Carlo Ancelotti

{{{imię i nazwisko}}}

[[Plik:{{{grafika}}}|240x240px|alt=Ilustracja|{{{opis grafiki}}}]] {{{opis grafiki}}}
Pełne imię i nazwisko	{{{pełne imię i nazwisko}}}
Data i miejsce urodzenia	{{{data urodzenia}}} {{{miejsce urodzenia}}}
Data i miejsce śmierci	{{{data śmierci}}} {{{miejsce śmierci}}}
Wzrost	180 cm
Pozycja	pomocnik
Informacje klubowe
Klub	{{{klub}}}
Numer w klubie	{{{numer w klubie}}}
Kariera juniorska
Lata Klub BŁĄD: {{{kariera juniorska}}}
Kariera seniorska
Lata Klub Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera seniorska}}}
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole BŁĄD: {{{kariera reprezentacyjna}}}
Kariera trenerska
Lata Drużyna BŁĄD: {{{kariera trenerska}}}
Dorobek medalowy
Mistrzostwa świata III miejsce Włochy 1990 piłka nożna Odznaczenia
Odznaczenia
{{{odznaczenia}}}
[{{{www}}} Strona internetowa]

{{Piłkarz infobox}} Sugerowane pola (wstaw w kodzie): | grafika = | data urodzenia = | opis grafiki = | miejsce urodzenia = | pełne imię i nazwisko = | wikicytaty = | kariera trenerska = | kariera juniorska = | kariera reprezentacyjna = | data śmierci = | imię i nazwisko = | miejsce śmierci = | kariera seniorska = | numer w klubie = | klub = | odznaczenia = | www = Nieznane pola: "pseudonim", "trener-kluby", "trener-lata", "występy(gole)", "masa_ciała", "krajurodzenia", "data1", "występywreprezentacji(gole)", "krajśmierci", "reprezentacja", "obecnyklub", "kluby", "dataurodzenia", "latawreprezentacji", "zdjęcie", "pełneimięinazwisko", "miastourodzenia", "data2", "wikiquote", "miastośmierci", "juniorskielata", "imięinazwisko", "juniorskiekluby", "numer", "lata" oraz "dataśmierci".

Carlo Ancelotti (ur. 10 czerwca 1959 w Reggiolo) – włoski trener i były piłkarz.

Kariera piłkarska

Początki kariery

Carlo Ancelotti zaczął swoją karierę piłkarską jako zawodnik Parmy. W 1979 roku awansował z tym klubem do Serie B. W decydującym o awansie meczu strzelił dwa gole. Jego dobra postawa została zauważona we Włoszech, dzięki czemu młody pomocnik przeniósł się do Romy. Z Romą zdobył swój pierwszy tytuł mistrzowski, a dla klubu był to pierwszy tytuł od ponad 40 lat. Tam ujawniły się jego zdolności przywódcze i w 1985 roku został wybrany na kapitana klubu ze stolicy. W czasie swojej ośmioletniej kariery w Rzymie zdobył z tym klubem także cztery Puchary Włoch w piłce nożnej.

AC Milan

Następnym klubem w jego karierze był Milan. Okres jego pobytu w tej drużynie zbiegł się z najbardziej złotym okresem na San Siro – z erą Gullita, Van Bastena i Rijkaarda, kiedy to Milan wywalczył dwa trofea Ligi Mistrzów i dwa krajowe tytuły mistrzowskie.

Ancelotti brał udział w obu finałach Ligi Mistrzów: w 1989 i 1990, w 1989 zdobył bramkę przeciwko Realowi Madryt. Grał w reprezentacji, która była gospodarzem Mistrzostw Świata w 1990 roku i w sumie zagrał w 26 meczach dla Włochów.

Kariera trenerska

Reggiana

Carlo Ancelotti rozpoczął karierę trenerską w Reggianie, klubie położonym w pobliżu swojego miejsca urodzenia w północnych Włoszech. Wywalczył z nim już w pierwszym sezonie pracy awans do Serie A, co pomogło mu w szybkim awansie jego kariery i podjęciu pracy w Parmie – pierwszym klubie Ancelottiego jako piłkarza.

Parma

W swoim pierwszym sezonie jako trener na Stadio Ennio Tardini (1996/97), Ancelotti sprzedał do Chelsea Gianfranco Zolę, gdyż preferował grę innych napastników: Enrico Chiesa i Hernánem Crespo. Zola przeniósł się do Chelsea, gdzie odniósł wiele sukcesów. W sezonie 1996/1997 Parma cieszyła się z ich najlepszego w historii wyniku w lidze – drugiego miejsca, dwa punkty za mistrzem Juventusem. W następnym sezonie zakończyła jednak rozgrywki dopiero na szóstym miejscu i Ancelotti został zwolniony.

Juventus

Ancelotti został jednak zauważony przez Juventus, który potrzebował nowego trenera za sterem włoskiej drużyny, po odejściu Marcello Lippiego do Interu w lecie 1999 roku. Juventus zajął w sezonie 1998/99 dopiero szóstą lokatę, mimo że bronił tego trofeum. Lippi odszedł przed końcem sezonu, w lutym 1999 roku i Ancelotti znalazł pracę wcześniej niż planowano, przejął również Ligę Mistrzów, którą ostatecznie zakończył z zespołem na etapie półfinału, wyeliminowany przez Manchester United.

