Przejdź do zawartości

Royal Rumble

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Royal Rumble (2005))
Royal Rumble
Pomysłodawca

Pat Patterson

Promocja

WWE

Brandy

Raw (2003–2011; od 2017)
SmackDown (2003–2011; od 2017)
205 Live (2019)
ECW (2007–2010)

Pierwsza gala

Royal Rumble (1988)

Przewodnie typy walk

Royal Rumble match

Royal Rumble – cykl gal pay-per-view profesjonalnego wrestlingu, którego gale są produkowane co styczeń przez federację WWE[1]. Główną atrakcją tego cyklu jest rodzaj battle royalu[2] nazywany Royal Rumble matchem. Pierwsza gala wyjątkowo nie była nadawana w systemie pay-per-view i była oryginalnie pokazywana w telewizji na kanale USA Network. Dodatkowo, w pierwszym w historii Royal Rumble matchu wystąpiło wyjątkowo dwudziestu wrestlerów. Podczas przyszłorocznej edycji wzięło udział tradycyjne trzydzieści osób. Cykl jest częścią „wielkiej piątki” razem z WrestleManią, SummerSlam, Survivor Series i Money in the Bank. Royal Rumble jest określane jako jedno z najbardziej popularnych gal pay-per-view w historii federacji[3].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Gala

[edytuj | edytuj kod]

Podczas gali pay-per-view Royal Rumble odbywa się Royal Rumble match, a także kilka innych pojedynków. Pierwsza gala odbyła się 24 stycznia 1988 i była transmitowana na żywo na kanale USA Network[4]. Rok później zadecydowano, aby emisję rozpocząć w systemie pay-per-view[5]. Ze względu na produkowanie cyklu już od lat 80., Royal Rumble stało się częścią „wielkiej czwórki” razem z WrestleManią, SummerSlam i Survivor Series[6].

Męski Royal Rumble match zazwyczaj wieńczy kartę walk gali, lecz wyjątkami są gale z 1988, 1996, 1997, 1998, 2006, 2013 i 2018 roku[7]. Z powodu długości trwania Royal Rumble matchu (zazwyczaj około godziny) organizuje się mniejszą liczbę walk w porównaniu do innych gal. Gala Royal Rumble 2008 była pierwszą transmitowaną w HDTV[8]. Podczas gali Royal Rumble 2018 po raz pierwszy zorganizowano żeński Royal Rumble match, który był walką wieczoru tejże gali.

Walka

[edytuj | edytuj kod]

Royal Rumble bazuje na klasycznym Battle Royal matchu, w którym kilkunastu wrestlerów (tradycyjnie trzydziestu) eliminuje się poprzez wypchnięcie przeciwnika z ringu nad górną liną, gdzie obie stopy muszą dotknąć podłogi[1][2][9]. Pojedynek różni się od klasycznego Battle Royalu tym, iż uczestnicy nie wchodzą do ringu w tym samym czasie, a „otrzymują” numerki, głównie poprzez loterię, która jest przeprowadzana przed galą[1]. W teorii, osoba z większym numerkiem ma większe szanse na wygraną, gdyż wchodzi później do ringu. Mecz się rozpoczyna, gdy w ringu znajdują się wrestlerzy, którzy wylosowali numerki #1 i #2. Następnie przez cały okres trwania meczu wchodzi 28 kolejnych wrestlerów zgodnie omówionym odstępem czasowym, głównie co 90 sekund lub dwie minuty[1]. Zwycięzcą meczu jest ostatni wrestler, który sam pozostał w ringu[1][3]. Pomysłodawcą tego formatu jest Pat Patterson[10]. Do dnia dzisiejszego, tylko pięciu wrestlerów, którzy rozpoczynali pojedynek, wygrało Royal Rumble, a są to Shawn Michaels, Vince McMahon, Chris Benoit, Rey Mysterio oraz Edge. Szczęśliwym numerkiem, przy którym wygrało najwięcej wrestlerów, jest numerek 30. W 1998 wzięło udział 28 wrestlerów; Mick Foley wziął wystąpił w walce pod postacią Cactusa Jacka, Mankinda i Dude’a Love’a[11]. W 2011 zorganizowano pierwszy i jedyny 40-osobowy Royal Rumble match, który wygrał Alberto Del Rio. W kwietniu 2018 została zorganizowana specjalna gala Greatest Royal Rumble, podczas której odbył się 50-osobowy Royal Rumble match[12]. W 2018 zorganizowano pierwszy żeński Royal Rumble match, którego zasady są te same, co w jego męskim odpowiedniku[13][14].

Royal Rumble match z 2010 roku.

W pojedynku nie występują zasady przypięcia oraz poddania rywala. Aby wyeliminować przeciwnika, należy przerzucić go nad górną liną, po czym jego obie stopy muszą dotknąć podłogi. Zasadę wyeksponowano w walce z 1995, kiedy to Shawn Michaels dotknął podłogi jedną stopą, jednakże mógł powrócić do walki[15]. Tę praktykę spopularyzował Kofi Kingston, który przez lata wykonywał różne tricki poza ringiem, aby nie zostać wyeliminowanym. Ponadto wrestler, który opuści ring pod górną liną, może powrócić do ringu w dowolnym czasie[16]. W historii tylko raz ogłoszono oficjalny remis; w 1994 Bret Hart i Lex Luger upadli na podłogę w tym samym czasie[17]. Podobna sytuacja miała miejsce dziewięć lat później z Batistą i Johnem Ceną, jednakże końcówka walki została zrestartowana i Batista wyeliminował Cenę[18]. Okolice ringu obserwują sędziowie, którzy deklarują eliminacje.

Chociaż większość eliminacji jest spowodowana przez aktywnych uczestników, zdarzają się również inne legalne rodzaje eliminacji, w tym osobiste eliminacje (np. André the Giant uciekający z ringu po zobaczeniu węża w 1989, Kane eliminujący samego siebie w 1999, Drew Carey wychodzący z ringu w 2001) i eliminacje przez wcześniej wyeliminowanych uczestników (np. The Undertaker eliminujący Mavena w 2002 czy też Kurt Angle eliminujący Shawna Michaelsa w 2005). Dodatkowo, jeśli kontuzjowany wrestler zostanie zabrany przez sztab medyczny, może powrócić do walki do czasu zakończenia pojedynku (np. Stone Cold Steve Austin w 1999), lecz jeśli mecz zakończy się bez kontuzjowanego wrestlera, zostanie on uznany za wyeliminowanego (np. Scotty 2 Hotty w 2005 lub Curtis Axel w 2015).

Nagroda

[edytuj | edytuj kod]

Od 1993 zwycięzca Royal Rumble matchu ma możliwość walki o światowy tytuł federacji na WrestleManii – obecnie funkcjonują dwa główne tytuły, WWE Universal Championship należący do brandu SmackDown, a także WWE Championship należący do brandu Raw[19]. Zwyciężczyni żeńskiego Royal Rumble matchu może walczyć o tytuł WWE Raw Women’s Championship lub WWE SmackDown Women’s Championship[20].

