opóźniła się względem pierwotnie planowanego na lipiec 1997 roku terminu. Studia filmowe 20th Century Fox (posiadające prawa do filmu i międzynarodowej dystrybucji) oraz Paramount Pictures (posiadające prawa na terenie Stanów Zjednoczonych) zaczęły się niepokoić. Już w połowie 1997 roku Titanic był najbardziej kosztownym filmem wszech czasów, a wydatki wciąż rosły. Szacowany koszt produkcji zamknął się w 200 mln dolarów, co wyniosło więcej niż koszt produkcji i wykończenia prawdziwego „Titanica”. Cameron zdecydował się poświęcić swoją reżyserską gażę, byle tylko doprowadzić do zrealizowania swojego dzieła. Ostateczna wersja, którą reżyser dostarczył dystrybutorowi trwała ponad 3 godziny. O fakcie dość chłodnego przyjęcia świadczy to, iż zastanawiano się, czy dane będzie Cameronowi po raz kolejny pracować nad jakimkolwiek hollywoodzkim filmem. Trzymał się on jednak twardo swoich racji, kwitując sugestie o skróceniu obrazu filmowego słowami: „Skrócicie mój film po moim trupie”.

Data premiery przesunięta została na 19 grudnia 1997 roku. Przez pierwszy weekend wyświetlania film zarobił zawrotną sumę 28 mln dolarów. W ciągu tygodnia zysk się potroił, a przed końcem roku osiągnął wysokość 100 milionów dolarów. Wpływy ze sprzedaży biletów na całym świecie przekroczyły 2 mld dolarów, co plasuje go na drugim miejscu najbardziej dochodowych filmów wszech czasów. W Stanach Zjednoczonych film był wyświetlany w kinach przez dwieście osiemdziesiąt jeden dni (najdłużej w historii) – od 19 grudnia 1997 roku do 25 września 1998 roku.

• 
  Replika wielkich schodów z wnętrza „Titanica”
• 
  Koło ratunkowe (pamiątki Hollywood)
• 
  Telegraf maszynowy (pamiątki Hollywood)
• 
  Szalupa ratunkowa (pamiątki Hollywood)
• 
  Kamizelka ratunkowa (pamiątki Hollywood)
• 
  Replika tonącego „Titanica” (pamiątki Hollywood)
• 
  Replika tonącego „Titanica” (pamiątki Hollywood)

Fabuła

Oryginalny naszyjnik noszony w filmie przez Kate Winslet

Akcja filmu rozpoczyna się w 1996 roku. Grupa zawodowych poszukiwaczy skarbów w zatopionych statkach, na czele z Brockiem Lowettem, usiłowała odnaleźć i wydobyć z wraku „Titanica” legendarny diament o nazwie „Serce Oceanu”, który podobno zatonął wraz z nim. W trakcie jednego z zanurzeń, poszukiwacze wydobyli sejf z kabiny Caledona „Cala” Hockleya. Przypuszczali, że znajdował się tam poszukiwany diament. Zamiast niego znaleźli dobrze zachowany akt dziewczyny, która na szyi miała zawieszone „Serce Oceanu”. Rysunek został pokazany w telewizji. Przypadkowo program oglądała Rose Calvert, 100-letnia wdowa, która rozpoznała siebie na rysunku wydobytym ze statku. Poinformowała o tym poszukiwaczy, którzy zaprosili ją na swój statek. Tam opowiedziała o tragicznym rejsie, powstaniu rysunku i losach diamentu.

Początek rejsu

W podróż statkiem wybrała się wraz z majętnym narzeczonym, Caledonem „Calem” Hockleyem, jego lokajem Spicerem Lovejoy i swoją owdowiałą matką Ruth DeWitt Bukater. Rose nie kochała Cala, ale akceptowała go pod silnym wpływem matki. W tym samym czasie w pubie, niedaleko miejsca cumowania statku, Jack Dawson, biedny amerykański rysownik tymczasowo przebywający w Anglii, wygrał w pokera bilet na „Titanica”, co potraktował jako dar niebios.

