Przejdź do zawartości

Hermann Maier

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hermann Maier
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

7 grudnia 1972
Altenmarkt

Klub

USC Flachau – Salzburg

Wzrost

181 cm

Debiut w PŚ

10.02.1996, Hinterstoder (26. miejsce – gigant)

Pierwsze punkty w PŚ

10.02.1996, Hinterstoder
(26. miejsce – gigant)

Pierwsze podium w PŚ

21.02.1997, Ga-Pa
(2. miejsce – super G)

Pierwsze zwycięstwo w PŚ

23.02.1997, Ga-Pa (super G)

Dorobek medalowy
Reprezentacja  Austria
Igrzyska olimpijskie
złoto Nagano 1998 Gigant
złoto Nagano 1998 Supergigant
srebro Turyn 2006 Supergigant
brąz Turyn 2006 Gigant
Mistrzostwa świata
złoto Vail 1999 Supergigant
złoto Vail 1999 Zjazd
złoto Bormio 2005 Gigant
srebro Sankt Anton 2001 Zjazd
srebro Sankt Moritz 2003 Supergigant
brąz Sankt Anton 2001 Supergigant
Puchar Świata
Kryształowa Kula
1997/1998
Kryształowa Kula
1999/2000
Kryształowa Kula
2000/2001
Kryształowa Kula
2003/2004
3. miejsce
1998/1999
3. miejsce
2004/2005
Puchar Świata (Supergigant)
Mała Kryształowa Kula
1997/1998
Mała Kryształowa Kula
1998/1999
Mała Kryształowa Kula
1999/2000
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
Mała Kryształowa Kula
2003/2004
2. miejsce
2004/2005
2. miejsce
2005/2006
Puchar Świata (Gigant)
Mała Kryształowa Kula
1997/1998
Mała Kryształowa Kula
1999/2000
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
3. miejsce
1998/1999
Puchar Świata (Zjazd)
Mała Kryształowa Kula
1999/2000
Mała Kryształowa Kula
2000/2001
2. miejsce
1997/1998
3. miejsce
2003/2004
3. miejsce
2004/2005
Puchar Świata (Kombinacja)
2. miejsce
1997/1998
2. miejsce
1999/2000
Strona internetowa

Hermann Maier (ur. 7 grudnia 1972 w Altenmarkt) – austriacki narciarz alpejski, czterokrotny medalista olimpijski, sześciokrotny medalista mistrzostw świata oraz czterokrotny zdobywca Pucharu Świata. Jeden z najbardziej wszechstronnych i utytułowanych zawodników w historii dyscypliny. Wygrywał zawody Pucharu Świata w czterech z pięciu konkurencji: biegu zjazdowym, supergigancie, slalomie gigancie oraz kombinacji. Sukcesów nie odnosił tylko w slalomie. Nosił przydomek Herminator.

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

Treningi narciarskie Maier rozpoczął już w wieku trzech lat, pod opieką swego ojca, Hermanna Maiera Seniora[1]. W dzieciństwie cierpiał na chorobę Osgooda-Schlattera, która spowolniła jego rozwój fizyczny[2]. Z tego powodu kilkakrotnie odmawiano mu miejsca w kadrze juniorów[3] oraz nie przyjęto do szkoły narciarskiej w Schladming[4]. W efekcie nigdy nie wystąpił na mistrzostwach świata juniorów. Zatrudnił się jako murarz, a w trakcie zimy pracował także jako instruktor narciarstwa we Flachau, gdzie jego ojciec prowadził szkółkę narciarską[5]. Nie zrezygnował jednak z profesjonalnego narciarstwa, startując w zawodach niższej rangi oraz na mistrzostwach Austrii. Przełom nastąpił 6 stycznia 1996 roku we Flachau, kiedy przecierał trasę przed zawodami Pucharu Świata w gigancie. Zmierzono mu wtedy czas i po porównaniu ze światową czołówką okazało się, iż uzyskałby 12. wynik[4].

