Przejdź do zawartości

Piotr Małachowski (lekkoatleta)

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Piotr Małachowski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1983
Żuromin

Wzrost

194 cm

Informacje klubowe
Klub

WMKS Płońsk (–2000)
Skra Warszawa (2001–2002)
AZS-AWF Warszawa (2003–2004)
WKS Śląsk Wrocław (2004–)

Trener

Witold Suski

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Polska
Igrzyska olimpijskie
srebro Pekin 2008 lekkoatletyka
(rzut dyskiem)
srebro Rio de Janeiro 2016 lekkoatletyka
(rzut dyskiem)
Mistrzostwa świata
złoto Pekin 2015 rzut dyskiem
srebro Berlin 2009 rzut dyskiem
srebro Moskwa 2013 rzut dyskiem
Mistrzostwa Europy
złoto Barcelona 2010 rzut dyskiem
złoto Amsterdam 2016 rzut dyskiem
Plebiscyt Przeglądu Sportowego
złoto Superczempion
2021
brąz 3. miejsce
2016
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju”
Cytaty w Wikicytatach
Piotr Małachowski
Ilustracja
Małachowski w stopniu kaprala
Sierżant Sierżant
Data i miejsce urodzenia

7 czerwca 1983
Żuromin

Przebieg służby
Lata służby

2004-2022

Siły zbrojne

Siły Zbrojne RP

Piotr Małachowski (ur. 7 czerwca 1983 w Żurominie) – polski lekkoatleta, specjalizujący się w rzucie dyskiem. Trzykrotny uczestnik igrzysk olimpijskich, zdobył srebrny medal w 2008 w Pekinie[1] oraz w 2016 w Rio de Janeiro. Stawał na podium mistrzostw świata oraz Europy (także w gronie młodzieżowców). Dziewięciokrotny rekordzista Polski, wielokrotny medalista mistrzostw Polski seniorów[2].

Reprezentant kraju w pucharze Europy, drużynowych mistrzostwach Europy, zimowym pucharze w rzutach lekkoatletycznych oraz meczach międzypaństwowych. W 2009, 2010 i 2016 wygrywał plebiscyt Złote Kolce na najlepszego polskiego lekkoatletę w sezonie[3][4]. Zwycięzca plebiscytu Gazety Wrocławskiej i Telewizji Wrocław na najlepszego sportowca Dolnego Śląska 2010[5].

Jest żołnierzem rezerwy Wojska Polskiego, w latach 2004–2005 pełnił służbę zasadniczą, a od września 2005 jest podoficerem zawodowym w stopniu sierżanta. Służył w 2. Batalionie Dowodzenia Śląskiego Okręgu Wojskowego[6][7]; 10 Wrocławskim Pułku Dowodzenia, a od lutego 2019 w Centrum Szkolenia Wojsk Inżynieryjnych i Chemicznych im. gen. Jakuba Jasińskiego we Wrocławiu[8]. Jego ostatnim przydziałem służbowym był Centralny Wojskowy Zespół Sportowy. W 2022 przeszedł do rezerwy[9].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Początki

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzący z Bieżunia zawodnik karierę lekkoatletyczną zaczynał na zawodach szkolnych w Ciechanowie – startując w dysku Małachowski osiągnął wynik 31 metrów i dzięki staraniom nauczyciela trafił do trenera Witolda Suskiego, który podczas imprezy sędziował konkurs rzutu dyskiem[10]. W 1999 zajął 10. miejsce w mistrzostwach Polski kadetów[11]. Na dużej imprezie międzynarodowej zadebiutował w 2001 zajmując piątą lokatę w mistrzostwach Europy juniorów[12]. W kolejnym sezonie uplasował się na szóstym miejscu rozegranych na Jamajce juniorskich mistrzostw globu[13]. Na koniec 2002 był jeszcze drugi w Libercu podczas meczu młodzieżowców Czechy – Polska[14]. Dziewiąty dyskobol młodzieżowych mistrzostw Europy w 2003[15]. Do stypendium dorabiał jako bramkarz w dyskotekach wraz z ciężarowcem Marcinem Dołęgą[16]. Jedynym międzynarodowym osiągnięciem Małachowskiego w 2004 było zwycięstwo w meczu młodzieżowców przeciwko Czechom 22 września w Krakowie[17]. W listopadzie 2004 rozpoczął służbę wojskową i stał się zawodnikiem wrocławskiego Śląska[6][6]. Zdobył – w 2005 w Erfurcie – tytuł wicemistrza Starego Kontynentu młodzieżowców przegrywając złoto o 51 centymetrów z reprezentantem Niemiec Robertem Hartingiem[18][19].

2006

[edytuj | edytuj kod]

Na początku 2006 zawodnik wygrał – 18 marca w Tel Awiwie – zawody zimowego pucharu Europy w rzutach pokonując – pierwszy raz w karierze – wicemistrza świata z 2005 Estończyka Gerda Kantera oraz ustanawiając wynikiem 65,01 nowy rekord życiowy[20]. Zajął odpowiednio drugie i trzecie miejsce podczas najważniejszych krajowych mityngów sezonu – europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (1 czerwca) i memoriału Janusza Kusocińskiego w Warszawie (18 czerwca)[21]. 11 dni po warszawskich zawodach Małachowski zadebiutował w reprezentacji podczas superligi pucharu Europy – w Maladze wygrał konkurs dyskoboli i wynikiem 66,21 ustanowił nowy rekord Polski poprawiając o 23 centymetry rezultat Dariusza Juzyszna z 1985 roku[22]. 23 lipca zdobył w Bydgoszczy złoto mistrzostw kraju[2]. Podczas rozrywanych na stadionie Ullevi w Göteborgu mistrzostw Europy z wynikiem 63,76 zajął trzecie miejsce w eliminacjach, a w finale uzyskując 64,57 uplasował się ostatecznie na szóstym miejscu[23]. Na koniec sezonu zajął szóste miejsce w światowym finale lekkoatletycznym[24].

