Przejdź do zawartości

Dynamo Kijów

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Dynamo Kijów
«Динамо» Київ
Ilustracja
Pełna nazwa

Футбольний Клуб «Динамо» Київ

Przydomek

Біло-сині (Biało-niebiescy)
Гордість України (Chluba Ukrainy)

Barwy

       
biało-niebieskie

Data założenia

13 maja 1927

Debiut w najwyższej lidze

1936 (ZSRR), 1992 (Ukraina)

Liga

Premier-liha

Państwo

 Ukraina

Miasto wydzielone

 Kijów

Siedziba

Kijów

Adres

ul. Hruszewskiego 3, 01001 Kijów

Stadion

Stadion Dynamo im. W. Łobanowskiego,
Stadion Olimpijski

Sponsor techniczny

New Balance

Właściciel

Ihor Surkis

Prezes

Ihor Surkis

Trener

Ołeksandr Szowkowski

Asystent trenera

Emil Caras

Stroje
domowe
Stroje
wyjazdowe
{{{trzeci strój}}}
Strona internetowa

Futbolnyj Kłub Dynamo Kijów (ukr. Футбольний Клуб «Динамо» Київ) – ukraiński klub piłkarski z siedzibą w Kijowie, założony 13 maja 1927. Najbardziej utytułowany ukraiński klub, wielokrotny mistrz ZSRR i niepodległej Ukrainy, dwukrotny zdobywca europejskiego Pucharu Zdobywców Pucharów.

Występuje w rozgrywkach ukraińskiej Premier-lihi.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Chronologia nazw:

  • 13.05.1927: KPST Dynamo (ukr. Київське пролетарське спортивне товариство «Динамо»)
  • 1928: Dynamo Kijów (ukr. «Динамо» (Київ))
  • 1941: klub zawiesił działalność
  • 1942: Start Kijów (ukr. «Старт» (Київ))
  • 18.08.1942: klub rozwiązano
  • 2.05.1944: Dynamo Kijów (ukr. «Динамо» (Київ))
  • 1989: Państwowo-Publiczne Stowarzyszenie FK Dynamo Kijów (ukr. Державно-громадське об'єднання «ФК „Динамо” Київ»)
  • 1993: Otwarta Spółka Akcyjna FK Dynamo Kijów (ukr. Відкрите Акціонерне Товариство «ФК „Динамо” Київ»)
  • 03.2008: Sp.z o.o. Dynamo Kijów (ukr. ТОВ «ФК „Динамо” Київ»)

1927-1946

[edytuj | edytuj kod]

Klub sportowy Dynamo Kijów powstał 13 maja 1927 roku[1] jako Kijowskie Proletariackie Stowarzyszenie Sportowe „Dynamo” (ros. Киевское пролетарское спортивное общество «Динамо», Kijewskoje proletarskoje sportiwnoje obszczestwo „Dinamo”)[2].

5 kwietnia 1928 z inicjatywy naczelnika Okręgowego Oddziału OGPU w Kijowie Zapadnego zaczęto formować drużynę piłkarską. Jego zastępca Siergiej Barminski rozpoczął od rekrutowania do zespołu funkcjonariuszy OGPU oraz piłkarzy innych kijowskich drużyn. Pierwszy oficjalny mecz odbył się 17 lipca 1928, a przeciwnikiem była drużyna Dynamo Odessa (2:2). W lipcu 1928 Dynamo gościło mistrzów Moskwy – drużynę Dinamo Moskwa (2:6). W 1929 Dynamo rozegrało pierwszy mecz międzynarodowy z austriacką drużyną robotniczą.

W pierwszych latach istnienia klubu, do momentu utworzenia I ligi ZSRR, klub występował w rozgrywkach Towarzystwa Sportowego „Dynamo”.

W 1936 Dynamo Kijów wystartowało w rozgrywkach I ligi Radzieckiej w najwyższej klasie rozgrywkowej – grupie A. Mecz otwarcia sezonu rozegrano 24 maja 1936 na stadionie przy Alei Petrowskiej w Kijowie. Gospodarze ulegli piłkarzom Dynama Moskwa 1:5. Pierwszą bramkę dla Dynama Kijów w historii rozgrywek I ligi ZSRR zdobył Mykoła Machynia. W pierwszym sezonie zespół z Kijowa uzyskał drugie miejsce.

W latach 1937–1941 przebudowano kijowski Stadion Czerwony. Nadano mu wówczas nazwę Stadion Republikański.

Po rozpoczęciu wojny w 1941 większość piłkarzy zmobilizowano do wojska. Jeńcami wojennymi zostali Ołeksij Kłymenko, Mykoła Korotkych, Iwan Kuźmenko, Mykoła Trusewicz. Po wyjściu z niewoli razem z innymi piłkarzami z Kijowa w zakładzie piekarskim zorganizowali drużynę Start Kijów. W 1942 piłkarze rozegrali dziewięć meczów towarzyskich (w tym mecz 9 sierpnia 1942 z Flakelf – drużyną niemieckich sił lotniczych – znany jako mecz śmierci). Później trafili do obozu koncentracyjnego, w którym stracono: Ołeksija Kłymenkę, Iwana Kuźmienkę, Mykołę Trusewicza. Mykoła Korotkych jako funkcjonariusz NKWD został zamordowany przez Gestapo.