W zawodach pucharowych zadebiutował w wieku 23 lat, 10 lutego 1996 roku w Hinterstoder, gdzie zajął 26. miejsce w gigancie. Tym samym już w pierwszym starcie wywalczył punkty Pucharu Świata. Nie wystarczyło to by pojechać na rozgrywane wtedy mistrzostwa świata w Sierra Nevada. W sezonie 1995/1996 wystąpił jeszcze w dwóch zawodach PŚ w Kvitfjell: 7 marca 1996 roku był jedenasty w supergigancie, a dzień później nie ukończył giganta. W klasyfikacji generalnej zajął ostatecznie 106. miejsce. Pierwsze podium w zawodach tego cyklu wywalczył 21 lutego 1997 roku w Garmisch-Partenkirchen, gdzie był drugi w supergigancie. W zawodach tych rozdzielił Francuza Luca Alphanda oraz Włocha Wernera Perathonera. Już dwa dni później odniósł pierwsze zwycięstwo, wyprzedzając w tej samej konkurencji Kristiana Ghedinę z Włoch i Norwega Lasse Kjusa. W sezonie 1996/1997 jeszcze trzy razy plasował się w najlepszej dziesiątce, jednak na podium już nie stawał. W klasyfikacji generalnej zajął tym razem. 21. miejsce, a w klasyfikacji supergiganta był czwarty. Mimo to drugi raz z rzędu nie znalazł się w kadrze Austrii na najważniejszą imprezę sezonu i nie wziął udziału w mistrzostwach świata w Sestriere.

Pierwszą okazję do walki o medale dostał w 1998 roku, kiedy wystąpił na igrzyskach olimpijskich w Nagano. W swoim pierwszym starcie, kombinacji, zajmował ósme miejsce po slalomie, który został rozegrany jako pierwszy[6]. Zjazdu do kombinacji jednak nie ukończył i ostatecznie nie był klasyfikowany[7]. Następnie wystąpił w zjeździe, którego także nie ukończył. Na jednym z zakrętów stracił równowagę przy prędkości 120 km/h, przekoziołkował kilka razy, przebijając dwie siatki zabezpieczające i wylądował głową w śniegu. Nie odniósł jednak większych obrażeń, wstał o własnych siłach i zjechał na dół[3]. Już 72 godziny później zdobył pierwszy w karierze medal, zwyciężając w supergigancie. Wyprzedził tam Szwajcara Didiera Cuche'a i swego rodaka Hansa Knaußa o 0,61 sekundy. Był to pierwszy złoty medal olimpijski dla Austrii w tej konkurencji. Złoto zdobył także dwa dni później, wygrywając oba przejazdy w gigancie. Jego łączny czas dał mu zwycięstwo z przewagą 0,85 sekundy nad Stephanem Eberharterem i 1,18 sekundy nad Michaelem von Grünigenem ze Szwajcarii. W zawodach pucharowych aż 19. razy stawał na podium, przy czym dziesięć razy zwyciężał: 25 listopada w Park City, 6 stycznia w Saalbach-Hinterglemm i 13 stycznia w Adelboden wygrywał giganta, 6 grudnia w Beaver Creek, 10 i 11 stycznia w Schladming oraz 1 lutego w Ga-Pa wygrywał supergiganta, 29 grudnia w Bormio i 16 stycznia w Wengen był najlepszy w zjeździe, a 18 stycznia w Veysonnaz wygrał kombinację. Wyniki te dały mu zwycięstwo w klasyfikacji generalnej oraz klasyfikacjach giganta i supergiganta, a także drugie miejsca w klasyfikacjach zjazdu i kombinacji.

