6 Kresowy Pułk Strzelców Pieszych
 Barwy pułku | |
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
luty 1940 |
| Rozformowanie |
1945 |
| Nazwa wyróżniająca | |
| Tradycje | |
| Kontynuacja | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
ppłk dypl. Stanisław Bień |
| Działania zbrojne | |
| kampania francuska 1940 | |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Gourgé (organizacja) |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
6 Kresowy Pułk Strzelców Pieszych (6 psp) – oddział piechoty Wojska Polskiego we Francji.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Pułk formowany był od 15 lutego 1940, w miejscowości Gourgé, w rejonie Parthenay (departament Deux-Sèvres), w składzie 2 Dywizji Strzelców Pieszych. Zawiązek oddziału stanowiło 800 żołnierzy wydzielonych z 4 Warszawskiego Pułku Strzelców Pieszych. 17 lutego 1940 do pułku przybyła pierwsza partia 303 poborowych, w tym 191 ochotników z Polski. W dniu 23 lutego z pułku wydzielono 352 najlepiej wyszkolonych żołnierzy z przeznaczeniem do formowanej Samodzielnej Brygady Strzelców Podhalańskich[1]. Z końcem maja do pułku przybyli ostatni rekruci. Tworzące się pododdziały kwaterowały w bardzo złych warunkach: na strychach, w stajniach, garażach i stodołach. Sukcesywnie napływało do pułku uzbrojenie, wyposażenie i ekwipunek. Przez okres formowania, aż do rozpoczęcia działań bojowych prowadzono szkolenie z żołnierzami.
Działania zbrojne[edytuj | edytuj kod]
Od 17 maja 1940 roku pułk został postawiony w stan gotowości bojowej od dnia 19 maja 1940 roku rozpoczęto transportem kolejowym przewóz stanu osobowego, wraz otrzymanym uzbrojeniem i sprzętem na zaplecze linii Maginota do Blainville, gdzie pułk znalazł się 21 maja. Następnie od 25 do 29 maja pułk odbył 100 km marsz pieszy w rejon Colombey-les-Belles i wraz z dywizją znalazł się w odwodzie 3 armii francuskiej. W dniu 30 maja 1940 roku nadano pułkowi oficjalną nazwę 6 Kresowy Pułk Strzelców Pieszych. Od 30 maja do 9 czerwca pułk intensywnie szkolił się i pobierał brakujące wyposażenie. W dniu 9 czerwca w pułku zarządzono pogotowie transportowe, 10-12 czerwca przewieziono koleją go w rejon Belfortu. Pułk wraz z 2 Dywizją Strzelców Pieszych wszedł w skład 45 Korpusu Armijnego 8 Armii francuskiej. W dniach 13-15 czerwca 6 pułk wydzielony został, ze składu dywizji i obsadził odcinek na północ od Belfortu pod komendą dowódcy rejonu fortecznego gen. Girol. 16-17 czerwca 1940 roku 6 pułk wykonał marsz 50 kilometrowy, wraz z częścią jednostek artylerii w kierunku południowym do miejscowości Colombier-Font, następnie do rejonu dywizji w Hericourt. Podczas marszu pułku, był kilkakrotnie bombardowany przez niemieckie lotnictwo. Następnego dnia pułk zajął stanowiska obronne na wzgórzach Clos du Doubs w rejonie miejscowości St. Hippolyte, Montandon, Soulce i Vaufrey. 6 Kresowy pstrz. p. bronił powierzonego odcinka 18 i 19 czerwca, opuszczając na rozkaz po zaciętych walkach miejscowość St. Hippolyte. Następnie na skutek braku amunicji pułk wraz z dywizją w nocy z 19/20 czerwca 1940 r. przekroczył granicę francusko-szwajcarską przez przejścia graniczne Bremoncourt, a II batalion przez Reclere[2].
Dalsze losy kresowych strzelców pieszych[edytuj | edytuj kod]
Ogółem 2492 żołnierzy 6 pułku przekroczyło granicę i zostało rozbrojonych, a następnie internowanych. Od sierpnia 1944 r. do maja 1945 podczas tajnej ewakuacji do Francji, Szwajcarię opuściło ok. 1000 żołnierzy pułku, z tego niespełna 300 trafiło do jednostek WP w Wielkiej Brytanii i odtwarzało 2 Brygadę Strzelców Pieszych 4 DP, a kilkudziesięciu trafiło do jednostek 2 Korpusu Polskiego we Włoszech. Jego tradycje kultywował w Wielkiej Brytanii 6 Kresowy Batalion Strzelców Pieszych.
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
- dowódca - ppłk dypl. Stanisław Bień
- szef sztabu - mjr dypl. Jan Grubski
- dowódca I batalionu - mjr Jerzy Maciejewski
- dowódca II batalionu - mjr Władysław Czoch
- dowódca III batalionu - mjr dypl. Leon Marchwicki
- dowódca kompanii dowodzenia - por. Stanisław Radziwon
Symbole pułku[edytuj | edytuj kod]
Oznaka na pojazdach
Na prawym błotniku i drzwiach kabiny malowano brązowego żubra na żółtej tarczy[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Smoliński 1992 ↓, s. 15.
- ↑ Smoliński 1998 ↓, s. 29-33.
- ↑ Komornicki 1984 ↓, s. 174.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanisław Komornicki: Wojsko Polskie 1939-1945: barwa i broń. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984. ISBN 83-223-2055-8.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939; Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
- Józef Smoliński: 2 Dywizja Strzelców Pieszych : (Francja - Szwajcaria). Warszawa: [s. n], 1992. ISBN 83-00-03620-2.
- Józef Smoliński: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie: 1939-1945. Warszawa: "Egros", 1997. ISBN 83-86268-66-2.
- Materiały Centralnego Archiwum Wojskowego.
- Józef Smoliński: Na wzgórzach Clos du Doubs. Warszawa: Agencja Wydawnicza Egros, 1998. ISBN 83-86268-93-X.