Po podziale WWE na brandy w 2002, w latach 2003–2006 brało udział piętnastu zawodników należących do brandu Raw, a także piętnastu z brandu SmackDown. Początkowo zwycięzca walki mógł pojedynkować się o światowy tytuł, który należał do jego brandu (np. Brock Lesnar o WWE Championship w 2003)[21]. W 2004 zniesiono tę zasadę, przy czym zwycięzca mógł wybrać do walki jednego z dwóch głównych mistrzów federacji. Dla przykładu Chris Benoit wygrał Royal Rumble match w 2004 i wskutek wybrania walki o World Heavyweight Championship na WrestleManii XX stał się członkiem brandu Raw[19]. W latach 2007–2010 wprowadzono możliwość walki o ECW World Championship, jednakże nikt nigdy nie wybrał tej opcji[22]. Po unifikacji World Heavyweight Championship z WWE Championship w grudniu 2013, zwycięzcy pojedynków z lat 2014–2016 mogli walczyć na WrestleManii tylko o WWE World Heavyweight Championship. W połowie 2016 przywrócono podział WWE na brandy i utworzono tytuł WWE Universal Championship, wskutek czego od 2017 zwycięzca może walczyć o Universal Championship lub WWE Championship. W 1992 i 2016 nie organizowano Royal Rumble matchu o miano pretendenta. W 1992 na szali postawiono zwakowany WWF World Heavyweight Championship, który wygrał Ric Flair[23], zaś w 2016 Roman Reigns musiał bronić swojego WWE World Heavyweight Championship jako uczestnik Royal Rumble matchu.

Po wygraniu Royal Rumble matchu z 2008, John Cena został pierwszym zwycięzcą, który wybrał walkę o pas na innej gali niż WrestleMania (gala No Way Out w lutym)[24]. Zwycięzca Royal Rumble ma możliwość postawienia na szali swojej szansy na walkę o tytuł. Pierwszy raz tak się stało w 1996, gdy Shawn Michaels zaryzykował swoją szansę w meczu przeciwko Owenowi Hartowi na gali In Your House 6. Drugi raz tak się zdarzyło trzy lata później, gdzie Stone Cold Steve Austin zaoferował poddanie swojej szansy na tytuł dla Big Boss Mana. Oryginalnie, Austin został wyeliminowany jako ostatni, lecz zwycięzca Vince McMahon sam zrezygnował z walki o tytuł i zdecydował, że jeśli da radę pokonać Austina w steel cage matchu na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House, to Big Boss Man będzie pretendentem. Austin wygrał i zagwarantował sobie walkę o tytuł. W 2002 Kurt Angle przekonał Triple H, aby w ich pojedynku na gali No Way Out postawił na szali miano pretendenta na WrestleManii X8; pojedynek wygrał Angle. Ostatecznie Triple H pokonał Angle’a w rewanżu kilka tygodni później i odzyskał prawo do walki o tytuł. W 2006 Randy Orton przekonał Reya Mysterio do walki na gali No Way Out o prawo do walki o światowy tytuł na WrestleManii 22; pojedynek wygrał Orton, a walka na WrestleManii o World Heavyweight Championship stała się trzyosobowym starciem. 25 lutego 2013 podczas odcinka Raw, John Cena obronił prawa do walki o WWE Championship na WrestleManii 29, pokonując CM Punka. 22 lutego 2015 na gali Fastlane Roman Reigns pokonał Daniela Bryana i obronił prawo do walki o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii 31.

Lista gal i zwycięzców

[edytuj | edytuj kod]
Lista gal i zwycięzców Royal Rumble
Nr Gala Lokalizacja Arena Zwycięzca Nr
wejściowy 		Odn. Walka wieczoru
1 Royal Rumble (1988)
24 stycznia 1988 		Hamilton, Ontario Copps Coliseum Jim Duggan 13 [25][26] The Islanders (Haku i Tama) vs. The Young Stallions (Paul Roma i Jim Powers)
Two-out-of-three falls match
2 Royal Rumble (1989)
15 stycznia 1989 		Houston, Teksas The Summit Big John Studd 27 [27][28] 30-osobowy męski Royal Rumble match
3 Royal Rumble (1990)
21 stycznia 1990 		Orlando, Floryda Orlando Arena Hulk Hogan 25 [29][30] 30-osobowy męski Royal Rumble match
4 Royal Rumble (1991)
19 stycznia 1991 		Miami, Floryda Miami Arena 24 [31][32] 30-osobowy męski Royal Rumble match
5 Royal Rumble (1992)
19 stycznia 1992 		Albany, Nowy Jork Knickerbocker Arena Ric Flair 3 [33][34] 30-osobowy męski Royal Rumble match o zwakowany WWF Championship
6 Royal Rumble (1993)
24 stycznia 1993 		Sacramento, Kalifornia ARCO Arena Yokozuna 27 [35][36] 30-osobowy męski Royal Rumble match
7 Royal Rumble (1994)
23 stycznia 1994 		Providence, Rhode Island Providence Civic Center Bret Hart
Lex Luger 		27
23 		[37][38] 30-osobowy męski Royal Rumble match
8 Royal Rumble (1995)
22 stycznia 1995 		Tampa, Floryda USF Sun Dome Shawn Michaels 1 [39][40] 30-osobowy męski Royal Rumble match
9 Royal Rumble (1996)
21 stycznia 1996 		Fresno, Kalifornia Selland Arena 18 [41][42] Bret Hart (c) vs. The Undertaker
Singles match o WWF Championship
10 Royal Rumble (1997)
19 stycznia 1997 		San Antonio, Teksas Alamodome Stone Cold Steve Austin 5 [43][44] Sycho Sid (c) vs. Shawn Michaels
Singles match o WWF Championship
11 Royal Rumble (1998)
18 stycznia 1998 		San Jose, Kalifornia San Jose Arena 24 [45][46][47] Shawn Michaels (c) vs. The Undertaker
Casket match o WWF Championship
12 Royal Rumble (1999)
24 stycznia 1999 		Anaheim, Kalifornia Arrowhead Pond Vince McMahon 2 [48][49][50] 30-osobowy męski Royal Rumble match
13 Royal Rumble (2000)
23 stycznia 2000 		New York City, Nowy Jork Madison Square Garden The Rock 24 [51][52][53] 30-osobowy męski Royal Rumble match
14 Royal Rumble (2001)
21 stycznia 2001 		Nowy Orlean, Luizjana New Orleans Arena Stone Cold Steve Austin 27 [54][55][56] 30-osobowy męski Royal Rumble match
15 Royal Rumble (2002)
20 stycznia 2002 		Atlanta, Georgia Philips Arena Triple H 22 [57][58][59] 30-osobowy męski Royal Rumble match
16 Royal Rumble (2003)
19 stycznia 2003 		Boston, Massachusetts Fleet Center Brock Lesnar 29 [60][61] 30-osobowy męski Royal Rumble match
17 Royal Rumble (2004)
25 stycznia 2004 		Filadelfia, Pensylwania Wachovia Center Chris Benoit 1 [62][63][64] 30-osobowy męski Royal Rumble match
18 Royal Rumble (2005)
30 stycznia 2005 		Fresno, Kalifornia Save Mart Center Batista 28 [65][66][67] 30-osobowy męski Royal Rumble match
19 Royal Rumble (2006)
29 stycznia 2006 		Miami, Floryda American Airlines Arena Rey Mysterio 2 [68][69][70] Kurt Angle (c) vs. Mark Henry
Singles match o World Heavyweight Championship
20 Royal Rumble (2007)
28 stycznia 2007 		San Antonio, Teksas AT&T Center The Undertaker 30 [71][72][73] 30-osobowy męski Royal Rumble match
21 Royal Rumble (2008)
27 stycznia 2008 		Nowy Jork, Nowy Jork Madison Square Garden John Cena 30 [74][75][76] 30-osobowy męski Royal Rumble match
22 Royal Rumble (2009)
25 stycznia 2009 		Detroit, Michigan Joe Louis Arena Randy Orton 8 [77][78] 30-osobowy męski Royal Rumble match
23 Royal Rumble (2010)
31 stycznia 2010 		Atlanta, Georgia Philips Arena Edge 29 [79][80] 30-osobowy męski Royal Rumble match
24 Royal Rumble (2011)
30 stycznia 2011 		Boston, Massachusetts TD Garden Alberto Del Rio 38 [81] 40-osobowy męski Royal Rumble match
25 Royal Rumble (2012)
29 stycznia 2012 		St. Louis, Missouri Scottrade Center Sheamus 22 [82][83][84] 30-osobowy męski Royal Rumble match
26 Royal Rumble (2013)
27 stycznia 2013 		Phoenix, Arizona US Airways Center John Cena 19 [85][86][87] CM Punk (c) vs. The Rock
Singles match o WWE Championship
27 Royal Rumble (2014)
26 stycznia 2014 		Pittsburgh, Pensylwania Consol Energy Center Batista 28 [88][89] 30-osobowy męski Royal Rumble match
28 Royal Rumble (2015)
25 stycznia 2015 		Filadelfia, Pensylwania Wells Fargo Center Roman Reigns 19 [90] 30-osobowy męski Royal Rumble match
29 Royal Rumble (2016)
24 stycznia 2016 		Orlando, Floryda Amway Center Triple H 30 [91][92] 30-osobowy męski Royal Rumble match o WWE World Heavyweight Championship
30 Royal Rumble (2017)
29 stycznia 2017 		San Antonio, Teksas Alamodome Randy Orton 23 [93] 30-osobowy męski Royal Rumble match
31 Royal Rumble (2018)
28 stycznia 2018 		Filadelfia, Pensylwania Wells Fargo Center Shinsuke Nakamura 14 [94][95] 30-osobowy żeński Royal Rumble match
Asuka 25 [96][97]
32 Greatest Royal Rumble
27 kwietnia 2018 		Dżudda, Arabia Saudyjska King Abdullah International Stadium Braun Strowman 41 [98][99] 50-osobowy męski Royal Rumble match
33 Royal Rumble (2019)
27 stycznia 2019 		Phoenix, Arizona Chase Field Seth Rollins 10 [100] 30-osobowy męski Royal Rumble match
Becky Lynch 28 [101]
34 Royal Rumble (2020)
26 stycznia 2020 		Houston, Teksas Minute Maid Park Drew McIntyre 16 [102] 30-osobowy męski Royal Rumble match
Charlotte Flair 17 [103]
35 Royal Rumble (2021)
21 stycznia 2021 		St. Petersburg, Floryda Tropicana Field Edge 1 [104] 30-osobowy męski Royal Rumble match
Bianca Belair 3 [105]
36 Royal Rumble (2022)
29 stycznia 2022 		St. Louis, Missouri The Dome at America’s Center Brock Lesnar 30 [106] 30-osobowy męski Royal Rumble match
Ronda Rousey 28 [107]
37 Royal Rumble (2023)
28 stycznia 2023 		San Antonio, Teksas Alamodome Cody Rhodes 30 [108] Roman Reigns (c) vs. Kevin Owens
Singles match o Undisputed WWE Universal Championship
Rhea Ripley 1 [109]
38 Royal Rumble (2024)
27 stycznia 2024 		St. Petersburg, Floryda Tropicana Field Cody Rhodes 15 [110] 30-osobowy męski Royal Rumble match
Bayley 3 [110]
39 Royal Rumble (2025)
1 lutego 2025 		Indianapolis, Indiana Lucas Oil Stadium

