William Tilden: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Bibliografia: źródła/przypisy |
|||
Linia 29: | Linia 29: | ||
|www = |
|www = |
||
}} |
}} |
||
'''William Tatem Tilden |
'''William Tatem Tilden II''', „Mister Tennis”, „Wielki Bill”{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}} (ur. [[10 lutego]] [[1893]] w [[Filadelfia|Filadelfii]], zm. [[5 czerwca]] [[1953]] w [[Los Angeles]]) – [[Stany Zjednoczone|amerykański]] [[tenis]]ista, zwycięzca 10 turniejów [[Wielki Szlem (tenis)|wielkoszlemowych]], siedmiokrotny zdobywca [[Puchar Davisa|Pucharu Davisa]], uważany za jednego z najwybitniejszych zawodników i strategów meczowych w historii tenisa. |
||
== Życiorys == |
== Życiorys == |
||
Tilden dominował w tenisie męskim w latach 20. XX wieku, przyczyniając się do popularyzacji tego sportu. Dysponował potężnym pierwszym serwisem, skutecznym rotowanym drugim serwisem, mocnymi uderzeniami z głębi kortu, ale również zagraniami taktycznymi – lobem, skrótem, bekhendem slajsowanym czy forhendem czopowanym. Prawdopodobnie właśnie wkład Tildena do taktyki ma największe znaczenie – przez lata analizował rozmaite zagrania, by móc przewidzieć zachowanie przeciwnika i lot piłki, uważnie obserwował grę rywali (efektem tych badań stała się książka ''The Art of Lawn Tennis''). Dzięki temu zyskał opinię „największego stratega meczowego w historii tenisa”, łączącego grę z głębi z kortu z atakami wolejowymi przy siatce. |
Tilden dominował w tenisie męskim w latach 20. XX wieku, przyczyniając się do popularyzacji tego sportu. Dysponował potężnym pierwszym serwisem, skutecznym rotowanym drugim serwisem, mocnymi uderzeniami z głębi kortu, ale również zagraniami taktycznymi – lobem, skrótem, bekhendem slajsowanym czy forhendem czopowanym{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Prawdopodobnie właśnie wkład Tildena do taktyki ma największe znaczenie – przez lata analizował rozmaite zagrania, by móc przewidzieć zachowanie przeciwnika i lot piłki, uważnie obserwował grę rywali (efektem tych badań stała się książka ''The Art of Lawn Tennis''){{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Dzięki temu zyskał opinię „największego stratega meczowego w historii tenisa”, łączącego grę z głębi z kortu z atakami wolejowymi przy siatce{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. |
||
Pochodził z zamożnej rodziny. Przez lata regularnie startował w turniejach, ale większych sukcesów nie odnosił. Jego największymi osiągnięciami były zwycięstwa w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne [[US Open]]) w grze mieszanej, w parze z [[Mary Kendall Browne|Mary K. Browne]], w 1913 i 1914 roku. W 1918 i 1919 roku dochodził do finału mistrzostw USA, ale przegrywał kolejno z [[Robert Lindley Murray|Lindleyem Murrayem]] i [[Bill Johnston|Billem Johnstonem]]. W 1920 roku w kolejnym finale mistrzostw USA zrewanżował się Johnstonowi (nie przegrał później z tym rywalem żadnego meczu). W tym samym roku |
Pochodził z zamożnej rodziny. Przez lata regularnie startował w turniejach, ale większych sukcesów nie odnosił. Jego największymi osiągnięciami były zwycięstwa w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne [[US Open]]) w grze mieszanej, w parze z [[Mary Kendall Browne|Mary K. Browne]], w 1913 i 1914 roku. W 1918 i 1919 roku dochodził do finału mistrzostw USA, ale przegrywał kolejno z [[Robert Lindley Murray|Lindleyem Murrayem]] i [[Bill Johnston|Billem Johnstonem]]. W 1920 roku w kolejnym finale mistrzostw USA zrewanżował się Johnstonowi (nie przegrał później z tym rywalem żadnego meczu). W tym samym roku został pierwszym Amerykaninem, który wygrał [[Wimbledon]], pokonując w finale Australijczyka [[Gerald Patterson|Geralda Pattersona]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. |