1946-1961

[edytuj | edytuj kod]

Po zakończeniu wojny wrócili do drużyny tylko Anton Idzkowski, Mykoła Machynia, Makar Honczarenko. W 1946 Dynamo zajęło przedostatnie miejsce i według regulaminu miało spaść do niższej ligi. Jednak ze względu na wielkie straty podczas wojny drużynę pozostawiono w lidze.

Od 1946 do 1951 dziewięciokrotnie zmieniano trenera. Dopiero od 1951 roku, kiedy zaproszono szkoleniowca Olega Oszenkowa, drużyna zaczęła odnosić oczekiwane sukcesy. Już w następnym sezonie (1952) klub zdobył drugie miejsce po raz drugi w historii, a w 1954 roku pierwszy Puchar ZSRR w piłce nożnej.

W 1961 roku przyszedł kolejny sukces. Dynamo Kijów na czele z Wiaczesławem Sołowjowem został Mistrzem ZSRR. Pierwszy raz klub spoza Moskwy osiągnął podobny sukces.

1962-1975

[edytuj | edytuj kod]

W radzieckiej piłce nożnej nastąpiła era Dynama Kijów. W 1964 roku klub prowadzony przez Wiktora Masłowa zdobył kolejny puchar kraju. Jako pierwszy radziecki klub wystartował w europejskich Pucharach. 2 września 1965 roku zespół zadebiutował w Pucharze Zdobywców Pucharów pokonując na wyjeździe irlandzki Coleraine (6:1).

W 1966 klub znowu wygrał Puchar Związku Radzieckiego, a w 1966, 1967, 1968 tytuł Mistrza ZSRR. 20 września 1967 roku w Glasgow Dynamo Kijów zadebiutował w Pucharze Europy Mistrzów Klubowych, najpierw wygrywając z miejscowym klubem Celtic F.C. (2:1, 1:1), a w następnej rundzie przegrywając z Górnikiem Zabrze (1:2, 1:1). W 1971 roku zdobywa już 5. mistrzostwo kraju.

W listopadzie 1973 roku trenerem został „Wielki Mistrz” Walery Łobanowski. Już w następnym, 1974, roku klub wygrał rozgrywki I ligi ZSRR oraz zdobył Puchar ZSRR.

W 1975 roku Dynamo ponownie zdobył tytuł mistrzowski I ligi radzieckiej oraz odniósł pierwszy wielki sukces na arenie międzynarodowej – Pucharze Zdobywców Pucharów i Superpucharze UEFA. Piłkarz Dynama Ołeh Błochin otrzymał Złotą Piłkę od France Football.

Skład z finału Pucharu Zdobywców Pucharów 1975: Jewgienij RudakowAnatolij Końkow, Stefan Reszko, Mychajło Fomenko, Wiktor MatwijenkoWładimir Troszkin, Wołodymyr Muntian, Wiktor Kołotow (kapitan) – Władimir Oniszczenko, Leonid Burjak, Ołeh Błochin.

1976-1991

[edytuj | edytuj kod]

Po triumfie 1975 Dynamo uzyskuje Mistrzostwo ZSRR jeszcze w roku 1977, 1980, 1981, a w 1978 i 1982 Puchar ZSRR. Przez ten czas nie odnosi sukcesów w pucharach europejskich.

W 1984 trenerem ponownie został Walery Łobanowski. Już w następnym 1985 roku Dynamo zostało mistrzem ZSRR oraz zdobyło kolejny Puchar ZSRR. W 1986 klub po raz drugi zdobył Puchar Zdobywców Pucharów. Następny piłkarz Dynama Ihor Biełanow otrzymał Złotą Piłkę od France Football (1986). W 1986 drużyna znów została mistrzem ZSRR, a w 1987 zdobyła Puchar ZSRR.

Skład z meczu finałowego Puchar Zdobywców Pucharów 1986: Wiktor CzanowSiergiej Bałtacza (Andriej Bal), Władimir Biessonow, Oleg Kuzniecow, Anatolij Demianienko (kapitan), Wasilij Rac, Paweł Jakowienko, Iwan Jaremczuk, Aleksandr Zawarow (Wadim Jewtuszenko), Ihor Biełanow, Ołeh Błochin.

W 1989 roku klub został przekształcony w Państwowo-Publiczne Stowarzyszenie Dynamo Kijów. Jego pierwszym Prezesem został obrany Wiktor Bezwerchy.

W 1990 roku Dynamo Kijów w Mistrzostwach ZSRR zdobył ostatni, 13. tytuł Mistrza ZSRR oraz po raz dziewiąty Puchar ZSRR.