Podczas rejsu Rose, znużona konwenansami i zasadami panującymi wśród bogaczy, postanowiła popełnić samobójstwo. Chciała wyskoczyć za burtę statku do lodowatej wody. Jack, który widział jak biegła na tył statku, przekonał ją, by wróciła za barierkę na pokład a gdy się ześlizgnęła, zdążył ją wciągnąć. W zamieszaniu został posądzony o próbę zgwałcenia pasażerki pierwszej klasy. Rose skłamała, że chciała tylko zobaczyć śruby i wypadła, a Jack ją złapał. W nagrodę otrzymał zaproszenie od Cala na wspólną kolację.

Nazajutrz Jack i Rose udali się na spacer, podczas którego chłopak pokazał swoje prace. Wieczorem planował w żartach, że nauczy ją jazdy konno po męsku, wspólną wyprawę na molo i jazdę kolejką górską, aż do mdłości. Zabawę w naukę plucia i samo spotkanie przerwało pojawienie się matki i jej znajomych. Rose zauważyła, że Ruth patrzy na chłopaka jak na robaka i zagrożenie. Zaproponowała więc matce, że pójdą przebrać się na kolację.

Molly Brown, która towarzyszyła Ruth i sama do niedawna była biedna, ostrzegła Jacka, że podczas kolacji znajdzie się w gnieździe żmij. Pożyczyła Jackowi smoking swojego syna, a bogacze przyjęli go jak swego, dziedzica kolejarskiej fortuny. „Niezastąpiona” matka Rose, Ruth, przypomniała jednak wszystkim, że Jack sypia w kajutach trzeciej klasy. On sam natomiast zaimponował towarzystwu swą pewnością siebie, błyskotliwością i chęcią poznawania ludzi. Po kolacji zaprosił Rose na dolne pokłady, na irlandzkie tańce i zabawę. Wróciła stamtąd uradowana, bardzo późno.

Nazajutrz Cal wpadł w szał i zażądał szacunku należnego przyszłemu mężowi. Natomiast Ruth, pamiętająca długi ojca Rose, zakazała córce spotykania się z chłopakiem. Było już za późno, gdyż dziewczyna próbowała go ignorować, nawet pomimo jego ostrzeżeń, że to sztywne towarzystwo zdławi w niej jej wewnętrzny, buntowniczy ogień. Podczas obchodu statku z konstruktorem, Thomasem Andrews, zauważyła, że brakuje szalup dla połowy pasażerów, ale Andrews uspokajał ją, że statek jest solidny i sam w sobie jest szalupą.

Wieczorem, 14 kwietnia, Rose udała się do Jacka i ten pokazał jej wspaniały widok z dziobu statku. Na jej prośbę sporządził rysunek, do którego Rose pozowała nago. Jack włożył diament do sejfu, a ona jego rysunek, by Cal „zawsze mógł ją mieć tylko dla siebie”. Chwilę później musieli uciec przed Lovejoyem do ładowni, gdzie w aucie Renault CB Coupé de Ville skonsumowali swój związek. Po wyjściu stamtąd, Rose oznajmiła mu, że razem wyjdą na ląd po przybyciu do Nowego Jorku.

Katastrofa

W momencie gdy się pocałowali, „Titanic” zderzył się z górą lodową i zaczął nabierać wody. Cal zobaczył rysunek i opis z sejfu. Zrozumiał, że serce Rose nie należy już do niego. Zlecił swojemu lokajowi intrygę w celu usunięcia rywala. Ten, według polecenia, wsunął Jackowi do kieszeni „Serce Oceanu” i został on oskarżony o kradzież błękitnego diamentu.

