19 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1941 |
| Rozformowanie |
1942 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk dypl. Leon Koc |
| Ostatni |
ppłk dr Tadeusz Felsztyn |
| Organizacja | |
| Dyslokacja |
Tockoje |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
19 Pułk Piechoty (19 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Pułk był formowany od 29 września 1941 roku w Ośrodku Zapasowym Armii w Tockoje. Zalążki pułku organizowano według etatów sowieckich. Oddział wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty. Na dowódcę pułku wyznaczony został płk dypl. Leon Koc.
5 stycznia 1942 roku jednostka została wyłączona ze składu 7 DP, która została rozwiązana. W dniach 11-21 lutego 1942 roku pułk został przewieziony transportem kolejowym z Tockoje do Guzar i podporządkowany komendantowi Ośrodka Organizacyjnego Armii. 19 pp nie otrzymał broni i wyposażenia etatowego. Umundurowany w brytyjskie sorty mundurowe. Pod koniec marca 1942 roku został przeformowany w 11 Dywizję Piechoty. 26 marca 1942 roku 19 pułk piechoty został ewakuowany do Iranu, a następnie transportem morskim do Palestyny[2]. 31 maja 1942 pułk został rozwiązany, a większość jego żołnierzy wraz z 21 pp i oddziałem rozpoznawczym OOA posłużyła do sformowania batalionów 3 Brygady Strzelców Karpackich[3].
Struktura organizacyjna
[edytuj | edytuj kod]Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.
Dowództwo i sztab
- pluton sztabowy
- kompania łączności
- 3 bataliony piechoty
- 3 kompanie piechoty po 3 plp
- pluton moździerzy 82mm
- kompania ckm
- bateria armat 76 mm
- bateria armat 45 mm
- pluton moździerzy 120 mm
- kompania km plot
- kompania saperów
- kompania sanitarna
- kompania przewozowa
- pluton przeciwgazowy
- warsztaty techniczne
Żołnierze pułku
[edytuj | edytuj kod]
- Dowódca pułku
- płk dypl. piech. Leon Wacław Koc (29 IX 1941 - 12 I 1942)[4]
- ppłk uzbr. dr Tadeusz Felsztyn (12 I - 31 V 1942)[4]
- Szef sztabu pułku – kpt. piech. Marian Dominik Kozicki[4][a]
- Dowódca I batalionu – mjr st. sp. piech. Józef Ksieniewicz[4][b]
- Dowódca II batalionu – kpt. rez. piech. Arwin Grinfeld[3][c]
- Dowódca III batalionu – kpt. piech. Ignacy Stachowiak[4][d]
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Marian Dominik Kozicki urodził się 7 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku w korpusie oficerów piechoty. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w KOP. W kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą 1 kompanii ckm 49. 19 września został ranny. W Tymczasowym wykazie poległych w czasie kampanii jesiennej 1939 r. w Polsce, wydanym we wrześniu 1941 w Londynie, figuruje jako poległy 19 września 1939 roku pod Brzuchowicami. W „Piechota Polska 1939-1945” Zeszyt nr 4 Londyn 1971 str. 40 kpt. Marian Dominik Kozicki - dowódca 1 kompanii ckm 49 pp figuruje jako ranny 19 IX 1939 r pod Hołoskiem i następnie internowanie/niewola w Rosji.
- ↑ Józef Ksieniewicz urodził się 4 czerwca 1894 roku. Wywodził się z armii rosyjskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1933 roku został przesunięty w 69 pp w Gnieźnie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza. W lipcu 1935 roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, a następnie przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Jeniec Obozu NKWD w Griazowcu
- ↑ Arwin Grinfeld urodził się 13 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. 24 maja 1932 roku został odznaczony Medalem Niepodległości. W 1934 roku był oficerem rezerwy 29 pp[5]
- ↑ Ignacy Stachowiak urodził się 29 stycznia 1892 roku w Nekli, zmarł 26 grudnia 1947 roku w Anglii. Zobacz więcej w: [1]
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 29.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 230-241.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 14/59.
- ↑ a b c d e Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 13/62-63.
- ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 12, 468.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 i 14. Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.