2007

[edytuj | edytuj kod]

17 marca zajął drugie miejsce podczas zimowego pucharu Europy w rzutach w Jałcie – uzyskał wynik 65,05 i przegrał tylko z Gerdem Kanterem, którego pokonał rok wcześniej podczas poprzedniej edycji zawodów[1][25]. Wśród ważniejszych startów w pierwszej części sezonu były mityngi w Dosze (2. miejsce z wynikiem 64,32)[26], Bydgoszczy (2. miejsce z wynikiem 65,84)[27], Oslo (3. miejsce z wynikiem 66,00)[28] oraz Warszawie (3 miejsce z wynikiem 65,03)[29]. 24 czerwca wygrał w Monachium zawody superligi pucharu Europy[1], a tydzień później został na stadionie Olimpii Poznań mistrzem Polski[2]. Podczas zawodów na stadionie imienia S. Dariusa i Girėnasa w Kownie – 25 lipca – zajął trzecie miejsce (za Estończykiem Kanterem i Litwinem Alekną) ustawiając w czwartej próbie – drugi raz w karierze – rekord Polski wynikiem 66,61[30]. Na głównej imprezie sezonu – mistrzostwach świata – był dziewiąty w eliminacjach z rezultatem 63,20, a w finale zajął dwunaste miejsce z wynikiem 60,77[31]. We wrześniu zajął trzecie miejsce w światowym finale lekkoatletycznym, a 16 października zdobył w Hajdarabdzie złoto światowych igrzysk wojska ustanawiając wynikiem 65,87 rekord tej imprezy[32].

2008

[edytuj | edytuj kod]

Małachowski olimpijski sezon rozpoczął od zwycięstwa 3 maja w zawodach w Białymstoku[33]. Sześć dni później dyskobol był drugi w zawodach w Dosze[34]. 24 maja wynikiem 66,65 ustanowił rekord Polski i zajął drugie miejsce w mityngu w Halle[35]. Zwyciężył w memoriale Kusocińskiego[36], był trzeci w pucharze Europy[1] oraz zajął drugie miejsce w europejskim festiwalu lekkoatletycznym[37]. 6 lipca zdobył w Szczecinie kolejny złoty medal mistrzostw Polski[38], a 27 lipca podczas Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły wynikiem 68,65 ustanowił nowy rekord Polski[39]. W ostatnim starcie przed igrzyskami zwyciężył w mityngu Beskidianathletic w Bielsku-Białej z wynikiem 67,98[33]. Na koniec sezonu wygrał zawody w Częstochowie, był drugi w światowym finale IAAF[40] i mityngu Pedro’s Cup oraz trzeci w zawodach w Tallinnie[33].

Letnie Igrzyska Olimpijskie 2008

[edytuj | edytuj kod]

Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na stadionie narodowym w Pekinie 16 sierpnia – grupa A, w której startował Małachowski rozpoczęła rywalizację o godzinie 10:40 czasu miejscowego[41]. Minimum kwalifikacyjne wynosiło 64,50 – Polak już w pierwszej próbie osiągnął lepszy rezultat (65,94) i awansował do finału z najlepszym wynikiem całej rundy eliminacyjnej[41][42].

Konkurs finałowy rozegrano 19 sierpnia wieczorem czasu pekińskiego[43]. W pierwszej kolejce Małachowski rzucił 66,45, a w drugiej serii poprawił swój wynik osiągając odległość 67,82 cały czas prowadząc w zawodach[43]. W czwartej kolejce Gerd Kanter posłał dysk na odległość 68,82 i odebrał Polakowi pozycję lidera[43]. Małachowski nie zdołał już poprawić swojego najlepszego wyniku i ostatecznie został wicemistrzem olimpijskim[43][44] – wygrał Kanter, a brąz zdobył Litwin Virgilijus Alekna z wynikiem 67,79[44].

Poniższa tabela prezentuje start Piotra Małachowskiego podczas finału olimpijskiego w Pekinie[44].

Zawody 1 kolejka 2 kolejka 3 kolejka 4 kolejka 5 kolejka 6 kolejka Wynik Miejsce
Pekin 66,45 67,82 66,98 63,91 65,78 x 67,82 2. miejsce

2009

[edytuj | edytuj kod]

Sezon – podobnie jak poprzedni – rozpoczął od zwycięstwa w mityngu w Białymstoku 3 maja[45]. W drugim starcie, 23 maja w Halle, wynikiem z pierwszej kolejki 68,75 poprawił własny rekord Polski[46]. W maju dyskobol zaczął zmagać się z kontuzją palca wskazującego prawej ręki[16][47]. Mimo urazu 7 czerwca wygrał memoriał Janusza Kusocińskiego[45], a już dwa dni później zdobył złoty medal rozegranych w Sofii mistrzostw globu wojska[48]. Wynikiem 66,24 zwyciężył w konkursie dyskoboli podczas pierwszej edycji superligi drużynowych mistrzostw Europy[1]. 2 sierpnia ponownie został mistrzem kraju jednak występ w światowym czempionacie potwierdził dopiero 4 sierpnia po konsultacjach lekarskich związanych z kontuzją palca[47].

Eliminacje rzutu dyskiem na mistrzostwach świata odbyły się 18 sierpnia – minimum kwalifikacyjne ustalono na poziomie 64,50[49]. Małachowski w pierwszej próbie osiągnął 64,20, w drugiej 64,48, a w trzeciej 62,65 i do finału dostał się z ósmym rezultatem eliminacji, w których najlepszy okazał się Robert Harting[49].

Wieczorem 19 sierpnia na Olympiastadion rozegrano finałowy konkurs rzutu dyskiem[50]. Mimo kontuzji Małachowski już w pierwszej kolejce objął prowadzenie z nowym rekordem Polski – 68,77. W drugiej próbie rzucił 68,05, w trzeciej 67,00, czwartą miał nieudaną, a w piątej kolejce umocnił się na prowadzeniu drugi raz w konkursie poprawiając rekord kraju wynikiem 69,15[50]. W ostatniej serii rzutów rzucający jako przedostatni Niemiec Robert Harting posłał dysk na odległość 69,43 ustanawiając swój rekord życiowy i wyprzedził Polaka[50]. Małachowski w swojej ostatniej próbie uzyskał wynik 67,33 i ostatecznie zdobył srebrny medal[51]. Brązowy medal światowego czempionatu zdobył z wynikiem 66,88 Gerd Kanter[50].

Na koniec sezonu zajął jeszcze trzecią lokatę w finale lekkoatletycznym w Salonikach[52]. Po ostatnim starcie w 2009 roku – na mityngu Pedro’s Cup w Szczecinie 15 września[45] – poddał się operacji chorego palca, który utrudniał mu starty przez cały sezon[53].