Dynamo Kijów nigdy nie spadło z najwyższej klasy rozgrywkowej Mistrzostw ZSRR (Dinamo Moskwa również osiągnęło podobny sukces).

1992-2002

[edytuj | edytuj kod]

Po rozpadzie ZSRR w 1991, klub zaczął swoją przygodę w nowo utworzonej lidze ukraińskiej. W finale play-off Dynamo Kijów przegrał z Tawriji Symferopol 0:1. Potem dziewięć razy z rzędu został Mistrzem Ukrainy.

W 1993 klub przejął na własność Hryhorij Surkis. Nowy właściciel zbudował nową bazę klubu w Koncza-Zaspie, oraz zmodernizował jego infrastrukturę. W 1996 roku Hryhorij Surkis, po wybraniu na stanowisko prezesa Zawodowej Ligi Piłkarskiej Ukrainy, zrzekł się stanowiska prezesa Dynama Kijów na rzecz swojego młodszego brata, Ihora.

W połowie lat 90. Dynamo zaczęło odnosić sukcesy w rozgrywkach europejskich. Doszedł do 1/4 finału w Lidze Mistrzów UEFA sezonu 1997/1998 oraz do półfinału rok później. Po tych sukcesach klub sprzedał swoich liderów do czołowych klubów europejskich. Andrij Szewczenko trafił do A.C. Milanu, Serhij Rebrow do Tottenham Hotspur, Ołeh Łużny do Arsenalu Londyn.

W maju 2002 roku podczas ligowego meczu z klubem Metałurh Zaporoże trener drużyny Walery Łobanowski dostał ataku serca i zmarł. Klub po nieprzerwanym dziewięcioletnim paśmie sukcesów został zdetronizowany przez klub z górniczego DonieckaSzachtar.

2002-2007

[edytuj | edytuj kod]

Nowym trenerem został Ołeksij Mychajłyczenko. W latach 2003 i 2004 Dynamo zostało Mistrzem Ukrainy; poza tym w 2003 zdobyło także krajowy puchar, a w 2004 Superpuchar. Po tych sukcesach kolejnym trenerem został Jożef Sabo, a rok później zastąpił go Łeonid Buriak. Wtedy rozpoczął się okres słabej gry w Lidze Mistrzów – najpierw w 2005 klub nie zakwalifikował się do fazy grupowej, a w sezonie 2006/07 pod wodzą nowego trenera, Anatolija Demjanenko, nie wygrał żadnego meczu. W następnym roku było podobnie. Trenerem ponownie został Jożef Sabo, ale z nim klub również przegrał wszystkie 6 meczów w grupie.

W styczniu 2008 pierwszy raz w historii klubu został zaproszony trener spoza Ukrainy – Jurij Siomin z Rosji[3]. Latem tego samego roku Dynamo zakwalifikował się do fazy grupowej Ligi Mistrzów, pokonując w 3 rundzie kwalifikacyjnej Spartaka Moskwa po wygranej 4:1 zarówno w Moskwie i Kijowie.

W 2009 Dynamo pokonało w fazie pucharowej Pucharu UEFA Valencię, Metalist Charków i Paris Saint-Germain. W półfinale nie zdołało jednak wygrać z przyszłym zwycięzcą tych rozgrywek – Szachtarem Donieck. Mimo to w tym samym sezonie Dynamo zostało mistrzem Ukrainy, o 15 pkt wyprzedzając Szachtara, który zajął drugie miejsce.

W maju 2009 Jurij Siomin z przyczyn osobistych powrócił do Lokomotiwa Moskwa, a jego następcą został Rosjanin Walerij Gazzajew[4].

Sezon 2009/2010 Dynamo rozpoczęło zwycięstwem w meczu o Superpuchar Ukrainy, pokonując Worskłę Połtawa (0:0) w rzutach karnych 4:2. Ale potem zespół grał coraz gorzej. W decydującym meczu o mistrzostwo 5 maja 2010 przegrał w Doniecku z Szachtarem 0:1, dzięki czemu górnicy wcześniej zdobyli kolejny tytuł mistrza kraju.

W sezonie 2010/2011 Dynamo odpadło z rozgrywek Ligi Mistrzów ustępując w 4.rundzie kwalifikacyjnym Ajaxowi Amsterdam. Po przegranym meczu w fazie grupowej Ligi Europy z Sheriffem Tyraspol 0:2 Gazzajew 1 października 2010 podał się do dymisji[5]. Do końca roku kierował drużyną Ołeh Łużny[6], z którym klub awansował do fazy play-off Ligi Europy. 23 grudnia 2010 Jurij Siomin ponownie wrócił do kierowania Dynamem[7]. Wiosną Dynamo dotarło do ćwierćfinału Ligi Europy, ale nie potrafiło zdobyć mistrzostwo Ukrainy.