||
Lata 1920–1925 były okresem dominacji Tildena. Znajdował się na czele list światowych (w pierwszej dziesiątce na świecie był nieprzerwanie w latach 1919–1930), a także rankingu amerykańskiego. Regularnie wygrywał mistrzostwa USA (1920–1925), w Wimbledonie obronił tytuł w 1921 roku, natomiast później – z różnych przyczyn – w tym turnieju nie startował. Wraz z zespołem narodowym w Pucharze Davisa regularnie występował w latach 1920–1930, zdobywając siedem razy z rzędu trofeum (1920–1926); pokonywał czołowych graczy świata z Japonii, Francji i reprezentacji Australazji. |
Lata 1920–1925 były okresem dominacji Tildena. Znajdował się na czele list światowych (w pierwszej dziesiątce na świecie był nieprzerwanie w latach 1919–1930), a także rankingu amerykańskiego. Regularnie wygrywał mistrzostwa USA (1920–1925), w Wimbledonie obronił tytuł w 1921 roku, natomiast później – z różnych przyczyn – w tym turnieju nie startował{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Wraz z zespołem narodowym w Pucharze Davisa regularnie występował w latach 1920–1930, zdobywając siedem razy z rzędu trofeum (1920–1926); pokonywał czołowych graczy świata z Japonii, Francji i reprezentacji Australazji{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. |
||
Przełamanie dominacji Tildena nastąpiło w 1927 roku. W rywalizacji o Puchar Davisa poniósł porażkę z [[René Lacoste|Reném Lacostem]], co przy słabszej dyspozycji Johnstona (dwie porażki) sprawiło, że trofeum zdobyli francuscy „[[Czterej Muszkieterowie|Czterej Muszkieterowie Tenisa]]”. W tym samym roku Tilden uległ w finale mistrzostw Francji (obecnie [[French Open]]) również Lacoste’owi. Porażkę poniósł w półfinale Wimbledonu z 1927 roku. Prowadził z [[Henri Cochet|Henrim Cochetem]] 6:2, 6:4, 5:1, by ulec w pięciu setach. Porażka z Cochetem zakończyła dominację Amerykanina na światowych kortach, chociaż zdołał jeszcze raz wygrać |
Przełamanie dominacji Tildena nastąpiło w 1927 roku. W rywalizacji o Puchar Davisa poniósł porażkę z [[René Lacoste|Reném Lacostem]], co przy słabszej dyspozycji Johnstona (dwie porażki) sprawiło, że trofeum zdobyli francuscy „[[Czterej Muszkieterowie|Czterej Muszkieterowie Tenisa]]”{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. W tym samym roku Tilden uległ w finale mistrzostw Francji (obecnie [[French Open]]) również Lacoste’owi. Porażkę poniósł w półfinale Wimbledonu z 1927 roku. Prowadził z [[Henri Cochet|Henrim Cochetem]] 6:2, 6:4, 5:1, by ulec w pięciu setach{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Porażka z Cochetem zakończyła dominację Amerykanina na światowych kortach, chociaż zdołał jeszcze raz wygrać mistrzostwa USA (1929), Wimbledon (1930){{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Łącznie wygrał 138 turniejów (dodatkowo 28 razy przegrywał w finałach). |
||
[[Plik:Suzanne Lenglen and Bill Tilden.jpg|thumb|180px|Suzanne Lenglen i William Tilden.]] |
[[Plik:Suzanne Lenglen and Bill Tilden.jpg|thumb|180px|Suzanne Lenglen i William Tilden.]] |
||
Mimo zaawansowanego jak na sportowca wieku Tilden nie zakończył kariery. W 1931 roku porzucił status amatora i dołączył do zebranej przez Charlesa C. Pyle’a grupy |
