295 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
295 Dywizja Piechoty
295. Infanterie-Division
Ilustracja
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

1940

Rozformowanie

1943 (zniszczenie)

Dowódcy
Pierwszy

gen. mjr Herbert Geitner

Ostatni

gen. mjr Otto Korfes[1]

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

Magdeburg

Rodzaj sił zbrojnych

wojska lądowe

Rodzaj wojsk

piechota

295 Dywizja Piechoty (niem. 295. Infanterie-Division) – niemiecka dywizja, uczestniczyła w agresji na Francję i ataku na Związek Radziecki. Zniszczona pod Stalingradem.

Sformowana w rejonie Magdeburga, później na poligonie w Bergen na mocy rozkazu z 10 lutego 1940 roku, w 8. fali mobilizacyjnej w XI Okręgu Wojskowym. W 1940 roku uczestniczyła w agresji na Francję. W czasie ataku na Związek Radziecki, jej szlak bojowy prowadził przez Rawę Ruską, Tarnopol, Białą Cerkiew i Korsuń. Po walkach w kotle stalingradzkim została zniszczona przez Armię Czerwoną w styczniu 1943[1].

Dowódcy dywizji[edytuj | edytuj kod]

  • gen. mjr Herbert Geitner 6 II 1940 – 8 XII 1941
  • gen. mjr Karl Gümbel 8 XII 1941 – 1 IV 1942;
  • płk Urlich Schütze 1 IV 1942 – 1 V 1942;
  • gen. mjr Rolf Wuthmann 2 V 1942 – 16 XI 1942;
  • gen. mjr Otto Korfes 16 XI 1942 – I 1943;
  • gen. por. Rudolf Dinter 1 IV 1943 – 27 VII 1944;
  • gen. por. Karl – Ludwig Rhein 1 VIII 1944 – 25 I 1945;
  • gen. por. Sigfrid Macholz 25 I 1945 – 6 V 1945.

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

  • Skład w lutym 1940:

516., 517. i 518. pułk piechoty, 295. pułk artylerii, 295. batalion pionierów, 295. oddział rozpoznawczy, 295. oddział przeciwpancerny, 295. oddział łączności;

  • Skład we wrześniu 1943:

516. i 517. pułk grenadierów, 295. pułk artylerii, 295. batalion pionierów, 295. kompania przeciwpancerna, 295. oddział łączności;

  • Skład w marcu 1945:

516., 517. i 518. pułk grenadierów, 295. pułk artylerii, 295. batalion pionierów, 295. oddział przeciwpancerny, 295. oddział łączności;

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Piekałkiewicz 1995 ↓, s. 464.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]