Walki mistrzowskie zwycięzców męskiego Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwo Wygrane Przegrane %
WWF Championship/WWE Championship/WWE World Heavyweight Championship 11 9 .550
World Heavyweight Championship (wersja 2002–2013) 5 2 .714
WWE Universal Championship 1 3 .250
Łącznie 17 14 .548
    – zwycięstwo w walce o tytuł
    – przegrana w walce o tytuł
Zwycięzca Gala Rok Walka o tytuł
1 Yokozuna WrestleMania IX 1993 Yokozuna pokonał Breta Harta o WWF Championship.
2 Lex Luger WrestleMania X 1994 Luger przegrał z Yokozuną przez dyskwalifikację o WWF Championship.
2 Bret Hart WrestleMania X 1994 Hart pokonał Yokozunę o WWF Championship.
3 Shawn Michaels WrestleMania XI 1995 Michaels przegrał walkę z Dieselem o WWF Championship.
4 Shawn Michaels WrestleMania XII 1996 Michaels obronił miano pretendenta w walce z Owenem Hartem podczas gali In Your House 6. Pokonał Breta Harta w 60-minutowym Iron Man matchu (1:56 min. dodatkowego czasu) o WWF Championship.
5 Stone Cold Steve Austin WrestleMania 13 1997 Prezydent WWF Gorilla Monsoon zadeklarował, że Austin nie otrzyma szansy na walkę o tytuł z powodu wtargnięcia do ringu po eliminacji, czego sędziowie nie zauważyli. W lutym Shawn Michaels zwakował WWF Championship, co zmieniło plany w scenariuszu. Ostatecznie na WrestleManii o mistrzostwo zawalczyli Sycho Sid i The Undertaker.
6 Stone Cold Steve Austin WrestleMania XIV 1998 Austin pokonał Shawna Michaelsa i zdobył WWF Championship.
7 Mr. McMahon WrestleMania XV 1999 Dzień po gali Royal Rumble Mr. McMahon poinformował, iż rezygnuje z pojedynku z The Rockiem o WWF Championship. Komisarz Shawn Michaels podarował miano pretendenta ostatniej wyeliminowanej osobie, którą był Stone Cold Steve Austin. Austin pokonał McMahona w Steel Cage matchu na gali St. Valentine’s Day Massacre: In Your House i utrzymał miano pretendenta. Austin pokonał The Rocka w walce o WWF Championship.
8 The Rock WrestleMania 2000 2000 Nagranie video pokazało, że stopa Rocka dotknęła podłogi przed wyeliminowaniem ostatniej osoby, Big Showa. Po próbach zdobycia praw do walki o tytuł, ostatecznie The Rock i Big Show zostali dodani do walki wieczoru wraz z Mickiem Foleyem w walce z Triple H’em. Triple H obronił WWF Championship w Fatal 4-Way Elimination matchu.
9 Stone Cold Steve Austin WrestleMania X-Seven 2001 Austin pokonał The Rocka o WWF Championship w No Disqualification matchu.
10 Triple H WrestleMania X8 2002 Triple H utracił miano pretendenta na rzecz Kurta Angle’a po przegranej podczas gali No Way Out. Dzień później Triple H pokonał Angle’a i odzyskał szansę na walkę. Na WrestleManii Triple H pokonał Chrisa Jericho o Undisputed WWF Championship.
11 Brock Lesnar WrestleMania XIX 2003 Jako członek brandu SmackDown, Lesnar wybrał walkę o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Kurta Angle’a.
12 Chris Benoit WrestleMania XX 2004 Benoit wygrał Royal Rumble match jako członek brandu SmackDown, lecz wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Benoit został przeniesiony do brandu Raw i na WrestleManii pokonał Triple H’a i Shawna Michaelsa w Triple Threat matchu.
13 Batista WrestleMania 21 2005 Jako członek brandu Raw, Batista wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii pokonał Triple H’a.
14 Rey Mysterio WrestleMania 22 2006 Mysterio utracił miano pretendenta na rzecz Randy’ego Ortona po przegranej podczas gali No Way Out. Generalny Menadżer SmackDown Teddy Long dodał później Mysterio do walki o World Heavyweight Championship na WrestleManii. Na WrestleManii Mysterio pokonał Kurta Angle’a i Ortona.
15 The Undertaker WrestleMania 23 2007 Jako członek brandu SmackDown, The Undertaker wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii pokonał Batistę.
16 John Cena WrestleMania XXIV 2008 Jako członek brandu Raw, Cena wybrał walkę o WWE Championship. Swoją szansę wykorzystał na gali No Way Out. Jego przeciwnik Randy Orton obronił mistrzostwo, dyskwalifikując siebie. Na WrestleManii odbył się Triple Threat match, w którym dodatkowo wziął udział Triple H. Orton obronił tytuł.
17 Randy Orton WrestleMania XXV 2009 Jako członek brandu Raw, Orton wybrał walkę o WWE Championship. Na WrestleManii przegrał z Triple H’em.
18 Edge WrestleMania XXVI 2010 Jako członek brandu SmackDown, Edge wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii przegrał z Chrisem Jericho.
19 Alberto Del Rio WrestleMania XXVII 2011 Jako członek brandu SmackDown, Del Rio wybrał walkę o World Heavyweight Championship. Na WrestleManii przegrał z Edge’em.
20 Sheamus WrestleMania XXVIII 2012 Sheamus pokonał Daniela Bryana o World Heavyweight Championship.
21 John Cena WrestleMania 29 2013 25 lutego podczas odcinka tygodniówki Raw Cena obronił miano pretendenta, pokonując CM Punka. Na WrestleManii Cena pokonał The Rocka o WWE Championship.
22 Batista WrestleMania XXX 2014 Na początku gali Daniel Bryan pokonał Triple H’a, dzięki czemu dołączył do składu walki o WWE World Heavyweight Championship. Bryan pokonał Randy’ego Ortona i Batistę, zdobywając tytuł.
23 Roman Reigns WrestleMania 31 2015 Podczas gali Fastlane Reigns obronił miano pretendenta, pokonując Daniela Bryana. Podczas walki z Brockiem Lesnarem o WWE World Heavyweight Championship na WrestleManii, Rollins wykorzystał kontrakt Money in the Bank, dzięki czemu dołączył do składu walki. Rollins pokonał Lesnara i Reignsa o WWE World Heavyweight Championship.
24 Randy Orton WrestleMania 33 2017 Jako członek brandu SmackDown, Orton wybrał walkę o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Braya Wyatta.
25 Shinsuke Nakamura WrestleMania 34 2018 Jako członek brandu SmackDown, Nakamura wybrał walkę o WWE Championship. Na WrestleManii przegrał z AJ Stylesem.
26 Seth Rollins WrestleMania 35 2019 Jako członek brandu Raw, wybrał walkę o Universal Championship. Na WrestleManii pokonał Brocka Lesnara.
27 Drew McIntyre WrestleMania 36 2020 Jako członek brandu Raw, wybrał walkę o WWE Championship. Na WrestleManii pokonał Brocka Lesnara.
28 Edge WrestleMania 37 2021 Edge wygrał Royal Rumble match jako członek brandu Raw, lecz wybrał walkę o Universal Championship. Na WrestleManii przegrał z Romanem Reignsem w Triple Threat matchu, w którym dodatkowo wziął udział Daniel Bryan.
29 Brock Lesnar WrestleMania 38 2022 Lesnar wygrał Royal Rumble match jako członek brandu Raw, lecz wybrał walkę o Universal Championship. Na Elimination Chamber, Lesnar zdobył WWE Championship w Elimination Chamber matchu. Później ogłoszono, że walka pomiędzy Lesnarem a Romanem Reignsem na WrestleManii będzie walką o WWE Championship i Universal Championship. Na WrestleManii, Reigns pokonał Lesnara zdobywając oba tytuły.
30 Cody Rhodes WrestleMania 39 2023 Ponieważ Roman Reigns jednocześnie posiadał WWE Championship z Raw i Universal Championship ze SmackDown (łącznie uznawane jako Undisputed WWE Universal Championship), Rhodes automatycznie zdobył walkę z Reignsem o oba tytuły. Na WrestleManii, Reigns pokonał Rhodesa, aby zachować mistrzostwo.
31 Cody Rhodes WrestleMania XL 2024 Rhodes wygrał Royal Rumble match jako członek brandu Raw, lecz wybrał walkę o Undisputed WWE Universal Championship. Na WrestleManii pokonał Romana Reignsa w Bloodline Rules matchu.

