26 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1941 |
| Rozformowanie |
1942 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk Franciszek Gudakowski |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Margełan |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
26 Pułk Piechoty (26 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
W dniu 10 stycznia 1942 roku dowódca 9 Dywizji Piechoty wydał Rozkaz Organizacyjny Nr 1, na jego podstawie wskazano wstępną obsadę dowódczą i strukturę organizacyjną dywizji. Jako jeden z dwóch pułków piechoty dywizji, powołano 26 pułk piechoty, wyznaczono dowódcę ppłk Franciszka Gudakowskiego, a jako zawiązek wydzielono oficerów, podoficerów i kilkudziesięciu szeregowych z 6 Dywizji Piechoty w Tockoje. W dniach 13 – 20 stycznia 1942 zalążek pułku przybył transportem kolejowym do miejscowości Margełan na terytorium Uzbeckiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Jako miejsce formowania pułku wskazano miejscowość Taszłak (4 km od Margełan). Pod koniec stycznia rozpoczęto przyjmowanie ochotników i poborowych oraz formowanie pułku. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. Równocześnie z napływem wcielanych żołnierzy wybuchła epidemia tyfusu plamistego. W okresie lutego i marca 1942 prowadzono pracę organizacyjną, wcielano poborowych i starano się poprawić warunki sanitarno-epidemiologiczne i żywnościowe. W pełni umundurowano stan osobowy, natomiast nie otrzymano żadnego uzbrojenia i wyposażenia. Proces formowania nie został zakończony[2]. W ramach I ewakuacji Armii Polskiej, 26 pułk piechoty poprzez Krasnowodzk 24 marca 1942 został przewieziony drogą morską do Pahlevi w Iranie. Następnie w maju przewieziono go do Palestyny. W Palestynie 26 pułk piechoty rozwiązano, a żołnierze weszli w skład formowanej 2 Brygady Strzelców Karpackich[3].
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
- dowódca pułku – ppłk piech. Franciszek Gudakowski
- zastępca dowódcy pułku – mjr Stanisław Kobyliński
- dowódca I batalionu – kpt. Antoni Piotrowski
- dowódca II batalionu – kpt. Leonard Filemonowicz
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 30.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 258-261.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 52,59.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.