Sezon 2011/2012 Dynamo rozpoczęło od zwycięstwa 3:1 nad Szachtarem w meczu o Superpuchar Ukrainy. Dynamo nie potrafiło przebić się do fazy grupowej Ligi Mistrzów, przegrywając dwukrotnie Rubinowi Kazań. Potem występował w Lidze Europy, ale zajął tylko trzecie miejsce w grupie. W mistrzostwach Ukrainy Dynamo ponownie było drugim.

Sezon 2012/2013 Dynamo rozpoczęło od największego za dotychczasową historię wzmocnienia zespołu. Klub podpisał kontrakty z Chorwatem Niko Kranjčarem, Portugalczykiem Miguelem Veloso oraz Brazylijczykiem Raffaelem, którzy przyszli z mistrzostw Anglii, Włoch i Niemiec odpowiednio. Jednak dalej drużyna nie pokazywała widowiskowej gry, dla tego 25.09.2012 Prezes klubu Ihor Surkis postanowił zakończyć okres kierowania przez rosyjskich fachowców i zaprosił na stanowisko głównego trenera byłą gwiazdę Dynamo – Ołeha Błochina, który rozpoczął proces budowania nowej drużyny. Wiele piłkarzy odeszło z klubu, zaproszono młodych piłkarzy. Klub zajął dopiero na mecie sezonu trzecie miejsce (klub po raz pierwszy od 1991 zajął w lidze inne miejsce niż pierwsze lub drugie), co nie dało choćby udziału w eliminacjach do Ligi Mistrzów.

Barwy klubowe, strój, herb, hymn

[edytuj | edytuj kod]

Dynamo Kijów ma barwy biało-niebieskie. Każda z nich ma swoje znaczenie. Przez całą historię piłkarze domowe spotkania zazwyczaj grają w białych koszulkach, białych (czasem niebieskich) spodenkach oraz białych getrach. Kolory były wyznaczone przez decyzję Rady Centralnej Towarzystwa Sportowego Dynamo, która reprezentowała pracowników NKWD. W przeciwieństwie do czerwonego (kolor przelanej krwi), który wybrali sportowcy wojskowi, NKWD, symbolizując słowa swojego przewodnika Feliksa Dzierżyńskiego o czystych i jasnych myślach pracowników swej organizacji, postanowił więc wybrać kolory białe i niebieskie. Od początku istnienia piłkarze Dynama Kijów zazwyczaj noszą białe lub niebieskie stroje. Jedynie w latach 1990–1991 stroje były żółto-niebieskie, w nawiązaniu do narodowych barw Ukrainy.

Pierwsze logo klubu, które było zaprezentowane na koszulkach Dynama w 1927 roku była niebieska litera „Д” (D) w pionowym rombie. Z biegiem lat logo klubu wiele razy zmieniało się, ale litera D pozostała do dziś. Z okazji piętnastolecia towarzystwa Dynama w 1939 roku dynamowcy zasłużenie zostali odznaczeni Orderem Lenina, po czym wprowadzono pewne poprawki w godle – w górnej części pojawiła się gwiazda. Prezentacja własnego „ukraińskiego” emblematu „biało-niebieskich” pojawiła się na początku lat siedemdziesiątych XX wieku. Litera „D” została przedstawiona na tle flagi radzieckiej Ukrainy z napisem „Ukraińska SRR”. W 1989 po reorganizacji towarzystwa na profesjonalny klub piłkarski Dynamo zmieniło swój herb. Jednak podstawą godła klubu pozostała ta sama litera „D”, pod którą dodano słowo „Kijów”. W 1996 roku nadszedł czas na kolejne ulepszenie herba – dodano rok powstania klubu (1927), a sama tarcza stała się okrągła. W 2003 roku po tym, jak Dynamo zdobyło 10. mistrzostwo kraju, w górnej części logo została dodana złota gwiazda. Druga gwiazda została dodana do logo w 2007 roku podczas obchodów 80-lecia Dynama Kijów. Choć Dynamo wygrała tylko 13 ukraińskich tytułów ligowych, również były brane pod uwagę zdobyte 13 tytuły mistrzowskie byłego ZSRR, co niektórzy uważają odpowiedź na działania byłego największego dynamowskiego rywala Spartaka Moskwa, który uczynił to samo kilka lat wcześniej. Od 3 lipca 2011 obowiązuje nowe logo – romb z literą D i dwoma gwiazdkami nad rombem.

Oficjalną maskotką klubu jest bóbr. Pierwsza nazwa „bobry” pojawiła się w 1989 roku. Maskotka klubu została opracowana przez włoską firmę Telemundi Group. Z wyglądu bóbr był podobny do Walerego Łobanowskiego (dodano bobrowi złotą grzywkę). Oficjalnie bóbr uznany za maskotkę klubu dopiero w 1995 roku, kiedy to został opracowany w szczegółach projekt stroju gryzonia. W tym samym czasie zorganizowano konkurs wśród fanów za najlepszą nazwę dla maskotki, a zwycięzca została uznana nazwa „Dik” (z rosyjskiego DInamo Kijew).

