Dyskusja portalu:Biologia/Sylwetka
Propozycje[edytuj kod]
Wykorzystane[edytuj kod]
Maria Sibylla Merian (lub Anna Maria Sibylla Merian, ur. 2 kwietnia 1647 we Frankfurcie nad Menem, zm. 13 stycznia 1717 w Amsterdamie) niemiecka przyrodniczka i artystka-malarka. Uznawana za jednego z pierwszych entomologów.
Była córką wydawcy i grafika Mateusza Meriana (znanego autora dzieł: Theatrum Europaeum i Topographien) i Joanny Sybilli Heim. Ojciec zmarł, gdy miała 3 lata. Jej dziadek Jakub Marell (malarz kwiatów) nauczył ją malarstwa i grafiki. W wieku 13 lat malowała "z natury" swoje pierwsze obrazy owadów i roślin.
« W młodości zajmowałam się poszukiwaniem owadów. Zaczęłam od jedwabników w moim rodzinnym mieście Frankfurcie. Następnie ustaliłam, że z innych gąsienic rozwijało się wiele pięknych motyli lub ciem, tak jak z gąsienic jedwabników. To przywiodło mnie do zbierania wszystkich gąsienic, jakie mogłam znaleźć, aby obserwować ich przemianę. »
(Metamorphosis insectorum Surinamensium (Metamorfozy owadów Surinamu), przedmowa)
W wieku 18 lat, w 1665, poślubiła malarza Jana Andrzeja Graffa. Dwa lat później, po urodzeniu córki Joanny Heleny rodzina przeniosła się do Norymbergi. Tam Maria Sibylla kontynuowała badania cyklu życia motyli. Wątpiła w prawdziwość opinii (pochodzącej od Arystotelesa), że owady powstają z gnijącej materii (z tego powodu Kościół określał owady jako "twory diabelskie") i badała przemianę gąsienicy w motyla. Notowała szczegóły metamorfozy i ilustrowała w swoim szkicowniku jej etapy oraz rośliny, jakimi żywiły się gąsienice.
Na podstawie tego szkicownika powstała jej pierwsza książka Neues Blumenbuch (Nowa książka o kwiatach) (1675), zawierająca szczegółowe obrazy roślin. W 1678 urodziła drugą córkę Dorotę Marię, a rok później wydała książkę Der Raupen wunderbare Verwandlung und sonderbare Blumennahrung (Cudowna przemiana gąsienicy i jej szczególne pożywienie kwiatowe), w której szczegółowo przedstawiła etapy metamorfozy gąsienicy w motyla.
W 1685 rozstała się z mężem i przeniosła się do szwagra do zamku Waltha w Holandii, gdzie zamieszkała we wspólnocie pietystów. Zamek był własnością Cornelisa van Sommelsdijka, gubernatora Surinamu. Maria Sibylla zapoznała się tam z fauną i florą tropikalną Ameryki Południowej. Rok później, po śmierci szwagra wyjechała do Amsterdamu, aby nawiązać kontakty z innymi przyrodnikami i zwiedzić oranżerie i woliery.
W 1699, wbrew znajomym i rodzinie, którzy odradzali ten wyjazd, wyjechała z najmłodszą córką do Surinamu (zachwycona tropikalnymi kolekcjami roślin i owadów u swoich znajomych). Chciała tam badać cykl rozwojowy owadów tropikalnych. Wyjazd ułatwiło jej stypendium, przyznane przez miasto Amsterdam.
Po przybyciu do stolicy Surinamu- Paramaribo, Maria Sibylla z córką odbyły wiele wypraw w głąb lądu, w czasie których sporządziły liczne opisy, rysunki i akwarele m.in. metamorfozy owadów. W 1701 Maria Sibylla zachorowała na malarię i musiała wrócić do Holandii.
Po śmierci szybko zapomniana, Maria Merian została ponownie "odkryta" i doceniona pod koniec XX wieku. Wyrazem tego jest m.in. umieszczenie jej portretu na banknocie 500 marek niemieckich, znaczku pocztowym w 1987, nazwanie wielu szkół jej imieniem, a nawet statku badawczego w 2005 r.
