23 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1941 |
| Rozformowanie |
1942 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Józef Kramczyński |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
23 Pułk Piechoty (23 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Na podstawie rozkazu Dowódcy Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR z dnia 5 stycznia 1942 roku w dniach 13–22 stycznia do miejscowości Kermine wyruszyły zawiązki organizacyjne z Buzułuku, Tatiszczewa i Tockoje. W dniu 27 stycznia 1942 roku rozpoczęto formowanie 23 pułku piechoty, dyslokowanego z dniem 28 tycznia do rejonu miejscowości Kenimech[2] na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. W składzie 7 Dywizji Piechoty, oddział był organizowany według etatów brytyjskich. Organizację pułku rozpoczęto w oparciu o licznie przybywających do rejonu formowania ochotników i poborowych. Żołnierze kwaterowani byli do budowanych przez nich namiotów i lepianek umiejscowionych na stepie, a potem na pustyni w pobliżu doliny rzeki Zarawszan. Na skutek bardzo złych warunków sanitarno-epidemiologicznych, wśród żołnierzy pułku niemal wszyscy chorowali na dur brzuszny, czerwonkę, tyfus plamisty i malarię. Choroba pochłonęła wiele ofiar wśród żołnierzy i otaczających pułk skupisk ludności cywilnej[3]. Po 8 lutego 1942 roku pułk został całkowicie umundurowany w sorty brytyjskie[4]. Okresowo nie było prowadzone żadne szkolenie. Grupa 4 oficerów i ok. 600 szeregowych pułku została ewakuowana podczas I ewakuacji na początku kwietnia 1942 roku na Bliski Wschód. W okresie od kwietnia do końca lipca prowadzono dalszy pobór i wcielano ochotników oraz prowadzono działania wspomagające egzystencję polskiej ludności cywilnej. W ostatniej dekadzie lipca 1942 roku rozpoczęto likwidację garnizonu w Kenimech, przemieszczono pieszo do stacji kolejowej w Kermine. Skąd transportem kolejowym do Bazy Ewakuacyjnej w Krasnowodzku. Następnie rozpoczęto podróż morska do Pehlevi w Iranie, przybywając tam 12 sierpnia. Na plażach w Pehlewi przeprowadzono kwarantannę przybyłych żołnierzy i wymianę sortów mundurowych na tropikalne. Po odesłaniu chorych do szpitali w Pahlevi i Teheranie, 23 pułk piechoty pomiędzy 16 sierpnia, a 8 września 1942 został przewieziony transportem samochodowym do obozu wojskowego w Khanaquin w Iraku i zakwaterowany w namiotach na pustyni[3]. W nowym miejscu postoju żołnierze byli poddani opiece sanitarnej i doprowadzeni do lepszej kondycji zdrowotnej. Sukcesywnie pułk otrzymał uzbrojenie i rozpoczął szkolenie. W okresie od 8 do 13 grudnia 1942, 23 pułk piechoty został przeformowany w 7 Brygadę Strzelców 7 Dywizji Piechoty[5].
Żołnierze pułku
[edytuj | edytuj kod]Dowódca pułku:
- ppłk Józef Kramczyński (15 I – 12 XII 1942)[6]
Dowódcy batalionów:
- Dowódca I batalionu – kpt. Witold Przybylski[4]
- Dowódca II batalionu – mjr Sylwester Krassowski[4]
- Dowódca III batalionu – kpt. Józef Przybylski[7]
- Dowódca batalionu ckm – por. Kazimierz Rudolf Loster[7]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 246.
- ↑ a b Gera 2019 ↓, s. 61-64
- ↑ a b c Kryska-Karski, Barański i 14/1973 ↓, s. 45.
- ↑ Kryska-Karski, Barański i 14/1973 ↓, s. 59.
- ↑ Józef Kramczyński, Zeszyt ewidencji przebiegu służby wojskowej, 1949.
- ↑ a b Kryska-Karski, Barański i 14/1973 ↓, s. 46.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Grzegorz Gera, Militaria Specjalne nr 63 5/2018."Ze znakiem Czerwonego Gryfa. Skrót dziejów 7. Dywizji Piechoty, Lublin: Kagero Publishing, 2019, ISSN 2450-7334.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945. Zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.