2010

[edytuj | edytuj kod]

Na początku 2010 przeszedł badania związane z urazem palca, z którym borykał się w poprzednim roku[54]. Sezon 2010 rozpoczął od startów zagranicznych – 15 maja był drugi w Halle[55], 23 maja trzeci w Szanghaju[56] i pierwszy 28 maja w Tajpej[57]. W czerwcu wygrał dwa mityngi w Polsce – w Bydgoszczy i Warszawie[55]. 10 czerwca triumfował w zawodach diamentowej ligi Golden Gala w Rzymie[58], a dziesięć dni później podczas superligi drużynowych mistrzostw Starego Kontynentu był drugi przegrywając tylko z Robertem Hartingiem[59]. Kolejne zwycięstwo w zawodach diamentowej ligi odniósł 3 lipca w Eugene wygrywając mityng Prefontaine Classic[60]. Kilka dni później został w Bielsku-Białej mistrzem Polski ustawiając wynikiem 67,48 rekord mistrzostw[61]. Dwa dni po tym sukcesie – 10 lipca – wygrał kolejne zawody diamentowej ligi poprawiając w Gateshead rekord kraju rezultatem 69,83[62][63]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami Europy zajął trzecią lokatę w Monako 22 lipca[55].

Eliminacje rzutu dyskiem odbyły się na Estadi Olímpic Lluís Companys w Barcelonie 31 lipca – minimum kwalifikacyjne do finału wynosiło 63,50[64]. Małachowski startujący w grupie eliminacyjnej B już w pierwszej próbie uzyskał wymagany rezultat osiągając wynik 63,69 – ostatecznie zajął w rundzie kwalifikacyjnej siódme miejsce[64].

Po pierwszej kolejce finału, który rozegrano 1 sierpnia, prowadził Niemiec Robert Harting z wynikiem 68,33, a Małachowski był drugi po rzucie na odległość 65,84[64]. W drugiej kolejce Polak posłał dysk na odległość 68,87 i objął prowadzenie ustanawiając jednocześnie rekord mistrzostw Europy[64][65]. Harting w kolejnych próbach trzykrotnie rzucał ponad 68 metrów jednak nie udało mu się już osiągnąć lepszego rezultatu od prowadzącego Małachowskiego[64]. Polak w trzecie serii spalił próbę, w czwartej osiągnął 64,06, piątą spalił, a w ostatniej kolejce rzucił 64,37[64]. Brązowy medal przypadł w udziale reprezentantowi Węgier Róbertowi Fazekasowi, który uzyskał wynik 66,43[65]. Małachowski jest pierwszym polskim mistrzem Europy w konkurencjach rzutowych od czasu zwycięstwa Janusza Sidło w konkursie rzutu oszczepem podczas mistrzostw Europy w Sztokholmie w 1958[1][66].

8 sierpnia – tydzień po barcelońskim czempionacie – wygrał zawody w Tallinnie, a 14 sierpnia był piąty podczas Grand Prix Londynu[55]. Między tymi startami – 11 sierpnia – odebrał z rąk Ministra Obrony Narodowej Bogdana Klicha awans na stopień kaprala[67]. Dzięki udanym startom w pierwszej części sezonu w mityngach diamentowej ligi i zajęciu drugiego miejsca w finałowym konkursie tego cyklu – zawodach Weltklasse Zürich – zwyciężył w klasyfikacji generalnej Diamentowej Ligi 2010[68][69][70]. Na konie sezonu reprezentował Europę podczas inauguracyjnych zawodów pucharu interkontynentalnego zajmując w nich czwartą lokatę z wynikiem 64,20[71].

Pod koniec września przeszedł operację przepukliny – z kontuzją tą startował przez cały sezon 2010[72].

2011

[edytuj | edytuj kod]

W swoim pierwszym starcie w sezonie – podczas zawodów Qatar Athletic Super Grand Prix 2011 w Dosze – zajął piąte miejsce z wynikiem 63,59 i nie zdobył punktów do klasyfikacji diamentowej ligi[73][74]. 24 maja odniósł pierwszy triumf w sezonie – pokonując między innymi brązowego medalistę ubiegłorocznych mistrzostw Europy Węgra Róberta Fazekasa zwyciężył w zawodach w Turnovie z wynikiem 64,51[75][76]. W Hengelo, 29 maja, z wynikiem 65,25 zajął trzecie miejsce w corocznym mityngu Fanny Blankers-Koen Games 2011[77]. Na mityngu w Krakowie, 12 czerwca na obiekcie miejscowej AWF w trzeciej serii uzyskał wynik 67,97 – drugi wynik na listach światowych w sezonie[78]. Tydzień później zajął 3. miejsce podczas superligi drużynowych mistrzostw Europy w Sztokholmie[79]. 25 czerwca zwyciężył (z wynikiem 68,49) w rozegranym w Szczecinie memoriale Janusza Kusocińskiego umacniając się na drugiej pozycji na listach światowych[80]. 23 lipca na światowych igrzyskach wojska w Rio de Janeiro dyskobol borykał się z kontuzją – przerostem ciała Hoffy[81] – i zajął w tej imprezie dziesiąte miejsce[82][83]. Uraz zawodnika ostatecznie nie okazał się poważny i Małachowski 29 lipca wystąpił w mityngu DN Galan 2011 w Sztokholmie[84] zajmując w tych zawodach drugie miejsce[85]. W ostatnim starcie przed mistrzostwami świata, na mistrzostwach Polski w Bydgoszczy zdobył srebrny medal przegrywając niespodziewanie tytuł mistrza kraju z Przemysławem Czajkowskim[86]. Podczas mistrzostw świata w Daegu w eliminacjach osiągnął najlepszy rezultat ze startujących (65,48)[87], a w finale zajął dziewiąte miejsce – w pierwszej kolejce osiągnął 58,28, drugi rzut miał spalony, a w trzeciej próbie wynik 63,37 dał mu ósmą lokatę jednak ostatecznie dalej rzucił reprezentant Indii Vikas Gowda i Małachowski nie wystąpił w wąskim finale[87]. Po nieudanych mistrzostwach w Korei Południowej Polak zajął m.in. piątą lokatę na zawodach Weltklasse Zürich 2011[88], zwyciężył podczas finału ligi lekkoatletycznej w Krakowie[89] oraz był szósty na mityngu Internationales Stadionfest 2011 w Berlinie[90] i piąty podczas Hanžeković Memorial 2011 Zagrzebiu[91]. Sezon zakończył trzecią lokatą na memoriale Kamili Skolimowskiej w Warszawie uzyskując wynik 63,93[92].

Po zakończeniu sezonu Małachowski poddał się operacji kolana, z którego bólem borykał się od maja[93]. Zabieg polegał na wycięciu fałdu błony maziowej – po operacji dyskobol poddał się trzytygodniowej rehabilitacji[94].