Dorobek Marii Merian jest znaczący. Była pionierką entomologii, ponieważ w tamtej epoce bardzo nieliczni ludzie w ogóle interesowali się owadami. Przyczyniła się do wyjaśnienia cyklu rozwojowego owadów i swoimi nowatorskimi publikacjami w języku niemieckim spopularyzowała tę wiedzę (wówczas większość dzieł naukowych pisano tylko po łacinie, co ograniczało liczbę czytelników).
Przeczytaj więcej o Marii Sibylla Merian
Jerzy (Georg) Adam Forster (ur. 26 listopada 1754 w Mokrym Dworze (niem. Nassenhuben) k. Gdańska, zm. 10 stycznia 1794 w Paryżu), niemiecki przyrodnik, etnolog, podróżnik, autor literatury podróżniczej i rewolucjonista. W młodym wieku brał udział w ekspedycjach naukowych swojego ojca Johanna Reinholda Forstera, m.in. w drugiej wyprawie Cooka po Pacyfiku. Jego raport A Voyage Round the World z niej do dziś stanowi cenny materiał etnologiczny dotyczący ludów Polinezji i jest świetną lekturą. Dzięki tej publikacji dwudziestodwuletni Forster został przyjęty do Royal Society i uważa się, że położył podwaliny pod nowoczesną naukową literaturę podróżniczą.
Forster po powrocie na kontynent europejski oddał się życiu naukowemu. Ważnym epizodem początkowej fazy tego okresu była dyskusja z amerykańskim rewolucjonistą Beniaminem Franklinem w roku 1777. W latach 1778-1787 wykładał historię naturalną w Collegium Carolinum w Kassel, następnie w latach 1784–1787 na Uniwersytecie Wileńskim. W roku 1788 dostał posadę bibliotekarza na Uniwersytecie w Moguncji. Większość jego prac z tego czasu stanowiły eseje na temat botaniki oraz etnologii, a także wstępy oraz tłumaczenia książek podróżniczych, do których należało także tłumaczenie dzienników kapitana Cooka.
Forster był ważną postacią epoki oświecenia w Niemczech. Należał do założycieli klubu jakobinów w Moguncji oraz grał wiodącą rolę w Republice Mogunckiej. Najbardziej miarodajną powinna być wypowiedź samego Forstera, skierowana u schyłku jego życia do pruskiego ministra Herzberga: "... urodziłem się na ziemi polskiej o milę od Gdańska i opuściłem tę ziemię rodzinną, gdy przeszła pod panowanie pruskie, a więc nie jestem Prusakiem".
Jerzy Forster pod kierunkiem ojca podjął najpierw badania świata zwierząt i roślin mórz południowych głównie zajmując się rysowaniem przedstawicieli tych królestw. Jednak Jerzy rozwijał swoje własne zainteresowania, które doprowadziły do zupełnie niezależnych studiów z dziedziny geografii porównawczej i etnologii. Szybko nauczył się języków wysp Polinezji. Jego opisy ludzi z tamtego rejonu są cenione po dziś dzień, gdyż ukazują one wysiłki Forstera, aby opisać miejscowych z empatią, sympatią i w dużym stopniu bez zachodnich, chrześcijańskich uprzedzeń. Jednocześnie opisy te nie zawierają idealizacji stanu "szlachetnej dzikości". Stosując tego typu nastawienie, Forster znacząco wyprzedzał etnologów swoich czasów.
Publikacja Podróży dookoła świata przyniosła Forsterowi uznanie w świecie naukowym całej Europy. Cieszące się dużą renomą angielskie Royal Society przyjęło go jako członka, mimo iż miał zaledwie 23 lata. Podobne tytuły nadano mu w akademiach od Berlina po Madryt. Jednak te zaszczyty nie przyniosły mu pieniędzy. W roku 1778 udał się do Niemiec, gdzie przyjął pozycję z obowiązkami dydaktycznymi jako profesor historii naturalnej w Collegium Carolinum w Kassel. Tam poznał swoją przyszłą żonę, Therese Heyne, córkę profesora filologii klasycznej, która później stała się jedną z pierwszych niezależnych pisarek niemieckich. Związek został zawarty w roku 1785 (już po opuszczeniu Kassel przez Forstera) i dał trójkę dzieci, jednak małżeństwo nie należało do zgodnych.
Skrót G.Forst. jest stosowany w botanice na oznaczenie roślin opisanych przez tego naukowca.
