650 Dywizja Piechoty (III Rzesza)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
650 Dywizja Piechoty
Infanterie-Division 650
Historia
Państwo

 III Rzesza

Sformowanie

17 stycznia 1945

Rozformowanie

~5 maja 1945

Tradycje
Rodowód

rosyjscy kolaboranci Rzeszy z 427 Batalionu Wschodniego, 600 Batalionu Wschodniego, 642 Batalionu Wschodniego

Dowódcy
Pierwszy

Grigorij Zwieriew

Ostatni

Grigorij Zwieriew

Działania zbrojne
II wojna światowa
Organizacja
Dyslokacja

poligon Heuberg

Formacja

de facto Wehrmacht

Rodzaj wojsk

piechota

650 Dywizja Piechoty (niem. 650. Infanterie-Division ros. 2-я пехотная дивизия Вооруженных Сил КОНР) – związek taktyczny kolaboracyjnych „Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji” złożony z Rosjan, pod koniec II wojny światowej.

Historia[edytuj | edytuj kod]

17 stycznia 1945 Naczelne Dowództwo Niemieckich Sił Zbrojnych (OKH) wydało rozkaz o utworzenie drugiej dywizji piechoty Sił Zbrojnych Komitetu Wyzwolenia Narodów Rosji gen. Andrieja A. Własowa. W nomenklaturze niemieckiej otrzymała ona nazwę 650 Dywizji Piechoty. Formowanie rozpoczęło się w marcu 1945 r. w V Okręgu Wojskowym na poligonie wojskowym Heuberg. W jej skład wchodzili żołnierze rosyjscy z rozwiązanych 427 Batalionu Wschodniego, 600 Batalionu Wschodniego, 642 Batalionu Wschodniego, 667 Wschodniego Batalionu Strzeleckiego, 851 Sapersko-Budowlanego Batalionu Wschodniego i III batalionu 714 Pułku Grenadierów oraz 621 Wschodniego Oddziału Artylerii, a także ochotnicy wywodzący się spośród robotników przymusowych i jeńców wojennych z Armii Czerwonej. Liczebność dywizji w marcu osiągnęła ok. 13 tys. ludzi. Dowództwo objął gen. mjr Grigorij A. Zwieriew. Dywizja miała osiągnąć pełną gotowość bojową w czerwcu. Ze względu na ofensywę Armii Czerwonej gen. G. A. Zwieriew wydał rozkaz o przejściu na teren Czech, gdzie było wyznaczone miejsce koncentracji wszystkich oddziałów „własowskich”. 2 Dywizja Piechoty 19 kwietnia wyruszyła z Heubergu. Brakowało dział i moździerzy, zaś wyposażenie w karabiny maszynowe było niepełne. Do dywizji dołączył szef sztabu Sił Zbrojnych KONR gen. Fiodor I. Truchin. Po połączeniu się z żołnierzami sił lotniczych Sił Zbrojnych KONR gen. Wiktora I. Malcewa i oddziałów rezerwowych została utworzona tzw. Południowa Grupa ROA, licząca ok. 22 tys. ludzi. Do 4 maja przemaszerowała ona w rejon Strakonic koło Pragi. 5 maja rozpoczęły się rozmowy ze stroną amerykańską o poddaniu wojsk. Amerykanie dali „własowcom” 36 godzin na dotarcie do wyznaczonego miejsca i zdania broni. Doszło na tym tle do konfliktu pomiędzy gen. G. A. Zwieriewem a gen. Michaiłem A. Mieandrowem, pełniącym funkcję komendanta szkoły oficerskiej ROA. Dowódca 2 DP Sił Zbrojnych KONR, którego żona popełniła samobójstwo, pozostał w miejscu koncentracji oddziałów „własowskich”, podczas gdy gen. M. A. Mieandrow szybkim marszem na czele części żołnierzy udał się w kierunku wyznaczonym przez Amerykanów. W rezultacie większość dywizji została wzięta do niewoli przez radziecką 297 Dywizję Strzelecką. Generał G. A. Zwieriew został ranny podczas wymiany ognia. Tylko jeden pułk poddał się Amerykanom w rejonie miasta Český Krumlov 8–10 maja. Żołnierze pułku zostali kilka miesięcy później wydani Sowietom.

Skład organizacyjny[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Joachim Hoffman, Rosyjscy sojusznicy Hitlera. Własow i jego armia, 2008
  • Siergiej I. Drobiazko, Под знаменами врага. Антисоветские формирования в составе германских вооруженных сил 1941-1945, 2004