Northrop YC-125 Raider
![]() | |
Dane podstawowe | |
Państwo | |
---|---|
Producent | |
Typ | |
Konstrukcja |
metalowa |
Załoga |
4 |
Historia | |
Data oblotu |
1 sierpnia 1949 |
Liczba egzemplarzy |
23 |
Dane techniczne | |
Napęd |
3 x Silnik gwiazdowy Wright R-1820-99 Cyclone |
Moc |
895 kW (1200 KM) każdy |
Wymiary | |
Rozpiętość |
26,39 m |
Długość |
20,45 m |
Wysokość |
7,04 m |
Powierzchnia nośna |
61,49 m² |
Masa | |
Własna |
10637 kg |
Startowa |
19005 kg |
Osiągi | |
Prędkość maks. |
333 km/h |
Prędkość przelotowa |
275 km/h |
Pułap praktyczny |
3720 m |
Zasięg |
2986 km |
Dane operacyjne | |
Użytkownicy | |
USA |
Northrop YC-125 Raider – amerykański samolot transportowy o właściwościach STOL.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Pierwszą powojenną konstrukcją wytwórni Northrop Corporation był pasażersko towarowy samolot Northrop N-23 Pioneer. W wersji pasażerskiej maszyna miała przewozić 36 pasażerów, a w wersji towarowej 5 ton ładunku. Trzysilnikowy górnopłat o numerze rejestracyjnym NX8500H wzbił się do swojego pierwszego lotu 21 grudnia 1946 roku. Nowa maszyna nie wzbudziła jednak zainteresowania potencjalnych odbiorców. Powojenny rynek samolotów został wówczas zalany maszynami pochodzącymi z demobilu, tanimi, w dobrym stanie technicznym a często wręcz nowymi. Na niebie zagościły cywilne Douglas DC-3. W zaistniałej sytuacji firma nie podjęła produkcji seryjnej a wybudowany prototyp wykorzystywano w celach promocyjnych. 2 lutego 1948 roku jedyny egzemplarz uległ katastrofie a jego pilot zginął. Tymczasem, ku zdziwieniu wytwórni, zainteresowanie samolotem wyraziła United States Air Force. Siły powietrzne po krótkich negocjacjach zamówiły 23 egzemplarze w dwóch wersjach. Pierwszej oznaczonej jako YC-125A, przeznaczonej do transportu 30 żołnierzy i drugiej wersji YC-125B, przeznaczonej do działań ratowniczych z możliwością przewożenia noszy i operowania w warunkach arktycznych. Wersja ta miała mieć możliwość instalacji płóz zamiast kół podwozia. Wojskowi zainteresowani byli pozyskaniem maszyny zdolnej do operowania z gruntowych lotnisk o ubogiej infrastrukturze, transportu ładunków i żołnierzy do wysuniętych baz operacyjnych. Nowa konstrukcja, o firmowym oznaczeniu N-32 wzbiła się po raz pierwszy w powietrze 1 sierpnia 1949 roku. Aby maksymalnie skrócić drogę startową samolotu, przewidziano możliwość startu wspomaganego z pomocą systemu małych dodatkowych silników rakietowych JATO. W takiej konfiguracji długość drogi startowej załadowanej maszyny wynosiła 155 metrów.
Służba[edytuj | edytuj kod]
Wybudowane YC-125A o numerach seryjnych od 48-628 do 48-640 i YC-125B o numerach seryjnych od 48-618 do 48-627 zaczęły trafiać do sił powietrznych w 1950 roku. Kariera samolotu w US Air Force nie trwała jednak zbyt długo. Dużo łatwiejsze w użyciu w porównaniu do YC-125 ze zbyt słabymi silnikami i kłopotliwym w użyciu JATO okazały się być tańsze w użytkowaniu i wypełnianiu tych samych zadań, wprowadzane na uzbrojenie śmigłowce. Wszystkie samoloty trafiły do Sheppard Air Force Base w Wichita Falls w Teksasie. W 1955 roku wszystkie maszyny wycofano z uzbrojenia. Samoloty zakupiła firma Frank Ambrose Aviation Company, która odsprzedała je użytkownikom w Ameryce Południowej, gdzie samoloty latały do połowy lat 60. ubiegłego wieku. Do dnia dzisiejszego zachowały się dwa egzemplarze YC-125, można je oglądąć w Pima Air and Space Museum i National Museum of the United States Air Force.
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
YC-125 był całkowicie metalowym górnopłatem napędzanym trzema silnikami gwiazdowymi. Usterzenie klasyczne ze statecznikiem poziomym umieszczonym w połowie długości statecznika pionowego. Zastrzałowe podwozie stałe z tylnym kółkiem ogonowym.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Marcin Przeworski, Pechowy Raider Northropa, "Aeroplan", nr 2 (2013), s. 41, ISSN 1232-8839x.