2012

[edytuj | edytuj kod]

Olimpijski sezon 2012 Małachowski rozpoczął, podobnie jak cztery lata wcześniej, 3 maja na mityngu w Białymstoku[95], podczas którego zwyciężył osiągając rezultat 65,62[96]. Wynik dyskobola był lepszy od minimum Polskiego Związku Lekkiej Atletyki na igrzyska olimpijskie w Londynie jednak zawody w Białymstoku nie znajdowały się na liście imprez, na których można uzyskiwać wskaźniki na igrzyska[96]. W swoim drugim starcie w 2012, 11 maja na Qatar Athletic Super Grand Prix 2012 w Dosze (mityngu zaliczanym do cyklu Samsung Diamentowa Liga), zwyciężył z wynikiem 67,53 i wypełnił jednocześnie minimum PZLA na igrzyska w Londynie[97]. Podczas mityngu rzutowego w niemieckim mieście Halle, 19 maja, zajął drugie miejsce za Robertem Hartingiem (który uzyskał 70,31) z wynikiem 68,94 (seria: 68,31-66,02-66,93-68,37-68,94-68,49)[98]. W połowie czerwca Małachowski zwyciężył w mistrzostwach Polski, swój najlepszy wynik (66,89) uzyskując już w pierwszej próbie[99]. 7 sierpnia zajął 5. lokatę w konkursie dyskoboli podczas igrzysk olimpijskich w Londynie[100].

2013

[edytuj | edytuj kod]

8 czerwca 2013 r. podczas mityngu w Hengelo ustanowił fantastyczny rekord Polski 71,84 m, najlepszy od wielu lat na świecie, który przyniósł mu pierwsze miejsce na listach światowych w całym sezonie lekkoatletycznym. W superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Gateshead uplasował się jednak poza podium, zajmując czwarte miejsce ze słabiutkim wynikiem 59,68 m. Po raz ósmy został mistrzem Polski, a sukces medalowy osiągnął również podczas mistrzostw świata w Moskwie, zdobywając po raz drugi srebro wynikiem 68,36 m. Na koniec sezonu wywalczył jeszcze brązowy medal mistrzostw Europy wojskowych w Warendorfie (61,80). W klasyfikacji Diamentowej Ligi zajął 2. miejsce, gromadząc 14 punktów (m.in. triumfował na mityngach w Szanghaju, Londynie i Sztokholmie).

2014

[edytuj | edytuj kod]

17 maja 2014 r. w Halle Piotr Małachowski uzyskał 69,28 m, pokonując Roberta Hartinga. Wynik ten okazał się najlepszy w całym sezonie lekkoatletycznym. Małachowski reprezentował Polskę w superlidze Drużynowych Mistrzostw Europy w Brunszwiku, gdzie zajął 2. miejsce z wynikiem 65,36 m. Został po raz dziewiąty mistrzem Polski, jednak podczas mistrzostw Europy w Zurychu zajął dopiero 4. miejsce (63,54), przegrywając m.in. z Robertem Urbankiem. Po raz drugi zwyciężył natomiast w klasyfikacji Diamentowej Ligi, gromadząc w serii mityngów 22 punkty (1. miejsca zajął na mityngach w Dausze, Lozannie i Monaco).

2015

[edytuj | edytuj kod]

Piotr Małachowski zdobył w Krakowie wynikiem 65,60 m 10. w karierze tytuł mistrza Polski. Zwyciężył również po raz pierwszy na mistrzostwach świata w Pekinie z rezultatem 67,40 m (brązowy medal zdobył Robert Urbanek). Trzeci raz w karierze triumfował w Diamentowej Lidze, gromadząc 21 punktów i pokonując o 2 punkty R. Urbanka. Małachowski zwyciężył na mityngach DL w Szanghaju, Eugene, Paryżu i Sztokholmie[101]. Najlepszy wynik w sezonie uzyskał 1 sierpnia w Cetniewie – 68,29 m. W podsumowaniach sezonu zajął szóste miejsce w 81. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na najlepszych sportowców Polski.

2016

[edytuj | edytuj kod]

To był jeden z najlepszych sezonów w karierze Piotra Małachowskiego. Na zawodach w Bydgoszczy po raz 11 zdobył tytuł mistrza Polski (68,10). W mistrzostwach Europy w Amsterdamie okazał się najlepszy z wynikiem 67,06 m. Podczas igrzysk olimpijskich w Rio de Janeiro zdobył srebrny medal wynikiem 67,55 cm. Polski mistrz prowadził do ostatniej kolejki, w której został przerzucony o 80 cm przez Christopha Hartinga, brata swego odwiecznego rywala, Roberta. Swój medal z Rio Małachowski przeznaczył na cele charytatywne. Najlepszy wynik sezonu – 68,15 – uzyskał 28 maja w Warszawie. 9 września 2016 r. w finałowym mityngu Diamentowej Ligi w Brukseli zajął 2. miejsce z wynikiem 65,27 m (wygrał z wynikiem 65,78 m Szwed Daniel Ståhl, lider list światowych). Małachowski po raz czwarty zwyciężył w łącznej klasyfikacji DL, gromadząc 54 punkty (wcześniej zwyciężył w mityngach w Dausze, Rabacie, Birmingham i Monaco). Na koniec roku został uznany jedną z 10 osobowości roku przez magazyn Spikes, finansowany przez IAAF. W 82. Plebiscycie Przeglądu Sportowego na 10. najlepszych sportowców Polski zajął, najwyższe w karierze, 3. miejsce. 9 stycznia 2017 na spotkaniu noworocznym Rodziny Olimpijskiej prezydent Andrzej Duda odznaczył Małachowskiego Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski. Podobne odznaczenie otrzymał również trener Witold Suski.

2021

[edytuj | edytuj kod]

Karierę sportową zakończył 5 września 2021 roku podczas 12. Memoriału Kamili Skolimowskiej zajmując w turnieju 4. miejsce[102][103].