Thomas Andrews przedstawił plany statku kapitanowi, oficerom i Bruce’owi Ismayowi. W krótkim czasie zalało pięć przedziałów i stało się jasne, że statek ze stali nie znajdzie się jutro w Nowym Jorku, ale na pierwszych stronach gazet. Zacznie tonąć a pompy dadzą im tylko dodatkowe minuty zanim konstrukcja zanurzy się pod wodą. Mieli najwyżej dwie godziny na ewakuację 2200 osób.

Tymczasem ochrona statku umieściła Jacka w areszcie w niższych poziomach statku. Gdy „Titanic” zaczął się przechylać do przodu od nabieranej wody, Lovejoy uderzył go w brzuch i zostawił na łaskę losu. Natomiast Cal obładował kieszenie swego płaszcza kosztownościami, w tym Sercem Oceanu. Zostawił jednak rysunek Jacka, zamknięty szczelnie w sejfie.

Rose zaczepiła Andrewsa i ten, przerażony, powiedział jej i narzeczonemu, że za godzinę znajdą się na dnie Atlantyku, ale tę informacje mają zachować dla siebie. Nie chciał siać paniki i nalegał by wsiadła do szalup, gdyż przypomniał jej, że jest ich za mało.

Kiedy Ruth zaczęła narzekać na to, że łodzie ratunkowe powinny być dostosowane do rodzaju pasażerów (luksusowe dla tych z pierwszej klasy), Rose rozkazała matce się zamknąć i przypomniała jej, że połowa pasażerów zginie. Po uwadze Cala, że lepsza połowa przeżyje i rysunku, który – jak słusznie przewidział – nad ranem będzie wiele wart, Rose zrozumiała, że sprawa z Jackiem to był jego jeden wielki przekręt. Zostawiła matkę z Molly Brown w szalupie. Cal próbował ją zatrzymać, ale Rose splunęła mu w twarz. Sama pobiegła do Jacka.

Udało jej się dotrzeć do Jacka tylko dzięki instrukcjom konstruktora i uwolniła go z kajdanek za pomocą siekiery. Miała dużo szczęścia ponieważ ostrze uderzyło prosto w łańcuszek. Po dużych trudnościach, wodzie po pas a nawet bliscy utonięciu dotarli na górny pokład A. Spotkali tam Cala, który razem z Jackiem namawiał Rose, aby wsiadła do szalupy. Przed wejściem do łodzi ratunkowej Cal dał Rose swój płaszcz. Jack skłamał jej, że niedługo się zobaczą. Rose wsiadła do szalupy. Gdy powoli się obniżała, Jack i Rose patrzyli na siebie. Kiedy była w połowie drogi, Rose wyskoczyła z łodzi i została wciągnięta na statek. Jack pobiegł na spotkanie z ukochaną. Gdy na siebie wpadli przy zegarze, zaczęli się całować. Po chwili przybiegł Cal. Strzelał do nich rewolwerem swego lokaja, gdy razem zbiegali wielkimi schodami na dół. Zdążyli uciec, a Cal zorientował się, że diament oddał byłej narzeczonej.

Po ponownym wydostaniu się z zalewanego wodą labiryntu korytarzy, spotkali Thomasa Andrewsa. Stwierdził, że to jego wina, że statek tonie, bo mógł zbudować mocniejszy. Pożegnał się z Rose, dając jej kamizelkę ratunkową. Postanowił, że zatonie wraz ze statkiem. Tymczasem Hockleyowi udało się uciec z tonącego statku, ponieważ podszył się pod ojca porzuconego dziecka i wsiadł razem z dziewczynką do szalupy ratunkowej.

Statek osiągał coraz większy przechył. Rose i Jack, dla których zabrakło szalup, musieli się ratować w inny sposób. Gdy „Titanic” przechylał się, zdążyli dojść do rufy, miejsca, w którym się spotkali po raz pierwszy. Gdy konstrukcja osiągnęła przechył 45 stopni, pękła od pokładu aż do stępki, a rufa opadła z powrotem na wodę. W wyrwę pośrodku statku dostała się woda, przez co dziób bardzo szybko zaczął tonąć, pociągając za sobą rufę, która stanęła w pionie. W trakcie ponownego przechyłu, Jack i Rose przeszli na zewnętrzną stronę barierki.