Przeczytaj więcej o Georgu Forsterze
Johann Gotthelf Fischer von Waldheim (13 października, 1771 – 18 października, 1853) - niemiecki badacz anatomii, entomolog i paleontolog.
Fischer urodził się w Waldheim w Saksonii, w rodzinie tkaczy lnu. Podjął studia medyczne w Lipsku, a następnie wraz ze swym przyjacielem, Alexandrem von Humboldtem, udał się do Wiednia i Paryża, by studiować u Georgesa Cuviera. Osiągnął tytuł profesorski w Moguncji, a następnie w 1804 roku został profesorem historii naturalnej oraz dyrektorem Muzeum Historii Naturalnej przy państwowym, rosyjskim Uniwersytecie Moskiewskim.
Fischer zajmował się głównie klasyfikacją bezkręgowców, wynikiem tych prac była książka Entomographia Imperii Rossici (1820-1851). Badał też skamieniałości na stanowiskach w okolicah Moskwy.
Jacques-Yves Cousteau (ur. 11 czerwca 1910 w Saint André de Cubzac - zm. 25 czerwca 1997 w Paryżu) - francuski oficer marynarki, badacz mórz i podróżnik.
Jako syn nieustannie podróżującego prawnika od najmłodszych lat przywykł do częstych zmian miejsca pobytu. Za młodu bynajmniej nie był wzorem grzecznego chłopczyka: usunięto go niegdyś nawet ze szkoły - za wybicie pewnego razu 17 okien. Niemniej w 1930 roku pomyślnie zdał egzaminy do Francuskiej Akademii Marynarki École Navale w Breście, gdzie uzyskał stopień oficera artylerii; równocześnie kończył szkołę lotniczą, jednakże groźny wypadek, który mu się przydarzył w roku 1936, przekreślił marzenia o karierze pilota. Cousteau zwrócił się wówczas wyłącznie ku morzu; opisał to w roku 1953 w swojej bestsellerowej książce Milczący świat (5 mln egzemplarzy w 20 językach).
Karol Darwin (ang. Charles Robert Darwin) (ur. 12 lutego 1809 r. w The Mount, Anglia - zm. 19 kwietnia 1882 r. w Downe) - jeden z najwybitniejszych XIX-wiecznych biologów i jeden z pierwszych badaczy ewolucji, autor teorii ewolucji będącej obecnie paradygmatem biologii. Jego teoria ewolucji, choć w formie znacznie zmienionej w porównaniu do pierwowzoru, jest podstawą współczesnej biologii. Przed ukazaniem się dzieł Darwina panował wśród systematyków dogmat stałości gatunków. Przyznawano wprawdzie, że nie wszystkie osobniki tego samego gatunku są identyczne, że istnieje pewna mniej lub więcej zaznaczona zmienność w obrębie gatunku, pozwalająca wyróżniać w jego obrębie rasy i odmiany, twierdzono jednak, że nie osiąga ona tak znacznego stopnia, by przechodziła granice tego, co mieści się pod pojęciem gatunku.
Benedykt Dybowski (ur. 30 kwietnia 1833 w Adamarynie, powiat Mińsk – zm. 30 stycznia 1930 we Lwowie) – znakomity przyrodnik, podróżnik i odkrywca polski. Badacz jeziora Bajkał, południowej Azji i Kamczatki, profesor Uniwersytetu Lwowskiego i Szkoły Głównej w Warszawie uważany za jednego z ojców polskiej limnologii. Pochowany na "górce powstańców styczniowych" na Cmentarzu Łyczakowskim.
Grzegorz Mendel, inaczej Gregor Johann Mendel (22 lipca 1822 w Heinzendorf / Hynczyce u Nowego Jiczyna, wówczas Austria - 6 stycznia 1884 w Brünn / Berno Morawskie, wówczas Austria) - czeski zakonnik, Augustianin, prekursor genetyki.
W Wiedniu studiował nauki przyrodnicze. Sformułował podstawowe prawa dziedziczenia, przeprowadzając badania na grochu jadalnym (groszku pachnącym) - Pisum aromaticum. W 1866 roku ogłosił pracę "Badania nad mieszańcami roślin".
Karol Linneusz (szw. Carl von Linné) (urodzony 23 maja 1707 roku, zmarły 10 stycznia 1778 roku), przyrodnik szwedzki, profesor uniwersytetu w Uppsali.
