Kościół św. Kazimierza i klasztor Sióstr Miłosierdzia we Lwowie
| |||||||||||||
| Państwo | |||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Obwód | |||||||||||||
| Miejscowość | |||||||||||||
| Wyznanie | |||||||||||||
| Kościół | |||||||||||||
| Wezwanie | |||||||||||||
| |||||||||||||
| |||||||||||||
Położenie na mapie Lwowa  | |||||||||||||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||||||||||||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||||||||||||
 49°50′43,58″N 24°02′08,96″E/49,845439 24,035822
| |||||||||||||
Kościół św. Kazimierza i klasztor Sióstr Miłosierdzia we Lwowie – jest położony przy ul. Krzywonosa 1 (ukr. вул. Кривоноса М., 1) (przed 1945 ul. Teatyńska).
Historia kościoła i klasztoru Ojców Reformatów[edytuj | edytuj kod]
Pierwszy klasztor dla franciszkanów-reformatów oraz drewniany kościół pod wezwaniem św. Rocha i św. Katarzyny ufundował w 1630 roku starosta lwowski Andrzej Mniszech. Plac pod budowę klasztoru ofiarowali Daniłowiczowie. Zabudowania spłonęły w 1648 w czasie oblężenia Lwowa przez wojska Bohdana Chmielnickiego.
Na miejscu spalonego kościoła i klasztoru wzniesiono w 1660 nowy kościół kosztem Mikołaja Bieganowskiego.[1]
Kościół w planie był jednonawowy z prostokątną apsydą, murowany z cegły i ciosów kamiennych. Fasada główna w stylu barokowym, zdobiona była wysokim frontonem z wazonami kamiennymi i niszami z posągami świętych; na dachu nad ołtarzem zbudowano sygnaturkę. Do wejścia głównego dobudowano przedsionek z barokowym frontonem i wazonami kamiennymi. [2]
Kościół konsekrował w 1664 arcybiskup Jan Tarnowski. W kilka lat później ukończono także i klasztor. Fundatorami byli Mikołaj i Urszula Bieganowscy.
Klasztor lwowski był największym spośród dziesięciu istniejących w prowincji ruskiej reformatów pod wezwaniem Matki Boskiej Bolesnej.
W 1772, w momencie zajęcia Lwowa przez Austriaków w wyniku pierwszego rozbioru Polski w konwencie żyło 26 zakonników: 12 kapłanów, 10 kleryków i 4 braci zakonnych.
W 1782 wyniku reform józefińskich przeprowadzonych przez cesarza Józefa II władze austriackie przeniosły reformatów do klasztoru po karmelitach bosych, a w roku następnym przekazały ich kościół i klasztor siostrom miłosierdzia (szarytkom), które otworzyły Instytut Edukacji Ubogich Sierot.
Po 1945 kompleks przekazano jednostce wojskowej ministerstwa spraw wewnętrznych.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Mieczysław Orłowicz. Ilustrowany przewodnik... s. 184
- ↑ Jurij Smirnow: Historia świątyń rzymskokatolickich Lwowa cz. I. [dostęp 2009-11-09]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ryszard Chanas, Janusz Czerwiński, Lwów, Przewodnik turystyczny, wyd. Ossolineum 1992, Wrocław, ISBN 83-04-03913-3
- Bartłomiej Kaczorowski, Zabytki starego Lwowa, wyd. Oficyna Wydawnicza, Warszawa 1990, ISBN 83-85083-02-2
- Aleksander Medyński, Lwów. Przewodnik dla zwiedzających miasto, wyd. nakładem autora, Lwów 1937
- Mieczysław Orłowicz, Ilustrowany przewodnik po Lwowie ze 102 ilustracjami i planem miasta.— Lwów-Warszawa, 1925.— 276 s.— S. 184
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Archiwalne widoki kościoła w bibliotece Polona