Władysław Bieńkowski

Władysław Bieńkowski
Data i miejsce urodzenia	17 marca 1906 Łódź, Królestwo Polskie
Data i miejsce śmierci	15 kwietnia 1991 Warszawa, Polska
Minister oświaty
Okres	od 13 listopada 1956 do 27 października 1959
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Poprzednik	Feliks Baranowski
Następca	Wacław Tułodziecki
Odznaczenia

Władysław Bieńkowski, pseudonim Kwiek, Nartowski (ur. 17 marca 1906 w Łodzi, zm. 15 kwietnia 1991 w Warszawie) – polski publicysta, socjolog i polityk, w latach 1956–1959 minister oświaty, poseł do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL II, III i IV kadencji, współpracownik Komitetu Obrony Robotników.

Działalność

Od 1928 mieszkał w Warszawie. Ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. W latach 1929–1939 był kierownikiem biblioteki Monopolu Spirytusowego. Od 1930 do 1936 był działaczem Organizacji Młodzieży Socjalistycznej „Życie” i Komunistycznego Związku Młodzieży Polski. W czasie II wojny światowej był redaktorem pism konspiracyjnych: „Głosu Warszawy”, „Literatury Walczącej i Przełomu” „Trybuny Wolności” oraz członkiem Centralnej Redakcji PPR. Był nauczycielem we Lwowie od 1939 do 1941. Od 1942 do 1945 członek Gwardii Ludowej i Armii Ludowej, otrzymał stopień podpułkownika.

W latach 1945–1946 był związany z Ministerstwem Oświaty. Od 13 listopada 1956 do 27 października 1959 był ministrem tego resortu w rządach Józefa Cyrankiewicza. W latach 1948–1956 był dyrektorem Biblioteki Narodowej.

Od 1942 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej, a od 1945 do 1948 należał do Komitetu Centralnego PPR (kierownik wydziału propagandy i członek sekretariatu). Następnie – do 1970 – należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Delegat na III Zjazd PZPR. Pełnił mandat poselski do Krajowej Rady Narodowej, na Sejm Ustawodawczy i Sejm PRL II, III i IV kadencji.

Od 1959 wiceprzewodniczący Państwowej Rady Ochrony Przyrody.

Spoczywa na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie (kwatera 279, rząd 4, grób 27).

Poglądy

Władysław Bieńkowski podczas wojny był jednym z ideologów i organizatorów PPR i KRN. Był redaktorem prasy komunistycznej, członkiem Ogólnopolskiego Komitetu Frontu Jedności Narodu w 1958 roku. W 1959 r. odszedł z Ministerstwa Oświaty w proteście przeciwko usunięciu religii ze szkół.

W latach 60. stał się krytykiem realnego socjalizmu. Zaczął publikować w wydawnictwach emigracyjnych, za co w 1970 został usunięty z PZPR. Po 1976 stał się współpracownikiem Komitetu Obrony Robotników i członkiem założycielem Towarzystwa Kursów Naukowych.

Publikacje

• Nauka o Polsce współczesnej (1948)
• O pseudo-nauce bibliologii i o najpilniejszych zadaniach bibliografii (1953)
• Rewolucji ciąg dalszy (1957)
• Motory i hamulce socjalizmu (1969)
• Socjologia klęski. Dramat gomułkowskiego czternastolecia (1971)
• Zrozumieć społeczeństwo (1988)

Ordery i odznaczenia

• Order Krzyża Grunwaldu II klasy (1946)
• Medal za Warszawę 1939–1945 (1946)

Bibliografia

• Leksykon historii Polski (1995)
• Kronika 1991 (1992)
• Encyklopedia Warszawy (1994)
• TadeuszT. Mołdawa TadeuszT., Ludzie władzy 1944–1991, Warszawa: PWN, 1991, s. 337, ISBN 83-01-10386-8, OCLC 69290887 .
• Informacje w BIP IPN