Sukcesy

[edytuj | edytuj kod]

Trofea międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]
FIFA Zdobyte trofea w rozgrywkach międzynarodowych (stan na: 24-07-2020)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Liga Mistrzów
(Puchar Europy)
zdobywca 0
finalista 0
półfinalista 3 1977, 1987, 1999

Liga Europy
(Puchar UEFA)
zdobywca 0
finalista 0
półfinalista 1 2009

Puchar Zdobywców
zdobywca 2 1975, 1986
finalista 0

Superpuchar UEFA
zdobywca 1 1975
finalista 1 1986

Trofea krajowe

[edytuj | edytuj kod]
Ukraina
Ukraina Zdobyte trofea w rozgrywkach Ukrainy (stan na: 13-05-2024)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo
I miejsce 16
(rekord)
1992/93, 1993/94, 1994/95, 1995/96, 1996/97, 1997/98, 1998/99, 1999/2000, 2000/01, 2002/03, 2003/04, 2006/07, 2008/09, 2014/15, 2015/16, 2020/21
II miejsce 13 1992, 2001/02, 2004/05, 2005/06, 2007/08, 2009/10, 2010/11, 2011/12, 2016/17, 2017/18, 2018/19, 2019/20, 2023/24
III miejsce 1 2012/13

Puchar
zdobywca 13
(rekord)
1992/93, 1995/96, 1997/98, 1998/99, 1999/2000, 2002/03, 2004/05, 2005/06, 2006/07, 2013/14, 2014/15, 2019/20, 2020/21
finalista 5 2001/02, 2009/08, 2010/11, 2016/17, 2017/18

Superpuchar
zdobywca 8 2004, 2006, 2007, 2009, 2011, 2016, 2018, 2019
finalista 5 2005, 2008, 2014, 2015, 2017
ZSRR
Zdobyte trofea w rozgrywkach Związku Radzieckiego (stan na: 01-01-1992)
Rozgrywki Osiągnięcie Razy Sezon(y)

Mistrzostwo
I miejsce 13
(rekord)
1961, 1966, 1967, 1968, 1971, 1974, 1975, 1977, 1980, 1981, 1985, 1986, 1990
II miejsce 11 1936 (w), 1952, 1960, 1965, 1969, 1972, 1973, 1976 (j), 1978, 1982, 1988
III miejsce 3 1937, 1979, 1989

Puchar
zdobywca 9 1954, 1964, 1965/66, 1974, 1978, 1982, 1984/85, 1986/87, 1989/90
finalista 1 1973

Superpuchar
zdobywca 3
(rekord)
1980, 1985, 1986
finalista 1 1977

Inne trofea

[edytuj | edytuj kod]

Trofea indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Poszczególne sezony

[edytuj | edytuj kod]

Związek Radziecki

[edytuj | edytuj kod]

Ukraina

[edytuj | edytuj kod]

Rozgrywki międzynarodowe

[edytuj | edytuj kod]

Europejskie puchary

[edytuj | edytuj kod]

Dynamo Kijów debiutował w europejskich rozgrywkach w Pucharze Zdobywców Pucharów w sezonie 1965/66, awansując do ćwierćfinału, gdzie przegrał z Celticem F.C. Klub jest stałym uczestnikiem rozgrywek pucharowych pod egida UEFA, biorąc udział w ponad 50 turniejach. Dynamo Kijów nie opuścił ani jednego sezonu rozgrywek europejskich od 1990 roku, a od 1973 roku tylko dwa razy odpadł (1984/85 i 1988/89).

Rozgrywki krajowe

[edytuj | edytuj kod]
ZSRR
Bilans występów klubu w rozgrywkach piłkarskich Związku Radzieckiego
(Stan na 31 grudnia 1991 r.)
Poziom Rozgrywki Sezony Mecze Z R P B+ B– Pkt Lata Awanse Spadki Naj.
I Grupa A 6 104 42 32 30 214 182 145 1936–1940 0 0 2
I Pierwaja Gruppa 5 128 38 32 58 138 217 108 1945–1949 0 0 4
I Klas A 20 609 285 195 130 968 628 765 1950–1969 0 0 1
I Wysszaja gruppa A 1 32 14 5 13 36 32 33 1970 0 0 7
I Wysszaja Liga 22 652 326 206 120 1022 542 850 1971–1991 0 0 1
Puchar ZSRR 49 1936–1991 0 0 1
Puchar Federacji ZSRR 4 1986–1989 0 0 3 w grupie
Puchar sezonu ZSRR 4 1977–1986 0 0 1
Ukraina
Ukraina Bilans występów klubu w rozgrywkach piłkarskich Ukrainy
(Stan na 31 maja 2018 r.)
Poziom Rozgrywki Sezony Mecze Z R P B+ B– Pkt Lata Awanse Spadki Naj.
I Wyszcza Liha 17 502 375 92 35 1114 308 1163 1992–2007/08 0 0 1
I Premier-liha 10 294 213 42 39 610 208 681 od 2008/09 0 0 1
II Persza Liha 0 0 0
Puchar Ukrainy 27 od 1992 0 0 1
Superpuchar Ukrainy 12 12 7 0 5 od 1992 0 0 1

Liga ukraińska

[edytuj | edytuj kod]

Klub od sezonu 1992 bez przerw występuje na najwyższym poziomie. Jest rekordzistą ligi, zdobywając 15 razy tytuł Mistrza Ukrainy. Również w mistrzostwach ZSRR ma na swoim koncie ich najwięcej (13 tytułów mistrzowskich).