Walki mistrzowskie zwyciężczyń żeńskiego Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]
Mistrzostwo Wygrane Przegrane %
SmackDown/Women’s World Championship 2 2 .500
WWE (Raw) Women’s Championship 2 0 1.000
NXT Women’s Championship 1 0 1.000
Łącznie 5 2 .714
Zwyciężczyni Gala Rok Walka o tytuł
1 Asuka WrestleMania 34 2018 Asuka wygrała Royal Rumble match jako członkini brandu Raw, lecz wybrała walkę o SmackDown Women’s Championship. Asuka została przeniesiona do brandu SmackDown. Na WrestleManii przegrała z Charlotte Flair, kończąc passę zwycięstw Asuki po 914 dniach.
2 Becky Lynch WrestleMania 35 2019 Lynch wygrała Royal Rumble match jako członkini brandu SmackDown, lecz wybrała walkę o Raw Women’s Championship, z ówczesną mistrzynią Rondą Rousey. Lynch następnie została zawieszona na 60 dni, przez atak na zarząd i jej kontuzję nogi. Jej miejsce w walce miałaby wtedy zastąpić Charlotte Flair, również członkini brandu SmackDown. Jednak dostała szansę na powrót, jeśli pokonałaby Flair na gali Fastlane. Lynch pokonała Charlotte przez dyskwalifikacje, po tym jak Rousey ją zaatakowała. Walka stała się wtedy Triple Threat matchem o mistrzostwo, z udziałem trzech pań.
Dwa tygodnie przed galą, Flair zdobyła SmackDown Women’s Championship, czyniąc walkę Triple Threat matchem o oba mistrzostwa. Walka na WrestleManii, była pierwszą w historii walką kobiet, w głównym wydarzeniu WrestleManii. Na WrestleManii Becky Lynch kontrowersyjnie wygrała walkę (przypięła Rondę, której barki nie były położnone podczas liczenia), zdobywając oba mistrzostwa. Był to pierwszy przypadek, kiedy zywcięzca wygrał dwa tytuły.
3 Charlotte Flair WrestleMania 36 2020 Flair wygrała Royal Rumble match jako członkini brandu Raw, lecz wybrała walkę o NXT Women’s Championship. Był to pierwszy i jak na razie jedyny przypadek, kiedy zwycięzca wybrał mistrzostwo NXT. Na WrestleManii Flair pokonała Rheę Ripley, co było także pierwszym razem kiedy tytuł NXT był broniony na WrestleManii.
4 Bianca Belair WrestleMania 37 2021 Jako członkini brandu SmackDown, Belair wybrała walkę o SmackDown Women’s Championship. Na WrestleManii pokonała Sashę Banks.
5 Ronda Rousey WrestleMania 38 2022 Rousey wygrała Royal Rumble match jako wolna agentka i wybrała walkę o SmackDown Women’s Championship. Na WrestleManii przegrała z Charlotte Flair.
6 Rhea Ripley WrestleMania 39 2023 Ripley wygrała Royal Rumble match jako członkini brandu Raw, lecz wybrała walkę o SmackDown Women’s Championship. Na WrestleManii pokonała Charlotte Flair.
7 Bayley WrestleMania XL 2024 Jako członkini brandu SmackDown, Bayley wybrała walkę o WWE Women’s Championship. Na WrestleManii pokonała Iyo Sky.