Początkowo powołanie byłego gracza Milanu i Romy nie było popularne wśród części tifosi Juve i kibice byli przeciwni Ancelottiemu. Swoją pracę z Juventusem Carlo zaczął od czyszczenia składu. Ofiarą jego polityki był m.in. Didier Deschamps, który przeszedł do Chelsea na jeden sezon. Ancelotti oprócz pozbywania się graczy dodał nowe twarze, takie jak Gianluca Zambrotta i Edwin van der Sar.

Z Zinedinem Zidanem, Filippo Inzaghim oraz Alessandro Del Piero dostarczył nową jakość, Juventus pod wodzą Ancelottiego poprawił się w wystarczającym stopniu, by kolejny sezon skończyć na drugim miejscu (tracąc tylko punkt do lidera Lazio), aczkolwiek nie zdobył żadnego trofeum. W połowie sezonu 2000/2001, kiedy tytuł był jeszcze możliwy do zgarnięcia, zostało publicznie ogłoszone, że Lippi powróci na stanowisko trenera.

AC Milan

Na początku następnego sezonu Ancelotti był o krok od powrotu do Parmy, jednak Milan przedstawił mu ofertę kontraktu, którą postanowił przyjąć. Został trenerem Milanu 6 listopada 2001 roku. W pierwszym pełnym sezonie pracy w Mediolanie w 2003 r. zdobył z Milanem puchar Włoch oraz wygrał Ligę Mistrzów pokonując po rzutach karnych Juventus. Tym samym Carlo zemścił się na klubie, który bezpardonowo się go pozbył. Andrij Szewczenko strzelił decydującego karnego, a tym samym sprawił, że Ancelotti został jednym z sześciu ludzi, którzy Puchar Europy wznieśli zarówno jako gracze i trenerzy.

Milan w Serie A pod jego wodzą notował stały postęp, w pierwszym sezonie zajął czwarte miejsce, w następnym sezonie, w którym Ancelotti prowadził Milan od początku, zajął 3 miejsce, aż do Scudetto, które wzniósł w sezonie 2003/2004, uzyskując nad drugą Romą przewagę aż 11 punktów.

To był jedyny tytuł mistrza Włoch Ancelottiego zdobyty we Włoszech. Milan zajął drugie miejsce w sezonie 2004/2005, w którym nie przyznano mistrzostwa przez głośną wówczas aferę „Calciopoli” w której to Milan uczestniczył. Skutkiem tego było odjęcie ośmiu punktów na sezon 2006/2007, w którym zajęli czwarte miejsce. To był sezon, w którym Milan drugi raz wygrał Ligę Mistrzów pod wodzą Ancelottiego.

Wszyscy we Włoszech wciąż zadają sobie pytanie, dlaczego nie wygrał drugi raz Ligi Mistrzów już w Stambule w 2005 roku, kiedy jego drużyna do przerwy prowadziła 3:0, natomiast zremisowała mecz 3:3, by przegrać w karnych, w których Schevczenko nie strzelił swojej finałowej jedenastki. Znowu jednak Ancelotti śmiał się jako ostatni, gdy po kolejnych dwóch sezonach oczekiwania kapitan (i były kolega z boiska) Paolo Maldini podniósł trofeum w Atenach po zwycięstwie 2-1 nad Liverpoolem.

W sumie w Milanie zdobył jeden tytuł mistrza Włoch, dwa razy zdobył Ligę Mistrzów, dwa razy Superpuchar UEFA, raz Puchar Włoch, Superpuchar Włoch i raz wygrał klubowe Mistrzostwa Świata.

W sezonie 2007/08 Milan zajął w lidze piąte miejsce i znalazł się jedyny raz poza Ligą Mistrzów w czasie pracy Ancelottiego w tym klubie.

Ancelotti jest twórcą ustawienia 4-1-2-1-2 (czterech obrońców, jeden defensywny pomocnik, dwóch pomocników, dwóch napastników, za nimi jeden bardzo ofensywnie usposobiony gracz). Taktyka była oparta na aktywnych bocznych obrońcach. Takie ustawienie sprawiało, że w ataku na bramkę mogło uczestniczyć nawet siedmiu piłkarzy. Po raz pierwszy zastosował je w Milanie.

31 maja 2009 roku, po ostatnim meczu rozgrywek z Fiorentiną ogłoszono, że Carlo Ancelotti kończy pracę z Milanem i przechodzi do Chelsea.

Chelsea F.C.

49-latek przeniósł się do Londynu latem 2009 roku po ośmiu sezonach spędzonych w Mediolanie, gdzie jego największymi sukcesami były dwa zwycięstwa Ligi Mistrzów i jedno Serie A. W sezonie 2009/2010 zdobył z Chelsea puchar i mistrzostwo Anglii. Jego drużyna strzeliła w lidze 103 gole, czym ustanowiła rekord pod względem liczby strzelonych bramek w jednym sezonie. W następnym sezonie Chelsea nie obroniła krajowego trofeum, a w lidze zajęła trzecie miejsce. Ancelottiemu nie wiodło się z Chelsea w Lidze Mistrzów, w pierwszym sezonie odpadł w 1/8 po porażce z Interem, natomiast rok później wyeliminował go w ćwierćfinale Manchester United.