Puchar Ukrainy

[edytuj | edytuj kod]

Dotychczas klub rozegrał ponad 140 meczów w rozgrywkach o Puchar kraju. 12 razy zwyciężał, a 5 przegrał w finale.

Superpuchar Ukrainy

[edytuj | edytuj kod]

Dotychczas klub siedmiokrotnie zdobył Superpuchar Ukrainy i pięciokrotnie poniósł w finale porażkę.

Statystyki

[edytuj | edytuj kod]

Rekordy klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 27 grudnia 2016.

Rekordy indywidualne

[edytuj | edytuj kod]

Najwięcej występów w klubie

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 25 kwietnia 2016.

# Piłkarz Lata występów Mistrzostwo Puchar Europuchary Inne* Razem
1 Ukraina Ołeksandr Szowkowski 1993–2016 417 58 135 8 618
2 Ołeh Błochin 1969–1987 432 67 79 4 582
3 Anatolij Demjanenko 1979–1990
1992–1993
347 46 43 3 439
4 Ukraina Ołeh Husiew 2003–2016 292 43 97 6 438
5 Łeonid Buriak 1973–1984 304 51 51 2 408
6 Wołodymyr Weremiejew 1968–1982 310 45 44 2 401
7 Wołodymyr Muntian 1965–1977 302 34 35 0 371
8 Wołodymyr Bezsonow 1976–1990 277 47 39 4 367
9 Ukraina Serhij Rebrow 1992–2000
2005–2007
242 44 72 2 360
10 Ukraina Władysław Waszczuk 1993–2002
2005–2008
254 41 62 0 357

* – Superpuchar ZSRR/Ukrainy

Najwięcej goli w klubie

[edytuj | edytuj kod]

Stan na 25 kwietnia 2016.

# Piłkarz Lata występów Mistrzostwo Puchar Europuchary Inne* Razem
1 Ołeh Błochin 1969–1987 211 29 26 0 266
2 Ukraina Serhij Rebrow 1992–2000
2005–2007
113 19 31 0 163
3 Uzbekistan Maksim Shatskix 1999–2008 97 22 23 0 142
4 Ukraina Andrij Szewczenko 1994–1999
2009–2012
83 16 25 0 124
5 Ukraina Andrij Jarmołenko 2007 – 2017 83 16 17 0 116
6 Ukraina Ołeh Husiew 2003–2016 58 14 22 2 96
7 Ukraina Artem Miłewski 2002–2013 57 11 16 3 87
8 Wiktor Kanewski 1953–1964 80 5 0 0 85
9 Łeonid Buriak 1973–1984 56 12 14 0 82
10 Wiktor Kołotow 1971–1981 62 11 8 0 81

* – Superpuchar ZSRR/Ukrainy

Uwaga: czcionką pogrubioną wydzielono piłkarzy, którzy jeszcze grają w klubie.

Jubileuszowe bramki w Mistrzostwach Ukrainy

[edytuj | edytuj kod]

Piłkarze, trenerzy, prezydenci i właściciele klubu

[edytuj | edytuj kod]

Piłkarze

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista piłkarzy Dynama Kijów.

Numery zastrzeżone

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
12 -- Ukraina Klub Kibica (12-y piłkarz)

Obecny skład

[edytuj | edytuj kod]
Stan na 24.09.2024[12]:
Nr Poz. Piłkarz
1 BR Ukraina Heorhij Buszczan
2 OB Ukraina Kostiantyn Wiwczarenko
3 OB Ukraina Maksym Diaczuk
4 OB Ukraina Denys Popow
6 PO Ukraina Wołodymyr Brażko
7 NA Ukraina Andrij Jarmołenko
8 PO Ukraina Wołodymyr Szepelew
9 PO Ukraina Nazar Wołoszyn
10 PO Ukraina Mykoła Szaparenko
11 NA Ukraina Władysław Wanat
15 PO Ukraina Wałentyn Rubczynski
18 PO Ukraina Ołeksandr Andrijewski
20 OB Ukraina Ołeksandr Karawajew
22 PO Ukraina Władysław Kabajew
23 OB Ukraina Nawin Małysz
Nr Poz. Piłkarz
24 OB Ukraina Ołeksandr Tymczyk
28 OB Kolumbia Brayan Ceballos (wyp. z Brazylia Fortaleza)
29 PO Ukraina Witalij Bujalski (kapitan)
32 OB Ukraina Taras Mychawko
35 BR Ukraina Rusłan Neszczeret
39 NA Panama Eduardo Guerrero
40 OB Ukraina Kristian Biłowar
44 OB Ukraina Władysław Dubinczak
45 NA Ukraina Maksym Braharu
51 BR Ukraina Wałentyn Morhun
74 BR Ukraina Denys Ihnatenko
76 PO Ukraina Ołeksandr Pichalonok
91 PO Ukraina Mykoła Mychajłenko
99 NA Ukraina Matwij Ponomarenko

