Fairchild AC-119
 AC-119G Shadow nad Sajgonem, 1969 | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ | |
| Załoga | |
| Historia | |
| Lata produkcji |
1968-1969[3] |
| Liczba egz. | |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
2 × silnik gwiazdowy Wright R-3350 o mocy 3549 KM (2610 kW) każdy[1] |
| Wymiary | |
| Rozpiętość | |
| Długość | |
| Wysokość | |
| Masa | |
| Startowa | |
| Osiągi | |
| Prędkość przelotowa |
AC-119G: 333 km/h[1] |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 4 × zasobnik SUU-11A (później MXU-470/A) z karabinem maszynowym Minigun kal. 7,62 mm[1] AC-119K dodatkowo: 2 × działko M61A1 kal. 20 mm[2] | |
| Wyposażenie dodatkowe | |
| wyrzutnia flar LAU-74/A, reflektor o natężeniu 1,5 mln świec, noktowizor[1] AC-119K dodatkowo: radary AN/APN-147[3], AN/APQ-136, AN/APQ-133 (później usunięty), system obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4[2] | |
| Użytkownicy | |
| Stany Zjednoczone, Wietnam Południowy[4] | |
| Rzuty | |
| |
Fairchild AC-119 – amerykański ciężki samolot bliskiego wsparcia powietrznego, opracowany podczas wojny wietnamskiej na bazie samolotu transportowego C-119 Flying Boxcar[3].
Historia[edytuj | edytuj kod]
W połowie lat 60. XX wieku US Air Force podjęło działania na rzecz zastąpienia starzejących się maszyn AC-47 Spooky, które wykorzystywane były podczas działań wojennych w Wietnamie. Rozpoczęto prace nad programem Project Gunship II, którego rezultatem było opracowanie samolotu AC-130 (na bazie C-130 Herculesa). Ze względu na naglącą potrzebę wprowadzenia do służby większej liczby samolotów tego typu, w 1968 roku zapoczątkowano kolejny program, Project Gunship III, którego celem było zaprojektowanie podobnego samolotu na bazie konstrukcji C-119 Flying Boxcar[3].
Opracowano dwa warianty samolotu, z których pierwszy – AC-119G Shadow – stanowił stosunkowo prostą modyfikację C-119G, wyposażoną w cztery karabiny maszynowe Minigun kalibru 7,62 milimetra (zapas amunicji do 50 000 sztuk), skomputeryzowany system kontroli ognia, a także wyrzutnię flar, noktowizor i reflektor, mające ułatwić prowadzenie działań nocnych[3]. Od maja do października 1968 roku przebudowano w ten sposób 26 samolotów C-119G. 5 stycznia 1969 roku samolot po raz pierwszy wziął udział w misji bojowej, a do 7 lutego 1969 roku wszystkie maszyny znalazły się w Wietnamie[1].
Drugi wariant, AC-119K Stinger wyposażony był w dwa dodatkowe silniki turboodrzutowe, które, poprzez zwiększenie maksymalnej masy startowej samolotu, pozwoliły na instalację dwóch dodatkowych działek M61A1 kalibru 20 milimetrów, a także systemu obserwacji w podczerwieni AN/AAD-4 oraz radarów AN/APN-147[3], AN/APQ-136 i AN/APQ-133 (ten ostatni usunięty w grudniu 1970 roku). Pierwszy z 26 samolotów w tym wariancie (również przebudowanych z C-119G) trafił do amerykańskich wojsk stacjonujących w Wietnamie pod koniec 1969 roku[2].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Fairchild AC-119G. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Fairchild AC-119K. National Museum of the US Air Force. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ a b c d e f Project Gunship III. The Aviation Zone. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
- ↑ 17th SOS Chronology. AC-119 Gunships. [dostęp 2015-07-20]. (ang.).