Po zatonięciu

„Titanic” zatonął, ale Rose i Jacka nie wciągnął wir. Odnaleźli się w wodzie. Młodzieniec umieścił Rose na drzwiach ze statku, ale nie było tam miejsca dla niego. Dał jej nadzieję, że szalupy przypłyną i wymusił na niej obietnicę, by się nigdy nie poddawała. Zapewnił ją, że nie umrze na środku oceanu, lecz czeka ją pełna ciepła przyszłość. Niedługo potem Jack zmarł z wyziębienia. Zmarznięta Rose powtórzyła jego słowa, że nigdy się nie podda, po czym oderwała jego zlodowaciałe zwłoki i pozwoliła im opaść na dno. W ostatniej chwili zaalarmowała za pomocą gwizdka pływającą w okolicy łódź ratunkową, dowodzoną przez piątego oficera Lowe’a.

Po kilku godzinach wszyscy ocaleni z katastrofy zostali podjęci przez statek pasażerski „Carpathia”. Cal udał się na poszukiwanie Rose. Niedoszła żona ukryła się przed nim, przykrywając twarz kocem. Gdy ten zawrócił, ona spojrzała na niego, gdy znikał pomiędzy ocalałymi. Widziała go po raz ostatni. Ożenił się i odziedziczył po ojcu miliony. Jego interesy podkopał wielki kryzys 1929 roku, doprowadzając go do samobójstwa, o czym Rose przeczytała w gazecie.

Gdy „Carpathia” wpływała do nowojorskiego portu, mijając Statuę Wolności, jeden z oficerów spisywał dane ocalałych. Dziewczyna bez wahania podała się jako Rose Dawson. Ku swojemu zdumieniu odkryła, że w kieszeni jej płaszcza znajdowało się „Serce Oceanu”. Osiemdziesiąt lat później, stuletnia Rose wrzuciła diament od apodyktycznego, byłego narzeczonego do morza, gdyż uważała, że tam jest jego miejsce.

Kobieta położyła się do łóżka i zamknęła powieki. Obok, znajdowały się jej fotografie jako aktorki, afrykańskiej podróżniczki, pilotki samolotu, wędkarki, absolwentki uczelni wyższej, nauczonej jazdy po męsku na koniu. Migawki z dobrze przeżytego i szczęśliwego życia. Takiego, jakie chciała dzielić z Jackiem. Rose w wyobraźni wspomnień sunęła do zrujnowanego przez korozję statku w kierunku bakburty, do sali z wielkimi schodami i szklanym żyrandolem. Z każdym kolejnym metrem, wnętrze powracało do życia i kobieta weszła do sali z wielkimi schodami. Jakby dopiero co oddanej do użytku, wypełnionej przychylnymi jej pasażerami z wszystkich klas. Jack czekał przy zegarze, ubrany w strój, który nosił w czasie ich pierwszego spotkania na rufie. Młoda Rose podeszła do ukochanego i pocałowali się. Pasażerowie i załoga zebrana dookoła zaczęła im bić brawa.