Mimo zaawansowanego jak na sportowca wieku Tilden nie zakończył kariery. W 1931 roku porzucił status amatora{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}} i dołączył do zebranej przez Charlesa C. Pyle’a grupy zawodników występujących zawodowo (tzw. „cyrk Tildena”), do której należeli także [[Suzanne Lenglen]], [[Henri Cochet]], [[Ellsworth Vines]], [[Don Budge]] czy [[Fred Perry]]; wykluczyło go to z rywalizacji w turniejach wielkoszlemowych i Pucharze Davisa{{odn|Dutkowski|1979|loc=Przyjdzie walec i wyrówna…|s=28–40}}. Rywalizował początkowo z [[Vincent Richards|Vincentem Richardsem]], Niemcami Hansem Nussleinem i Romanem Najuchem oraz Czechem Karelem Kozeluhem. Tilden uczestniczył w rywalizacji zawodowców do końca życia, jeszcze w 1945 roku – w wieku 52 lat – był równym rywalem młodszego o ćwierć wieku [[Bobby Riggs|Bobby’ego Riggsa]] (także mistrza Wimbledonu). Wygrał m.in. mistrzostwa zawodowe USA w 1931 i 1935 roku, mistrzostwa zawodowe Francji w latach 1933 i 1934, przegrywał w finałach zawodowych mistrzostw Anglii w latach 1935–1938. |
||
Schyłek życia przyniósł Tildenowi liczne niepowodzenia. Zarobione na tenisie pieniądze tracił w nieudanych przedsięwzięciach teatralnych, w których, mając ambicje aktorskie, obsadzał sam siebie w głównych rolach. W 1947 i 1949 roku spędził po kilka miesięcy w więzieniu, oskarżony o niemoralny tryb życia (był [[homoseksualizm|homoseksualistą]]). Zmarł nagle na atak serca, w pokoju hotelowym, będąc w drodze na kolejny występ na korcie (zawodowe mistrzostwa USA w [[Cleveland]]). |
Schyłek życia przyniósł Tildenowi liczne niepowodzenia. Zarobione na tenisie pieniądze tracił w nieudanych przedsięwzięciach teatralnych, w których, mając ambicje aktorskie, obsadzał sam siebie w głównych rolach. W 1947 i 1949 roku spędził po kilka miesięcy w więzieniu, oskarżony o niemoralny tryb życia (był [[homoseksualizm|homoseksualistą]]). Zmarł nagle na atak serca, w pokoju hotelowym, będąc w drodze na kolejny występ na korcie (zawodowe mistrzostwa USA w [[Cleveland]]). |
||
Wielu ekspertów tenisowych stawia Tildena na pierwszym miejscu na liście największych w historii (m.in. [[Allison Danzig]], [[Harry Hopman]], [[Lance Tingay]]). Jego znaczenie jest porównywane z rolą, jaką odegrała w tenisie kobiecym Susanne Lenglen, a w innych dyscyplinach m.in. bokser [[Jack Dempsey]]. W roku 1959 roku nazwisko Tildena zostało wpisane do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]]. |
Wielu ekspertów tenisowych stawia Tildena na pierwszym miejscu na liście największych w historii (m.in. [[Allison Danzig]], [[Harry Hopman]], [[Lance Tingay]]){{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. Jego znaczenie jest porównywane z rolą, jaką odegrała w tenisie kobiecym Susanne Lenglen, a w innych dyscyplinach m.in. bokser [[Jack Dempsey]]{{odn|Dutkowski|1979|loc=„Mister Tennis”|s=61–74}}. W roku 1959 roku nazwisko Tildena zostało wpisane do [[Międzynarodowa Tenisowa Galeria Sławy|Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy]]. |
||
Był różnie postrzegany przez współczesnych. Niektórych raziło jego perfekcjonistyczne, krytyczne podejście do obsługi technicznej, np. chłopców do podawania piłek; naraził się na krytykę także działaniami na rzecz wprowadzenia zawodowstwa w tenisie (chodziło przede wszystkim o nagrody pieniężne). Z drugiej strony cieszył się uznaniem za sportową postawę na korcie – potrafił przyznać punkt rywalowi przy pomyłkach sędziowskich czy pochwalić przeciwnika za dobre zagranie; w odróżnieniu od mistrzyń tenisa kobiecego – Suzanne Lenglen czy [[Helen Wills Moody|Helen Wills]] – potrafił pogodzić się z porażką, z godnością i uznaniem chwaląc grę swoich pogromców. |
