W dniu 10 stycznia 1942 roku dowódca 9 Dywizji Piechoty wydał Rozkaz Organizacyjny Nr 1, na jego podstawie wskazano wstępną obsadę dowódczą i strukturę organizacyjną dywizji. Jako jeden z dwóch pułków piechoty dywizji, powołano 26 pułk piechoty, wyznaczono dowódcę ppłk Franciszka Gudakowskiego, jako zawiązek wydzielono oficerów, podoficerów i kilkudziesięciu szeregowych z 6 Dywizji Piechoty w Tockoje. W dniach 13 - 20 stycznia 1942 roku zalążek pułku przybył transportem kolejowym do miejscowości Margełan na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jako miejsce formowania pułku wskazano miejscowość Taszłak (4 km od Margełan). Pod koniec stycznia rozpoczęto pobór ochotników i poborowych oraz formowanie pułku. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. Równocześnie z napływem wcielanych żołnierzy wybuchła epidemia tyfusu plamistego. W okresie lutego i marca 1942 roku w pułku prowadzono pracę organizacyjną, wcielano poborowych i starano się poprawić warunki sanitarno-epidemiologiczne i żywnościowe. W pełni umundurowano stan osobowy pułku, natomiast nie otrzymano żadnego uzbrojenia i wyposażenia. Proces formowania nie został zakończony[1]. W ramach I ewakuacji Armii Polskiej, 26 pułk piechoty poprzez Krasnowodzk 24 marca 1942 r. został przewieziony drogą morską do Pahlevi w Iranie. Następnie w maju 1942 r. przewieziono pułk do Palestyny. W Palestynie 26 pułk piechoty rozwiązano, żołnierze weszli w skład formowanej 2 Brygady Strzelców Karpackich[2].
↑Franciszek Gudakowski ur. 26 września 1896 roku. Wywodził się z armii rosyjskiej. 18 lutego 1928 roku został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1928 roku i 143. lokatą w korpusie oficerów piechoty[3]. W kwietniu tego roku został przeniesiony z 31 pp w Łodzi do 78 pp w Baranowiczach na stanowisko oficera sztabowego pułku[4]. W lipcu 1929 roku został przesunięty na stanowisko dowódcy batalionu. W sierpniu 1935 roku został przeniesiony do 25 pp na stanowisko kwatermistrza. W marcu 1939 roku był komendantem Kadry Zapasowej Piechoty Grodno. Odznaczony Krzyżem Walecznych (dwukrotnie) i Złotym Krzyżem Zasługi[5]. 9 października 1940 roku został wywieziony z Obozu NKWD w Kozielsku („Kozielsk II”) do Moskwy, gdzie był więziony na Łubiance i Butyrkach. 22 czerwca 1941 roku przeniesiony z Obozu NKWD w Putywlu do Obozu NKWD w Griazowcu, gdzie był przetrzymywany w odosobnieniu od pozostałych jeńców, w tzw. izolatorze[6].
↑Stanisław Jaczyński. Losy oficerów polskich ocalałych z zagłady na Wschodzie po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej, czerwiec-sierpień 1941 roku. „Przegląd Historyczno-Wojskowy”. 1 (239), s. 32, 2012. Warszawa: Wojskowe Biuro Badań Historycznych. ISSN1640-6281..
Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
Polska
