Zamek w Jazłowcu: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
wątpliwie |
→Historia: drobne merytoryczne |
||
| Linia 69: | Linia 69: | ||
==Historia== |
==Historia== |
||
Za czasów [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] własność Buczackich{{fakt}}, którzy po osiedleniu się w Jazłowcu przyjęli nazwisko Jazłowieckich. Panowali oni na zamku do [[XVII]] wieku. Przebudowy obiektu dokonał [[Jerzy Jazłowiecki]]<ref name=Aftanazy>{{cytuj książkę|nazwisko=[[Roman Aftanazy]]|tytuł=[[Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej]]. Województwo podolskie'', T. 9, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich|miejsce=Wrocław, Warszawa| data=1995| ISBN = 83-04-03701-7 całość, ISBN 83-04-04268-1 t. 9| strony=127-135}}</ref> w latach [[1550]]-[[1556]]. Kolejna przebudowa nastąpiła w latach [[1575]]-[[1607]]. Po Jazłowieckich zamek przeszedł do [[Czuryłowie|Czuryłów]], Wolskich, Bełżeckich, Odrzywolskich, a następnie został kupiony przez [[Koniecpolscy|Koniecpolskich]]. Stanisław i jego syn Aleksander wybudowali istniejący do dziś pałac, w którym zamieszkali. W czasach świetności zamek nad Olchowcem był uważany za równie silną fortecę, co [[Kamieniec Podolski]]. W 1672 r. poddał się Husseinowi baszy Adenu, w następnym roku po [[Bitwa pod Chocimiem (1673)|zwycięstwie chocimskim]], przeszedł do Polski. W [[1676]] r. poddał się Ibrahimowi Szejtanowi paszy. W [[1684]] r. został odebrany Turkom, którzy na wiadomość, że |
Za czasów [[Kazimierz III Wielki|Kazimierza Wielkiego]] własność Buczackich{{fakt}}, którzy po osiedleniu się w Jazłowcu przyjęli nazwisko Jazłowieckich. Panowali oni na zamku do [[XVII]] wieku. Przebudowy obiektu dokonał [[Jerzy Jazłowiecki]]<ref name=Aftanazy>{{cytuj książkę|nazwisko=[[Roman Aftanazy]]|tytuł=[[Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej]]. Województwo podolskie'', T. 9, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich|miejsce=Wrocław, Warszawa| data=1995| ISBN = 83-04-03701-7 całość, ISBN 83-04-04268-1 t. 9| strony=127-135}}</ref> w latach [[1550]]-[[1556]]. Kolejna przebudowa nastąpiła w latach [[1575]]-[[1607]]. Po Jazłowieckich zamek przeszedł do [[Czuryłowie|Czuryłów]], Wolskich, Bełżeckich, Odrzywolskich, a następnie został kupiony przez [[Koniecpolscy|Koniecpolskich]]. Stanisław i jego syn Aleksander wybudowali istniejący do dziś pałac, w którym zamieszkali. W czasach świetności zamek nad Olchowcem był uważany za równie silną fortecę, co [[Kamieniec Podolski]]. W 1672 r. poddał się Husseinowi baszy Adenu, w następnym roku po [[Bitwa pod Chocimiem (1673)|zwycięstwie chocimskim]], przeszedł do Polski. W [[1676]] r. poddał się Ibrahimowi Szejtanowi paszy. W dniu 24 sierpnia [[1684]] r. został odebrany Turkom po dwudniowym oblężeniu, którzy na wiadomość, że król i pogromca się zbliża, w większości z zamku się wycofali. Część załogi zgłosiła się do służby królewskiej. Z początkiem XVIII wieku zamek przeszedł od Koniecpolskich do [[Lubomirscy|Lubomirskich]]. |
||
==Architektura== |
==Architektura== |
||
Wersja z 17:12, 18 sty 2018
 Front wieży bramnej zamku górnego, z wejściem do którego prowadził most zwodzony | |
| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Miejscowość | |
| Rozpoczęcie budowy | |
| Ważniejsze przebudowy |
1550-1556, 1575-1607 |
| Właściciel |
Buczaccy, Jazłowieccy, Koniecpolscy, Lubomirscy, Poniatowscy |
Położenie na mapie obwodu tarnopolskiego  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
Położenie na mapie Ukrainy  Brak współrzędnych Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}} | |
| Nieprawidłowe parametry: {{{{współrzędne}}}|type:building} | |
Zamek w Jazłowcu – wybudowany XV wieku przez Buczackich w Jazłowcu, obecnie w ruinie.
Historia
Za czasów Kazimierza Wielkiego własność Buczackich[potrzebny przypis], którzy po osiedleniu się w Jazłowcu przyjęli nazwisko Jazłowieckich. Panowali oni na zamku do XVII wieku. Przebudowy obiektu dokonał Jerzy Jazłowiecki[1] w latach 1550-1556. Kolejna przebudowa nastąpiła w latach 1575-1607. Po Jazłowieckich zamek przeszedł do Czuryłów, Wolskich, Bełżeckich, Odrzywolskich, a następnie został kupiony przez Koniecpolskich. Stanisław i jego syn Aleksander wybudowali istniejący do dziś pałac, w którym zamieszkali. W czasach świetności zamek nad Olchowcem był uważany za równie silną fortecę, co Kamieniec Podolski. W 1672 r. poddał się Husseinowi baszy Adenu, w następnym roku po zwycięstwie chocimskim, przeszedł do Polski. W 1676 r. poddał się Ibrahimowi Szejtanowi paszy. W dniu 24 sierpnia 1684 r. został odebrany Turkom po dwudniowym oblężeniu, którzy na wiadomość, że król i pogromca się zbliża, w większości z zamku się wycofali. Część załogi zgłosiła się do służby królewskiej. Z początkiem XVIII wieku zamek przeszedł od Koniecpolskich do Lubomirskich.
Architektura
Z zamku dolnego do zamku górnego prowadził most zwodzony. Dlatego na sporej wysokości znajduje się wejście posiadające portal z dwoma kolumnami, których głowice wspierają archiwoltę o łuku koszowym. W niej umieszczony jest kartusze herbowe z czterema herbami, m. in. Abdank Jazłowieckich oraz rozetami.
Pałac
W 1746 r. został nabyty w drodze kupna przez Stanisława Poniatowskiego, ojca króla Stanisława Augusta, który wiele młodzieńczych lat spędził w Jazłowcu. Poniatowski około 1747 r. poniżej ruin fortecy wybudował pałac lub przebudował tzw. zamek nowy[1]. W 1863 r. kolejny właściciel Krzysztof Błażowski przeznaczył pałac na klasztor ss. niepokalanek[2]. W 2010 r. zamek przeszedł w prywatne ręce. Środkowa część fasady podniesiona o piętro, zwieńczona tympanonem, w którym znajduje się ozdobny kartusz z herbami: Ciołek Poniatowskich (po lewej) oraz Pogoń Czartoryskich (po prawej).
- ↑ a b Roman Aftanazy: Dzieje rezydencji na dawnych kresach Rzeczypospolitej. Województwo podolskie, T. 9, wyd. 2 przejrzane i uzupełnione, Zakład Narodowy im. Ossolińskich. Wrocław, Warszawa: 1995, s. 127-135.
- ↑ Stanisław Sławomir Nicieja: Twierdze kresowe Rzeczypospolitej. Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 2006, s. 55-66. ISBN 83-244-0024-9.
Bibliografia
- Stanisław Sławomir Nicieja, Twierdze kresowe Rzeczypospolitej, Wydawnictwo Iskry, Warszawa, 2006, ss. 55-66, ISBN 83-244-0024-9