Przejdź do zawartości

Aleksander III Romanow

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Aleksander III Romanow
Александр III Романов
Ilustracja
Aleksander III (ok. 1885)
Wizerunek herbu
Faksymile
Cesarz i samodzierżca Wszechrusi
Okres

od 13 marca 1881
do 1 listopada 1894

Koronacja

27 maja 1883

Poprzednik

Aleksander II Romanow

Następca

Mikołaj II Romanow

Wielki książę Finlandii
Okres

od 13 marca 1881
do 1 listopada 1894

Poprzednik

Aleksander II Romanow

Następca

Mikołaj II Romanow

Król Polski
Okres

od 13 marca 1881
do 1 listopada 1894

Poprzednik

Aleksander II Romanow

Następca

Mikołaj II Romanow

Dane biograficzne
Dynastia

Romanowowie

Data i miejsce urodzenia

10 marca 1845
Petersburg

Data i miejsce śmierci

1 listopada 1894
Liwadia

Miejsce spoczynku

Sobór Pietropawłowski w Petersburgu

Ojciec

Aleksander II

Matka

Maria, księżniczka z Hesji–Darmstadt

Żona

Maria Romanowa

Dzieci

Mikołaj II
Aleksander
Jerzy
Ksenia
Michał II
Olga

Odznaczenia
Order Królewski Serafinów (Szwecja) Krzyż Wielki Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wielki Cesarskiego Orderu Piotra I (Brazylia) Wielki Komandor Orderu Danebroga (Dania) Krzyż Wielki Orderu Waleczności (Bułgaria) Krzyż Wielki Orderu Kamehamehy I (Hawaje) Order Domowy i Zasługi Księcia Piotra Fryderyka Ludwika (Oldenburg)

Aleksander III Aleksandrowicz, ros. Александр III Александрович (ur. 26 lutego?/10 marca 1845 w Petersburgu, zm. 20 października?/1 listopada 1894 w Liwadii) – cesarz Rosji, król Polski i wielki książę Finlandii od 1881, syn Aleksandra II Romanowa i Marii Aleksandrowny.

Lata wczesne

[edytuj | edytuj kod]

Spośród sześciu synów Aleksandra II i Marii jedynie najstarszy Mikołaj otrzymał staranne wykształcenie. W opinii rosyjskiego dramaturga i autora programów telewizyjnych Edwarda Radzińskiego młody Aleksander nigdy nie grzeszył inteligencją i nie miał wybitnych zdolności intelektualnych[1]. Nauczycielem i wychowawcą następcy tronu był Konstantin Pobiedonoscew. Pobiedonoscew wychował swego podopiecznego w szacunku dla religii prawosławnej i rządów autokratycznych[2]. Wyrobił w nim przekonanie, że ma być przykładem pobożności, uczciwości, solidności i cnotliwości.

Ze wszystkich ostatnich Romanowów Aleksander III imponował najbardziej rosyjskim wyglądem. Był wysoki i potężnie zbudowany. Miał charakterystyczną twarz o szerokich kościach policzkowych. Pozornie przypominał rosyjskiego chłopa, nie stronił też od alkoholu. Był antysemitą z przekonania, jak wielu rosyjskich właścicieli ziemskich[3]. Mimo imponującego wyglądu, bywał dobroduszny i nieśmiały. Najlepiej czuł się w kręgu rodziny z dala od obowiązków dworskich. Jako wzorowy mąż i ojciec nienawidził rozpusty. Nie mógł pogodzić się z faktem, że ojciec za plecami matki sypia z inną kobietą[4].

Życie i działalność

[edytuj | edytuj kod]

Polityka wewnętrzna

[edytuj | edytuj kod]
Car Aleksander III i członkowie rodziny królewskiej

Zabójstwo Aleksandra II spowodowało zmianę kursu, która polegała na odrzuceniu zbyt liberalnych, zdaniem nowego cara, reform poprzednika. W jego opinii receptą na dążenia liberalne i rewolucyjne nie miała być liberalizacja i wprowadzenie rządów przedstawicielskich, ale wzmocnienie władzy. Dewizą władzy miała być formuła ros. православие, самодержавие, народность „prawosławie-samowładztwo-narodowość”. Aleksander III usiłował umocnić znaczenie języka rosyjskiego i religii prawosławnej, kosztem m.in. prześladowania języka polskiego (rusyfikacja) oraz praw katolików. Szczególnym obiektem prześladowań stali się Żydzi, oskarżani o uczestnictwo w zabójstwie poprzedniego cara. Za panowania Aleksandra III państwo wspierało nastroje antysemickie i urządzało pogromy, w wyniku których setki tysięcy Żydów na zawsze opuściło Rosję, emigrując do USA i Europy Zachodniej, głównie do Francji i Austrii. Zrezygnowano z zaplanowanych reform wprowadzając tzw. kontrreformy, ograniczające prawa samorządów tzw. ziemstw oraz wolność uniwersytetów.

