24 Pułk Piechoty (PSZ)
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1941 |
| Rozformowanie |
1942 |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr dr Andrzej Cichowski |
| Ostatni |
mjr Władysław Gorczyca |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
24 Pułk Piechoty (24 pp) – oddział piechoty Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR.
Formowanie i zmiany organizacyjne[edytuj | edytuj kod]
Decyzja o sformowaniu 24 pułku piechoty została wcielona w życie na podstawie Rozkazu Organizacyjnego Nr 1 dowództwa 8 Dywizji Piechoty z dnia 5 stycznia 1942 roku. W rozkazie tym została wyznaczona wstępna obsada kadrowa pułku i wydzielone zawiązki ze składu Ośrodka Organizacyjnego Armii w Tockoje. Na dowódcę pułku został wyznaczony mjr dr Andrzej Cichowski. W dniach 14 – 26 stycznia 1942 transportem kolejowym kadra pułku została przewieziona do miejscowości Szakpak na terytorium Kazachskiej Socjalistycznej Republiki Radzieckiej. Oddział był organizowany według etatów brytyjskich. W wyznaczonym garnizonie z uwagi na panujące warunki klimatyczne, zły stan zdrowia wcielanych ochotników i poborowych i brak środków sanitarnych, w lutym wybuchła epidemia tyfusu plamistego. Przez okres lutego i marca 1942 roku pułk zajmował się organizacją wcieleń żołnierzy, polepszaniem warunków sanitarno-epidemiologicznych. W małym zakresie prowadzono szkolenie głównie oficerów i podoficerów. Pułk otrzymał kompletne umundurowanie brytyjskie, natomiast nie otrzymał żadnego wyposażenia i broni[2].
W związku zarządzoną pierwszą ewakuacją Armii Polskiej w ZSRR do Iranu w dniu 23 marca 1942 pułk został przetransportowany przez Krasnowodzk do obozu w Pahlevi w Iranie. Następnie w maju po przejściu kwarantanny pułk został przetransportowany morzem do Palestyny. Część żołnierzy zasiliła oddziały 3 Dywizji Strzelców Karpackich, natomiast 40 oficerów i 579 szeregowych, 5 czerwca transportem morskim odpłynęło do Południowej Afryki. W trakcie podróży stwierdzono zachorowania żołnierzy na tyfus, w związku z tym od 18 czerwca do sierpnia 1942 pułk przebywał na kwarantannie w obozie w miejscowości Pietermaritzburu w Południowej Afryce. W trakcie pobytu prowadzone było szkolenie wojskowe. W sierpniu i wrześniu poszczególne kompanie pułku w transportach morskich konwojowały jeńców włoskich i niemieckich do USA, Kanady i Wielkiej Brytanii. W dniu 21 września większość żołnierzy pułku przybyła do portu w Liverpoolu, w dniu 23 września pułk został rozwiązany, a żołnierze zostają wcieleni do oddziałów I Korpusu Polskiego i 1 Samodzielnej Brygady Spadochronowej[3].
Żołnierze pułku[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy pułku
- mjr dr Andrzej Cichowski[4]
- ppłk dypl. piech. Stanisław Władysław Spytek Pstrokoński (do 1 VI 1942[3])
- mjr Władysław Gorczyca[3]
- Szef sztabu pułku
- kpt. Konstanty Dzierżek (jednocześnie p.o. dowódcy III batalionu[3])
- Dowódcy batalionów
- Dowódca I batalionu – kpt. Stanisław Nieżychowski[3]
- Dowódca II batalionu – kpt. Kazimierz Fedorowicz[3]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Sobczak (red.) 1975 ↓, s. 30.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 251-256.
- ↑ a b c d e f Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 49-50.
- ↑ Wawer 2001 ↓, s. 251.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Witold Biegański: Wojsko Polskie: krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. T. 5. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.
- Kazimierz Sobczak (red.): Encyklopedia II wojny światowej. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1975.
- Zbigniew Wawer: Znowu w polskim mundurze. Armia Polska w ZSRR sierpień 1941 – marzec 1942. Warszawa: Zbigniew Wawer Frod. Film. i Międzynarodowa Szkoła Menadżerów sp.z.o.o., 2001. ISBN 83-86891-71-8.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa: Krajowa Agencja Wydawnicza, 1981.