Rekordy Royal Rumble

[edytuj | edytuj kod]

Mężczyźni

[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej wygranych

[edytuj | edytuj kod]
Wrestler Liczba wygranych Lata
Steve Austin 3 1997, 1998, 2001
Hulk Hogan 2 1990, 1991
Shawn Michaels 1995, 1996
John Cena 2008, 2013
Batista 2005, 2014
Triple H 2002, 2016
Randy Orton 2009, 2017
Edge 2010, 2021
Brock Lesnar 2003, 2022
Cody Rhodes 2023, 2024

Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili łącznie więcej niż pięćdziesiąt minut. Pogrubienie oznacza zwycięzcę tegorocznej walki. Stan na 2024.

Nr Wrestler Czas Rok
1 Daniel Bryan 1:16:05 2018 (GRR)
2 Gunther 1:11:40 2023
3 Rey Mysterio 1:02:12 2006[111]
4 Chris Benoit 1:01:30 2004[111]
5 Bob Backlund 1:01:10 1993[111]
6 Triple H 1:00:16 2006
7 Chris Jericho 1:00:13 2017
8 Ric Flair 1:00:02 1992[111]
9 Roman Reigns 59:48 2016
10 Edge 58:30 2021
Randy Orton 58:30 2021
12 Finn Bálor 57:38 2018
13 Mr. McMahon 56:38 1999
Stone Cold Steve Austin 56:38 1999
15 Kane 53:46 2001
16 Rick Martel 52:17 1991[111]
17 The Rock 51:32 1998
18 Jey Uso 50:55 2024
19 Chris Jericho 50:47 2016
20 Triple H 50:00 2009

Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumble matchach

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili łącznie więcej niż trzy godziny. Stan na 2024.

Nr Wrestler Czas
1 Chris Jericho 4:59:33
2 Randy Orton 4:34:08
3 Rey Mysterio 4:14:45
4 Cody Rhodes/Stardust 4:05:14
5 Triple H 4:00:50
6 Shawn Michaels 3:47:32[112]
7 Edge 3:32:55
8 Isaac Yankem D.D.S/Fake Diesel/Kane 3:19:40
9 Dolph Ziggler 3:08:40

Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy spędzili dziesięć lub mniej sekund w pojedynczej walce. Stan na 2024.

Nr Wrestler Czas Rok
1 Santino Marella 0:00:01 2009[111]
2 The Warlord 0:00:02 1989[111]
Sheamus 0:00:02* 2018
No Way Jose 0:00:02 2019
5 Mo 0:00:03 1995[111]
Owen Hart 0:00:03 1995[111]
Mike Kanellis 0:00:03 2018 (GRR)
Xavier Woods 0:00:03 2019
JD McDonagh 0:00:03 2024
10 Bushwhacker Luke 0:00:04 1991
Jerry Lawler 0:00:04 1997
Titus O’Neil 0:00:04 2015
13 The Godfather 0:00:05 2013[111]
Titus O’Neil 0:00:05 2019
15 Gillberg 0:00:07 1999
The Miz 0:00:07 2007
Montel Vontavious Porter 0:00:07 2010
Baron Corbin 0:00:07 2023
19 Adam Rose 0:00:08 2015
Erick Rowan 0:00:08 2020
21 John Morrison 0:00:09 2020
22 Tazz 0:00:10 2001

(*) – oficjalne źródła WWE błędnie wskazują czas dwudziestu sekund.

Niewyeliminowani wrestlerzy

[edytuj | edytuj kod]

W kilku przypadkach wrestlerzy brali udział w Royal Rumble matchu, lecz nie zostali wyeliminowani przez górną linę lub nie dotarli wcale do ringu. Ich czas spędzony w ringu wynosi zero sekund.

  1. W 1991 Randy Savage miał nr 18, lecz się nie pojawił;
  2. W 1994 Bastion Booger miał nr 25, lecz się nie pojawił;
  3. W 1998 Skull miał nr 22, lecz się nie pojawił;
  4. W 2004 Spike Dudley miał nr 13 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Kane;
  5. W 2005 Scotty 2 Hotty miał nr 15 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Muhammad Hassan;
  6. W 2015 Curtis Axel miał nr 6 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakował go Erick Rowan;
  7. W 2019 R-Truth miał nr 30 i pojawił się, lecz przed dotarciem do ringu zaatakowała go Nia Jax.
  8. W 2023 Rey Mysterio miał nr 17, lecz się nie pojawił.

Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy wyeliminowali minimum siedem osób. Stan na 2024:

Nr Wrestler Liczba eliminacji Rok
1 Braun Strowman 13 2018 (GRR)
Brock Lesnar 13 2020
3 Roman Reigns 12 2014[113]
4 Kane 11 2001[111][114]
5 Hulk Hogan 10 1989[111][115]
Stone Cold Steve Austin 10 1997[111][116]
7 Shawn Michaels 8 1995, 1996
Stone Cold Steve Austin 8 1999
9 Hulk Hogan 7 1991
Yokozuna 7 1993
Diesel 7 1994
Steve Austin 7 1998, 2002
Rikishi 7 2000
The Undertaker 7 2002
The Great Khali 7 2007
CM Punk 7 2011
John Cena 7 2011
Braun Strowman 7 2017

Największa liczba eliminacji we wszystkich Royal Rumble matchach

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy znajdują się w najlepszej dziesiątce. Stan na 2024:

Nr Wrestler Liczba eliminacji Liczba udziałów w Royal Rumble
1 Isaac Yankem/New Diesel/Kane 46 20[111][117][118]
2 The Undertaker 40 11
3 Shawn Michaels 39 12[119][120]
4 The Ringmaster/Stone Cold Steve Austin 36 6[111]
5 Braun Strowman 34 6
6 Triple H 32 9
Big Show 32 12
Roman Reigns 32 6
Brock Lesnar 32 6
10 Randy Orton 29 14

Największa liczba udziałów w Royal Rumble matchach

[edytuj | edytuj kod]

Wypisani są tylko wrestlerzy, którzy pojawili się minimum dziesięć razy. Stan na 2024:

Nr Wrestler Liczba Pierwsze wystąpienie Ostatnie wystąpienie
1 Isaac Yankem/Fake Diesel/Kane 20 1996 2021
2 Kofi Kingston 16 2009 2024
3 Dolph Ziggler 15 2009 2022
The Miz 2007 2024
Randy Orton 2004 2024
Rey Mysterio 2003 2023
7 Goldust 13 1997 2018 (GRR)
8 Shawn Michaels 12 1989 2010
Big Show 2000 2017
11 The Undertaker 11 1991 2017
Chris Jericho 2000 2018 (GRR)
Shelton Benjamin 2003 2020
14 Fatu/The Sultan/Rikishi 10 1993 2004
Mark Henry 1998 2018 (GRR)

Występy kobiet w męskim Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]
Wrestlerka Liczba wystąpień
Chyna 2 (1999, 2000)[49][52]
Beth Phoenix 1 (2010)[80]
Kharma 1 (2012)
Nia Jax 1 (2019)

Kobiety

[edytuj | edytuj kod]

Najdłuższy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najwięcej czasu w pojedynczym Royal Rumble matchu. Pogrubienie oznacza zwyciężczynię tegorocznej walki. Stan na 2024.

