Bitwa pod Husynnem
| ||||
| ||||
 Formacja konna Policji Państwowej | ||||
| Czas | 24 września 1939 | |||
| Miejsce | Husynne, rejon Hrubieszowa | |||
| Terytorium | II Rzeczpospolita | |||
| Przyczyna | kampania wrześniowa | |||
| Wynik | zwycięstwo Armii Czerwonej | |||
| Strony konfliktu | ||||
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
| Kampania wrześniowa (1 IX – 6 X 1939) |
|---|
|
Wybrzeże i Bałtyk (Westerplatte • Gdańsk • Kępa Oksywska • Hel) • granica państwa • Boża Góra • Żory • Krojanty • Chojnice • Lasy Królewskie • Bytom • Mokra (1 IX) • Pszczyna (1–2 IX) • Częstochowa • Wyry • Mława (1–3 IX) • Grudziądz (1–4 IX) • Bory Tucholskie (1–5 IX) • Jordanów (2 IX) • Węgierska Górka (2–3 IX) • Bukowiec (3 IX) • Borowa Góra (3–6 IX) • Rajsko (4 IX) • Różan (4–6 IX) • Piotrków (5–6 IX) • Tomaszów Mazowiecki (6 IX) • Pułtusk (6–7 IX) • Łódź (6–8 IX) • Łomża • Wizna (7–10 IX) • Wola Cyrusowa (8 IX) • Barak (8 IX) • Iłża (8–9 IX) • Nowogród (8–10 IX) • Warszawa (8–28 IX) • Bzura (9–22 IX) • Jarosław (10–11 IX) • Kałuszyn (11/12 IX) • Przemyśl (11–14 IX) • Brwinów (12 IX) • Lwów (12–22 IX) • Mińsk Mazowiecki (13 IX) • Sochaczew (13–16 IX) • Boratycze (14 IX) • Brześć (14–17 IX) • Modlin (14–29 IX) • Jaworów (15–16 IX) • Hajnówka (17 IX) • Krasnystaw • Kobryń (17–18 IX) • Lasy janowskie (17–20 IX) • Tomaszów Lubelski (17–20 IX i 22–27 IX) • Wilno (18–19 IX) • Wólka Węglowa (19 IX) • Grodno (20–22 IX) • Palmiry (21 IX) • Kodziowce (22 IX) • Łomianki (22 IX) • Cześniki (22 IX) • Krasnobród (23 IX) • Husynne (24 IX) • Władypol (26–27 IX) • Szack (28–29 IX) • Parczew (29–30 IX) • Wytyczno (1 X) • Kock (2–6 X) |
| Agresja ZSRR na Polskę |
|---|
|
Bitwa pod Husynnem – Bitwa pod Szackiem – Bitwa pod Parczewem – Bitwa pod Wytycznem – Bój pod Kodziowcami – Obrona Grodna – Obrona Lwowa – Obrona Wilna |
Bitwa pod Husynnem - walka stoczona 24 września 1939 roku w rejonie wsi Husynne przez Wojsko Polskie z oddziałami Armii Czerwonej.
Spis treści
Przebieg walki[edytuj | edytuj kod]
23 września 1939 roku sowiecki 8 Korpus Strzelców (44. i 81. Dywizja Strzelców) przekroczył Bug w rejonie Hrubieszowa. Pomiędzy Strzyżowem, a Hrubieszowem batalion rozpoznawczy 81 Dywizji Strzelców stoczył walkę z polskim pododdziałem, o nieznanej obecnie nazwie.
Nieco później tego samego dnia inny – złożony z resztek rozbitych wcześniej formacji – oddział polski, dowodzony przez majora w stanie spoczynku Witolda Radziulewicza, kierował się na południe, lecz niespodziewanie drogę zastąpiła mu piechota sowiecka. W skład polskiego oddziału wchodził szwadron konny Policji Państwowej z Warszawy, szwadron zapasowy 14 pułku Ułanów Jazłowieckich oraz samodzielny batalion moździerzy.
Dowódca oddziału zdecydował się przełamać sowiecki kordon szturmem. Początkowo (prowadzona przez policjantów) szarża około 400 polskich kawalerzystów oraz ostrzał z 36 moździerzy 81 mm, będących na uzbrojeniu batalionu chemicznego, spowodował panikę i duże straty w szeregach piechoty nieprzyjaciela.
Sytuację na niekorzyść Polaków odmieniło użycie przez Sowietów ukrytej za wzgórzami – w dolinie Bugu – formacji pancernej, w efekcie czego oddział polski został okrążony i – po krwawej walce – zmuszony do poddania się.
Według relacji kaprala podchorążego Włodzimierza Rzeczyckiego z 14 pułku ułanów po bitwie Sowieci zamordowali 25 polskich jeńców[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Rąkowski: Polska egzotyczna, s.227
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski, O kawalerii polskiej XX wieku, Wrocław [etc.]: Ossolineum, 1991, ISBN 83-04-03364-X, OCLC 834084669.
- Ryszard Szawłowski: Wojna polsko-sowiecka 1939, t. 1-2, Wydawnictwo ANTYK 1997, ISBN 83-86482-49-4