Był różnie postrzegany przez współczesnych. Niektórych raziło jego perfekcjonistyczne, krytyczne podejście do obsługi technicznej, np. chłopców do podawania piłek; naraził się na krytykę także działaniami na rzecz wprowadzenia zawodowstwa w tenisie (chodziło przede wszystkim o nagrody pieniężne). Z drugiej strony cieszył się uznaniem za sportową postawę na korcie – potrafił przyznać punkt rywalowi przy pomyłkach sędziowskich czy pochwalić przeciwnika za dobre zagranie; w odróżnieniu od mistrzyń tenisa kobiecego – Suzanne Lenglen czy [[Helen Wills Moody|Helen Wills]] – potrafił pogodzić się z porażką, z godnością i uznaniem chwaląc grę swoich pogromców. |
||
Linia 100: | Linia 100: | ||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
* {{Profile tenisowe|m|data=20 sierpnia 2013}} |
* {{Profile tenisowe|m|data=20 sierpnia 2013}} |
||
* {{Cytuj | |
* {{Cytuj |odn = tak |autor = [[Zbigniew Dutkowski]] |tytuł = T – jak tenis |redaktor = Jan Lis |wydanie = I |miejsce = Warszawa |wydawca = [[Krajowa Agencja Wydawnicza]] |data = 1979}} |
||
* [https://www.tennisfame.com/hall-of-famers/inductees/bill-tilden Profil na stronie International Tennis Hall of Fame] |
* [https://www.tennisfame.com/hall-of-famers/inductees/bill-tilden Profil na stronie International Tennis Hall of Fame] |
||
Wersja z 18:49, 23 wrz 2018
![]() | |
Państwo | |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
10 lutego 1893 |
Data i miejsce śmierci |
5 czerwca 1953 |
Wzrost |
188 cm |
Gra |
praworęczna, jednoręczny backhand |
Gra pojedyncza | |
Roland Garros |
F (1927, 1930) |
Wimbledon |
W (1920, 1921, 1930) |
US Open |
W (1920–1925, 1929) |
Gra podwójna | |
Wimbledon |
W (1927) |
US Open |
W (1918, 1921–1923, 1927) |
William Tatem Tilden II, „Mister Tennis”, „Wielki Bill”[1] (ur. 10 lutego 1893 w Filadelfii, zm. 5 czerwca 1953 w Los Angeles) – amerykański tenisista, zwycięzca 10 turniejów wielkoszlemowych, siedmiokrotny zdobywca Pucharu Davisa, uważany za jednego z najwybitniejszych zawodników i strategów meczowych w historii tenisa.
Życiorys
Tilden dominował w tenisie męskim w latach 20. XX wieku, przyczyniając się do popularyzacji tego sportu. Dysponował potężnym pierwszym serwisem, skutecznym rotowanym drugim serwisem, mocnymi uderzeniami z głębi kortu, ale również zagraniami taktycznymi – lobem, skrótem, bekhendem slajsowanym czy forhendem czopowanym[1]. Prawdopodobnie właśnie wkład Tildena do taktyki ma największe znaczenie – przez lata analizował rozmaite zagrania, by móc przewidzieć zachowanie przeciwnika i lot piłki, uważnie obserwował grę rywali (efektem tych badań stała się książka The Art of Lawn Tennis)[1]. Dzięki temu zyskał opinię „największego stratega meczowego w historii tenisa”, łączącego grę z głębi z kortu z atakami wolejowymi przy siatce[1].
Pochodził z zamożnej rodziny. Przez lata regularnie startował w turniejach, ale większych sukcesów nie odnosił. Jego największymi osiągnięciami były zwycięstwa w międzynarodowych mistrzostwach USA (obecne US Open) w grze mieszanej, w parze z Mary K. Browne, w 1913 i 1914 roku. W 1918 i 1919 roku dochodził do finału mistrzostw USA, ale przegrywał kolejno z Lindleyem Murrayem i Billem Johnstonem. W 1920 roku w kolejnym finale mistrzostw USA zrewanżował się Johnstonowi (nie przegrał później z tym rywalem żadnego meczu). W tym samym roku został pierwszym Amerykaninem, który wygrał Wimbledon, pokonując w finale Australijczyka Geralda Pattersona[1].