Nr Wrestlerka Czas Rok
1 Bayley 1:03:03 2024
2 Naomi 1:02:18 2024
3 Rhea Ripley 1:01:08 2023
Liv Morgan 1:01:08 2023
5 Bianca Belair 56:52 2021
6 Natalya 56:01 2019
7 Sasha Banks 54:46 2018
8 Ember Moon 52:23 2019
9 Charlotte Flair 50:01
10 Bianca Belair 47:46 2024

Najkrótszy spędzony czas w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najmniej czasu w pojedynczym Royal Rumble matchu. Stan na 2024.

Nr Wrestlerka Czas Rok
1 Chelsea Green 00:05 2023
Valhalla 00:05 2024
3 Liv Morgan 00:08 2019
4 Chelsea Green 00:12 2020
5 Mighty Molly 00:20 2022
6 Ivory 00:25
7 Sarah Logan 00:28 2020
8 Tamina 00:39
9 Sarah Logan 00:43 2022
10 Liv Morgan 00:44 2020

Najdłuższy spędzony czas we wszystkich Royal Rumble matchach

[edytuj | edytuj kod]

Wypisanych jest dziesięć wrestlerek, które spędziły najwięcej czasu we wszystkich Royal Rumble matchach. Stan na 2024.

Nr Wrestlerka Czas
1 Bianca Belair 3:05:28
2 Natalya 2:38:40
3 Naomi 2:27:33
4 Charlotte Flair 2:22:30
5 Bayley 2:18:51
6 Rhea Ripley 2:18:08
7 Liv Morgan 1:57:34
8 Shayna Baszler 1:13:39
9 Zelina Vega 1:09:58
10 Sasha Banks 1:04:30

Największa liczba eliminacji w pojedynczym Royal Rumble matchu

[edytuj | edytuj kod]

Wypisane są tylko wrestlerki, które wyeliminowały minimum pięć osób. Pogrubienie oznacza zwyciężczynię tegorocznej walki. Stan na 2024:

Wrestlerka Liczba eliminacji Rok
Shayna Baszler 8 2020
Bianca Belair
Nia Jax 2024
Rhea Ripley 7 2021, 2023
Bayley 2024
Shayna Baszler 6 2021
Michelle McCool 5 2018
Charlotte Flair 2019, 2022
Bayley 2023
Iyo Sky
Dakota Kai

Dodatkowe Royal Rumble matche

[edytuj | edytuj kod]

Poniżej znajduje się lista innych gal, podczas których zorganizowano Royal Rumble match, a nie należą do cyklu gal.

Lista dat, miejsc i zwycięzców Royal Rumble
Gala Data Miasto Hala Zwycięzca Źródło Uwagi
1 House show 4 października 1987 St. Louis, Missouri St. Louis Arena One Man Gang [121][122] 12-osobowy Royal Rumble
2 House show 14 marca 1988 East Rutherford, New Jersey Brendan Byrne Arena Jake Roberts [123] 22-osobowy Royal Rumble
3 House show 16 marca 1988 Hartford, Connecticut Hartford Civic Center Rick Rude [124][125] 22-osobowy Royal Rumble
4 House show 17 stycznia 1994 Nowy Jork, Nowy Jork Madison Square Garden Owen Hart [126] 30-osobowy Royal Rumble
5 House show 9 maja 1994 Osaka, Japonia Castle Hall The Undertaker [126] 18-osobowy Royal Rumble
6 Raw 15 czerwca 1998 San Antonio, Teksas Freeman Coliseum Kane i Mankind [126] 10-drużynowy Royal Rumble
7 Raw 11 stycznia 1999 Houston, Teksas Compaq Center Chyna [126] 10-osobowy Corporation vs. DX corporate Royal Rumble o uzyskanie 30. numerka wejściowego na 1999 Royal Rumble
8 SmackDown 16 września 1999 Las Vegas, Nevada Thomas & Mack Centre The Undertaker [127] 5-osobowy Royal Rumble o miano pretendenta do WWE Championship później tej nocy
9 SmackDown 8 stycznia 2004 Huntsville, Alabama Von Braun Centre Chris Benoit [127] 4-osobowy Royal Rumble
10 SmackDown 29 stycznia 2004 Waszyngton, D.C. MCI Center Eddie Guerrero [128] 15-osobowy SmackDown! Royal Rumble o miano pretendenta do WWE Championship na No Way Out
11 Raw 22 stycznia 2007 Lafayette, Luizjana Cajundome The Great Khali [129] 7-osobowy Royal Rumble
12 Raw 14 stycznia 2008 Mobile, Alabama Mobile Civic Center Hornswoggle [130] Mini Royal Rumble; 6-osobowy, wszyscy uczestnicy byli karłami, prócz The Great Khaliego.
13 SmackDown 28 stycznia 2011 Cincinnati, Ohio U.S. Bank Arena Kofi Kingston [131] 4-osobowy Royal Rumble
14 Raw 31 stycznia 2011 Providence, Rhode Island Dunkin’ Donuts Center Jerry Lawler [132] 7-osobowy Raw Rumble o miano pretendenta do WWE Championship na Elimination Chamber
15 House show 27 października 2017 Sanford, Floryda Sanford Civic Center Shayna Baszler [133] 15-osobowy kobiecy costumed Halloween Rumble
16 Royal Rumble 28 stycznia 2018 Filadelfia, Pensylwania Wells Fargo Center Ric Flair[a] [134][135] KFC Colonel Rumble (9-osobowy)
17 House show 27 października 2018 Orlando, Floryda Orlando Live Events Stacey Ervin Jr. [136] 20-osobowy costumed Halloween Rumble
18 House show 31 października 2019 Orlando, Floryda Orlando Live Events Shayna Baszler [137] 16-osobowy kobiecy costumed Halloween Rumble
19 Bronson Reed 13-osobowy costumed Halloween Rumble

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ AJ Styles wygrał SmackDown dark match; koniec walki został następnie ponownie nagrany do reklamy przed Royal Rumble.