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Piotr Małachowski podczas europejskiego festiwalu lekkoatletycznego w Bydgoszczy (2007)

Międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
Rok Impreza Miejsce Pozycja Wynik Źródło
2001 Mistrzostwa Europy juniorów Włochy Grosseto 5. miejsce 52,37 [12]
2002 Mistrzostwa świata juniorów Jamajka Kingston 6. miejsce 60,46[a] [13]
2003 Młodzieżowe mistrzostwa Europy Polska Bydgoszcz 9. miejsce 54,79 [15]
2005 Młodzieżowe mistrzostwa Europy Niemcy Erfurt 2. miejsce 63,99 [18]
2006 Zimowy puchar Europy w rzutach Izrael Tel Awiw-Jafa 1. miejsce 65,01 [104]
2006 Superliga pucharu Europy Hiszpania Malaga 1. miejsce 66,21 [1]
2006 Mistrzostwa Europy Szwecja Göteborg 6. miejsce 64,57 [23]
2006 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Niemcy Stuttgart 6. miejsce 62,50 [24]
2007 Zimowy puchar Europy w rzutach Ukraina Jałta 2. miejsce 65,06 [104]
2007 Superliga pucharu Europy Niemcy Monachium 1. miejsce 66,09 [1]
2007 Mistrzostwa świata Japonia Osaka 12. miejsce 60,77 [31]
2007 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Niemcy Stuttgart 3. miejsce 65,35 [105]
2007 Światowe igrzyska wojskowych Indie Hajdarabad 1. miejsce 65,87 [32]
2008 Superliga pucharu Europy Francja Annecy 3. miejsce 63,20 [1]
2008 Igrzyska olimpijskie Pekin 2. miejsce 67,82 [1]
2008 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Niemcy Stuttgart 2. miejsce 66,07 [40]
2009 Mistrzostwa świata wojskowych Bułgaria Sofia 1. miejsce 64,94 [48]
2009 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Portugalia Leiria 1. miejsce 66,24 [1]
2009 Mistrzostwa świata Niemcy Berlin 2. miejsce 69,15 [50]
2009 Światowy finał lekkoatletyczny IAAF Grecja Saloniki 3. miejsce 65,60 [52]
2010 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Norwegia Bergen 2. miejsce 65,55 [59]
2010 Mistrzostwa Europy Hiszpania Barcelona 1. miejsce 68,87 [64]
2010 Puchar interkontynentalny Chorwacja Split 4. miejsce 64,20 [71]
2011 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Szwecja Sztokholm 3. miejsce 61,66 [106]
2011 Światowe igrzyska wojskowych Brazylia Rio de Janeiro 10. miejsce 53,67 [82]
2011 Mistrzostwa świata Korea Południowa Daegu 9. miejsce 63,37 [107]
2012 Igrzyska olimpijskie Wielka Brytania Londyn 5. miejsce 67,19 [100]
2013 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Wielka Brytania Gateshead 4. miejsce 59,68 [108]
2013 Mistrzostwa świata Rosja Moskwa 2. miejsce 68,36
2013 Mistrzostwa Europy wojskowych Niemcy Warendorf 3. miejsce 61,80
2014 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Niemcy Brunszwik 2. miejsce 65,35
2014 Mistrzostwa Europy Szwajcaria Zurych 4. miejsce 63,54 [109]
2015 Mistrzostwa świata Pekin złoto 1. miejsce 67,40 [110]
2015 Światowe igrzyska wojskowych Korea Południowa Mungyeong 2. miejsce 62,12
2016 Mistrzostwa Europy Holandia Amsterdam 1. miejsce 67,06 [111]
2016 Igrzyska olimpijskie Brazylia Rio de Janeiro 2. miejsce 67,55 [112]
2017 Mistrzostwa świata Wielka Brytania Londyn 5. miejsce 65,24
2018 Mistrzostwa Europy Niemcy Berlin el. – NM
2019 Superliga drużynowych mistrzostw Europy Polska Bydgoszcz 1. miejsce 63,02
2019 Mistrzostwa świata Katar Doha el. – 17. miejsce 62,20
2019 Światowe wojskowe igrzyska sportowe Wuhan – NM
2021 Igrzyska olimpijskie Japonia Tokio el. – 15. miejsce 62,68

Rankingi

[edytuj | edytuj kod]

Ranking Track and Field News[113]

[edytuj | edytuj kod]
Rok Pozycja
2006 6. miejsce
2007 5. miejsce
2008 2. miejsce
2009 2. miejsce
2010 2. miejsce
2011 5. miejsce
2012 5. miejsce
2013 2. miejsce
2014 2. miejsce
2015 1. miejsce
2016 1. miejsce
2017 4. miejsce
2019 6. miejsce

Mistrzostwa Polski

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Medaliści mistrzostw Polski seniorów w rzucie dyskiem.

Piotr Małachowski w latach 2001–2021 dwadzieścia razy startował w wąskim finale mistrzostw Polski seniorów[2]. W klasyfikacji medalowej wszech czasów mistrzostw Polski dyskobol zajmuje pierwsze miejsce z trzynastoma złotymi, trzema srebrnymi oraz dwoma brązowymi medalami[1]. Podczas zawodów w 2016 ustanowił – wynikiem 68,10 – aktualny rekord czempionatu. Dyskobol stawał także na podium mistrzostw Polski juniorów[114] oraz trzykrotnie był mistrzem kraju w kategorii młodzieżowców[115][116][117].

Mistrzostwa Polski Pozycja Wynik
Bydgoszcz 2001 8. miejsce 50,01
Bielsko-Biała 2003 4. miejsce 54,12
Bydgoszcz 2004 3. miejsce 59,64
Biała Podlaska 2005 1. miejsce 64,74
Bydgoszcz 2006 1. miejsce 64,82
Poznań 2007 1. miejsce 63,16
Szczecin 2008 1. miejsce 65,29
Bydgoszcz 2009 1. miejsce 64,15
Bielsko-Biała 2010 1. miejsce 67,48
Bydgoszcz 2011 2. miejsce 63,21
Bielsko-Biała 2012 1. miejsce 66,89
Toruń 2013 1. miejsce 66,87
Szczecin 2014 1. miejsce 64,15
Kraków 2015 1. miejsce 65,60
Bydgoszcz 2016 1. miejsce 68,10
Białystok 2017 2. miejsce 64,44
Lublin 2018 1. miejsce 65,78
Radom 2019 2. miejsce 63,17
Włocławek 2020 3. miejsce 60,15
Poznań 2021 1. miejsce 64,67

Progresja wyników

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Miejsce
48,18[b] 1999-05-01T00:00:00.001 1 maja 1999(dts) Polska Łęczyca
57,81[b] 2000-09-17 17 września 2000(dts) Polska Warszawa
54,19 2001-05-19 19 maja 2001(dts) Polska Zielona Góra
56,84 2002-05-03 3 maja 2002(dts) Polska Białystok
57,83 2003-09-06 6 września 2003(dts) Polska Warszawa
62,40 2004-09-22 22 września 2004(dts) Polska Kraków
64,74 2005-06-26 26 czerwca 2005(dts) Polska Biała Podlaska
66,21 2006-06-29 29 czerwca 2006(dts) Hiszpania Malaga
66,61 2007-07-25 25 lipca 2007(dts) Litwa Kowno
68,65 2008-07-27 27 lipca 2008(dts) Polska Sopot
69,15 2009-08-19 19 sierpnia 2009(dts) Niemcy Berlin
69,83 2010-07-10 10 lipca 2010(dts) Wielka Brytania Gateshead
68,49 2011-06-25 25 czerwca 2011(dts) Polska Szczecin
68,94 2012-05-21 21 maja 2012(dts) Niemcy Halle
71,84 2013-06-08 8 czerwca 2013(dts) Holandia Hengelo
69,28 2014-05-17 17 maja 2014(dts) Niemcy Halle
68,29 2015-08-01T00:00:00.001 1 sierpnia 2015(dts) Polska Cetniewo
68,15 2016-05-28 28 maja 2016(dts) Polska Warszawa
67,68 2017-07-29 29 lipca 2017(dts) Polska Cetniewo
65,78 2018-07-21 21 lipca 2018(dts) Polska Lublin
67,23 2019-07-09 9 lipca 2019(dts) Węgry Székesfehérvár

