Northrop YC-125 Raider

Northrop YC-125 Raider
Dane podstawowe
Państwo	Stany Zjednoczone
Producent	Northrop Corporation
Typ	samolot transportowy
Konstrukcja	metalowa
Załoga	4
Historia
Data oblotu	1 sierpnia 1949
Egzemplarze	23
Dane techniczne
Napęd	3 x Silnik gwiazdowy Wright R-1820-99 Cyclone
Moc	895 kW (1200 KM) każdy
Wymiary
Rozpiętość	26,39 m
Długość	20,45 m
Wysokość	7,04 m
Powierzchnia nośna	61,49 m²
Masa
Własna	10637 kg
Startowa	19005 kg
Osiągi
Prędkość maks.	333 km/h
Prędkość przelotowa	275 km/h
Pułap praktyczny	3720 m
Zasięg	2986 km
Dane operacyjne
Użytkownicy
USA

Northrop YC-125 Raider – amerykański samolot transportowy o właściwościach STOL.

Historia

Pierwszą powojenną konstrukcją wytwórni Northrop Corporation był pasażersko towarowy samolot Northrop N-23 Pioneer. W wersji pasażerskiej maszyna miała przewozić 36 pasażerów, a w wersji towarowej 5 ton ładunku. Trzysilnikowy górnopłat o numerze rejestracyjnym NX8500H wzbił się do swojego pierwszego lotu 21 grudnia 1946 roku. Niestety dla Northropa nowa maszyna nie wzbudziła zainteresowania potencjalnych odbiorców. Powojenny rynek samolotów został wówczas zalany maszynami pochodzącymi z demobilu, tanimi, w dobrym stanie technicznym a często wręcz nowymi. Na niebie zagościły cywilne Douglas DC-3. W zaistniałej sytuacji firma nie podjęła produkcji seryjnej a wybudowany prototyp wykorzystywano w celach promocyjnych. 2 lutego 1948 roku jedyny egzemplarz uległ katastrofie a jego pilot zginął. Tymczasem, ku zdziwieniu wytwórni, zainteresowanie samolotem wyraziła United States Air Force. Siły powietrzne po krótkich negocjacjach zamówiły 23 egzemplarze w dwóch wersjach. Pierwszej oznaczonej jako YC-125A, przeznaczonej do transportu 30 żołnierzy i drugiej wersji YC-125B, przeznaczonej do działań ratowniczych z możliwością przewożenia noszy i operowania w warunkach arktycznych. Wersja ta miała mieć możliwość instalacji płóz zamiast kół podwozia. Wojskowi zainteresowani byli pozyskaniem maszyny zdolnej do operowania z gruntowych lotnisk o ubogiej infrastrukturze, transportu ładunków i żołnierzy do wysuniętych baz operacyjnych. Nowa konstrukcja, o firmowym oznaczeniu N-32 wzbiła się po raz pierwszy w powietrze 1 sierpnia 1949 roku. Aby maksymalnie skrócić drogę startową samolotu, przewidziano możliwość startu wspomaganego z pomocą systemu małych dodatkowych silników rakietowych JATO. W takiej konfiguracji długość drogi startowej załadowanej maszyny wynosiła 155 metrów.

Służba

Wybudowane YC-125A o numerach seryjnych od 48-628 do 48-640 i YC-125B o numerach seryjnych od 48-618 do 48-627 zaczęły trafiać do sił powietrznych w 1950 roku. Kariera samolotu w US Air Force nie trwała jednak zbyt długo. Dużo łatwiejsze w użyciu w porównaniu do YC-125 ze zbyt słabymi silnikami i kłopotliwym w użyciu JATO okazały się być tańsze w użytkowaniu i wypełnianiu tych samych zadań, wprowadzane na uzbrojenie śmigłowce. Wszystkie samoloty trafiły do Sheppard Air Force Base w Wichita Falls w Teksasie. W 1955 roku wszystkie maszyny wycofano z uzbrojenia. Samoloty zakupiła firma Frank Ambrose Aviation Company, która odsprzedała je użytkownikom w Ameryce Południowej gdzie samoloty latały do połowy lat 60. ubiegłego wieku. Do dnia dzisiejszego zachowały się dwa egzemplarze YC-125, można je oglądąć w Pima Air and Space Museum i National Museum of the United States Air Force.

Konstrukcja

YC-125 był całkowicie metalowym górnopłatem napędzanym trzema silnikami gwiazdowymi. Usterzenie klasyczne ze statecznikiem poziomym umieszczonym w połowie długości statecznika pionowego. Zastrzałowe podwozie stałe z tylnym kółkiem ogonowym.

Bibliografia

• Marcin Przeworski, Pechowy Raider Northropa, "Aeroplan", nr 2 (2013), s. 41, ISSN 1232-8839x.