15 Wileński Batalion Strzelców
Historia | |
Państwo | |
---|---|
Sformowanie | |
Rozformowanie | |
Nazwa wyróżniająca | |
Tradycje | |
Rodowód | |
Dowódcy | |
Pierwszy |
mjr Władysław Kamiński |
Ostatni |
mjr Stanisław Faliszewski |
Organizacja | |
Dyslokacja | |
Rodzaj wojsk | |
Podległość |
15 Wileński Batalion Strzelców „Wilków” (15 bs) – pododdział piechoty Polskich Sił Zbrojnych.
Formowanie i zmiany organizacyjne
[edytuj | edytuj kod]Batalion został sformowany 25 października 1942 roku, w obozie Khánaqín, w Iraku, w składzie 4 Brygady Strzelców. Jednostka została zorganizowana na bazie 15 pułku piechoty „Wilków”, według etatów brytyjskich.
W marcu 1943 roku 15 batalion „Wilków” został podporządkowany dowódcy 5 Wileńskiej Brygady Piechoty, a w jego struktury włączony 12 batalion strzelców.
Po wojnie batalion, będąc w składzie wojsk okupacyjnych, pełnił między innymi służbę wartowniczą. W lutym 1946 ochraniał obiekty wojskowe i komunikacyjne w rejonie Modeny[2].
5 września 1946 roku w Bari, w dniu Święta Batalionowego, ks. kapelan Ludwik Żmikowski poświęcił urnę 15 Wileńskiego batalionu strzelców „Wilków” z ziemią z pobojowisk w Italii z lat 1944-1945. Urna „została ufundowana na wieczną rzeczy pamiątkę przez żołnierzy Batalionu z dobrowolnych składek. Urnę wykonał według projektu por. Bohdana Mintowt-Czyża, żołnierza tegoż Baonu – prof. Giuseppe Mazzoli z Bolonii”. 3 sierpnia 1952 roku, w trakcie dorocznego Zjazdu Koła Żołnierzy „Wilków” urna została uroczyście przekazana „Instytutowi Historycznemu”. W akcie przekazania urny stwierdzono, że ma być ona przechowywana do „czasu odzyskania niepodległości Polski, po czym zgodnie z wolą fundatorów” miała być „umieszczona po wieczne czasy jako votum dziękczynne w kaplicy Najświętszej Panny Marii Ostrobramskiej w Wilnie”[3].
Obsada personalna
[edytuj | edytuj kod]- Dowódcy batalionu
- mjr Władysław Kamiński (do III 1943)
- ppłk Wiktor Stoczkowski (do 17 V 1944)
- mjr/ppłk Leon Gnatowski (17 V - 18 X 1944)[4]
- kpt./mjr Stanisław Władysław Faliszewski (18 X 1944 -1947)[5]
- Zastępcy dowódcy batalionu
- mjr Stanisław Mrozek (do VII 1943)[6]
- mjr Leon Gnatowski (do 17 V 1944)
- kpt. Jan Dragan (17 V - 15 VII 1944)
- kpt. Władysław Kaniowski (15 VII - +4 VIII 1944)
- kpt. Stanisław Faliszewski (od VIII - 18 X 1944)
- kpt. Józef Polkowski[7]
- Oficerowie
- por. Mirosław Lekis
Organizacja batalionu
[edytuj | edytuj kod]- kompania dowodzenia
- pluton łączności
- pluton saperów
- pluton gospodarczy
- cztery kompanie strzeleckie
- poczet dowódcy
- trzy plutony strzeleckie
- trzy drużyny strzelców
- sekcja moździerzy
- kompania wsparcia
- pluton moździerzy
- pluton rozpoznawczy (13 carierów)
- pluton przeciwpancerny (działa 6-funtowe)
Batalion etatowo liczył 39 oficerów i 744 szeregowych. Posiadał 55 samochodów
Odznaka batalionu
[edytuj | edytuj kod]Zatwierdzona rozkazem dowódcy 2 Korpusu nr 114 z 6 września 1945 roku.
Wykonana w srebrze; wymiary 32 x 28 mm. Posiada formę głowy wilka widzianej z boku. Noszona na berecie po lewej stronie, w odległości 5 cm od orzełka na podkładce sukiennej lub plastykowej w kolorach granatowo - żółtym[8].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Żak 2014 ↓, s. 125.
- ↑ Żak 2014 ↓, s. 144.
- ↑ Urna 15 Wileńskiego Batalionu Strzelców „Wilków” z ziemią z pobojowisk w Italii z lat 1944-1945, Biuletyn Informacyjny Sekretariatu Kół Oddziałowych nr 32, Londyn sierpień 1952 roku, s. 15.
- ↑ Panecki (red.) 1994 ↓, s. 239.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 592.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 96.
- ↑ Suchcitz (red.) 2012 ↓, s. 539.
- ↑ Partyka 1997 ↓, s. 80.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Wojciech Narębski: Działania 5 Wileńskiej Brygady Piechoty podczas kampanii włoskiej 1944-45. Bydgoszcz: Towarzystwo Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej, 2005. ISBN 83-87865-49-4.
- Jan Partyka: Odznaki i oznaki PSZ na Zachodzie 1939-1945. Wojska Lądowe. Rzeszów: Wydawnictwo Libri Ressovienses, 1997. ISBN 83-902021-9-0.
- Jakub Żak: Nie walczyli dla siebie. Powojenna odyseja 2 Korpusu Polskiego. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Rytm”, 2014. ISBN 978-83-7399-621-2.
- 5 Dywizja Piechoty w dziejach oręża polskiego. Pruszków: Oficyna Wydawnicza "Ajaks", 1997. ISBN 83-87103-20-9.
- Andrzej Suchcitz (red.): 5 Kresowa Dywizja Piechoty Zarys dziejów. Londyn: Fundacja Pomocy Wdowom, Sierotom i Inwalidom 5 Kresowej Dywizji Piechoty, 2012. ISBN 978-0-9559724-0-9.
- Tadeusz Panecki (red.): 2 Korpus Polski w bitwie o Monte Cassino z perspektywy półwiecza. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08291-X.