Sezon 1998/1999 zaczął od zwycięstwa w gigancie, 25 października 1998 roku w Sölden. W kolejnych startach jeszcze dziesięć razy stawał na podium w tym sześciokrotnie zwyciężał: 13 grudnia w Val d’Isère, 21 grudnia w Innsbrucku, 9 stycznia w Schladming i 7 marca w Kvitfjell był najlepszy w supergigancie, 29 grudnia w Bormio wygrał zjazd, a 12 stycznia w Adelboden triumfował w gigancie. W klasyfikacji generalnej musiał jednak uznać wyższość Lasse Kjusa i jego rodaka, Kjetila André Aamodta. Zdobył za to Małą Kryształową Kulę w klasyfikacji supergiganta, a w gigancie był trzeci za von Grünigenem i Eberharterem. W lutym 1999 roku brał udział w mistrzostwach świata w Vail, gdzie w trzech startach zdobył dwa medale. Najpierw wystartował w supergigancie, w którym zwyciężył ex aequo z Kjussem. Trzeci w tych zawodach Hans Knauß stracił do zwycięzców zaledwie 0,01 sekundy. Cztery dni później zwyciężył także w biegu zjazdowym, wyprzedzając na podium Kjussa i Aamodta. Startował również w gigancie, jednak nie ukończył rywalizacji.

Dwie kolejne Kryształowe Kule za zwycięstwo w klasyfikacji generalnej zdobywał w sezonach 1999/2000 i 2000/2001. W 2000 roku ustanowił dwa rekordy: w jednym sezonie aż 22. razy stawał na podium oraz zdobył najwięcej punktów w jednym sezonie w historii – 2000. Oba te rekordy został pobite w rywalizacji kobiet przez Tinę Maze ze Słowenii, która w sezonie 2012/2013 zgromadziła 2414 punktów[8] i 24 razy[9] stawała na podium[10]. W rywalizacji mężczyzn rekord ten został pobity dopiero w sezonie 2022/2023 przez Marco Odermatta (2042 punkty stając na podium 22 razy). Z 22. miejsc na podium Maier dziesięć razy zwyciężał: 31 października w Tignes, 24 listopada w Beaver Creek i 5 lutego w Todtnau wygrywał giganta, 27 listopada w Beaver Creek, 8 stycznia w Chamonix i 29 stycznia w Ga-Pa był najlepszy w zjeździe, a 28 listopada w Vail, 5 grudnia w Lake Louise, 21 stycznia w Kitzbühel i 16 marca w Bormio triumfował w supergigancie. Dzięki temu zwyciężył również w klasyfikacjach zjazdu, giganta i supergiganta, a w klasyfikacji kombinacji był drugi za Aamodtdem. Podobne wyniki uzyskiwał rok później, triumfując w tych samych klasyfikacjach. Mimo iż tym razem piętnaście razy stawał na podium to odniósł aż 13 zwycięstw, wyrównując tym samym rekord Szweda Ingemara Stenmarka z sezonu 1978/1979[11]. Zwycięstwa odnosił w gigancie: 29 października w Sölden, 10 grudnia w Val d’Isère, 9 stycznia w Adelboden, 15 lutego w Shiga Kōgen i 10 marca w Åre; w supergigancie: 26 listopada w Lake Louise, 19 stycznia w Kitzbühel i 4 marca w Kvitfjell oraz w zjeździe: 2 grudnia w Beaver Creek, 9 grudnia w Val d’Isère, 20 stycznia w Kitzbühel, 2 marca w Kvitfjell i 8 marca 2001 roku w Åre. Podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2001 roku mistrzostw świata w Sankt Anton nie zdobył jednak żadnego złotego medalu. Najpierw wystąpił w gigancie, w którym lepsi okazali się Daron Rahlves z USA oraz Stephan Eberharter. Maier był trzeci, tracąc 0,23 sekundy do zwycięzcy i 0,15 sekundy do Eberhartera. Następnie wywalczył srebrny medal w zjeździe, rozdzielając Hannesa Trinkla i Niemca Floriana Eckerta. Wystąpił także w gigancie, który ukończył na czwartej pozycji. Walkę o podium przegrał tam 0,01 sekundy z Francuzem Frédérikiem Covilim.

Kariera Austriaka została przerwana w sierpniu 2001 roku, kiedy odniósł poważne obrażenia w wypadku drogowym. Jadąc na motocyklu został potrącony przez samochód, w wyniku czego doznał rozległego, otwartego złamania prawej nogi oraz zerwania większości mięśni w tej nodze[3]. Operacja trwała siedem godzin, pojawiło się zagrożenie niewydolnością nerek[12]. Po długiej rekonwalescencji musiał od nowa uczyć się chodzić, a w złamanej nodze do dziś ma 32-centymetrową tytanową śrubę[3]. Latem 2002 roku podczas treningów na nartach ponownie złamał kontuzjowaną wcześniej nogę. Z powodu rozległości obrażeń i długości rehabilitacji Austriak nie wystąpił w żadnych zawodach aż do stycznia 2003 roku. Oznaczało to także, iż zabraknie go na rozgrywanych w lutym 2002 roku igrzyskach olimpijskich w Salt Lake City.