Rekordy

[edytuj | edytuj kod]

Rekordy Polski

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Miejsce Zawody Źródło
66,21 2006-06-29 29 czerwca 2006(dts) Hiszpania Malaga superliga pucharu Europy [1][118]
66,61 2007-07-25 25 lipca 2007(dts) Litwa Kowno Mityng Kowno 2007 [30][118]
66,65 2008-05-24 24 maja 2008(dts) Niemcy Halle Erdgas Werfertage 2008 [35][118]
68,65 2008-07-27 27 lipca 2008(dts) Polska Sopot Grand Prix Sopotu im. Janusza Sidły [39][118]
68,75 2009-05-23 23 maja 2009(dts) Niemcy Halle Erdgas Werfertage 2009 [118]
68,77 2009-08-19 19 sierpnia 2009(dts) Niemcy Berlin mistrzostwa świata [118][119]
69,15
69,83 2010-07-10 10 lipca 2010(dts) Wielka Brytania Gateshead Aviva British Grand Prix [118][120]
71,84 2013-06-08 8 czerwca 2013(dts) Holandia Hengelo Fanny Blankers-Koen Games [121]

Rekordy życiowe

[edytuj | edytuj kod]
Rezultat Data Miejsce Zawody Wynik w historii Źródła
71,84 2013-06-08 8 czerwca 2013(dts) Holandia Hengelo Fanny Blankers-Koen Games 2013 8. [122][123]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wynik uzyskany dyskiem o wadze 1,75 kg.
  2. ↑ a b Wynik uzyskany dyskiem o wadze 1,5 kg.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m Janusz Rozum, Daniel Grinberg, Zbigniew Jonik, Henryk Kurzyński, Leszek Luftam, Stefan Pietkiewicz, Tadeusz Wołejko: 90 lat polskiej lekkoatletyki 1919–2009. Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2009. ISBN 978-83-902509-9-1.
  2. ↑ a b c d Henryk Kurzyński, Stefan Pietkiewicz, Janusz Rozum, Tadeusz Wołejko: Historia Finałów Lekkoatletycznych Mistrzostw Polski 1920-2007. Konkurencje męskie. Szczecin – Warszawa: Komisja Statystyczna PZLA, 2008. ISBN 978-83-61233-20-6.
  3. ↑ „Złote kolce” dla Włodarczyk i Małachowskiego. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2010-12-14]. (pol.).
  4. ↑ Janusz Rozum, Włodarczyk i Małachowski laureatami „Złotych kolców 2010” [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
  5. ↑ Małachowski sportowcem roku według Gazety Wrocławskiej [online], Oficjalny portal Polskiego Związku Lekkiej Atletyki, 9 stycznia 2011 [dostęp 2011-01-11] (pol.).
  6. ↑ a b c d Wicemistrz świata u ministra B. Klicha. wp.mil.pl, 27 sierpnia 2009. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-21)].
  7. ↑ Spotkanie ministra Bogdana Klicha z mistrzem Europy. wp.mil.pl. [dostęp 2011-04-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-03)]. (pol.).
  8. ↑ a b Mistrz w Centrum. cswiich.wp.mil.pl. [dostęp 2019-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (5 marca 2019)]. (pol.).
  9. ↑ Do zobaczenia Mistrzu! Sierż. Piotr Małachowski żegna się z mundurem. wojsko-polskie.pl. [dostęp 2023-09-02]. (pol.).
  10. ↑ Radosław Leniarski, Jak Majewski i Małachowski zostali odkryci w Ciechanowie [online], sport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  11. ↑ LA'99. 2000, s. 125. ISBN 83-910012-5-3.
  12. ↑ a b European Junior Championships 2001. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  13. ↑ a b World Junior Championships 2002. wjah.co.uk. [dostęp 2016-03-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-31)]. (ang.).
  14. ↑ CZEvPOL Liberec CZE 14 September 2002 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  15. ↑ a b EJ Bydgoszcz POL 17 – 20 July 2003 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
  16. ↑ a b Radosław Leniarski, Berlin 2009. Delikatne, srebrne palce – mówi trener Małachowskiego [online], sport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  17. ↑ POLvCZE Kraków POL 22 September 2004 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  18. ↑ a b EJ Erfurt GER 14 – 17 July 2005 / U23 European Championships [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-10] (ang.).
  19. ↑ European Under 23 Championships [online], gbrathletics [dostęp 2009-09-24] (ang.).
  20. ↑ Janusz Rozum, Małachowski zwycięża w Tallinnie [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  21. ↑ Janusz Rozum (opracowanie) oraz Komisja Statystyczna Polskiego Związku Lekkiej Atletyki: Rocznik PZLA 2006. Warszawa: Dział sportowo-techniczny PZLA, 2007.
  22. ↑ Janusz Waśko, Andrzej Socha: Athletics National Records Evolution 1912 – 2006. Zamość – Sandomierz: 2007.
  23. ↑ a b ME: Małachowski szósty, Krawczyk dziesiąty [online], sports.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  24. ↑ a b 2006 IAAF World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  25. ↑ 7th European Cup Winter Throwing [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-07-18] (ang.).
  26. ↑ Qatar IAAF World Super Tour 2007 [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
  27. ↑ EAF Bydgoszcz POL 10 June 2007 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-11-21] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  28. ↑ Exxon Mobil Bislett Games [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
  29. ↑ Janusz Kusocinski Memorial [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-06-05] (ang.).
  30. ↑ a b Janusz Rozum, Rekord Polski Małachowskiego w mityngu EAA w Kownie [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  31. ↑ a b WC Osaka JPN 25 August – 2 September / 11th World Championships, Nagai Stadium [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2015-11-23] (ang.).
  32. ↑ a b Janusz Rozum: IV Igrzyska CISM – złoto Małachowskiego, 3 medale Polaków w drugim dniu. Polski Związek Lekkiej Atletyki. [dostęp 2014-09-13]. (pol.).
  33. ↑ a b c Piotr Małachowski w sezonie 2008, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  34. ↑ Qatar Athletic Super Grand Prix 2008 [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  35. ↑ a b Rekord Polski Małachowskiego na dobry początek [online], Onet.pl, 23 maja 2009 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-05-18] (pol.).
