Emil Adolf von Behring

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Emil Adolf von Behring
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1854
Hansdorf

Data i miejsce śmierci

31 marca 1917
Marburg

Zawód, zajęcie

bakteriolog

Narodowość

niemiecka

Uczelnia

Uniwersytet Marcina Lutra w Halle i Wittenberdze

Odznaczenia
Order Gryfa (Meklemburgia)

Emil Adolf von Behring (ur. 15 marca 1854 w Hansdorfie (ob. Ławice), zm. 31 marca 1917 w Marburgu) – niemiecki bakteriolog, uważany za jednego z twórców immunologii[1], laureat pierwszej Nagrody Nobla w dziedzinie fizjologii lub medycyny w 1901 roku.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się we wsi Hansdorf (obecnie Ławice w gminie Iława) w wielodzietnej rodzinie nauczyciela (był piątym z trzynaściorga dzieci). Ukończył gimnazjum w Olsztynku[2], studia medyczne w Berlinie, w Akademii Wojskowej. Był m.in. asystentem Roberta Kocha. Od 1895 roku był profesorem Uniwersytetu w Halle oraz Instytutu Terapii Doświadczalnej w Marburgu[3].

Razem z Japończykiem Shibasaburo Kitasato opracował surowice antytoksyczne przeciwbłonicze i przeciwtężcowe (1890)[1], rozpowszechnił swoje prace organizując jedną z największych w Europie wytwórni surowic i szczepionek „Behring-Werke” w Marburgu[3]. Za prace nad seroterapią, przede wszystkim zaś za zastosowanie seroterapii w walce z błonicą (dyfterytem), został laureatem pierwszej Nagrody Nobla z medycyny w 1901 roku[1][3]. Komitet Noblowski w uzasadnieniu podjął próbę oceny znaczenia pracy von Behringa, dodając do uzasadnienia słowa: dzięki (pracom von Behringa) otwarta została nowa droga dla medycyny, a lekarze otrzymali ważną broń w walce przeciw chorobie i śmierci.

W grudniu 1896 Behring ożenił się z dwudziestoletnia Elzą Spinolą (1876-1936), córką Bernarda Spinoli, dyrektora szpitala w Berlinie oraz jego żony, Elizy Spinoli, z domu Bendix. Behringowie mieli sześciu synów. Miesiąc miodowy spędzili w willi „Behring” na Capri w 1897 roku, gdzie posiadali dom letni. W latach 1909–1911 w willi mieszkał Maksim Gorki.

Nazwisko Behringa przetrwało w nazwach takich firm jak Dade Behring (zajmującej się diagnostyką kliniczną, obecnie część Siemens), CSL Behring (wytwórcy leków na bazie surowicy) oraz w nazwie nagrody jego imienia przyznawanej przez uniwersytet w Marburgu; najbardziej prestiżowej nagrody w dziedzinie medycyny w Niemczech. Nazwiskiem naukowca została nazwana planetoida (65685) Behring.

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Die praktischen Ziele der Blutserumtherapie (1892)
  • Aetiologie und aetiologische Therapie des Tetanus (1904)
  • Diphterie (1910)
  • Einführung in die Lehre von der Bekämpfung der Infectionskrankheiten (1912)

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c Tadeusz Nowak (red.), Oksfordzki słownik biograficzny, Warszawa: Bertelsmann Media, 1999, s. 45, ISBN 83-7227-109-7.
  2. Tomasz Darmochwał, Marek Jacek Rumiński: Warmia Mazury, przewodnik. Białystok: Agencja TD, 1996. ISBN 83-902165-0-7, s. 31–33.
  3. a b c Wulf von Bonin, Erich Bagge, Robert Herrlinger, Laureaci nagrody Nobla. Chemia, fizyka, medycyna, wyd. I, Warszawa: Wydawnictwo Iskry, 1969, s. 218 (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Beata Tarnowska (red.): Nagrody Nobla, Leksykon PWN. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2001. ISBN 83-01-13393-7.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]