Do rywalizacji pucharowej powrócił 14 stycznia 2003 roku w Adelboden, gdzie nie zakwalifikował się do drugiego przejazdu w gigancie. W każdym kolejny starcie uzyskiwał jednak coraz lepsze wyniki, aż 27 stycznia 2003 roku w Kitzbühel zwyciężył w supergigancie. Było to jego jedyne podium i zarazem ostatni pucharowy start w sezonie 2002/2003, który zakończył na 45. pozycji w klasyfikacji generalnej. W lutym tego rok brał udział w mistrzostwach świata w Sankt Moritz, zdobywając srebrny medal w supergigancie ex aequo z Bode Millerem z USA. Do zwycięzcy, Stephana Eberhartera, stracił 0,77 sekundy. Wystartował także w zjeździe, jednak zajął ósme miejsce. Na szczyt powrócił w sezonie 2003/2004, zdobywając czwartą i ostatnią w karierze Kryształową Kulę. Na podium stawał dziewięciokrotnie, odnosząc pięć zwycięstw: 6 grudnia w Beaver Creek i 14 lutego w Sankt Anton wygrywał zjazdy, a 30 listopada w Lake Louise, 1 lutego w Garmisch-Partenkirchen oraz 11 marca 2004 roku w Sestriere był najlepszy w supergigancie. Dzięki temu wywalczył ostatnią w karierze Małą Kryształową Kulę za zwycięstwo w klasyfikacji supergiganta, a w klasyfikacji zjazdu był trzeci.

Trzeci w karierze tytuł mistrza świata zdobył podczas rozgrywanych na przełomie stycznia i lutego 2005 roku mistrzostw świata w Bormio. Zwyciężył tam w gigancie, pokonując swego rodaka Benjamina Raicha o 0,16 sekundy i Darona Rahlvesa o 0,68 sekundy. Na tej samej imprezie był też siedemnasty w zjeździe oraz czwarty w supergigancie, przegrywając walkę o medal z Raichem o 0,17 sekundy. Kolejne zwycięstwa odniósł także w Pucharze Świata, wygrywając 21 stycznia supergiganta w Kitzbühel oraz zjazd i supergiganta w dniach 5 i 6 marca 2005 roku w Kvitfjell. Poza tym jeszcze siedmiokrotnie stawał na podium, w efekcie zajmując trzecie miejsce w klasyfikacji generalnej, za Bode Millerem i Benjaminem Raichem. Był też drugi w supergigancie, trzeci w zjeździe i czwarty w gigancie. Nieco słabsze wyniki osiągał w kolejnym sezonie, który zakończył na szóstej pozycji. Na podium stawał tylko trzy razy, jednak za każdym razem na najwyższym stopniu: 23 października w Sölden w gigancie, 20 stycznia w Kitzbühel w supergigancie oraz 28 stycznia Garmisch-Partenkirchen w zjeździe. W poszczególnych klasyfikacjach był odpowiednio ósmy, drugi za Akselem Lundem Svindalem oraz siódmy. Brał także udział w igrzyskach olimpijskich w Turynie, skąd wrócił z dwoma medalami. Zjazd zakończył na szóstej pozycji, jednak w supergigancie zdobył srebrny medal. Szybszy był tylko Kjetil André Aamodt, do którego stracił 0,13 sekundy; trzecie miejsce zajął Szwajcar Ambrosi Hoffmann. Po pierwszym przejeździe rozgrywanego dwa dni później giganta, zajmował trzecie miejsce, ze stratą 0,22 sekundy do prowadzącego François Bourque’a z Kanady. W drugim przejeździe także uzyskał trzeci wynik, co dało mu trzeci łączny czas i brązowy medal. Ostatecznie stracił 0,16 sekundy do Benjamina Raicha i 0,09 sekundy do Francuza Joëla Chenala.