  36. ↑ Janusz Kusocinski Memorial (APM-Q) [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  37. ↑ Tamex Cup Bydgoszcz POL 1 July 2008 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  38. ↑ NC Szczecin POL 4 – 6 July 2008 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  39. ↑ a b Adam Suska, Rekord Polski w rzucie dyskiem Małachowskiego [online], naszemiasto.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  40. ↑ a b 2008 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  41. ↑ a b 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Qualification [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-08-02] (ang.).
  42. ↑ Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw Qualifying Round [online], sports-reference.com [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2010-08-04] (ang.).
  43. ↑ a b c d 2008 Olympic Games – Discus Throw – M Final [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  44. ↑ a b c Athletics at the 2008 Beijing Summer Games: Men’s Discus Throw [online], sports-reference.com [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2009-04-12] (ang.).
  45. ↑ a b c Piotr Małachowski w sezonie 2009, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  46. ↑ Rafał Bała, Rekord Polski Małachowskiego [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  47. ↑ a b Małachowski wystartuje [online], eurosport.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  48. ↑ a b CISM Sofia BUL 9 – 11 June 2009 [online], tilastopaja.org [dostęp 2014-09-13] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
  49. ↑ a b 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw – M Qualification [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  50. ↑ a b c d e 2009 IAAF World Championships in Athletics – Discus Throw [online], berlin.iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  51. ↑ Rafał Bała, MŚ W BERLINIE: MAŁACHOWSKI WICEMISTRZEM ŚWIATA! [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  52. ↑ a b 2009 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  53. ↑ Ożywili mu palec [online], gwizdek24.se.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  54. ↑ Rafał Bała, Małachowski po kolejnych badaniach [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  55. ↑ a b c d Piotr Małachowski w sezonie 2010, [w:] tilastopaja.info [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  56. ↑ Diamentowa Liga: Zwycięstwo Bednarka w Szanghaju [online], SportoweFakty.pl, 23 maja 2010 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-09-11] (pol.).
  57. ↑ Mityng w Tajpej: Trzy zwycięstwa Polaków [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki (pol.).
  58. ↑ GGala Roma ITA 10 June 2010 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  59. ↑ a b ETC Bergen NOR 19 – 20 June 2010 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  60. ↑ Janusz Rozum, Diamentowa Liga w Eugene – zwycięstwo Małachowskiego (67.66) życiówka Nogi (13.29) [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
  61. ↑ Pyrrusowe zwycięstwo Pyrek [online], bielsko.biala.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  62. ↑ Aviva Gateshead GBR 10 July 2010. tilastopaja.org. [dostęp 2011-04-09]. (ang.).
  63. ↑ DIAMENTOWA LIGA W GATESHEAD: Zwycięstwo i rekord Polski Małachowskiego [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
  64. ↑ a b c d e f g 2010 European Athletics Championships – Men’s Discus Throw [online], sportsresult.com [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  65. ↑ a b Rafał Bała, Małachowski mistrzem Europy, rekord Polski i brąz sprinterek [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  66. ↑ European Championships (Men) [online], gbrathletics [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  67. ↑ Piotr Małachowski został kapralem [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  68. ↑ Triumf Piotra Małachowskiego w Diamentowej Lidze [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
  69. ↑ Droga Małachowskiego do diamentu [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2014-09-13] (pol.).
  70. ↑ Piotr Małachowski i 30 zwycięzców Diamentowej Ligi [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  71. ↑ a b Jon Mulkeen, Event Report – Men’s Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  72. ↑ Rafał Kazimierczak, Polski mistrz stresuje się jak nigdy dotąd [online], Sports.pl, 8 kwietnia 2011 [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2011-04-13] (pol.).
  73. ↑ Samsung Diamond League Doha / Doha (QAT) – Friday, May 06, 2011 – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-05-06] (ang.).
  74. ↑ Małachowski piąty w Dausze [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-05-06] (pol.).
  75. ↑ Małachowski zwycięża w Memoriale Danka [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-05-24] (pol.).
  76. ↑ Turnovskému disku kraloval Malachowski, tyčkařka Ptáčníková dokročila do Tegu [online], atletika.cz [dostęp 2012-09-08] (cz.).
  77. ↑ Fanny Blankers Koen Games Hengelo NED 28 – 29 May 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-05-29] (ang.).
  78. ↑ SAC W KRAKOWIE: Znakomity Małachowski, rekordowy Kuć [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-13] (pol.).
  79. ↑ ETC Stockholm SWE 18 – 19 June 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-06-25] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-04] (ang.).
  80. ↑ 57. MEMORIAŁ KUSEGO: Powrót Włodarczyk, minimum sztafety [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-25] (pol.).
  81. ↑ Lekkoatletyczne MŚ: Kontuzja Małachowskiego nie tak poważna [online], sport.interia.pl [dostęp 2012-02-06] (pol.).
  82. ↑ a b Janusz Rozum, RIO: Złoto Wojciechowskiego i 4x400m [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-07-24] (pol.).
  83. ↑ Andrzej Czech, Kontuzja Małachowskiego na MŚ wojska [online], slowosportowe.pl [dostęp 2011-08-09] (pol.).
  84. ↑ MŚ: kontuzja Małachowskiego nie tak poważna [online], sport.wp.pl [dostęp 2011-08-09] (pol.).
  85. ↑ DN Galan, Samsung Diamond League, Olympic Stadium / Stockholm SWE 28 – 29 July 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-08-09] (ang.).