Reforma uwłaszczeniowa wsi spowodowała wielką podaż robotników najemnych, przemieszczających się do miast, co wpłynęło z kolei na przyspieszenie rozwoju kapitalistycznych form gospodarki w Rosji. Dotyczyło to zwłaszcza przedsiębiorstw przemysłowych, budownictwa kolejowego, bankowości i towarzystw akcyjnych. Np. produkcja węgla kamiennego wynosząca w 1860 r. 300 tys. ton wzrosła w 1900 r. do 16 mln ton, a surówki żelaza odpowiednio z 330 tys. do 3 mln ton. Podobne wskaźniki wzrostu występowały w produkcji stali, miedzi, przemysłu maszynowego, cukru buraczanego. Szczególnie szybko rozwijało się budownictwo kolejowe. Podczas gdy w 1860 r. w Rosji było tylko 3 tys. km szlaków kolejowych, to na początku XX w. już 54 tys. km, w tym połączenie transsyberyjskie Petersburga i Moskwy z Władywostokiem na Dalekim Wschodzie. W 1900 r. ludność Rosji liczyła ok. 128 mln osób, w tym: Petersburg miał 1,5 mln, Moskwa 1,1 mln, Warszawa prawie 700 tys. mieszkańców.

Aleksander III z żoną Marią
Aleksander III Romanow z rodziną, rok przed swoją śmiercią
Nekrolog Aleksandra III w Gazecie Radomskiej

Po zabójstwie Aleksandra II rewolucjoniści wydali odezwę do nowego cara, w której wyrażali nadzieję, że Aleksander III, jako obywatel i uczciwy człowiek przeprowadzi powszechną amnestię, ogłosi wolność słowa, zwoła przedstawicieli całego narodu rosyjskiego wybranych w wolnych wyborach[5]. Car odrzucił postulaty. Wydał manifest, w którym ogłosił, że będzie karał terrorystów z całą surowością. Wprowadził bezwzględny despotyzm. Mnożył aresztowania, śledztwa, tortury. Wprowadził obowiązek dokładnych ksiąg meldunkowych we wszystkich miejscach publicznych[6]. Nasilił współpracę tajnej policji z innymi służbami. Przeprowadził reformę służb specjalnych. Utworzono „Ochranę” (1881), której podstawowym zadaniem była infiltracja środowisk opozycyjnych. Pobiedonoscew kierował akcją specjalnej ochrony cara. Zainspirował zawiązanie tajnej, konspiracyjnej organizacji pod nazwą „Święta Drużyna”, która miała chronić Aleksandra III i Rosję.

W latach 1891–1892 doszło do klęski głodu na terenie południowej Rosji. Za jej rozmiar społeczeństwo winą obarczyło carską administrację[7].

Polityka zagraniczna

[edytuj | edytuj kod]

W ostatniej dekadzie XIX w. nastąpiło znaczne pogorszenie się stosunków, zwłaszcza gospodarczych, między Niemcami i Rosją, która zbliżyła się wtedy do Francji, zawierając z nią konwencję wojskową o wzajemnej pomocy na wypadek agresji Niemiec na Francję, lub Austrii na Rosję. Car Aleksander III obawiał się większego konfliktu europejskiego, czy też wojny w Azji. Zręcznie manewrował pomiędzy mocarstwami. Rywalizował, ale unikał otwartej konfrontacji. Armia carska raczej straszyła inwazją, niż podejmowała konkretne militarne działania. Uregulowanie bowiem spraw wewnętrznych, a nie podboje, było dla Rosji zadaniem priorytetowym[8].