Jest autorem dzieła Systema Naturae, w którym opisał podstawy stworzonego przez siebie systemu klasyfikacji organizmów oraz binominalnego (dwuimiennego) nazewnictwa biologicznego, a takze klasyfikacji minerałów. Opisał około 6000 gatunków roślin i zwierząt (obecnie oznacza się je symbolem "L."). Stworzony przez niego system taksonomiczny, choć był sztuczny, stał się podwaliną współczesnej taksonomii.
Alexander von Humboldt (14 września 1769 – 6 maja 1859) - niemiecki przyrodnik i podróżnik; młodszy brat pruskiego ministra i językoznawcy Wilhelma Humboldta.
Zajmował się mniejszymi jednostkami fizycznogeograficznymi Ziemi. Opisał szczegółowo stepy, pustynie i lasy równikowe. Wg Humboldta celem fizycznogeograficznego opisu Ziemi powinno być poznanie jedności w mnogości, badanie ogólnych praw i wewnętrznego ich związku między zjawiskami tellurystycznymi; wprowadził pojęcia strefowości i piętrowości klimatycznej.
Jean Baptiste de Lamarck (1 sierpnia 1744 - 18 grudnia 1829). Głosił, że organizmy powstały drogą naturalną przez samorództwo z materii nieożywionej. Z tych najprostszych istot, w ciągu "nieskończenie długiego" czasu, rozwinęły się drogą powolnych przemian dziś żyjące gatunki zwierząt i roślin, w związku z tym ciągłość życia na Ziemi nie została przerwana. Końcowym etapem tego szeregu jest człowiek. Jako przyczyny, które miały wywołać zmianę i doskonalenie się organizmów, wymienia on przede wszystkim używanie i nieużywanie różnych narządów (lamarkizm). Wg Lamarcka żyrafy mają tak długie szyje dlatego, że zmuszone były (przez szczególne warunki zewnętrzne) wyciągać je w celu zrywania liści z wysokich drzew. Z kolei oczy zwierząt żyjących w ciemności zanikły wskutek ich nieużywania. Mniej ważnym czynnikiem miał być według niego bezpośredni wpływ świata zewnętrznego.
Camillo Golgi (9 lipca 1844 - 21 stycznia 1926), włoski anatom, histolog, lekarz, laureat Nagrody Nobla 1906.
Był absolwentem, a od 1875 profesorem uniwersytetu w Pawii, gdzie wykładał anatomię, histologię i patologię ogólną.
W 1873 opracował metodę barwienia komórek i włókien nerwowych z wykorzystaniem soli srebra, co umożliwiło badania mikroskopowe budowy mózgu i rdzenia kręgowego. Prace Golgiego doprowadziły do uznania neuronu za podstawową jednostkę strukturalną i funkcjonalną układu nerwowego. Odkrył także m.in. komórki gwiaździste istoty glejowej, zakończenia nerwowe w ścięgnach i mięśniach. W 1898 odkrył aparat siateczkowy, znajdujący się wokół jądra komórki nerwowej.
Iwan Pietrowicz Pawłow (urodzony 14 września 1849 - zmarł 27 lutego 1936) - rosyjski fizjolog, laureat Nagrody Nobla z medycyny w 1904 roku.
Pawłow, badając fizjologię wydzielania śliny stwierdził, że psy wydzielają ślinę nie tylko w trakcie posiłku, ale także w reakcji na bodziec, który posiłek poprzedzał. Manipulując tymi bodźcami Pawłow określił związek między takim bodźcem i reakcją jako odruch warunkowy w odróżnieniu od wrodzonego odruchu bezwarunkowego. Dalsze badania doprowadziły Pawłowa do odkrycia praw nabywania odruchów warunkowych, które później zostało określone jako warunkowanie klasyczne. Prace Pawłowa były fundamentem nowej teorii psychologicznej - behawioryzmu, stworzonej przez Johna Watsona na początku XX wieku.
Ambroise Paré (znany też jako Ambroży Pare) (1509 - 20 grudnia 1590), francuski chirurg długiej togi, uznawany za najwybitniejszego chirurga renesansu i jednego z ojców współczesnej chirurgii. Autor kilkudziesięciu prac naukowych pisanych po francusku.