Wydania video

[edytuj | edytuj kod]

W marcu 2007, WWE wydało kompletny DVD set box nazwany Royal Rumble: The Complete Anthology, który zawierał każdą galę Royal Rumble (do edycji z 2007 roku)[138].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e Specialty Matches: Royal Rumble. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  2. ↑ a b Jon Waldman: Statistical survival – breaking down the Royal Rumble. SLAM! Wrestling, 2005-02-02. [dostęp 2007-12-09].
  3. ↑ a b Dale Plummer and Nick Tylwalk: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Wrestling, 2006-01-30. [dostęp 2007-12-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  4. ↑ Ric Flair. Ric Flair: To Be the Man (p.161).
  5. ↑ Royal Rumble results. ProWrestlingHistory.com. [dostęp 2007-12-05].
  6. ↑ Brian Shields. Main Event: WWE in the Raging 80s (p.166).
  7. ↑ Dale Plummer and Nick Tylwalk: Old guard dominates Rumble. SLAM! Wrestling, 2007-01-29. [dostęp 2007-12-09].
  8. ↑ Cory Clayton: How do I get WWE HD on my HDTV. WWE. [dostęp 2008-01-20].
  9. ↑ Specialty Matches: Battle Royal. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  10. ↑ Hall of Fame: Pat Patterson. WWE. [dostęp 2007-12-03].
  11. ↑ Mike McAvennie: Foley’s Hat trick. WWE, January 20, 2007. [dostęp 2008-11-21].
  12. ↑ Seven title bouts, 50-Man Greatest Royal Rumble Match announced for Greatest Royal Rumble. WWE. [dostęp 2018-03-19].
  13. ↑ Kurt Angle announces official rules for women’s Royal Rumble match. [w:] Cageside Seats [on-line]. [dostęp 2018-01-02].
  14. ↑ WWE.com Staff: Men’s and Women’s Royal Rumble Match rules revealed. [w:] WWE.com [on-line]. January 1, 2018. [dostęp 2018-01-02].
  15. ↑ Royal Rumble 1995: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  16. ↑ Royal Rumble 1999: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-30].
  17. ↑ Royal Rumble 1994: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  18. ↑ Royal Rumble 2005: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  19. ↑ a b Eric Cohen: The Fate of the Royal Rumble Winner. About.com, 2007-04-25. [dostęp 2007-12-09].
  20. ↑ Jason Powell: 12/18 Powell’s WWE Raw Live TV Review: Brock Lesnar and Paul Heyman return, Cedric Alexander vs. Drew Gulak for a WWE Cruiserweight Title shot, the build to the Royal Rumble. [w:] Pro Wrestling Dot Net [on-line]. [dostęp 2017-12-18].
  21. ↑ John Powell: Benoit wins the ‘Rumble’. SLAM! Wrestling, 2004-01-26. [dostęp 2007-12-23]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  22. ↑ Brett Hoffman: Tickets punched for WrestleMania. WWE, 2007-02-05. [dostęp 2007-12-05].
  23. ↑ Royal Rumble 1992: Main Event. WWE. [dostęp 2007-12-05].
  24. ↑ Randy Orton vs. John Cena (WWE Championship match): A battle for redemption with 'Mania implications. WWE, 2008-01-28. [dostęp 2008-01-28].
  25. ↑ Royal Rumble 1988 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  26. ↑ Royal Rumble 1988 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  27. ↑ Royal Rumble 1989 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  28. ↑ Royal Rumble 1989 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  29. ↑ Royal Rumble 1990 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  30. ↑ Royal Rumble 1990 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  31. ↑ Royal Rumble 1991 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  32. ↑ Royal Rumble 1991 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  33. ↑ Royal Rumble 1992 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  34. ↑ Royal Rumble 1992 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  35. ↑ Royal Rumble 1993 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  36. ↑ Royal Rumble 1993 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  37. ↑ Royal Rumble 1994 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  38. ↑ Royal Rumble 1994 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  39. ↑ Royal Rumble 1995 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  40. ↑ Royal Rumble 1995 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  41. ↑ Royal Rumble 1996 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  42. ↑ Royal Rumble 1996 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  43. ↑ Royal Rumble 1997 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  44. ↑ Royal Rumble 1997 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  45. ↑ Royal Rumble 1998 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  46. ↑ Royal Rumble 1998 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  47. ↑ John Powell: Austin wins predictable Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-19. [dostęp 2009-07-10].
  48. ↑ Royal Rumble 1999 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  49. ↑ a b Royal Rumble 1999 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  50. ↑ Chris Gramlich: Morrison wins Rumble, Rock champ again. SLAM! Sports, 1998-01-25. [dostęp 2009-07-10].
  51. ↑ Royal Rumble 2000 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  52. ↑ a b Royal Rumble 2000 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  53. ↑ John Powell: Rocky wins the Rumble, A bloody Triple H defeats Cactus Jack. SLAM! Sports, 1998-01-24. [dostęp 2009-07-10].
  54. ↑ Royal Rumble 2001 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  55. ↑ Royal Rumble 2001 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  56. ↑ John Powell: Surprises dominate Rumble 2001. SLAM! Sports, 1998-01-22. [dostęp 2009-07-10].
  57. ↑ Royal Rumble 2002 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  58. ↑ Royal Rumble 2002 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  59. ↑ John Powell: Rumble 2002 stumbles, Triple H wins WrestleMania spot. SLAM! Sports, 1998-01-21. [dostęp 2009-07-10].
  60. ↑ Royal Rumble 2003 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  61. ↑ Royal Rumble 2003 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  62. ↑ Royal Rumble 2004 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  63. ↑ Royal Rumble 2004 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  64. ↑ John Powell: Benoit wins the ‘Rumble’. SLAM! Sports, 1998-01-26. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  65. ↑ Royal Rumble 2005 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  66. ↑ Royal Rumble 2005 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2009-07-08].
  67. ↑ Dale Plummer: Batista claims the Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-31. [dostęp 2009-07-10].
  68. ↑ Royal Rumble 2006 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  69. ↑ Royal Rumble 2006 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  70. ↑ Dale Plummer: Mysterio claims Rumble; Cena reigns again. SLAM! Sports, 1998-01-30. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)].
  71. ↑ Royal Rumble 2007 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  72. ↑ Royal Rumble 2007 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  73. ↑ Dale Plummer: Old guard dominates Rumble. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10].
  74. ↑ Royal Rumble 2008 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  75. ↑ Royal Rumble 2008 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  76. ↑ Dale Plummer: Cena wins Rumble in surprise return. SLAM! Sports, 1998-01-28. [dostęp 2009-07-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-18)].
