PZL.26
 PZL.26 SP-PZM Ignacego Giedgowda podczas zawodów Challenge 1934 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
samolot sportowy, |
| Konstrukcja |
konstrukcja mieszana, wolnonośny dolnopłat |
| Załoga |
1 |
| Historia | |
| Data oblotu |
marzec 1934 |
| Lata produkcji |
1934 (zbudowano prototyp i 5 egzemplarzy) |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1x silnik tłokowy, rzędowy, chłodzony powietrzem, 6-cylindrowy, odwrócony, Menasco-Bucanner B-6 S3 |
| Moc |
194,8 kW (265 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
10,42 m |
| Długość |
7,50 m |
| Wysokość |
2,09 m |
| Powierzchnia nośna |
16,30 m² |
| Masa | |
| Własna |
560 kg |
| Startowa |
795 kg |
| Zapas paliwa |
180 l |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
298 km/h |
| Prędkość minimalna |
61 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
6 m/s |
| Pułap |
5500 m |
| Zasięg |
800 km |
| Dane operacyjne | |
PZL.26 – polski samolot sportowy projektu inżynierów Jerzego Dąbrowskiego, Piotra Kubickiego i Franciszka Misztala opracowany i oblatany w 1934 roku w Państwowych Zakładach Lotniczych.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot PZL.26 został opracowany na zamówienie polskiego lotnictwa wojskowego dla potrzeb zawodów Challenge mających się odbyć w roku 1934, jako rozwinięcie konstrukcji PZL.19 z mocniejszym silnikiem. Prace sfinansowała Liga Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej. Samolot oblatano wczesną wiosną 1934 roku. Koncepcję samolotu PZL.26 wykorzystał Jerzy Dąbrowski we wstępnym projekcie myśliwca PZL.55.
Służba w lotnictwie[edytuj | edytuj kod]
Samolot był oblatany z silnikiem Gipsy 180 KM. Jednak uznano, iż dla celów poprawy osiągów należy zastosować silnik o większej mocy. Wybór padł na silnik rzędowy Menasco Bucaneer o mocy 265 KM. Samolot w roku 1934 wziął udział w zawodach Challenge 1934. Niestety, nie zakupiono do samolotów silników treningowych (tylko na czas treningu – na których trenować przed zawodami mieli zawodnicy). W efekcie ci zawodnicy, którzy solidnie trenowali jako pierwsi przekroczyli granicę 72 godzin pracy – jaką tylko liczbę godzin pracy gwarantowała fabryka tych silników[1]. Skutkiem przekroczenia tego czasu były ciężkie awarie silników (pękanie wałów korbowych) – trzy samoloty nie ukończyły konkursu, a dwa pozostałe zajęły 11. i 17. miejsce. Później był krótko wykorzystywany w lotnictwie sportowym. Przyczyną wycofania samolotu z lotnictwa były bardzo wysilone, zawodne i zużywające dużo paliwa zawodnicze silniki Menasco.
Opis techniczny[edytuj | edytuj kod]
Trzy-miejscowy metalowy duralowy dolnopłat ze stałym podwoziem. Samolot był wyposażony w silnik rzędowy Menasco Bucaneer B-6S3 o mocy 265 KM.
Wersje[edytuj | edytuj kod]
- PZL.26 – samolot zawodniczy, sportowy.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Witold Rychter, Skrzydlate wspomnienia, 1980, s. 246.