Maier startował jeszcze przez trzy lata, uzyskując stopniowo coraz słabsze wyniki. W tym czasie tylko cztery razy stawał na podium, jedyne zwycięstwo odnosząc 30 listopada 2008 roku w Lake Louise, gdzie był najlepszy w supergigancie. Tydzień później w Beaver Creek po raz ostatni stanął na podium zawodów PŚ, zajmując drugie miejsce w supergigancie. W połowie sezonu 2008/2009 odniósł kolejną kontuzję kolana, jednak w połowie stycznia 2009 roku ponownie startował w zawodach Pucharu Świata[5]. Na mistrzostwach świata w Val d’Isère w 2009 roku nie zdobył medalu. Najlepszy wynik osiągnął tam w zjeździe, który ukończył na siódmej pozycji. Podobnie wypadł na rozgrywanych dwa lata wcześniej mistrzostwach świata w Åre, gdzie był między innymi siódmy w supergigancie i trzynasty w zjeździe. W październiku 2009 roku postanowił zakończyć karierę[3].

Łącznie w ciągu kariery zwyciężył w 54 zawodach Pucharu Świata, co daje mu drugie miejsce w klasyfikacji wszech czasów, za Ingemarem Stenmarkiem, który zwyciężał 86 razy[13]. Ponadto 96 razy plasował się na podium, co w klasyfikacji wszech czasów daje mu trzecie miejsce, za Stenmarkiem i reprezentującym Luksemburg Markiem Girardellim[14]. Maier jest także rekordzistą pod względem wygranych zawodów PŚ w supergigancie, z 24. triumfami na koncie[15].

W latach 1998 i 2004 otrzymywał nagrodę Skieur d’Or, przyznawaną przez Międzynarodowe Stowarzyszenie Dziennikarzy Narciarskich[16]. W 1998 roku otrzymał również Odznakę Honorową za Zasługi dla Republiki Austrii[17]. W latach 1998, 1999, 2000 i 2001 był wybierany sportowcem roku w Austrii[18]. W 1998 roku zajął drugie miejsce w głosowaniu na sportowca roku na świecie, w którym pokonał go tylko francuski piłkarz Zinédine Zidane[19]. Mimo wielu sukcesów na arenie międzynarodowej Maier nigdy nie zdobył medalu mistrzostw Austrii[20].

Mieszka we Flachau, wraz z żoną i dwoma córkami. Jego brat, Alexander Maier reprezentował Austrię w snowboardingu.

Osiągnięcia

[edytuj | edytuj kod]
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
DNF 12 lutego 1998 Japonia Nagano Kombinacja 3:08,06 Austria Mario Reiter
DNF 13 lutego 1998 Japonia Nagano Zjazd 1:50,11 Francja Jean-Luc Crétier
1. 16 lutego 1998 Japonia Nagano Supergigant 1:34,82
1. 19 lutego 1998 Japonia Nagano Gigant 2:38,51
6. 12 lutego 2006 Włochy Turyn Zjazd 1:48,80 +1,20 Francja Antoine Dénériaz
2. 18 lutego 2006 Włochy Turyn Supergigant 1:30,65 +0,13 Norwegia Kjetil André Aamodt
3. 20 lutego 2006 Włochy Turyn Gigant 2:35,00 +0,16 Austria Benjamin Raich
Miejsce Dzień Rok Miejscowość Konkurencja Czas biegu Strata Zwycięzca
1. 2 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Supergigant 1:14,53
1. 6 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Zjazd 1:40,60
DNF2 12 lutego 1999 Stany Zjednoczone Vail Gigant 2:19,31 Norwegia Lasse Kjus
3. 30 stycznia 2001 Austria Sankt Anton Supergigant 1:21,46 +0,23 Stany Zjednoczone Daron Rahlves
2. 7 lutego 2001 Austria Sankt Anton Zjazd 1:38,74 +0,20 Austria Hannes Trinkl
4. 8 lutego 2001 Austria Sankt Anton Gigant 2:23,80 +0,39 Szwajcaria Michael von Grünigen
2. 2 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Supergigant 1:38,80 +0,77 Austria Stephan Eberharter
8. 8 lutego 2003 Szwajcaria Sankt Moritz Zjazd 1:43,54 +1,22 Austria Michael Walchhofer
4. 29 stycznia 2005 Włochy Bormio Supergigant 1:27,55 +0,85 Stany Zjednoczone Bode Miller
17. 5 lutego 2005 Włochy Bormio Zjazd 1:56,22 +1,73 Stany Zjednoczone Bode Miller
1. 9 lutego 2005 Włochy Bormio Gigant 2:50,41
7. 6 lutego 2007 Szwecja Åre Supergigant 1:14,30 +0,66 Włochy Patrick Staudacher
13. 11 lutego 2007 Szwecja Åre Zjazd 1:44,68 +1,75 Norwegia Aksel Lund Svindal
21. 14 lutego 2007 Szwecja Åre Gigant 2:19,64 +2,80 Norwegia Aksel Lund Svindal
18. 4 lutego 2009 Francja Val d’Isère Supergigant 1:19,41 +2,89 Szwajcaria Didier Cuche
6. 7 lutego 2009 Francja Val d’Isère Zjazd 2:07,01 +1,18 Kanada John Kucera

