19 Pułk Piechoty (PSZ)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Przejdź do nawigacji Przejdź do wyszukiwania
Ten artykuł dotyczy 19 Pułku Piechoty PSZ w ZSRR. Zobacz też: inne pułki piechoty noszące numer 19.
19 Pułk Piechoty
Historia
Państwo  Polska
Sformowanie 1941
Rozformowanie 1942
Dowódcy
Pierwszy płk dypl. Leon Koc
Organizacja
Dyslokacja Tockoje
Rodzaj wojsk Piechota
Podległość 7 Dywizji Piechoty

19 Pułk Piechoty (19 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.

Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]

Pułk był formowany od 29 września 1941 roku w Ośrodku Zapasowym Armii w Tockoje. Zalążki pułku organizowano według etatów sowieckich. Oddział wchodził w skład 7 Dywizji Piechoty. Na dowódcę pułku wyznaczony został płk dypl. Leon Koc.

Na początku stycznia 1942 roku jednostka została wyłączona ze składu 7 DP, która została rozwiązana. W dniach 11-21 lutego 1942 roku pułk został przewieziony transportem kolejowym z Tockoje do Guzar i podporządkowany komendantowi Ośrodka Organizacyjnego Armii, który pod koniec marca 1942 roku został przeformowany w 11 Dywizję Piechoty. 26 marca 1942 roku 19 pułk został ewakuowany do Iranu, a następnie transportem morskim do Palestyny[1]. 31 maja 1942 pułk został rozwiązany, a większość jego żołnierzy wraz z 21 pp posłużyła do sformowania batalionów 3 Brygady Strzelców Karpackich[2].

Struktura organizacyjna[edytuj | edytuj kod]

Struktura organizacyjna wzorowana była na wojennych etatach dywizji piechoty Armii Czerwonej.

Dowództwo i sztab

  • pluton sztabowy
  • kompania łączności
  • 3 bataliony piechoty
    • 3 kompanie piechoty po 3 plp
    • pluton moździerzy 82mm
    • kompania ckm
  • bateria armat 76 mm
  • bateria armat 45 mm
  • pluton moździerzy 120 mm
  • kompania km plot
  • kompania saperów
  • kompania sanitarna
  • kompania przewozowa
  • pluton przeciwgazowy
  • warsztaty techniczne

Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]

  • Dowódca pułku
  • Szef sztabu pułku – kpt. piech. Marian Dominik Kozicki[3][a]
  • Dowódca I batalionu - mjr st. sp. piech. Józef Ksieniewicz[3][b]
  • Dowódca II batalionu - kpt. rez. piech. Arwin Grinfeld[2][c]
  • Dowódca III batalionu - kpt. piech. Ignacy Stachowiak[3][d]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Marian Dominik Kozicki urodził się 7 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1935 roku w korpusie oficerów piechoty. W latach 30. XX wieku pełnił służbę w KOP. W kampanii wrześniowej 1939 roku był dowódcą 1 kompanii ckm 49. 19 września został ranny. W Tymczasowym wykazie poległych w czasie kampanii jesiennej 1939 r. w Polsce, wydanym we wrześniu 1941 w Londynie, figuruje jako poległy 19 września 1939 roku pod Brzuchowicami. W „Piechota Polska 1939-1945” Zeszyt nr 4 Londyn 1971 str. 40 kpt. Marian Dominik Kozicki - dowódca 1 kompani ckm 49 pp figuruje jako ranny 19 IX 1939 r pod Hołoskiem i następnie internowanie/niewola w Rosji.
  2. ↑ Józef Ksieniewicz urodził się 4 czerwca 1894 roku. Wywodził się z armii rosyjskiej. Na stopień majora został mianowany ze starszeństwem z 1 stycznia 1931 roku w korpusie oficerów piechoty. W czerwcu 1933 roku został przesunięty w 69 pp w Gnieźnie ze stanowiska dowódcy batalionu na stanowisko kwatermistrza. W lipcu 1935 roku został zwolniony ze stanowiska i oddany do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr VII, a następnie przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony Krzyżem Walecznych. Jeniec Obozu NKWD w Griazowcu
  3. ↑ Arwin Grinfeld urodził się 13 lipca 1899 roku. Na stopień kapitana został mianowany ze starszeństwem z 2 stycznia 1932 roku w korpusie oficerów rezerwy piechoty. 24 maja 1932 roku został odznaczony Medalem Niepodległości. W 1934 roku był oficerem rezerwy 29 pp[4]
  4. ↑ Ignacy Stachowiak urodził się 29 stycznia 1892 roku w Nekli, zmarł 26 grudnia 1947 roku w Anglii. Zobacz więcej w: [1]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Wawer 2001 ↓, s. 230-241.
  2. ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 14/59.
  3. ↑ a b c d e Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 13/62-63.
  4. ↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 12, 468.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
  • Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino : generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
  • Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie : formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa : Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej 1967.
  • Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW „Prasa- Książka - Ruch, 1981.
  • Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 - marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
  • Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945 Zeszyt nr 13 i 14. Materiały Uzupełniające do Księgi Chwały Piechoty Polskiej. Londyn: 1973.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=19_Pułk_Piechoty_(PSZ)&oldid=54938537”