PZL I-23 Manager
 ogólny szkic samolotu | |
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Typ |
sportowy/turystyczny |
| Konstrukcja |
dolnopłat, kompozytowa |
| Historia | |
| Data oblotu |
18 maja 1999 |
| Liczba egz. |
2 prototypy |
| Dane techniczne | |
| Napęd |
silnik gaźnikowy Lycoming 0-360-A1A |
| Moc |
132 kW (180 KM) |
| Wymiary | |
| Rozpiętość |
8,95 m |
| Długość |
7,10 m |
| Wysokość |
2,49 m |
| Powierzchnia nośna |
10.0 m2 |
| Masa | |
| Własna |
690 kg |
| Startowa |
1150 kg |
| Zapas paliwa |
190 litrów |
| Osiągi | |
| Prędkość maks. |
285 km/h |
| Prędkość przelotowa |
263 km/h |
| Prędkość minimalna |
96 km/h |
| Prędkość wznoszenia |
5.1 m/s |
| Zasięg |
400 km |
| Dane operacyjne | |
| Liczba miejsc | |
| 4 | |
| Użytkownicy | |
 Polska
| |
PLZ I-23 Manager – polski, 4-miejscowy samolot sportowy i turystyczny o konstrukcji kompozytowej[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Prace nad samolotem rozpoczęto w 1993 roku[2]. Głównym konstruktorem został Alfred Baron. W 1998 roku ukończono egzemplarz do prób statycznych, a w rok później ukończony został drugi egzemplarz do prób w locie[2]. Produkcję ulokowano w zakładach PZL-Świdnik. Głównym powodem tej decyzji było doświadczenie tego zakładu w obróbce kompozytów.
3 października 2001 roku maszyna otrzymała certyfikat Urzędu Lotnictwa Cywilnego, od 15 listopada 2006 r. posiada certyfikat wydany przez EASA oraz spełnia wymagania amerykańskie (FAR-23 amd 42). Samolot służył do szkolenia pilotów w Ośrodku Kształcenia Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej. Uzyskał tam bardzo wysoką ocenę i swoją funkcję spełniał tam do 2013 roku[3]. Samolot zamierzano wprowadzić na rynek cywilny w 2010 roku jako konkurencję dla amerykańskiej maszyny Cirrus SR20, jednak tych planów nie udało się zrealizować[3].
W 2010 r. w ramach europejskiego programu badawczego ESPOSA (Efficient Systems and Propulsion for Small Aircraft) wybrano samolot PZL I-23 Manager jako demonstrator samolotu osobowego z napędem turbośmigłowym. Po przebudowie samolot otrzymał nazwę I-31T[3][2].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Maszyna przeznaczona jest do szkolenia pilotów, jako maszyna turystyczna oraz dyspozycyjna[3]. Przystosowana jest do startów i lądowań zarówno z lotnisk trawiastych jak i betonowych[2].
Konstrukcja[edytuj | edytuj kod]
Samolot wykonany jest głównie z materiałów kompozytowych na bazie żywic epoksydowych wzmocnionych włóknem węglowym i szklanym. PZL I-23 zrealizowany został w układzie jednosilnikowego, czteromiejscowego dolnopłata[2]. Płat posiada jeden półskorupowy dźwigar. Dźwigary skrzydeł, połączone są stalowymi okuciami. W skrzydłach znajdują się zbiorniki paliwa o pojemności 190 litrów. Podwozie składa się z 3 kół (posiada koło przednie) i jest całkowicie chowane w locie[3].
Kadłub samolotu jest półskorupowy. Po odchyleniu drzwi do góry można wejść do kabiny, zaś tylne siedzenia są dostępne po odchyleniu oparć przednich foteli.
Szczególny nacisk przy konstruowaniu I-23 kładziono na jego własności aerodynamiczne oraz bezpieczeństwo podczas awaryjnego lądowania[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ O samolocie I-23 Manager na kolejnej Glassówce [online], Dla pilota, 20 listopada 2015 [dostęp 2020-04-07] (pol.).
- ↑ a b c d e PZL I-23 Manager, Paweł Szczepaniec (oprac.), Samoloty – wszystko o lataniu [dostęp 2020-04-07] (pol.).
- ↑ a b c d e f PZL I-23 „Manager” [online], Samoloty polskie [dostęp 2020-04-07] (pol.).