Miejsca w klasyfikacji generalnej

[edytuj | edytuj kod]

Statystyka miejsc na podium

[edytuj | edytuj kod]
Sezon 1. miejsce 2. miejsce 3. miejsce   Razem  
1995/1996 - - - -
1996/1997 1 1 - 2
1997/1998 10 2 6 18
1998/1999 7 1 3 11
1999/2000 10 7 5 22
2000/2001 13 1 1 15
2001/2002 - - - -
2002/2003 1 - - 1
2003/2004 5 2 2 9
2004/2005 3 5 2 10
2005/2006 3 - - 3
2006/2007 - - 1 1
2007/2008 - 1 - 1
2008/2009 1 1 - 3
suma 54 21 20 95

Zwycięstwa w zawodach

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niemcy Garmisch-Partenkirchen23 lutego 1997 (supergigant)
  2. Stany Zjednoczone Park City25 listopada 1997 (gigant)
  3. Stany Zjednoczone Beaver Creek6 grudnia 1997 (supergigant)
  4. Włochy Bormio29 grudnia 1997 (zjazd)
  5. Austria Saalbach-Hinterglemm6 stycznia 1998 (gigant)
  6. Austria Schladming10 stycznia 1998 (supergigant)
  7. Austria Schladming11 stycznia 1998 (supergigant)
  8. Szwajcaria Adelboden13 stycznia 1998 (gigant)
  9. Szwajcaria Wengen16 stycznia 1998 (zjazd)
  10. Szwajcaria Veysonnaz18 stycznia 1998 (kombinacja)
  11. Niemcy Garmisch-Partenkirchen1 lutego 1998 (supergigant)
  12. Austria Sölden25 października 1998 (gigant)
  13. Francja Val d’Isère13 grudnia 1998 (supergigant)
  14. Austria Innsbruck21 grudnia 1998 (supergigant)
  15. Włochy Bormio29 grudnia 1998 (zjazd)
  16. Austria Schladming9 stycznia 1999 (supergigant)
  17. Szwajcaria Adelboden12 stycznia 1999 (gigant)
  18. Norwegia Kvitfjell7 marca 1999 (supergigant)
  19. Francja Tignes31 października 1999 (gigant)
  20. Stany Zjednoczone Beaver Creek24 listopada 1999 (gigant)
  21. Stany Zjednoczone Beaver Creek27 listopada 1999 (zjazd)
  22. Stany Zjednoczone Vail28 listopada 1999 (supergigant)
  23. Kanada Lake Louise5 grudnia 1999 (supergigant)
  24. Francja Chamonix8 stycznia 2000 (zjazd)
  25. Austria Kitzbühel21 stycznia 2000 (supergigant)
  26. Niemcy Garmisch-Partenkirchen29 stycznia 2000 (zjazd)
  27. Niemcy Todtnau5 lutego 2000 (gigant)
  28. Włochy Bormio16 marca 2000 (supergigant)
  29. Austria Sölden29 października 2000 (gigant)
  30. Kanada Lake Louise26 listopada 2000 (supergigant)
  31. Stany Zjednoczone Beaver Creek2 grudnia 2000 (zjazd)
  32. Francja Val d’Isère9 grudnia 2000 (zjazd)
  33. Francja Val d’Isère10 grudnia 2000 (gigant)
  34. Szwajcaria Adelboden9 stycznia 2001 (gigant)
  35. Austria Kitzbühel19 stycznia 2001 (supergigant)
  36. Austria Kitzbühel20 stycznia 2001 (zjazd)
  37. Japonia Shiga Kōgen15 lutego 2001 (gigant)
  38. Norwegia Kvitfjell2 marca 2001 (zjazd)
  39. Norwegia Kvitfjell4 marca 2001 (supergigant)
  40. Szwecja Åre8 marca 2001 (zjazd)
  41. Szwecja Åre10 marca 2001 (gigant)
  42. Austria Kitzbühel27 stycznia 2003 (supergigant)
  43. Kanada Lake Louise30 listopada 2003 (supergigant)
  44. Stany Zjednoczone Beaver Creek6 grudnia 2003 (zjazd)
  45. Niemcy Garmisch-Partenkirchen1 lutego 2004 (supergigant)
  46. Austria Sankt Anton14 lutego 2004 (zjazd)
  47. Włochy Sestriere11 marca 2004 (supergigant)
  48. Austria Kitzbühel24 stycznia 2005 (supergigant)
  49. Norwegia Kvitfjell5 marca 2005 (zjazd)
  50. Norwegia Kvitfjell6 marca 2005 (supergigant)
  51. Austria Sölden23 października 2005 (gigant)
  52. Niemcy Garmisch-Partenkirchen28 stycznia 2006 (zjazd)
  53. Austria Kitzbühel20 stycznia 2006 (supergigant)
  54. Kanada Lake Louise30 listopada 2008 (supergigant)
  • łącznie 54 wygrane: 24 supergiganty, 15 biegów zjazdowych, 14 gigantów i 1 kombinacja alpejska.

