Marco Cornaro (kardynał)
| Kardynał biskup | |
.jpg)
| |
| Data i miejsce urodzenia |
XV wiek |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
lipiec 1524 |
| Protodiakon | |
| Okres sprawowania |
1520–1523 |
| Wyznanie | |
| Kościół | |
| Prezbiterat |
1 kwietnia 1524 |
| Kreacja kardynalska |
28 września 1500 |
| Kościół tytularny |
diecezja Albano |
Marco Cornaro (ur. XV wieku w Wenecji, zm. lipcu 1524 tamże) – włoski kardynał.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodził się na przełomie lat 70. i 80. XV wieku w Wenecji, jako syn Giorgia Cornara i Elisabetty Morosini (jego bratem był Francesco Cornaro)[1]. W młodości pełnił rolę protonotariusza apostolskiego[1]. 28 września 1500 roku został kreowany kardynałem diakonem i otrzymał diakonię Santa Maria in Portico[2]. 29 listopada 1503 roku został mianowany administratorem apostolskim Werony i pełnił ten urząd dożywotnio[1]. Dwa tygodnie później został wybrany biskupem Famagusty, jednak zrzekł się tej funkcji już po roku[2]. W latach 1506–1507 i 1521–1524 był Łacińskim patriarchą Konstantynopola[2]. Po zakończeniu wojen z Wenecją pełnił funkcję legata papieskiego w Państwie Kościelnym, a także doprowadził do pojednania papieża z dożą[1]. Otrzymał dużo beneficjów kościelnych, m.in. został kanclerzem diecezji Nikozja oraz prefekturę Zakonu Maltańskiego w Królestwie Cypru[1]. Pomimo że nigdy nie przyjął sakry, był wybierany na biskupa Limassolu (1514–1516), Padwy (1517–1524), a także administratora apostolskiego Nardò[2]. W 1520 roku został archiprezbiterem bazyliki św. Piotra i protodiakonem[1]. 14 grudnia 1523 roku został podniesiony do rangi kardynała prezbitera i otrzymał kościół tytularny S. Marci[2]. Od tego momentu, aż do nominacji na kardynała biskupa pełnił rolę protoprezbitera[1]. 1 kwietnia 1524 roku przyjął święcenia kapłańskie, a 20 maja został podniesiony do rangi kardynała biskupa i otrzymał diecezję suburbikarną Albano[2]. Zmarł nagle, w lipcu 1524 roku w Wenecji[1].