  77. ↑ Royal Rumble 2009 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  78. ↑ Royal Rumble 2009 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  79. ↑ Royal Rumble 2010 Results. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  80. ↑ a b Royal Rumble 2010 Main Event Synopsis. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-01].
  81. ↑ Steve Gerweck: Upcoming dates for WWE PPV events in 2011. WrestleView, 2010-07-27. [dostęp 2010-07-28]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-09-24)].
  82. ↑ WWE presents Royal Rumble, 01-29-2012. WWE, 2011-12-11. [dostęp 2011-12-11].
  83. ↑ Ryan Murphy: Sheamus won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  84. ↑ Kevin Powers: WWE Champion CM Punk def. Dolph Ziggler (Special Guest Referee John Laurinaitis). WWE, 2012-01-29. [dostęp 2013-09-29].
  85. ↑ Royal Rumble 2013 results. WWE, 2013-01-28. [dostęp 2013-09-29].
  86. ↑ Alex Giannini, Zach Linder: John Cena won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  87. ↑ John Clapp: The Rock def. WWE Champion CM Punk. WWE, 2013-01-27. [dostęp 2013-09-29].
  88. ↑ Ryan Murphy, Zach Linder: Batista won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2014-01-27].
  89. ↑ Royal Rumble 2014 results. [dostęp 2014-11-10].
  90. ↑ Adam Martin: WWE Royal Rumble PPV Results – 1/25/15 (30 Man Rumble). WrestleView. [dostęp 2015-01-26].
  91. ↑ Marc Middleton: WWE Reveals Details On The 2016 Royal Rumble And Fastlane Pay-Per-Views. [dostęp 2015-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-07-22)].
  92. ↑ Ryan Murphy: Triple H won the 2016 Royal Rumble Match for the WWE World Heavyweight Championship. WWE. [dostęp 2016-01-25].
  93. ↑ Royal Rumble returns to Alamodome for the first time in 20 years. WWE. [dostęp 2016-09-30].
  94. ↑ Philadelphia to host 30th anniversary of WWE Royal Rumble in 2018. WWE. [dostęp 2017-01-26].
  95. ↑ Anthony Benigno: Shinsuke Nakamura won the 2018 Men’s Royal Rumble Match. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-01-28].
  96. ↑ WWE.com Staff: The historic first-ever Women’s Royal Rumble Match announced for Jan. 28. [w:] WWE.com [on-line]. December 18, 2017. [dostęp 2017-12-19].
  97. ↑ Anthony Benigno: Asuka won the first-ever Women’s Royal Rumble Match; Ronda Rousey debuted. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-01-28].
  98. ↑ Saudi Arabia to host the Greatest Royal Rumble this April. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2018-03-05].
  99. ↑ WWE Greatest Royal Rumble to be shown live on Sky Sports Box Office. [w:] Sky Sports [on-line]. March 22, 2018. [dostęp 2018-03-22].
  100. ↑ Anthony Benigno: Seth Rollins won the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
  101. ↑ Anthony Benigno: Becky Lynch won the 30-Woman Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2019-01-27]. (ang.).
  102. ↑ McIntyre once again becomes The Chosen One with Rumble victory. WWE. [dostęp 2021-02-08]. (ang.).
  103. ↑ Charlotte bests Baszler to win Women’s Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2021-02-08]. (ang.).
  104. ↑ Edge won the 2021 Royal Rumble Match. [dostęp 2021-01-31]. (ang.).
  105. ↑ Bianca Belair won the 2021 Royal Rumble Match. [dostęp 2021-01-31]. (ang.).
  106. ↑ Brock Lesnar wins the 30-Man Royal Rumble Match. WWE. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
  107. ↑ Ronda Rousey wins the Women’s Royal Rumble. [dostęp 2022-01-29]. (ang.).
  108. ↑ Gregory Miller: Cody Rhodes won the 2023 Men’s Royal Rumble Match to earn a World Title opportunity at WrestleMania. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2023-01-28].
  109. ↑ Gregory Miller: Rhea Ripley won the Women’s Royal Rumble Match to earn a Women’s Championship Match at WrestleMania. [w:] WWE [on-line]. [dostęp 2023-01-28].
  110. ↑ a b Jason Powell: WWE Royal Rumble results: Powell’s live review of the Royal Rumble matches, Roman Reigns vs. Randy Orton vs. LA Knight vs. AJ Styles for the WWE Universal Championship. Pro Wrestling Dot Net. [dostęp 2024-01-27].
  111. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o Royal Rumble Statistics and Facts. World Wrestling Entertainment. [dostęp 2010-02-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (February 9, 2016)].
  112. ↑ Royal Rumble Statistics and Facts. Smark Out Moment.
  113. ↑ Ryan Murphy, Zach Linder: Full list of Royal Rumble Match participants and eliminations. WWE. [dostęp 2014-01-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (21 marca 2014)].
  114. ↑ Royal Rumble 2001. WWE. [dostęp 2010-02-10].
  115. ↑ Royal Rumble 1989. WWE. [dostęp 2010-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)].
  116. ↑ Royal Rumble 1997. WWE. [dostęp 2010-02-10].
  117. ↑ Royal Rumble 2011. mondaynightwarriors.com. [dostęp 2010-02-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-01-06)].
  118. ↑ The 30 Best Rumbers ever #1 Shawn Michaels. WWE. [dostęp 2015-06-09].
  119. ↑ Waldman, Jon: The Royal Rumble stat pack. SLAM! Wrestling, 2010-01-30. [dostęp 2010-07-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-10-24)].
  120. ↑ The 30 best Rumblers ever – Page 27. WWE. [dostęp 2015-06-09].
  121. ↑ WWF - 1987 Results [online], thehistoryofwwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  122. ↑ Denny Burkholder: The Lost Royal Rumble and how a signature WWE event survived despite early failure. cbssports.com, January 26, 2017. [dostęp 2018-01-23].
  123. ↑ 1988. thehistoryofwwe.com.
  124. ↑ WWF - 1988 Results [online], thehistoryofwwe.com [dostęp 2024-04-25] (ang.).
  125. ↑ Tony Cameron: The Forgotten Royal Rumbles. wwfoldschool.com, January 24, 2016. [dostęp 2018-01-23].
  126. ↑ a b c d Graham Cawthon: the History of Professional Wrestling Vol 2: WWF 1990–1999. CreateSpace Independent Publishing Platform, 2013.
  127. ↑ a b Smackdown Replays. WWE Network. [dostęp 2019-01-28].
  128. ↑ Graham Cawthon: WWE Smackdown 2004. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  129. ↑ Raw Replays. WWE Network. [dostęp 2019-01-28].
  130. ↑ Graham Cawthon: WWE Raw 2008. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  131. ↑ Graham Cawthon: WWE SmackDown 2011. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  132. ↑ Graham Cawthon: WWE Raw 2011. The History of WWE. [dostęp 2015-06-09].
  133. ↑ JJ Williams: NXT Orlando, FL, live results: Halloween Costume Rumble. Wrestling Observer Figure Four Online. [dostęp 2023-02-03].
  134. ↑ AJ Styles Hits A Stunner In Special Royal Rumble Match After Last Night’s WWE TV Tapings.
  135. ↑ Who will be crowned the next WWE KFC Colonel in a special „Colonel Rumble”?.
  136. ↑ JJ Williams: NXT Orlando, FL, live results: Halloween Costume Rumble. Wrestling Observer Figure Four Online. [dostęp 2023-02-03].
  137. ↑ Jeremy Thomas: WWE NXT Live Results 10.31.19: Men’s & Women’s Halloween Costume Battle Royals, More. 411mania. [dostęp 2023-02-03].
  138. ↑ Royal Rumble 2015. Royal Rumble. [dostęp 2015-01-18].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Gale pay-per-view i WWE Network federacji WWE
Obecne
Dawne
Zwycięzcy Royal Rumble
Męski Royal Rumble
Żeński Royal Rumble
WWE, LLC
Historia
Programy telewizyjne
Cotygodniowe
Gale pay-per-view i
WWE Network
Inne
Bazy domowe
Dawne
Personel
Powiązania
Dawne powiązania
Znaczące przejęcia
Powiązane firmy
Właściciele
Siostrzana promocja
Partnerzy
Obecni
Dawni
Mistrzostwa i osiągnięcia
Podział na brandy
Brandy
WWE Draft
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Royal_Rumble&oldid=75005440”