  86. ↑ MP W BYDGOSZCZY: Majewski złoty po raz 9-ty [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2012-11-20] (pol.).
  87. ↑ a b 2011 IAAF World Championships – Men’s Discus Throw [online], daegu2011.iaaf.org [dostęp 2011-10-02] (ang.).
  88. ↑ WK Zürich SUI 7 – 8 September 2011 24th Weltklasse, Stadion Letzigrund [online], tilastopaja.org [dostęp 2013-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-05] (ang.).
  89. ↑ Finał ligi: AZS-AWF Kraków obronił tytuł [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
  90. ↑ ISTAF Berlin GER 11 September 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2012-05-03] (ang.).
  91. ↑ Hanzekovic Zagreb CRO 13 September 2011 [online], tilastopaja.org [dostęp 2012-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
  92. ↑ Skolimowska Warszawa POL 20 September 2011 / 2nd Kamila Skolimowska Memorial [online], tilastopaja.org [dostęp 2013-01-30] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-12] (ang.).
  93. ↑ Lekkoatletyka. Małachowski: Trzy operacje wystarczą [online], sport.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
  94. ↑ Maciej Petruczenko, Piotr Małachowski walczy o Londyn 2012 [online], przegladsportowy.pl, 26 października 2011 [dostęp 2012-05-03] [zarchiwizowane z adresu 2012-07-14] (pol.).
  95. ↑ Czy wicemistrz olimpijski powtórzy wspaniały sezon? Zaczyna podobnie [online], Sport.pl [dostęp 2012-05-02] (pol.).
  96. ↑ a b Dalekie rzuty w Białymstoku [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-03] (pol.).
  97. ↑ Janusz Rozum, Diamentowa Liga: zwycięstwo Małachowskiego [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-12] (pol.).
  98. ↑ Janusz Rozum, Halle: Majewski 21.12, Glanc 65.34, Małachowski 68.94 [online], pzla.pl [dostęp 2012-05-21] (pol.).
  99. ↑ II dzień rywalizacji w Bielsku-Białej [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2013-02-02] (pol.).
  100. ↑ a b Janusz Rozum, Piotr Małachowski piąty w finale IO [online], pzla.pl [dostęp 2012-08-08] (pol.).
  101. ↑ Trzeci diament Małachowskiego [online], pzla.pl [dostęp 2015-09-04] (pol.).
  102. ↑ Wiele wspaniałych wyników na LOTTO Silesia Memoriale Kamili Skolimowskiej. memorialkamili.pl, 2021-09-06.
  103. ↑ LOTTO Silesia Memoriał Kamili Skolimowskiej CHORZÓW, 5 września/September 2021. skolimowska.domtel-sport.pl, 2021-09-06. (ang.).
  104. ↑ a b Zbigniew Jonik i Janusz Rozum, Historia Zimowego Pucharu Europy w Rzutach [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  105. ↑ 2007 IAAF/VTB Bank World Athletics Final – Discus Throw [online], iaaf.org [dostęp 2011-04-09] (ang.).
  106. ↑ Rafał Bała, SKŁAD REPREZENTACJI NA DME W SZTOKHOLMIE [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-06-13] (pol.).
  107. ↑ Rafał Bała, MŚ W DAEGU: Wyniki Polaków w IV dniu [online], Polski Związek Lekkiej Atletyki [dostęp 2011-08-31] (pol.).
  108. ↑ DME w Gateshead: Polacy na piątym miejscu [online], pzla.pl [dostęp 2013-06-27] (pol.).
  109. ↑ European Athletics Championships 2014 Discus Throw Men [online] [dostęp 2014-08-20] [zarchiwizowane z adresu 2014-10-23] (ang.).
  110. ↑ Discus Throw Men – 15 IAAF World Championships – Beijing (National Stadium) PR of China 22 Aug 2015 – 30 AUG 2015 [online] [dostęp 2015-08-30] (ang.).
  111. ↑ Lekkoatletyczne ME. Piotr Małachowski mistrzem Europy w rzucie dyskiem. sport.interia.pl. [dostęp 2016-07-09]. (pol.).
  112. ↑ Athletics – Men's Discus Throw – Final Results. 13 sierpnia 2016. [dostęp 2016-08-15]. (ang.).
  113. ↑ World Rankings – Men’s Discus. trackandfieldnews.com. [dostęp 2016-09-06]. (ang.).
  114. ↑ NC-j Bielsko-Biala POL 29 – 30 June 2002 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  115. ↑ NC-j Biala Podlaska POL 13 – 14 September 2003 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  116. ↑ NC-j Gdansk POL 4 – 5 September 2004 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  117. ↑ NC-j Kraków POL 27 – 28 August 2005 [online], tilastopaja.org [dostęp 2011-04-12] [zarchiwizowane z adresu 2011-07-28] (ang.).
  118. ↑ a b c d e f g Janusz Waśko, John Brant, György Csiki, Andrzej Socha: National Records Evolution 1912 – 2012. Zamość: 2013, s. 144. ISBN 978-83-62033-30-0.
  119. ↑ Mirko Jalava, Event Report – Men’s Discus Throw – Final [online], berlin.iaaf.org [dostęp 2011-04-09] [zarchiwizowane z adresu 2012-06-10] (ang.).
  120. ↑ Diamentowa Liga: rekord Polski Małachowskiego, szybki bieg Gaya [online], sport.onet.pl [dostęp 2011-04-09] (pol.).
  121. ↑ REKORD POLSKI MAŁACHOWSKIEGO! [online], pzla.pl [dostęp 2013-06-13] (pol.).
  122. ↑ All-time men’s best discus throw [online], alltime-athletics.com [dostęp 2013-06-08] (ang.).
  123. ↑ Results – Discus Throw Men [online], fbk-games.nl [dostęp 2013-06-08] [zarchiwizowane z adresu 2013-06-10] (ang.).
  124. ↑ M.P. z 2016 r. poz. 1225 – pkt 3.
  125. ↑ Noworoczne Spotkanie Polskiej Rodziny Olimpijskiej. prezydent.pl, 2017-01-09. [dostęp 2017-01-09].
  126. ↑ M.P. z 2010 r. nr 27, poz. 258 – pkt 3.
  127. ↑ M.P. z 2009 r. nr 25, poz. 339 – pkt 21.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzowie świata w rzucie dyskiem

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzowie Europy w rzucie dyskiem

Portal:Lekkoatletyka

Mistrzowie Diamentowej Ligi w rzucie dyskiem

Portal:Lekkoatletyka

  1. ↑ Nie przyznano
Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Pekin 2008
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Drużynowo
Brąz

Flaga olimpijska

Polscy medaliści na Letnich Igrzyskach Olimpijskich Rio de Janeiro 2016
Złoto
Indywidualnie
Drużynowo
Srebro
Indywidualnie
Brąz
Indywidualnie
Drużynowo

Flaga olimpijska

Mistrzowie Polski w rzucie dyskiem

Portal:Lekkoatletyka

Młodzieżowi mistrzowie Polski w rzucie dyskiem

Portal:Lekkoatletyka

Występ roku w rzucie dyskiem
Zwycięzcy plebiscytu „Gazety Wrocławskiej” na sportowca roku
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Piotr_Małachowski_(lekkoatleta)&oldid=74812864”