Pozostałe miejsca na podium

[edytuj | edytuj kod]
  1. Niemcy Garmisch-Partenkirchen21 lutego 1997 (supergigant) – 2. miejsce
  2. Francja Tignes24 października 1997 (slalom równoległy) – 3. miejsce
  3. Francja Tignes26 października 1997 (gigant) – 3. miejsce
  4. Stany Zjednoczone Beaver Creek5 grudnia 1997 (zjazd) – 2. miejsce
  5. Włochy Alta Badia21 grudnia 1997 (gigant) – 3. miejsce
  6. Słowenia Kranjska Gora3 stycznia 1998 (gigant) – 2. miejsce
  7. Szwajcaria Wengen17 stycznia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  8. Niemcy Garmisch-Partenkirchen31 stycznia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  9. Korea Południowa Yongpyong28 lutego 1998 (gigant) – 3. miejsce
  10. Szwajcaria Crans-Montana14 marca 1998 (gigant) – 3. miejsce
  11. Stany Zjednoczone Aspen27 listopada 1998 (supergigant) – 2. miejsce
  12. Włochy Val Gardena18 grudnia 1998 (zjazd) – 3. miejsce
  13. Austria Flachau10 stycznia 1999 (gigant) – 3. miejsce
  14. Szwajcaria Wengen17 stycznia 1999 (kombinacja) – 3. miejsce
  15. Kanada Lake Louise4 grudnia 1999 (zjazd) – 2. miejsce
  16. Włochy Val Gardena18 grudnia 1999 (zjazd) – 3. miejsce
  17. Włochy Alta Badia19 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce
  18. Austria Saalbach-Hinterglemm22 grudnia 1999 (gigant) – 2. miejsce
  19. Francja Chamonix9 stycznia 2000 (kombinacja) – 2. miejsce
  20. Szwajcaria Wengen15 stycznia 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  21. Austria Kitzbühel23 stycznia 2000 (kombinacja) – 3. miejsce
  22. Austria Sankt Anton13 lutego 2000 (supergigant) – 3. miejsce
  23. Norwegia Kvitfjell3 marca 2000 (zjazd) – 3. miejsce
  24. Norwegia Kvitfjell5 marca 2000 (supergigant) – 2. miejsce
  25. Austria Hinterstoder11 marca 2000 (gigant) – 3. miejsce
  26. Włochy Bormio15 marca 2000 (zjazd) – 2. miejsce
  27. Stany Zjednoczone Park City17 listopada 2000 (gigant) – 3. miejsce
  28. Niemcy Garmisch-Partenkirchen28 stycznia 2001 (supergigant) – 2. miejsce
  29. Stany Zjednoczone Vail7 grudnia 2003 (supergigant) – 2. miejsce
  30. Włochy Val Gardena19 grudnia 2003 (supergigant) – 3. miejsce
  31. Austria Kitzbühel25 stycznia 2004 (supergigant) – 2. miejsce
  32. Norwegia Kvitfjell7 marca 2004 (supergigant) – 3. miejsce
  33. Kanada Lake Louise28 listopada 2004 (supergigant) – 2. miejsce
  34. Stany Zjednoczone Beaver Creek4 grudnia 2004 (gigant) – 2. miejsce