Postacie

Fikcyjne

Postać	Aktor
Jack Dawson	Leonardo DiCaprio
Rose DeWitt Bukater (nastolatka)	Kate Winslet
Rose Dawson Calvert (staruszka)	Gloria Stuart
Caledon „Cal” Hockley	Billy Zane
Ruth DeWitt Bukater	Frances Fisher
Brock Lovett	Bill Paxton
Lizzy Calvert	Suzy Amis
Spicer Lovejoy	David Warner

Autentyczne

Postać	Aktor
Margaret „Niezatapialna Molly” Brown	Kathy Bates
Kapitan Edward Smith	Bernard Hill
Thomas Andrews	Victor Garber
Joseph Bruce Ismay	Jonathan Hyde
Główny oficer Henry Wilde	Mark Lindsay Chapman
Pierwszy oficer William Murdoch	Ewan Stewart
Drugi oficer Charles Lightoller	Jonathan Phillips
Trzeci oficer Herbert Pitman	Kevin De La Noy
Czwarty oficer Joseph Boxhall	Simon Crane
Piąty oficer Harold Lowe	Ioan Gruffudd
Szósty oficer James Moody	Edward Fletcher
John Jacob Astor IV	Eric Braeden

Nagrody

Film otrzymał Złoty Glob dla Najlepszego filmu dramatycznego (1997). Był także nominowany w czternastu kategoriach do nagrody Amerykańskiej Akademii Filmowej, z czego wygrał w jedenastu z nich:

• Scenografia: Peter Lamont, Michael Ford
• Zdjęcia: Russell Carpenter
• Kostiumy: Deborah L. Scott
• Reżyseria: James Cameron
• Produkcja: Conrad Buff, James Cameron, Richard A. Harris
• Oryginalna ścieżka muzyczna: James Horner
• Oryginalna piosenka: My Heart Will Go On, muzyka James Horner, słowa Will Jennings, wykonanie Céline Dion
• Najlepszy film: producenci James Cameron i Jon Landau
• Dźwięk: Gary Rydstrom, Tom Johnson, Gary Summers, Mark Ulano
• Efekty dźwiękowe: Tom Bellfort, Christopher Boyes
• Efekty specjalne: Robert Legato, Mark Lasoff, Thomas L. Fisher, Michael Kanfer

Film był również nominowany w następujących kategoriach:

• Najlepsza aktorka pierwszoplanowa: Kate Winslet
• Najlepsza aktorka drugoplanowa: Gloria Stuart
• Charakteryzacja: Tina Earnshaw, Greg Cannom, Simon Thompson

Ścieżka dźwiękowa

Cameron początkowo zamierzał, by muzykę do jego dzieła skomponowała Enya. Po jej odmowie, zaproponował napisanie muzyki do swojego filmu Jamesowi Hornerowi. Relacje między nimi były raczej chłodne od czasu ich współpracy nad filmem Obcy – decydujące starcie, ale muzyka jego autorstwa do filmu Braveheart ostatecznie przekonała Camerona. James Horner napisał muzykę, starając się zawrzeć w niej również niepowtarzalny styl Enyi. Stworzenie muzyki do filmu proponowano także Dolores O’Riordan, wokalistce zespołu The Cranberries, jednak artystka zrezygnowała z powodu ciąży.

Początkowo James Cameron nie przewidywał włączenia do filmu specjalnej muzyki pod napisy końcowe. James Horner – nie zgadzając się z nim – potajemnie wraz z Willem Jenningsem przygotował oraz nagrał utwór My Heart Will Go On, którego wykonanie powierzył kanadyjskiej piosenkarce Céline Dion. Kiedy gotowy utwór został zaprezentowany Cameronowi, ten od razu zgodził się na jego włączenie do filmu. Był to „strzał w dziesiątkę”. Piosenka My Heart Will Go On została w 1997 roku nagrodzona Oscarem za najlepszą oryginalną piosenkę filmową. Utwór w krótkim czasie obiegł czołowe listy przebojów i lokaty notowań muzycznych na świecie, odnosząc wielki sukces komercyjny.