W wieku 20 lat zaczął pracę jako chirurg polowy we francuzkiej armii. Dzięki zdobytym doświadczeniom opracował bardziej humanitarne metody postępowania z rannymi. Jego talent został szybko zauważony i został chirurgiem królewskim Henryka II a następnie Franciszka II, Karola IX i Henryka III. W 1537 w swoim dziele skrytykował szeroko wówczas stosowane przyżeganie rozgrzanym do czerwoności żelazem i zalewanie wrzącym olejem ran. Wynalazł pean do zaciskania naczyń co znacznie obniżyło śmiertelność podczas amputacji.
W dziedzinie chirurgii ogólnej opracował metody operowania przepuklin. Zajmował się również ortopedią, do której wprowadził leczenie za pomocą wyciągu. Innowacyjne metody wprowadził także w położnictwie.
James Dewey Watson (urodzony 6 kwietnia 1928 w Chicago, Illinois, USA), genetyk i biochemik amerykański. Wraz z Crickiem i Rosalind Franklin odkrył strukturę DNA. Laureat Nagrody Nobla w w dziedzinie fizjologii lub medycyny za rok 1962.
W latach 1958–1976 profesor Uniwersytetu Harvarda w Cambridge, od 1968 dyrektor Cold Spring Harbor Laboratory w Nowym Jorku. Członek m.in. Narodowej Akademii Nauk w Waszyngtonie.
W marcu 1953 mając 25 lat opracował w Laboratorium Cavendisha wraz z F.H.C. Crickiem model budowy przestrzennej podwójnej helisy DNA.
W 1962 Nagroda Nobla (razem z Crickiem i M.H.F. Wilkinsem) za odkrycia dotyczące molekularnej struktury kwasów nukleinowych i ich znaczenia dla przekazywania informacji genetycznej w żywej materii.
James Watson był jednym z pomysłodawców i pierwszym szefem programu The Human Genome Project, który ma za zadanie poznać budowę wszystkich genów człowieka.
.jpg)
Alexander Fleming (urodzony 6 sierpnia 1881 - zmarł 11 marca 1955) szkocki bakteriolog i lekarz.
Odkrywca wpływu pleśni pędzlaka na gronkowce (1929), co było krokiem milowym w odkryciu penicyliny. W czasie wojny przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, aby tam kontynuować swoją pracę badawczą. W 1945 roku otrzymał Nagrodę Nobla (razem z Howardem Floreyem i Ernstem Chainem).
Ludwik Pasteur (fr. Louis Pasteur) (27 grudnia 1822 - 28 września 1895) francuski chemik i prekursor mikrobiologii. Urodził sie w Dole we wschodniej Francji. Ukończył studia przyrodnicze na uniwersytecie w Paryżu. W roku 1846 uzyskał doktorat chemii. Był profesorem uniwersytetów:
W trakcie kariery naukowej zajmuje się badaniami fermentacji i gnicia (pasteryzacja), a także drobnoustrojów chorobotwórczych. Ostatecznie obalił teorię samorództwa. Badał zjawiska odporności poszczepiennej i opracował szczepionki między innymi przeciwko wściekliźnie.
Ludwik Pasteur zmarł w roku 1895 w podparyskiej miejscowości Saint-Cloud. Został pochowany w Katedrze Notre-Dame w Paryżu. Aktaulnie szczątki Ludwika Pasteura są przechowywane w Instytucie Pasteura w Paryżu.
William Harvey (1 kwietnia 1578 - 3 czerwca 1657) - angielski medyk, który pierwszy we właściwy sposób opisał układ krwionośny człowieka, przypisując sercu funkcję pompy rozprowadzającej krew po całym organizmie.
Urodził się w Folkestone. Studiował w Cambridge i Padwie. Po powrocie do Anglii poślubił Elizabeth Brown, córkę nadwornego lekarza królowej Elżbiety I. W latach 1606 - 1643 był lekarzem w szpitalu Świętego Bartłomieja w Londynie. Był członkiem Królewskiego Kolegium Lekarzy.
Swe dzieło Exercitatio Anatomica de Motu Cordis et Sanguinis in Animalibus (Badania anatomiczne ruchów serca i krwi u zwierząt) ogłosił w 1616 r. Przedstawił w nim wspartą naukowymi dowodami tezę, że krew jest pompowana przez serce po całym ciele, a następnie w zamkniętym obiegu do niego powraca.