22 maja 2011 po porażce z Evertonem (0:1) został zwolniony z funkcji trenera drużyny Chelsea FC.

Paris Saint Germain

30 grudnia 2011 został trenerem Paris Saint Germain. Przejął drużynę, gdy była na pierwszym miejscu w tabeli z przewagą 3 punktów nad Montpellier. Mimo, to nie udało mu się zdobyć mistrzostwa Francji i zakończył sezon na drugim miejscu ze stratą trzech punktów do Montpellier. W następnym sezonie zwyciężył w lidze z ekipą PSG. Jako drugi trener (po José Mourinho) doprowadził do ćwierćfinału Ligi Mistrzów cztery różne kluby.

Real Madryt

25 czerwca 2013 roku podpisał trzyletni kontrakt z Realem Madryt, z którym 16 kwietnia 2014 roku pokonał w finale Pucharu Hiszpanii FC Barcelonę 2:1. 29 kwietnia 2014 roku „Królewscy” pod wodzą Ancelottiego przypieczętowali awans do finału Ligi Mistrzów, pokonując na wyjeździe Bayern Monachium 0:4 (w pierwszym meczu, który odbył się 23 kwietnia 2014 roku w Madrycie, Real wygrał 1:0). Mecz finałowy odbył się 24 maja w Lizbonie, gdzie Real Madryt pokonał 4:1 (po dogrywce) inny madrycki zespół – Atlético. Tym samym Ancelotti powtórzył sukces Boba Paisley’a wygrywając po raz trzeci LM jako trener (wcześniej dwukrotnie z A.C. Milan w latach 2003 i 2007). Stał się też piątym trenerem, który wygrał ją z dwoma różnymi klubami.

12 sierpnia 2014 roku Real wygrał Superpuchar Europy, pokonując w Cardiff Sevillę 2:0 (strzelcem obu bramek był Portugalczyk Cristiano Ronaldo). 7 dni później, 19 sierpnia, w ramach pierwszego meczu o Superpuchar Hiszpanii Real podejmował na Santiago Bernabéu Atlético Madryt. Spotkanie zakończyło się remisem 1:1. W rewanżu rozegranym 22 sierpnia na Vicente Calderón, Real przegrał 0:1. W grudniu 2014 wygrał Klubowe Mistrzostwa Świata w Maroko, kończąc rok z czterema trofeami.

25 maja 2015 został zwolniony z funkcji trenera Realu Madryt.

Bayern Monachium

20 grudnia 2015 roku podpisał trzyletni kontrakt z Bayernem Monachium. Zastąpił na tym stanowisku Pepa Guardiolę, który nie zdecydował się na przedłużenie kontraktu z mistrzem Niemiec.

28 września 2017 został zwolniony z funkcji trenera Bayernu Monachium.

Sukcesy

Zawodnik

Roma

• Mistrzostwo Włoch: 1983
• Puchar Włoch: 1980, 1981, 1984, 1986

Milan

• Mistrzostwo Włoch: 1988, 1992
• Superpuchar Włoch: 1988
• Puchar Europy: 1989, 1990
• Superpuchar Europy UEFA: 1989, 1990
• Puchar Interkontynentalny: 1989, 1990

Trener

Juventus

• Puchar Intertoto UEFA: 1999

Milan

• Mistrzostwo Włoch: 2004
• Puchar Włoch: 2003
• Superpuchar Włoch: 2004
• Liga Mistrzów: 2003, 2007
• Superpuchar Europy: 2003,2007
• Klubowe Mistrzostwo Świata: 2007

Chelsea

• Mistrzostwo Anglii: 2010
• Puchar Anglii: 2010
• Tarcza Wspólnoty: 2009

Paris Saint-Germain

• Mistrzostwo Francji: 2013

Real Madryt

• Puchar Króla: 2014
• Liga Mistrzów: 2014
• Superpuchar Europy: 2014
• Klubowe Mistrzostwo Świata: 2014

Bayern Monachium

• Mistrzostwo Niemiec: 2017

• Superpuchar Niemiec: 2016, 2017

Życie prywatne

Przez 25 lat był mężem Luisy Gibellini z którą ma dwoje dzieci, córkę Katię oraz syna Davide. Jego drugą, jak i obecną żoną jest Kanadyjka hiszpańskiego pochodzenia Mariann Barrena, którą poślubił 7 lipca 2014 roku.

Ojciec Carlo, Giuseppe, zmarł dnia 30 września 2010 roku.

Odznaczenia

• Cavaliere Orderu Zasługi Republiki Włoskiej – 1991
• Ufficiale Orderu Gwiazdy Włoch – 2014

Linki zewnętrzne

• Szablon:National Football Teams
• Szablon:Soccerbase (trener)