50°50′05″N 23°58′35″E/50,834722 23,976389Bitwa pod Husynnem
| ||||
| ||||
 Formacja konna Policji Państwowej | ||||
| Czas | 24 września 1939 | |||
| Miejsce | Husynne, rejon Hrubieszowa | |||
| Terytorium | II Rzeczpospolita | |||
| Przyczyna | agresja sowiecka na Polskę | |||
| Wynik | zwycięstwo Armii Czerwonej | |||
| Strony konfliktu | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Siły | ||||
| ||||
| Straty | ||||
| ||||
Położenie na mapie Polski w 1939 r.  | ||||
| 50°50′05″N 23°58′35″E/50,834722 23,976389
| ||||
Bitwa pod Husynnem – walka stoczona 24 września 1939 roku w rejonie wsi Husynne przez Wojsko Polskie z oddziałami Armii Czerwonej.
Przebieg walki[edytuj | edytuj kod]
23 września 1939 roku sowiecki 8 Korpus Strzelców (44. i 81. Dywizja Strzelców) przekroczył Bug w rejonie Hrubieszowa. Pomiędzy Strzyżowem, a Hrubieszowem batalion rozpoznawczy 81 Dywizji Strzelców stoczył walkę z polskim pododdziałem, o nieznanej obecnie nazwie.
Nieco później tego samego dnia inny – złożony z resztek rozbitych wcześniej formacji – oddział polski, dowodzony przez majora w stanie spoczynku Witolda Radziulewicza, kierował się na południe, lecz niespodziewanie drogę zastąpiła mu piechota sowiecka. W skład polskiego oddziału wchodził szwadron konny Policji Państwowej z Warszawy, szwadron zapasowy 14 pułku Ułanów Jazłowieckich oraz samodzielny batalion moździerzy.
Dowódca oddziału zdecydował się przełamać sowiecki kordon szturmem. Początkowo (prowadzona przez policjantów) szarża około 400 polskich kawalerzystów oraz ostrzał z 36 moździerzy 81 mm, będących na uzbrojeniu batalionu chemicznego, spowodował panikę i duże straty w szeregach piechoty nieprzyjaciela.
Sytuację na niekorzyść Polaków odmieniło użycie przez Sowietów ukrytej za wzgórzami – w dolinie Bugu – formacji pancernej, w efekcie czego oddział polski został okrążony i – po krwawej walce – zmuszony do poddania się.
Według relacji kaprala podchorążego Włodzimierza Rzeczyckiego z 14 pułku ułanów po bitwie Sowieci zamordowali 25 polskich jeńców[1]. Zostali oni pochowani na cmentarzach wojskowych w Rogalinie i Husynne[2][3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Grzegorz Rąkowski: Polska egzotyczna, s. 227.
- ↑ Grzegorz Rąkowski, Polska egzotyczna, 2006.
- ↑ Ryszard Szawłowski, The Polish-Soviet War of 1939, London: Palgrave Macmillan UK, 1991, s. 28–43, ISBN 978-1-349-21381-8.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Cezary Leżeński, Lesław Kukawski, O kawalerii polskiej XX wieku, Wrocław [etc.]: Ossolineum, 1991, ISBN 83-04-03364-X, OCLC 834084669.
- Ryszard Szawłowski: Wojna polsko-sowiecka 1939, t. 1-2, Wydawnictwo ANTYK 1997, ISBN 83-86482-49-4.