Śmierć

[edytuj | edytuj kod]

Car Aleksander III umarł w 1894, na zapalenie nerek, w Liwadii na Krymie. Jego następca, Mikołaj II (1894–1917), kontynuował politykę swego ojca.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

W życiu osobistym był osobą niezwykle rodzinną i ciepłą, a swojej ukochanej małżonce, królewnie duńskiej Dagmarze (po przejściu na prawosławie jako cesarzowa Maria Fiodorowna), pozwalał silną ręką trzymać ich dzieci, których mieli sześcioro:


Genealogia

[edytuj | edytuj kod]
Prapradziadkowie

cesarz Rosji
Piotr III Romanow
(1728-1762)
∞ 1745
Katarzyna II Wielka1)
(1729-1796)

książę Wirtembergii
Fryderyk Eugeniusz Wirtemberski
(1732-1797)
∞ 1753
Fryderyka Dorota Zofia
z Brandenburgii-Schwedt

(1736-1798)

król Prus
Fryderyk Wilhelm II Hohenzollern
(1744-1797)
∞ 1769
Fryderyka Luiza
z Hesji-Darmstadt

(1751-1805)

książę
Mecklemburg-Sterlitz
Karol II
(1741-1816)
∞ 1768
Fryderyka Karolina
z Hesji-Darmstadt

(1752-1782)

landgraf
Hesji-Darmstadt
Ludwik IX
(1719-1790)
∞1741
Karolina Wittelsbach
(1721-1774)

landgraf
Jerzy Wilhelm
z Hesji-Darmstadt
(1722-1782)
∞1748
Maria Luiza Albertyna
Leiningen-Dagsburg-Falkenburg
(1729-1818)

margrabia
Badenii-Durlach
Karol Fryderyk Badeński
(1728-1811)
∞1751
Karolina Luiza
z Hesji-Darmstadt
(1723-1783)

landgraf
Hesji-Darmstadt
Ludwik IX
(1719-1790)
∞1741
Karolina Wittelsbach
(1721-1774)

Pradziadkowie

cesarz Rosji
Paweł I Romanow
(1754-1801)
∞ 1776
Maria Fiodorowna2)
(1759-1828)

król Prus
Fryderyk Wilhelm III Hohenzollern
(1770-1840)
∞ 1793
Luiza Mecklemburg-Strelitz
(1776-1810)

wielki książę Hesji
Ludwik I Heski
(1753-1830)
∞1777
Luiza Henryka z Hesji-Darmstadt
(1761–1829)

Karol Ludwik Badeński
(1755-1801)
∞1774
Amalia Fryderyka z Hesji-Darmstadt
(1754-1832)

Dziadkowie

cesarz Rosji Mikołaj I Romanow (1796-1855)
∞ 1817
Aleksandra Fiodorowna3) (1798-1860)

wielki książę Hesji Ludwik II Heski (1777–1848)
∞1804
Wilhelmina Badeńska (1788-1836)

Rodzice

cesarz Rosji Aleksander II Romanow (1818-1881)
∞ 1841
Maria Aleksandrowna4) (1824-1880)

cesarz Rosji
Aleksander III Romanow
(ur. 10 marca 1845, zm. 1 listopada 1894)

Żona

∞ 1866
Maria Fiodorowna5)
(ur. 26 listopada 1847, zm. 13 października 1928)

  1. właściwie: Zofia Fryderyka Augusta Anhalt Zerbst.
  2. właściwie: Zofia Dorota Wirtemberska.
  3. właściwie: Fryderyka Luisa Charlotta Wilhelmina Hohenzollern.
  4. właściwie: Maksymiliana Wilhelmina Maria z Hesji-Darmstadt.
  5. właściwie: Maria Zofia Fryderyka Dagmara, księżniczka Danii.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Warszawa 2005, s. 383.
  2. Gudrun Zieger, Tajemnice rodu Romanowów, Warszawa 2000, s. 255.
  3. Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Warszawa 2005, s. 384.
  4. Edward Radziński, op. cit., Warszawa 2005, s. 386.
  5. Andrzej Andrusiewicz, Carowie i cesarze Rosji, Warszawa 2001, s. 366.
  6. Andrzej Andrusiewicz, op. cit., s. 367.
  7. Orlando Figes, Tragedia Narodu. Rewolucja rosyjska 1891-1924, Wrocław: Wydawnictwo Dolnośląskie, 2009, s. 183-184
  8. Andrzej Andrusiewicz, Carowie i cesarze Rosji, Warszawa 2001, s. 371.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Edward Radziński, Aleksander II. Ostatni Wielki Car, Warszawa 2005.
  • Gudrun Zieger, Tajemnice rodu Romanowów, Warszawa 2000.
  • Andrzej Andrusiewicz, Carowie i cesarze Rosji, Warszawa 2001.