Lata 1920–1925 były okresem dominacji Tildena. Znajdował się na czele list światowych (w pierwszej dziesiątce na świecie był nieprzerwanie w latach 1919–1930), a także rankingu amerykańskiego. Regularnie wygrywał mistrzostwa USA (1920–1925), w Wimbledonie obronił tytuł w 1921 roku, natomiast później – z różnych przyczyn – w tym turnieju nie startował[1]. Wraz z zespołem narodowym w Pucharze Davisa regularnie występował w latach 1920–1930, zdobywając siedem razy z rzędu trofeum (1920–1926); pokonywał czołowych graczy świata z Japonii, Francji i reprezentacji Australazji[1].
Przełamanie dominacji Tildena nastąpiło w 1927 roku. W rywalizacji o Puchar Davisa poniósł porażkę z Reném Lacostem, co przy słabszej dyspozycji Johnstona (dwie porażki) sprawiło, że trofeum zdobyli francuscy „Czterej Muszkieterowie Tenisa”[1]. W tym samym roku Tilden uległ w finale mistrzostw Francji (obecnie French Open) również Lacoste’owi. Porażkę poniósł w półfinale Wimbledonu z 1927 roku. Prowadził z Henrim Cochetem 6:2, 6:4, 5:1, by ulec w pięciu setach[1]. Porażka z Cochetem zakończyła dominację Amerykanina na światowych kortach, chociaż zdołał jeszcze raz wygrać mistrzostwa USA (1929), Wimbledon (1930)[1]. Łącznie wygrał 138 turniejów (dodatkowo 28 razy przegrywał w finałach).
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/9/92/Suzanne_Lenglen_and_Bill_Tilden.jpg/180px-Suzanne_Lenglen_and_Bill_Tilden.jpg)
Mimo zaawansowanego jak na sportowca wieku Tilden nie zakończył kariery. W 1931 roku porzucił status amatora[1] i dołączył do zebranej przez Charlesa C. Pyle’a grupy zawodników występujących zawodowo (tzw. „cyrk Tildena”), do której należeli także Suzanne Lenglen, Henri Cochet, Ellsworth Vines, Don Budge czy Fred Perry; wykluczyło go to z rywalizacji w turniejach wielkoszlemowych i Pucharze Davisa[2]. Rywalizował początkowo z Vincentem Richardsem, Niemcami Hansem Nussleinem i Romanem Najuchem oraz Czechem Karelem Kozeluhem. Tilden uczestniczył w rywalizacji zawodowców do końca życia, jeszcze w 1945 roku – w wieku 52 lat – był równym rywalem młodszego o ćwierć wieku Bobby’ego Riggsa (także mistrza Wimbledonu). Wygrał m.in. mistrzostwa zawodowe USA w 1931 i 1935 roku, mistrzostwa zawodowe Francji w latach 1933 i 1934, przegrywał w finałach zawodowych mistrzostw Anglii w latach 1935–1938.
Schyłek życia przyniósł Tildenowi liczne niepowodzenia. Zarobione na tenisie pieniądze tracił w nieudanych przedsięwzięciach teatralnych, w których, mając ambicje aktorskie, obsadzał sam siebie w głównych rolach. W 1947 i 1949 roku spędził po kilka miesięcy w więzieniu, oskarżony o niemoralny tryb życia (był homoseksualistą). Zmarł nagle na atak serca, w pokoju hotelowym, będąc w drodze na kolejny występ na korcie (zawodowe mistrzostwa USA w Cleveland).
Wielu ekspertów tenisowych stawia Tildena na pierwszym miejscu na liście największych w historii (m.in. Allison Danzig, Harry Hopman, Lance Tingay)[1]. Jego znaczenie jest porównywane z rolą, jaką odegrała w tenisie kobiecym Susanne Lenglen, a w innych dyscyplinach m.in. bokser Jack Dempsey[1]. W roku 1959 roku nazwisko Tildena zostało wpisane do Międzynarodowej Tenisowej Galerii Sławy.
Był różnie postrzegany przez współczesnych. Niektórych raziło jego perfekcjonistyczne, krytyczne podejście do obsługi technicznej, np. chłopców do podawania piłek; naraził się na krytykę także działaniami na rzecz wprowadzenia zawodowstwa w tenisie (chodziło przede wszystkim o nagrody pieniężne). Z drugiej strony cieszył się uznaniem za sportową postawę na korcie – potrafił przyznać punkt rywalowi przy pomyłkach sędziowskich czy pochwalić przeciwnika za dobre zagranie; w odróżnieniu od mistrzyń tenisa kobiecego – Suzanne Lenglen czy Helen Wills – potrafił pogodzić się z porażką, z godnością i uznaniem chwaląc grę swoich pogromców.
