Przejdź do zawartości

Michel Debré

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Michel Debre)
Michel Debré
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 stycznia 1912
Paryż

Data i miejsce śmierci

2 sierpnia 1996
Montlouis-sur-Loire

Premier Francji
Okres

od 8 stycznia 1959
do 14 kwietnia 1962

Przynależność polityczna

UNR

Poprzednik

Charles de Gaulle

Następca

Georges Pompidou

Minister spraw zagranicznych Francji
Okres

od maja 1968
do czerwca 1969

Przynależność polityczna

UDR

Poprzednik

Maurice Couve de Murville

Następca

Maurice Schumann

Minister obrony Francji
Okres

od czerwca 1969
do kwietnia 1973

Przynależność polityczna

UDR

Poprzednik

Pierre Messmer

Następca

Robert Galley

podpis
Odznaczenia
Komandor Orderu Narodowego Legii Honorowej (Francja) Krzyż Wojenny 1939–1945 (Francja) Medal Ruchu Oporu z rozetką (Francja)

Michel Debré (ur. 15 stycznia 1912 w Paryżu, zm. 2 sierpnia 1996 w Montlouis-sur-Loire[1]) – francuski polityk, prawnik i samorządowiec, działacz ruchu oporu, członek ugrupowań gaullistowskich, parlamentarzysta i minister, premier Francji w latach 1959–1962.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Kształcił się w Lycée Montaigne i w Lycée Louis-le-Grand, ukończył École libre des sciences politiques oraz prawo na Uniwersytecie Paryskim. Od 1934 pracował jako audytor w Radzie Stanu, a także w gabinecie ministra Paula Reynauda. W 1939 zmobilizowany, w czerwcu 1940 dostał się do niewoli niemieckiej, skąd uciekł we wrześniu tegoż roku. Przez pewien czas przebywał w Maroku, gdzie współpracował z Emmanuelem Monickiem. Po powrocie do Francji działał w ruchu oporu, związany z Wolną Francją, był członkiem kierownictwa ruchu Ceux de la Résistance[1][2].

W 1944 mianowany regionalnym komisarzem z siedzibą w Angers. Następnie zajął się opracowaniem statutów instytutów nauk politycznych oraz École nationale d’administration. W 1946 bezskutecznie ubiegał się o mandat deputowanego. Pracował następnie nad statutem Protektoratu Saary, po czym w 1947 został sekretarzem generalnym do spraw niemieckich i austriackich. W 1948 został członkiem Rady Republiki jako przedstawiciel departamentu Indre i Loara. W wyższej izbie francuskiego parlamentu zasiadał jako senator do 1958[3]. Wieloletni członek kolejnych formacji tworzonych przez środowisko skupione wokół Charles’a de Gaulle’a lub odwołujące się do gaullizmu. Działał w Rassemblement du peuple français, Républicains sociaux, Union pour la nouvelle République, Unii Demokratów na rzecz Republiki i Zgromadzeniu na rzecz Republiki[1][3]. Między 1951 a 1992 był radnym departamentu[1].

W czerwcu 1958, gdy Charles de Gaulle stanął na czele rządu, Michel Debré objął urząd ministra sprawiedliwości[1]. Odpowiadał za przygotowanie nowej konstytucji, której przyjęcie ustanowiło V Republikę, a także za reformy wymiaru sprawiedliwości[2]. W styczniu 1959 przeszedł na stanowisko premiera, które zajmował do kwietnia 1962[1]. W okresie tym doszło m.in. do zakończenia wojny algierskiej i utworzenia Centre National d’Études Spatiales[2].

W 1962 bezskutecznie ubiegał się o wybór na posła w jednym z okręgów swojego departamentu[1]. Mandat deputowanego do Zgromadzenia Narodowego po raz pierwszy uzyskał w następnym roku w wyborach uzupełniających, kandydując w departamencie Reunion. Z powodzeniem ubiegał się tam o reelekcję na kolejne kadencje w 1967, 1968, 1973, 1978, 1981 i 1986[1]. W latach 1966–1989 był merem Amboise[4].

W styczniu 1966 powrócił w skład rządu jako minister gospodarki i finansów. W maju 1968 przeszedł na urząd ministra spraw zagranicznych. Następnie od czerwca 1969 do marca 1973 był ministrem stanu oraz ministrem obrony[1]. W latach 1979–1980 wykonywał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego I kadencji[5]. W 1981 kandydował w wyborach prezydenckich bez rekomendacji głównych sił gaullistowskich, które wspierały Jacques’ Chiraca[1]. W pierwszej turze głosowania otrzymał 1,7% głosów[6]. W 1988 odszedł z francuskiego parlamentu[1]. W tym samym roku wybrany na członka Akademii Francuskiej[2].

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczony m.in. Legią Honorową III klasy, Krzyżem Wojennym oraz Medalem Ruchu Oporu z Rozetką[1][2].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Wnuk malarza Édouarda Debat-Ponsana. Syn pediatry Roberta Debré i Jeanne Debat-Ponsan[2]. Był żonaty z Anne-Marie Lemaresquier. Miał czterech synów: Vincenta, François (pisarza) oraz bliźniaków Jeana-Louisa i Bernarda, którzy również zajęli się działalnością polityczną[7].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d e f g h i j k l Michel Debré [online], assemblee-nationale.fr [dostęp 2020-10-13] (fr.).
  2. a b c d e f Michel Debré [online], academie-francaise.fr [dostęp 2020-10-13] (fr.).
  3. a b Michel Debré, senat.fr [zarchiwizowane 2020-01-08] (fr.).
  4. Michel Debré [online], gouvernement.fr [dostęp 2020-10-13] (fr.).
  5. Michel Debré [online], europarl.europa.eu [dostęp 2020-10-13].
  6. Élection présidentielle 1981 [online], france-politique.fr [dostęp 2020-10-13] (fr.).
  7. Myriam Guyard, Mort de l'écrivain François Debré seulement quelque [online], voici.fr, 14 września 2020 [dostęp 2020-10-13] (fr.).