Ciekawostki

• Do roli Jacka Dawsona brany był pod uwagę River Phoenix, lecz zmarł on zanim zaczęto tworzyć film.
• Reżyser filmu, James Cameron, musiał przeprosić rodzinę pierwszego oficera Williama Murdocha za sposób, w jaki przedstawił go w filmie. W celu zwiększenia dramatyzmu Cameron umieścił w filmie scenę, w której Murdoch najpierw strzela z rewolweru do mężczyzny siłą wdzierającego się do szalupy, a następnie popełnia samobójstwo. Takie zdarzenie nie miało miejsca, a zachowanie Murdocha podczas katastrofy jest znane.
• Końcowa scena filmu w 2003 roku została uznana przez „Diet Coke” za najlepsze filmowe zakończenie w historii kina.
• Kwestia drugiego oficera Charlesa Lightollera „Cofnąć się albo wystrzelam was jak psy!” została zaimprowizowana przez odtwórcę roli, Jonathana Phillipsa.
• Gloria Stuart, ucharakteryzowana na ponad 100-letnią staruszkę, miała wówczas 86 lat. Była najstarszą osobą nominowaną kiedykolwiek do Oscara. Zmarła w 2010 roku, mając 100 lat. Była jedyną osobą na planie filmu, która żyła w czasie, gdy zatonął prawdziwy „Titanic”. Miała wówczas 2 lata.
• Scena, w której Rose i Jack płyną przez ocean na dziobie statku zajęła drugie miejsce w rankingu przeprowadzonym w 2005 roku wśród klientów wypożyczalni Blockbusters na najbardziej romantyczną scenę filmową.
• Filmowa Rose rozmawia przed zatonięciem statku z jego konstruktorem Thomasem Andrewsem w miejscu, w którym po raz ostatni widziano go żywego.
• Napad złości Cala po potańcówkach Rose i Jacka był improwizowany przez Billy'ego Zane'a, a reakcje Kate Winslet były autentyczne.
• Leonardo DiCaprio nie narysował żadnego ze szkiców filmowego Jacka Dawsona. Wszystkie szkice Jacka narysował reżyser filmu, James Cameron.
• Ze względów bezpieczeństwa większość rekwizytów była zrobiona z gumy piankowej.
• Do scen w maszynowni zatrudniono niskich statystów, gdyż Cameron chciał, by miejsce wydawało się większe.
• Podczas kręcenia sceny posiłku kwestia Bruce'a Ismaya „Freud? Kto to taki? Czy jest on pasażerem?” została zaimprowizowana przez Johnathana Hyde'a.
• Filmowa Rose została uratowana przez łódź piątego oficera Harolda Lowe’a. Ta szalupa jako jedyna wyławiała rozbitków, którzy po zatonięciu statku zostali w wodzie, ale w rzeczywistości uratowała tylko czterech mężczyzn. Grający piątego oficera aktor Ioan Gruffudd, podobnie jak grana przez niego postać, jest Walijczykiem.
• Tylko dwa inne filmy dostały 11 statuetek Oscara. Były to „Władca Pierścieni: Powrót króla” Petera Jacksona i „Ben-Hur” Williama Wylera.
• Koszt realizacji filmu wyniósł około 200 mln USD, podczas gdy budowa statku sto lat wcześniej – 7 mln USD. Przeliczając koszt budowy na dzisiejszą wartość dolara koszt budowy „Titanica” wyniósłby około 400 mln dolarów.
• W związku z 100. rocznicą zatonięcia statku, dnia 6 kwietnia 2012 roku (w Polsce 13 kwietnia) na ekrany kin weszła trójwymiarowa, skonwertowana wersja filmu.

Zobacz też

• lista stu najlepszych amerykańskich filmów według AFI

Linki zewnętrzne

• Titanic - Polska Kolekcja pierwszy w Polsce blog o pasji kolekcjonerstwa pamiątek związanych z najsłynniejszym statkiem świata
• Titanic w bazie IMDb (ang.)
• Titanic w bazie Filmweb
• Titanic w Internetowej Bazie Filmowej (fdb.pl)
• Titanic w bazie James Cameron’s Titanic Wiki (ang.)
• Oficjalna strona filmu (ang.)
• Plakat filmu