Finały w turniejach wielkoszlemowych
Gra pojedyncza (10–5)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Przeciwnik | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|
Finalista | 1. | 1918 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
3:6, 1:6, 5:7 |
Finalista | 2. | 1919 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
4:6, 4:6, 3:6 |
Zwycięzca | 1. | 1920 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
2:6, 6:2, 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 2. | 1920 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
6:1, 1:6, 7:5, 5:7, 6:3 |
Zwycięzca | 3. | 1921 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
4:6, 2:6, 6:1, 6:0, 7:5 |
Zwycięzca | 4. | 1921 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
6:1, 6:3, 6:1 |
Zwycięzca | 5. | 1922 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
4:6, 3:6, 6:2, 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 6. | 1923 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
6:4, 6:1, 6:4 |
Zwycięzca | 7. | 1924 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
6:1, 9:7, 6:2 |
Zwycięzca | 8. | 1925 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
4:6, 11:9, 6:3, 4:6, 6:3 |
Finalista | 3. | 1927 | French Championships, Paryż | Ceglana | ![]() |
4:6, 6:4, 7:5, 3:6, 9:11 |
Finalista | 4. | 1927 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
9:11, 3:6, 9:11 |
Zwycięzca | 9. | 1929 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
3:6, 6:3, 4:6, 6:2, 6:4 |
Finalista | 5. | 1930 | French Championships, Paryż | Ceglana | ![]() |
3:6, 7:9, 4:6 |
Zwycięzca | 10. | 1930 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
6:3, 9:7, 6:4 |
Gra podwójna (6–2)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partner | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 1918 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:3, 6:4, 3:6, 2:6, 6:2 |
Finalista | 1. | 1919 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:8, 3:6, 6:4, 6:4, 2:6 |
Zwycięzca | 2. | 1921 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
13:11, 12:10, 6:1 |
Zwycięzca | 3. | 1922 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
4:6, 6:1, 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 4. | 1923 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
3:6, 6:2, 6:3, 5:7, 6:2 |
Finalista | 2. | 1926 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
4:6, 8:6, 9:11, 3:6 |
Zwycięzca | 5. | 1927 | Wimbledon, Londyn | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
1:6, 4:6, 8:6, 6:3, 6:4 |
Zwycięzca | 6. | 1927 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
10:8, 6:3, 6:3 |
Gra mieszana (5–5)
Końcowy wynik | Nr | Data | Turniej | Nawierzchnia | Partnerka | Przeciwnicy | Wynik finału |
---|---|---|---|---|---|---|---|
Zwycięzca | 1. | 1913 | U.S. National Championships, Newport | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
7:5, 7:5 |
Zwycięzca | 2. | 1914 | U.S. National Championships, Newport | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:1, 6:4 |
Finalista | 1. | 1916 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
4:6, 5:7 |
Finalista | 2. | 1917 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
12:10, 1:6, 3:6 |
Finalista | 3. | 1919 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:2, 9:11, 2:6 |
Finalista | 4. | 1921 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:3, 4:6, 3:6 |
Zwycięzca | 3. | 1922 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:4, 6:3 |
Zwycięzca | 4. | 1923 | U.S. National Championships, Filadelfia | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
6:3, 2:6, 10:8 |
Finalista | 5. | 1924 | U.S. National Championships, Nowy Jork | Trawiasta | ![]() |
![]() ![]() |
8:6, 5:7, 0:6 |
Zwycięzca | 5. | 1930 | French Championships, Paryż | Ceglana | ![]() |
![]() ![]() |
6:4, 6:4 |
Przypisy
Bibliografia
- Profil na stronie ATP [online], Association of Tennis Professionals [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie ITF [online], International Tennis Federation [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Profil na stronie Pucharu Davisa [online], Davis Cup [dostęp 2013-08-20] (ang.).
- Zbigniew Dutkowski, T – jak tenis, Jan Lis (red.), wyd. I, Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1979 .
- Profil na stronie International Tennis Hall of Fame