Teoria ta pozostawała w sprzeczności z obowiązującym przez ponad tysiąc lat modelem Galena, który wyodrębniał dwa rodzaje krwi (obecnie znane jako żylna i tętnicza) - ciemnoczerwoną, pochodzącą rzekomo z wątroby, i jasnoczerwoną, pochodzącą z serca. Miały one być różne od siebie i posiadać odrębne funkcje. Krew według Galena była zużywana przez poszczególne narządy i miała powstawać od nowa z pożywienia.
Johann Georg Gmelin (ur. 8 sierpnia 1709 w Tybindze - zm. 20 maja 1755 tamże) był znanym niemieckim badaczem Syberii i autorem Flora Sibirica.
Johann Georg Gmelin urodził się w 1709 roku w znanej wirtemberskiej rodzinie naukowców. Już w wieku 13 lat rozpoczął studia na Uniwersytecie w Tybindze. Ukończył tam z wyróżnieniem medycynę i kierunek nauk przyrodniczych i tam też się doktoryzował. Jako młody adiunkt, przeniósł się do Petersburga, gdzie jako profesor-asystent nauk przyrodniczych w 1724 utworzył Rosyjską Akademię Nauk. W wieku zaledwie 22 lat otrzymał tytuł profesora chemii i historii naturalnej. W 1732 roku zgłosił się do uczestnictwa w Wielkiej Północnej Ekspedycji (1733-1743) i został wybrany przez cara razem z Niemcem Gerardem Friedrichem Müllerem, również profesorem Akademii w Petersburgu.
W roku 1733 Gmelin wraz z niemieckim historykiem i geografem Gerardem Friedrichem Müllerem oraz francuskim astronomem Louisem Deslisle na Wielką Północną Ekspedycję (1733-1743). Była to długa i uciążliwa, jednocześnie niezmiernie ważna i wpływowa podróż na tereny dalekiej Syberii. Razem z trzema "głównodowodzącymi" - Gmelinem, Müllerem i Delisle udział w wyprawie wzięło 6 studentów, 2 malarzy, 2 myśliwych, 2 alpinistów, 4 mierniczych, jak również 1 oficer i 12 żołnierzy, 1 dobosz i sowa - puszczyk uralski (Strix uralensis Pallas). Ekspedycja wróciła do Petersburga z materiałami do dzieła Flora sibirica sive Historia plantarum sibiriae.
Francis Harry Compton Crick (urodzony 8 czerwca 1916 roku w Northampton, Anglia - zmarł 28 lipca 2004, San Diego, USA)
Angielski biochemik, genetyk i biolog molekularny, który wraz z Jamesem D. Watsonem i Rosalindą Franklin odkrył strukturę molekularną kwasu deoksyrybonukleinowego DNA. Pracownik naukowy Laboratorium Biologii Molekularnej na Uniwersytecie Cambridge, członek Towarzystwa Królewskiego w Londynie.
Nikołaj Michajłowicz Przewalski (ros. Николай Михайлович Пржевальский) (ur. 12 kwietnia 1839 w Kimborowie koło Smoleńska - zm. 1 listopada 1888 w Karakoł) - rosyjski geograf, generał, badacz środkowej i wschodniej Azji. Członek Rosyjskiego Towarzystwa Geograficznego od 1864, od 1878 członek honorowy Petersburskiej Akademii Nauk.
Przemierzył łącznie ponad 33 tys. km, publikuąc książkowe relacje ze swoich wypraw, gromadząc wraz ze współpracownikami wielką kolekcję fauny (7,5 tys. eksponatów) i flory (16 tys. eksponatów), w tym ponad 200 nowych gatunków. Jednym z ważniejszych zadań tych ekspedycji było sporządzanie map i chociaż uznano je później za niezbyt staranne, to były to pierwsze mapy tych obszarów dostępne Europie. Największe znaczenie w jego badaniach przyrodniczych miało odkrycie gatunku dzikiego konia stepowego, nazwanego koniem Przewalskiego. Na jego cześć przemianowano miejscowość Karakoł, gdzie zmarł, na Przewalsk. Nazwa ta obowiązywała w latach 1889-1921 i 1939-1991. Za swoje zasługi odznaczony za życia honorowymi medalami naukowymi rosyjskimi i międzynarodowymi, przyjęty do rosyjskiej Akademii Nauk (1878) oraz awansowany na generała-majora (1886).