7 Batalion Strzelców Karpackich
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
mjr Jan Orłowski |
| Ostatni |
mjr dypl. Zdzisław Bukojemski |
| Działania zbrojne | |
| kampania włoska | |
| Organizacja | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
7 Batalion Strzelców Karpackich (7 bsk) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i działania batalionu[edytuj | edytuj kod]
7 batalion Strzelców Karpackich został sformowany po raz pierwszy wiosną 1942 roku, w Palestynie, w składzie 3 Brygady Strzelców Karpackich. Podstawą formowania był rozkaz Ldz. 2440/A/I/tjn./42 dowódcy Wojska Polskiego na Środkowym Wschodzie z 23 maja 1942 roku i rozkaz Ldz. 53/59/Og. Org./tjn./42 dowódcy Dywizji Strzelców Karpackich z 30 maja 1942 roku. W listopadzie 1942 roku batalion został rozformowany.
Po raz drugi 7 batalion Strzelców Karpackich został sformowany pod koniec 1944 roku we Włoszech również w składzie 3 Brygady Strzelców Karpackich. W kwietniu 1945 roku walczył w bitwie o Bolonię.
Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe w rejonie Jesi[1].
W 1946 roku został przetransportowany z Włoch do Wielkiej Brytanii i tam w 1947 roku rozformowany.
Żołnierze batalionu[edytuj | edytuj kod]
- Dowódcy batalionu
- mjr Jan Orłowski (do 15 VIII 1945)[2])
- mjr dypl. Zdzisław Artur Bukojemski (od 15 VIII 1945 - 1947[3])
- Zastępcy dowódcy batalionu
- kpt. Julian Cichocki[2]
Odznaka batalionu[edytuj | edytuj kod]
Odznaka pamiątkowa: wykonana z oksydowanego białego metalu; Na gałązkę jodłową nałożona jest arabska cyfra 7 i litery SK. Cyfra pokryta granatową emalią, litery i obramowanie cyfry złocone. Gałązka jodłowa w kolorze starego srebra[4]. Zatwierdzona w Dzienniku Rozkazów dowódcy 2 Korpusu nr 12 poz. 74 z 19 stycznia 1946 roku[5]
Odznaka noszona na beretach w odległości 5 cm od orzełka po jego lewej stronie, umieszczona na podkładce sukiennej; dla każdej kompanii był ustalony inny kolor podkładki[4].
Odznaka noszona była również na lewej górnej kieszeni munduru.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 144.
- ↑ a b Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 88.
- ↑ Kryska-Karski i Barański 1973 ↓, s. 89.
- ↑ a b Partyka 1997 ↓, s. 72.
- ↑ Sawicki i Wielechowski 2007 ↓, s. 494.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Kronika 3 Dywizji Strzelców Karpackich Nr 1 za czas od 3 V 1942 do 10 XII 1943. Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. C.292.. [dostęp 2016-06-02].
- Witold Biegański: Wojsko Polskie : krótki informator historyczny o Wojsku Polskim w latach II wojny światowej. 5, Regularne jednostki Wojska Polskiego na Zachodzie: formowanie, działania bojowe, organizacja, metryki dywizji i brygad. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1967.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Harvey Sarner, Piotr K Domaradzki: Zdobywcy Monte Cassino: generał Anders i jego żołnierze. Poznań: Zysk i S-ka Wydawnictwo, 2006. ISBN 83-7506-003-8.
- Zdzisław Sawicki, Adam Wielechowski: Odznaki Wojska Polskiego 1918-1945: Katalog Zbioru Falerystycznego: Wojsko Polskie 1918-1939: Polskie Siły Zbrojne na Zachodzie. Warszawa: Pantera Books, 2007. ISBN 978-83-204-3299-2.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- Piotr Żaroń: Armia Polska w ZSRR, na Bliskim Wschodzie i Środkowym Wschodzie. Warszawa 1981: KAW RSW "Prasa- Książka - Ruch", 1981.
- Tadeusz Kryska-Karski, Henryk Barański: Piechota Polska 1939-1945, zeszyt nr 14. Londyn: 1973.