MQM-105 Aquila
| |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Konstrukcja |
kompozytowa |
| Historia | |
| Data oblotu | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
1 × Silnik dwusuwowy Herbrandson Dyad 280B |
| Moc |
18 kW |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
3,88 m |
| Długość |
2,08 m |
| Wysokość |
1 m |
| Masa | |
| Startowa |
150 kg |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
210 km/h |
| Pułap |
4500 m |
| Zasięg |
400 km |
| Długotrwałość lotu |
3 h |
| Dane operacyjne | |
| Użytkownicy | |
| USA | |
MQM-105 Aquila (Eagle) – taktyczny, bezzałogowy aparat latający (UAV - Unmanned Aerial Vehicle) opracowany przez amerykańską firmę Lockheed Missiles and Space Company.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Aquila był pierwszym amerykańskim małym aparatem bezzałogowym przeznaczonym do wskazywania celów. Opracowaniem jego konstrukcji zajął się Lockheed na początku lat 70. XX wieku. Początkowo oznaczony jako Little R miał być odpowiedzią wytówrni na zapotrzebowanie US Army na mały i tani bezpilotowy samolot służący celom rozpoznawczym, wskazywaniu celów artylerii, zdolnym do przekazywania rejestrowanych obrazów w czasie rzeczywistym do stanowiska kontroli na ziemi. Wstępny projekt spełniał wszystkie stawiane wymagania z wyjątkiem jednego, nie był tani. W 1974 roku armia amerykańska i Lockheed podpisały porozumienie o dalszej współpracy w celu stworzenia odpowiedniego aparatu. Bazując na wcześniejszych pracach, w 1975 roku Lockheed zaprojektował XMQM-105A, który odbył swój pierwszy lot w tym samym roku. Dalsze prace doprowadziły do powstania wersji YMQM-105A, który swój pierwszy lot odbył w lipcu 1982 roku. Na przełomie 1986 i 1987 roku Aquila przeszedł testy operacyjne, które zakończyły się pomyślnie, jednak wzrastające wymagania jakie stawiała armia, które doprowadzały do znaczącego wzrostu kosztów doprowadziły do anulowania całego programu w 1987 roku. Lockheed promował swój produkt na rynkach zagranicznych jako Altair ale również bez sukcesów.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
MQM-105 został wykonany z kompozytów kevlarowo-epoksydowych. Napęd stanowi dwusuwowy, dwucylindrowy silnik tłokowy napędzający dwułopatowe, obudowane śmigło pchające umieszczone z tyłu kadłuba. Samolot pozbawiony jest usterzenia pionowego, posiada bardzo spłaszczony kadłub. Na pokładzie znajdowała się kamera telewizyjna pracująca w świetle dziennym, kamera FLIR (Forward Looking Infra Red - obserwacja przedniej półsfery w podczerwieni) oraz laserowy system oznaczania celów. Aparat startował z wyrzutni, lądowanie odbywało w sieci rozpinanej na specjalnie przeznaczonym do tego samochodzie, w przypadkach awaryjnych mógł być również użyty spadochron znajdujący się na pokładzie. Sterowanie aparatu odbywało się ze stanowiska naziemnego.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Eugeniusz Sobecki, Małe bezpilotowe statki latające, "Lotnictwo", nr 6 (1993), s. 12-15, ISSN 0867-6763.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
| Pasażerskie | |||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Wojskowe |
|