Piłkarze na wypożyczeniu

[edytuj | edytuj kod]
Nr Poz. Piłkarz
OB Ukraina Iwan Kotucha (w Dinaz do 30.06.2025)
OB Ukraina Ołeksandr Syrota (w Izrael Maccabi Hajfa do 30.06.2025)
OB Ukraina Ołeksij Husiew (w Zoria do 30.06.2025)
PO Nigeria Benito (w Zoria do 30.06.2025)
PO Ukraina Serhij Bułeca (w Polska Lechia Gdańsk do 30.06.2025)
PO Ukraina Anton Carenko (w Polska Lechia Gdańsk do 30.06.2025)
PO Gruzja Giorgi Citaiszwili (w Gruzja Granada do 30.06.2025)
PO Senegal Samba Diallo (w Izrael Hapoel Jerozolima do 30.06.2025)
PO Ukraina Ołeksandr Jacyk (w Zoria do 30.06.2025)
Nr Poz. Piłkarz
PO Holandia Justin Lonwijk (w Holandia Vitesse do 30.06.2025)
PO Macedonia Północna Reszat Ramadani (w Macedonia Północna Shkëndija do 30.06.2025)
PO Luksemburg Gerson Rodrigues ( Guangxi Haliao do 30.06.2025)
PO Brazylia Vitinho (w Brazylia Red Bull Bragantino do 30.06.2025)
PO Ukraina Wikentij Wołoszyn (w Zoria do 30.06.2025)
NA Ukraina Ihor Horbacz (w Zoria do 30.06.2025)
NA Wenezuela Eric Ramírez (w Argentyna Tigre do 30.06.2025)
NA Ukraina Władysław Supriaha (w Zoria do 30.06.2025)

Lista kapitanów drużyny

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista kapitanów Dynama Kijów.

Znani piłkarze

[edytuj | edytuj kod]

Na liście wymieniono piłkarzy, którzy stali się legendą klubu.

 Osobny artykuł: Lista piłkarzy Dynama Kijów.

Trenerzy

[edytuj | edytuj kod]
 Osobny artykuł: Lista trenerów Dynama Kijów.
 Z tym tematem związana jest kategoria: Trenerzy piłkarzy Dynama Kijów.

Prezesi

[edytuj | edytuj kod]

Funkcję prezesa klubu pełniło 37 osób, w tym 3 z nich dwukrotnie.

Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
1. część Dynamo, republikańskiej sekcji radzieckiego towarzystwa sportowego Dynamo 1927 1989
2. Ukraina Wiktor Bezwerchy 1989 1993
Lp. Imię i nazwisko Okres urzędowania
3. Ukraina Hryhorij Surkis 1993 10.06.2002
4. Ukraina Ihor Surkis 10.06.2002 obecnie

Struktura klubu

[edytuj | edytuj kod]

Stadion

[edytuj | edytuj kod]

Swoje mecze domowe klub rozgrywa na należącym do miasta Narodowym Sportowym Kompleksie Olimpijskim, który mieści 70 500 widzów i ma wymiary boiska 105x68 metrów. Po raz pierwszy zespół zagrał na tym stadionie 9 września 1945 w meczu Mistrzostw ZSRR przeciwko drużynie z Tbilisi (2:7), a w okresie od 1953 do 1996 roku stadion był areną domową klubu. W okresie od 1996 do końca 2007 roku zespół grał na Olimpijskim przeważnie domowe mecze głównych rund pucharów europejskich oraz najważniejsze mecze o mistrzostwo i Puchar Ukrainy.

Od 1934 do 1941 oraz od 1996 do końca 2011 roku stadionem macierzystym klubu był stadion „Dynamo” im. Walerego Łobanowskiego, który jest położony w pięknym parku w centrum miasta, blisko brzegów Dniepru i może pomieścić 16 873 widzów (wymiary 105x75). W części centralnej trybuny znajduje się trzypiętrowe biuro klubu „FK Dynamo Kijów” i prawie wszystkie służby klubowe. W 2001 roku na stadionie otwarto centrum fitness z basenem. Klub posiada również nowoczesny ośrodek treningowy w dzielnicy Koncza-Zaspa.

Sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]

Główni sponsorzy

[edytuj | edytuj kod]
Lata Sponsor
1927–1987 bez sponsora
1987 Stany Zjednoczone Commodore
1988 bez sponsora
1989–1990 Włochy Fisac
1991–1994 Niemcy Lufthansa
1994–1994 bez sponsora
1996–2004 Ukraina PromInwestBank
2004–2006 Rosja Energoholding
2006 Ukraina UkrTelekom
2007–2013 Ukraina PrywatBank
2013–2014 Ukraina Nadra Bank
od 2015 bez sponsora

Sponsorzy techniczni

[edytuj | edytuj kod]
Lata Sponsor
1975–1989 Adidas
1989 Duarig
1989–1991 Admiral
1992–1996 Umbro
1996–2018 Adidas
od 2018 New Balance

Sekcje klubowe

[edytuj | edytuj kod]

Dynamo Kijów utrzymuje także swoje własne szkółki piłkarskie dla dzieci i młodzieży, mające siedziby również w Kijowie. Rezerwowa drużyna Dynamo Kijów U-21, inaczej zwana młodzieżowa lub „dubl” (ukr. дубль), występuje w rozgrywkach Mistrzostw Ukrainy spośród młodzieży. Juniorskie drużyny są potocznie nazywane Dynamo-2, która występuje w niższych ligach Mistrzostw Ukrainy, oraz Dynamo-3, która do 2008 występowała w III lidze Mistrzostw Ukrainy, a od 2012 nazywa się Dynamo Kijów U-19 i występuje w rozgrywkach Mistrzostw Ukrainy spośród juniorów.

Andrij Szewczenko, jeden z najsłynniejszych byłych graczy Dynama, ukończył właśnie taką szkółkę.

Kibice i rywalizacja z innymi klubami

[edytuj | edytuj kod]

Kibice

[edytuj | edytuj kod]

Dynamo Kijów jest klubem, który ma kibiców w całej Ukrainie. Największa ich liczba znajduje się w stolicy oraz pobliskich miejscowościach. Ruch fanów Dynamo jest jednym z najstarszych na Ukrainie. Aktywne wsparcie rozpoczęło się w latach 80. w okresie sowieckim (Ukraińska SRR). Następnie zaczęło pojawiać się pierwsze graffiti z logo drużyny i było zarejestrowane w jednej z największych walk w ZSRR: fanów Dynamo przeciwko fanom Spartaka Moskwa w centrum Kijowa. W latach 90. XX wieku na trybunach stał się popularny styl angielski.

Rywalizacja

[edytuj | edytuj kod]

Dynamo utrzymuje przyjazne stosunki z: Karpatami Lwów i FK Dnipro[13]. (ta trójka to tak zwana „koalicja”, „triada”), Hutnikiem Kraków oraz z fanami Żalgirisu Wilno. Napięte stosunki z: Szachtarem Donieck, Czornomorcem Odessa, Metalistem Charków, Spartakiem Moskwa i Legią Warszawa. Obecnie wszyscy fani zadeklarowali zawieszenie broni z powodu wojny we wschodniej Ukrainie.

 Osobny artykuł: Derby Ukrainy.

Najsłynniejsze derby na Ukrainie to derby Ukrainy z Szachtarem Donieck, zawsze trzymane w bardzo napiętej atmosferze. Grają derby Kijowa z Arsenalem Kijów, silna rywalizacja także ze względu na politykę – fani Arsenału są skrajnie lewicowi.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Ukraine – List of Foundation Dates – RSSSF.
  2. Олег Тимофеев: Великие клубы мира: „Динамо” на страницах еженедельника „Футбол. Хоккей”. www.fcdynamo.kiev.ua, 21 grudnia 2005. [dostęp 2008-11-09]. (ros.).
  3. UA-Футбол. Юрий Семин – новый наставник „Динамо”.
  4. UA-Футбол. Валерий Газзаев – новый тренер „Динамо”.
  5. Срок предоставления хостинга для white-blue.kiev.ua истек [online], white-blue.kiev.ua [dostęp 2021-04-17].
  6. UA-Футбол. Игорь Суркис: „Лужный – до зимы”.
  7. UA-Футбол. Семин подписал контракт с „Динамо”.
  8. Переможний гол Андрія ЯРМОЛЕНКА у грі з «Карпатами» – тричі ювілейний!. «ФK «Динамо» Київ. Офіційний сайт». [dostęp 2016-08-01]. (ukr.).
  9. Дерлис Гонсалес – автор 1700 гола Динамо в чемпионатах Украины – football.ua. (ros.).
  10. Голом Циганкова Динамо встановило рекорд УПЛ ᐉ UA-Футбол. (ukr.).
  11. Динамо забило 1800-й м'яч у чемпіонатах України – sport.ua. (ukr.).
  12. Dynamo Kijów, [w:] baza Transfermarkt (drużyny) [dostęp 2024-09-24].
  13. Футбольные фанаты в Украине. Хулиганс и Ультрас, кто с кем дружит и враждует, как тебя называют… – Новини спорту Львів Футбол. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]