Douglas XT-30
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Douglas Aircraft Company |
| Typ |
samolot szkolny |
| Konstrukcja |
metalowa, chowane podwozie, kabina pilotów w układzie tandem |
| Załoga |
2 |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × Wright R-1300 |
| Moc |
800 KM |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
11,07 m |
| Długość |
11,2 m |
| Masa | |
| Startowa |
2721 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
460 km/h |
| Prędkość przelotowa |
306 km/h |
| Pułap |
9000 m |
| Dane operacyjne | |
Douglas XT-30 – projekt samolotu szkolnego do szkolenia zaawansowanego stworzony w 1948 w Douglas Aircraft Company na konkurs rozpisany przez United States Air Force na następcę North American T-6 Texan. Samolot nie wyszedł za fazę projektową, jako że zwycięzcą konkursu został North American T-28 Trojan.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Samolot został zaprojektowany jako następca North American T-6 Texan używanego go szkolenia zaawansowanego i stanął do konkursu wraz z zaprojektowanym z tym samym czasie North American T-28 Trojan[1]. Na następcę Texana został wybrany Trojan, a nie konstrukcja Douglasa z powodu jej stosunkowo dużej złożoności[1] niemniej USAF zainteresował się projektem Douglasa na tyle, że zamówiono pełnoskalową makietę samolotu[2]. Nie wybudowano żadnego egzemplarza tego samolotu[1].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Douglas XT-30 był dwumiejscowym, jednosilnikowym dolnopłatem o konstrukcji metalowej. Silnik znajdował się w środkowej części kadłuba za kabiną pilotów i napędzał trójpłatowe śmigło poprzez wał napędowy. Kabina pilotów mieściła instruktora i ucznia w układzie tandem, z miejscem instruktora w tylnej, a ucznia w przedniej części kabiny[1]. Samolot miał chowane podwozie z kołem przednim[3].
Umiejscowienie silnika w środkowej części kadłuba nadawało samolotowi pewne cechy pilotażowe podobne do samolotu odrzutowego, kabina pilotów znajdowała się bardzo blisko nosa samolotu i dawała zarówno uczniowi jak i instruktorowi znakomitą widoczność[4]. Według projektantów Douglasa takie umiejscowienie silnika ułatwiało także jego serwisowanie[5].
Samolot miał mierzyć 11,2 m długości, rozpiętość skrzydeł miała wynosić 11,07 m. Masa startowa miała wynosić 2721 kg. Teoretycznie wyliczona prędkość maksymalna miała wynosić 460 km/h, a prędkość przelotowa 306 km/h. Przy prędkości przelotowej samolot mógł się utrzymywać w powietrzu przez 6,5 godziny[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e R. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920. s. 609.
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798, 1949-12-22.
- ↑ Patent number: D157846. Google Patents, 1950-03-28. [dostęp 2012-07-25]. (ang.).
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 799, 1949-12-22.
- ↑ Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 800, 1949-12-22.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Stanley H. Evans. U.S.A.F. Trainer Aircraft: A Design Review of the Post-war Tutorial Stable. „Flight”, s. 798-800, 1949-12-22.
- René J. Francillon: McDonnell Douglas Aircraft Since 1920, vol. 1. Annapolis: Naval Institute Press, 1988. ISBN 0-87021-428-4.
