Danuta Hübner

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Danuta Hübner
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 kwietnia 1948
Nisko

Komisarz UE ds. polityki regionalnej
Okres

od 22 listopada 2004
do 4 lipca 2009

Poprzednik

Jacques Barrot

Następca

Paweł Samecki

Minister-członek Rady Ministrów
Okres

od 16 czerwca 2003
do 30 kwietnia 2004

Szef Kancelarii Prezydenta RP
Okres

od 1 grudnia 1997
do 1 listopada 1998

Poprzednik

Danuta Waniek

Następca

Ryszard Kalisz (p.o.)

Faksymile
Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Wielki Oficer Orderu Zasługi (Portugalia) Oficer Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja)
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Danuta Maria Hübner z domu Młynarska (ur. 8 kwietnia 1948 w Nisku) – polska ekonomistka i polityk, profesor nauk ekonomicznych.

W latach 1997–1998 szef Kancelarii Prezydenta RP, w latach 2001–2003 szef UKIE, w latach 2003–2004 minister-członek Rady Ministrów w rządzie Leszka Millera, pierwszy reprezentujący Polskę komisarz w Unii Europejskiej (ds. polityki regionalnej), posłanka do Parlamentu Europejskiego VII, VIII i IX kadencji.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie i działalność zawodowa[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka X Liceum Ogólnokształcącego im. Królowej Jadwigi w Warszawie[1]. W 1971 ukończyła studia na Wydziale Handlu Zagranicznego Szkoły Głównej Planowania i Statystyki, w 1974 doktoryzowała się na tej uczelni, a w 1980 została doktorem habilitowanym. 18 lutego 1992 uzyskała tytuł profesora nauk ekonomicznych. Została wykładowczynią w Katedrze Ekonomii Rozwoju i Polityki Ekonomicznej SGH.

W latach 1988–1990 odbywała staż w ramach stypendium Programu Fulbrighta na Uniwersytecie Kalifornijskim w Berkeley[2], a w 1994 w Centre for European Studies na Uniwersytecie Sussex. Wykładała na California State University w San Jose. W latach 70. przebywała na stypendium w madryckim Universidad Autonoma. W pierwszej połowie lat 90. przewodniczyła Społecznej Radzie Planowania przy Centralnym Urzędzie Planowania.

Od 1992 była redaktorem naczelnym miesięcznika „Gospodarka Narodowa” oraz zastępcą redaktora naczelnego dwumiesięcznika „Ekonomista”.

Działalność publiczna[edytuj | edytuj kod]

W latach 1970–1987 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[3][4]. Od tego czasu pozostaje bezpartyjna. Należała do Stowarzyszenia „Ordynacka”[5].

W 1994 została doradcą wicepremiera Grzegorza Kołodki ds. społecznych, a od 1 lipca 1994 do 15 października 1996 pełniła funkcję wiceministra przemysłu i handlu[3]. W 1996 współorganizowała nowo utworzony Urząd Komitetu Integracji Europejskiej.

W 1997 otrzymała propozycję prowadzenia Kancelarii Prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego, funkcję tę pełniła do 1998. Jesienią tego samego roku została zastępcą sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej (agendy ONZ), od 2000 do 2001 pełniła zaś funkcję sekretarza wykonawczego (w randze zastępcy sekretarza generalnego ONZ).

Po wyborach parlamentarnych w 2001 zastąpiła Jacka Saryusza-Wolskiego na stanowisku sekretarza KIE i szefa UKIE, mianowano ją również wiceministrem spraw zagranicznych. Po referendum akcesyjnym z czerwca 2003 została ministrem-członkiem Rady Ministrów. Przez półtora roku reprezentowała Polskę w Konwencie Europejskim.

W styczniu 2004 została rekomendowana przez Komisję Spraw Zagranicznych na polskiego komisarza w Brukseli. W maju tego samego roku objęła stanowisko komisarza, członka Komisji Europejskiej przy Pascalu Lamy, francuskim komisarzu ds. handlu. W listopadzie 2004 została komisarzem ds. polityki regionalnej w nowo utworzonej Komisji Europejskiej pod kierownictwem José Manuela Durão Barroso.

W 2004 została matką chrzestną okrętu ORP „Kondor”, który odwiedziła w 2011[6]. Zaangażowała się w działalność Kongresu Kobiet, ruchu i powstałego na jego bazie stowarzyszenia, działającego na rzecz równego statusu kobiet i mężczyzn. W 2011 została premierem w gabinecie cieni Kongresu Kobiet.

