Maciej Grzegorz Garnysz

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	3 marca 1776
Miejsce	Kolegiata św. Mikołaja w Wolborzu
Konsekrator	Antoni Kazimierz Ostrowski
Współkonsekratorzy	Ignacy Augustyn Kozierowski; Antonin Kornel Przedwojewski
Konsekrowani biskupi
Kasper Józef Szajowski	1782

Maciej Grzegorz Garnysz
Data urodzenia	13 marca 1740
Data śmierci	2 października 1790
Miejsce pochówku	Kościół Przemienienia Pańskiego w Warszawie
	Biskup chełmski
Okres sprawowania	1781–1790
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Prezbiterat	23 marca 1765
Nominacja biskupia	18 grudnia 1775
Sakra biskupia	3 marca 1776
	Odznaczenia

Ten artykuł od 2010-05 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Maciej Grzegorz Garnysz (Garnisz) herbu Poraj (ur. 13 marca 1740 roku – zm. 2 października 1790 w Warszawie^[1]) – biskup chełmski od 1781, sufragan kujawsko-pomorski, podkanclerzy koronny od 1786, kustosz kruszwicki, kanonik i dziekan włocławski, kanonik płocki, proboszcz w Inowrocławiu^[2], członek Komisji Edukacji Narodowej w latach 1783–1790^[3].

Życiorys

Uczęszczał do szkół jezuickich w Warszawie. W latach 1760–1762 przebywał w seminarium księży misjonarzy w Warszawie^[4]. Kontynuował studia w Rzymie, gdzie w 1767 uzyskał doktorat prawa na uniwersytecie La Sapienza. Dzięki protekcji biskupa kujawskiego Antoniego Ostrowskiego został kanonikiem kujawskim i proboszczem w Inowrocławiu. W 1774 był deputatem kapituły kujawskiej na Trybunał Główny Koronny i został wybrany jego przewodniczącym. W 1776 mianowany biskupem tytularnym Larandy i biskupem pomocniczym kujawskim. W maju 1778 został referendarzem wielkim koronnym i zasiadł w sądach referendarskich. Jako stronnik Stanisława Augusta Poniatowskiego 10 grudnia 1781 dostał z jego rąk biskupstwo chełmskie. Pod naciskiem Rosjan 2 kwietnia 1782 potwierdził wyrok kapituły krakowskiej, która uznała biskupa krakowskiego Kajetana Sołtyka za niezdolnego do pełnienia swoich obowiązków z powodu obłędu. Na Sejmie w 1782 został konsyliarzem Rady Nieustającej, zasiadając do 1784 w jej Departamencie Skarbowym. Od 1783 był członkiem Komisji Edukacji Narodowej. Był członkiem konfederacji Sejmu Czteroletniego w 1788^[5]. Wybrany ex ministerio sędzią Sejmu Czteroletniego w 1788 roku^[6].

↑ Krzysztof R. Prokop, Wiadomości do biografii biskupów oraz opatów i ksień z ziem Rzeczypospolitej Obojga Narodów z osiemnastowiecznej prasy warszawskiej doby saskiej i stanisławowskiej (1729-1795), w: Archiwa, Biblioteki I Muzea Kościelne, t. 86, 2006, s. 299-300.
↑ Piotr Nitecki, Biskupi Kościoła w Polsce w latach 965–1999. Słownik biograficzny, Warszawa 2000, s. 109.
↑ Ambroise Jobert, Komisja Edukacji Narodowej w Polsce (1773–1794). Jej dzieło wychowania obywatelskiego, przełożyła i uzupełniła Mirosława Chamcówna, przedmową opatrzył Henryk Barycz, Wrocław–Warszawa–Kraków–Gdańsk 1979, s. 277.
↑ Krzysztof R. Prokop, Z dziejów seminariów warszawskich w dawnej diecezji poznańskiej. Biskupi oraz inni przedstawiciele znamienitych rodów doby staropolskiej w gronie wychowanków seminarium externum i seminarium internum Misjonarzy św. Wincentego à Paulo przy kościele Świętego Krzyża w Warszawie (1675/1676-1864/1865), w: Ecclesia. Studia z Dziejów Wielkopolski, 2016, Tom 11, s. 170.
↑ Dyaryusz Seymu Ordynaryinego Pod Związkiem Konfederacyi Generalney Oboyga Narodów W Warszawie Rozpoczętego Roku Pańskiego 1788. T. 1 cz. 1, [b.n.s.].
↑ Volumina Legum, t. IX, Kraków 1889, s. 98.
↑ Krzysztof Rafał Prokop, Nekropolie biskupie w nowożytnej Rzeczypospolitej (XVI–XVIII w.), Kraków-Warszawa 2020, s. 142.