Roman Piotrowski (1895–1988)

Roman Piotrowski

Data i miejsce urodzenia	21 stycznia 1895 Nowy Targ
Data i miejsce śmierci	17 grudnia 1988 Warszawa
Zawód, zajęcie	architekt
Narodowość	polska
Uczelnia	Politechnika Warszawska
Wydział	Wydział Architektury
Odznaczenia

Roman Piotrowski (w środku) ze współpracownikami z Biura Odbudowy Stolicy

Roman Piotrowski (ur. 21 stycznia 1895 w Nowym Targu, zm. 17 grudnia 1988 w Warszawie) – polski architekt i polityk. Poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji, w latach 1951–1956 minister budownictwa miast i osiedli. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Architekturę studiował na Politechnice Lwowskiej, potem na Politechnice Warszawskiej, studia ukończył w 1924, a w latach 1921–1935 był asystentem Instytutu Architektury UW. Związany był z grupą Praesens.

W latach 1930–1933 był inżynierem-architektem przedsiębiorstwa „Budozus” i współprojektantem osiedla domków jednorodzinnych ZUS na Żoliborzu (1935). W latach 1934–1944 obejmował kierownictwo techniczne w Towarzystwie Osiedli Robotniczych (TOR). Był członkiem zespołu, który zaprojektował osiedle TOR zbudowane między ulicami Obozową i Bolecha na Kole.

W czasie II wojny światowej był kierownikiem technicznym Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego. Uczestniczył w pracach powołanej w 1940 przy Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej Pracowni Architektoniczno-Urbanistycznej (PAU). Od 1945 do 1949 był kierownikiem Biura Odbudowy Stolicy, a w latach 1945–1947 był również wiceprezydentem m. st. Warszawy. W okresie 1947–1949 piastował urząd komisarza odbudowy Warszawy przy Ministrze Odbudowy.

W 1945 wstąpił do Polskiej Partii Robotniczej, a następnie do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1948 wiceminister Ministerstwa Odbudowy, następnie od 1949 podsekretarz stanu, a następnie kierownik Ministerstwa Budownictwa. Od 11 stycznia 1951 do 11 lipca 1956 minister budownictwa miast i osiedli, następnie w 1956 wiceminister i podsekretarz stanu Ministerstwa Budownictwa. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy oraz na Sejm PRL I kadencji.

W latach 1956–1961 ambasador PRL w Niemczech Wschodnich. 23 sierpnia 1980 roku dołączył do apelu 64 uczonych, pisarzy i publicystów do władz komunistycznych o podjęcie dialogu ze strajkującymi robotnikami.

Pochowany na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie (kwatera C39-9-6).

Projekty

• Budynek biurowy ZUS w Gdyni w 1934

Odznaczenia

• Order Budowniczych Polski Ludowej (1979)
• Order Krzyża Grunwaldu III klasy (1946)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)

Bibliografia

• Encyklopedia Warszawy. Wydawnictwo Naukowe PWN Warszawa 1994, s. 639. ISBN 83-01-08836-2.
• Informacje w BIP IPN
• TadeuszT. Mołdawa TadeuszT., Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 411, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887 .
• Profil na stronie Biblioteki Sejmowej