Fairchild T-46

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Fairchild T-46
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 Stany Zjednoczone

Producent

Fairchild Aircraft

Typ

samolot szkolno-treningowy

Konstrukcja

metalowa

Załoga

2

Historia
Data oblotu

15 października 1985

Dane techniczne
Napęd

2 × Silnik turbowentylatorowy Garrett F109-GA-100

Ciąg

5,83 kN każdy

Wymiary
Rozpiętość

11,78 m

Długość

8,99 m

Wysokość

3,86 m

Powierzchnia nośna

14,95 m²

Masa
Własna

2351 kg

Startowa

3092 kg

Osiągi
Prędkość maks.

736 km/h

Prędkość wznoszenia

22,7 m/s

Pułap

14 175 m

Zasięg

2130 km

Dane operacyjne
Użytkownicy
Stany Zjednoczone

Fairchild T-46amerykański samolot szkolno-treningowy, który wygrał konkurs Next Generation Trainer (NGT) na samolot nowej generacji do szkolenia pilotów dla US Air Force, mający zastąpić używaną dotychczas maszynę Cessna T-37 Tweet.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Fairchild Republic jako jedna z czterech firm biorących udział w rywalizacji, wygrała konkurs na nowy samolot szkolno treningowy. Przewaga Fairchilda wzięła się stąd, że jako jedyna zaprezentowała wyniki badań samolotu będącego modelem (Model 73 NGT) docelowej konstrukcji, pozostałe firmy przedstawiły jedynie wyniki swoich teoretycznych obliczeń. Model mający 62% wielkości T-46 został przetestowany pod kątem poprawnego funkcjonowania przyjętych założeń konstrukcyjnych. 15 października 1985 roku w powietrze po raz pierwszy wzbił się docelowy T-46 określany również przydomkiem Eaglet, jednak po wybudowaniu zaledwie trzech prototypów siły powietrzne w 1986 roku anulowały cały program. Planowano, że w latach 19871992 zapotrzebowanie na tego typu samolot wyniesie około 1000 egzemplarzy. Wszystkie trzy wybudowane egzemplarze zachowane zostały do dnia dzisiejszego i można je oglądać w National Museum of the United States Air Force, Pima Air and Space Museum i Air Force Flight Test Center Museum.

Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]

T-46 był wolnonośnym górnopłatem o zwartej sylwetce, prostych skrzydłach o trapezowym obrysie, bez skosu i z ujemnym wzniosem. Płaty zaopatrzone w lotki i klapy. Dwa silniki turbowentylatorowe umieszczone po bokach kadłuba, po obu jego stronach pod centralną częścią skrzydeł. Stery kierunku umieszczone na obydwu końcach steru wysokości. Podwozie trójzespołowe, chowane, każdy zespół zaopatrzony w jedno koło. Obszerna kabina mieściła dwóch członków załogi, kursanta i instruktora siedzących obok siebie.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]