  35. Francja Val d’Isère12 grudnia 2004 (gigant) – 3. miejsce
  36. Włochy Val Gardena17 grudnia 2004 (supergigant) – 2. miejsce
  37. Włochy Alta Badia19 grudnia 2004 (gigant) – 3. miejsce
  38. Niemcy Garmisch-Partenkirchen18 lutego 2005 (zjazd) – 2. miejsce
  39. Słowenia Kranjska Gora26 lutego 2005 (gigant) – 2. miejsce
  40. Austria Hinterstoder20 grudnia 2006 (supergigant) – 3. miejsce
  41. Austria Kitzbühel18 stycznia 2008 (supergigant) – 2. miejsce
  42. Stany Zjednoczone Beaver Creek6 grudnia 2008 (supergigant) – 2. miejsce

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Hermann Maier. com: Story. hm1.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-09-04)]. (niem.)
  2. Morbus Osgood Schlatter Behandlung und Therapie. sportmed-linz.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-27)]. (niem.)
  3. a b c d e Hermann Maier – Herminator – odstawił narty (pol.)
  4. a b Legendy sportu: Hermann Maier. legendysportu.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)]. (pol.)
  5. a b Hermann Maier, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-10-03] (ang.).
  6. Sports Reference, Alpine Skiing at the 1998 Nagano Winter Games: Men's Combined Slalom. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-01-28)]. (ang.)
  7. Sports Reference, Alpine Skiing at the 1998 Nagano Winter Games: Men's Combined. sports-reference.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-10-01)]. (ang.)
  8. FIS-ski.com: Tina Maze WC Standings (ang.)
  9. FIS-ski.com: Tina Maze SUMMARY WC PODIUMS (ang.)
  10. Perfekcyjna Tina Maze pokonała Herminatora (pol.)
  11. Los Angeles Times: Maier Equals Stenmark's Record With 13th Victory (ang.)
  12. The Telegraph: Maier holding out for a miracle (ang.)
  13. FIS=ski.com: Competitors having more than one Victory (ang.)
  14. FIS-ski.com: Competitors having more than one Podium. data.fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-07-27)]. (ang.)
  15. FIS-ski.com: Competitors having more than one Victory, Super G. data.fis-ski.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-02)]. (ang.)
  16. Skieur d'Or Award (ang.)
  17. Staatliche Auszeichnungen bis 2008 (niem.)
  18. Hermann Maier zakończył sportową karierę (pol.)
  19. Salzburger Fenster: Hermann Maier: Ende einer steilen Karriere. salzburger-fenster.at. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-05-14)]. (niem.)
  20. FIS-ski.com, MAIER Hermann: National Championships (ang.)