W 2009 została kandydatką Platformy Obywatelskiej w wyborach do PE jako lider listy w okręgu Warszawa. Mandat eurodeputowanej uzyskała z wynikiem 311 018 głosów[7]. Przyjmując mandat, złożyła rezygnację z członkostwa w Komisji Europejskiej[8]. 20 lipca 2009 została przewodniczącą Komisji Rozwoju Regionalnego w PE[9].

W 2014 z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w wyborach europejskich[10].

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019 kandydowała z listy komitetu wyborczego Koalicja Europejska ponownie w okręgu wyborczym nr 4 (Warszawa), uzyskując po raz kolejny mandat poselski[11].

Odznaczenia i wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

W 1996 prezydent Aleksander Kwaśniewski, w uznaniu wybitnych zasług w służbie publicznej, odznaczył ją Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[12]. W 1997 została odznaczona portugalskim Orderem Zasługi. W 2014 odebrała francuską Legię Honorową w klasie oficera[13].

W 2003 otrzymała honorowe obywatelstwo Niska[14]. W 2007 otrzymała Nagrodę Specjalną Lewiatana przyznaną przez Konfederację Lewiatan[15].

Życie prywatne[edytuj | edytuj kod]

Córka Ryszarda Młynarskiego i Stefanii. Jej ojciec był pracownikiem pionu śledczego powiatowego UBP w Nisku[16][17]. W 1971 zawarła związek małżeński. Ma dwie córki – Ewę i Karolinę[18].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Otwieramy się na Europę!!!. krolowka.pl, 10 marca 2016. [dostęp 2018-12-02].
  2. ↑ Danuta Hübner: Personal information. ec.europa.eu. [dostęp 2019-05-29]. (ang.).
  3. ↑ a b Danuta Huebner, jedynka PO w Warszawie. gazeta.pl, 24 kwietnia 2009. [dostęp 2014-05-19].
  4. ↑ Huebner: Nie wypierałam się PZPR. dziennik.pl, 20 kwietnia 2009. [dostęp 2019-11-29].
  5. ↑ Rzeczpospolita towarzyska. onet.pl, 29 listopada 2006. [dostęp 2014-05-19].
  6. ↑ Piotr Wojas. Matka chrzestna na ORP „Kondor. „Bandera”. Nr 9, s. 17, wrzesień 2011. Gdynia: Dowództwo MW RP. ISSN 0209-1070. [dostęp 2019-05-29]. 
  7. ↑ Serwis PKW – Wybory 2009. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-29].
  8. ↑ Council decision appointing a new member of the Commission. consilium.europa.eu, 3 lipca 2009. [dostęp 2014-05-19]. (ang.).
  9. ↑ Huebner przewodniczącą komisji ds. rozwoju regionalnego PE. gazeta.pl, 20 lipca 2009. [dostęp 2014-05-19].
  10. ↑ Serwis PKW – Wybory 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-29].
  11. ↑ Serwis PKW – Wybory 2019. pkw.gov.pl. [dostęp 2019-05-29].
  12. ↑ M.P. z 1997 r. nr 14, poz. 124.
  13. ↑ Wręczenie odznaczeń: Marcinowi Zaborowskiemu, Markowi Borowskiemu i Danucie Hübner. 10 listopada 2014. [dostęp 2014-11-12].
  14. ↑ Honorowy Obywatel. nisko.pl. [dostęp 2019-11-29].
  15. ↑ Solange i Krzysztof Olszewscy laureatami nagrody PKPP Lewiatan. pb.pl, 16 maja 2007. [dostęp 2017-07-26].
  16. ↑ Dane osoby z wykazu osób publicznych. katalog.bip.ipn.gov.pl. [dostęp 2014-05-19].
  17. ↑ Jerzy Mielniczuk: Wstrząsająca wystawa. nowiny24.pl, 18 października 2004. [dostęp 2018-10-16].
  18. ↑ Prymuska – wywiad z Danutą Hübner. zwierciadlo.pl, czerwiec 2009. [dostęp 2014-05-19].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Szefowie Kancelarii Prezydenta RP

Komisja Romano Prodiego (1999–2004)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie

Romano Prodi

Pierwsza Komisja José Manuela Barroso (2004–2010)
W dniu powstania
Późniejsi członkowie

Manuel Barroso

Rząd Leszka Millera (2001–2004)
W dniu zaprzysiężenia
Późniejsi członkowie rządu

  • kursywa – ministrowie odwołani przed końcem istnienia rządu
Ministrowie-członkowie Rady Ministrów
PRL
III RP
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Danuta_Hübner&oldid=73352866”