Necho II

Necho II

— faraon —
Królewski Protokół Nomen Nykau Prenomen Uhemib-Re (egip. Roznoszący-Wolę-Re-na wieczność)
Brązowa statuetka Necho I lub Necho II
władca starożytnego Egiptu
Okres	od 610 p.n.e. do 595 p.n.e.
Poprzednik	Psametych I
Następca	Psametych II
Dane biograficzne
Dynastia	XXVI dynastia
Data śmierci	595 p.n.e.
Ojciec	Psametych I
Matka	Mehitenusechet
Dzieci	Psametych II

Necho II – faraon z XXVI dynastii saickiej, władca Egiptu w latach 610–595 p.n.e. Syn Psametycha I i królowej Mehitenusechet.

Polityka

Zagraniczna

Zdecydował się na udzielenie pomocy Aszur-uballitowi II, ostatniemu królowi Asyrii, za cenę Syrii, Fenicji i Judy. Musiał stłumić powstanie w Gazie. W czasie marszu na północ do Syrii, którą pragnął zająć przed Nabopolassarem, został zaatakowany przez króla Judy Jozjasza. Pokonał go w bitwie pod Megiddo w 609 p.n.e., a królestwo Judy stało się lennem Egiptu. Necho II zajął Syrię i połączył się z wojskami Aszur-uballita II pod Karkemisz. Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora II zaatakowali armię asyro-egipską w 605 p.n.e. Jak relacjonuje prorok Jeremiasz:

Usłyszały narody o twej hańbie, ziemia się napełniła twoim bolesnym wołaniem. Jeden wojownik potknął się o drugiego, obaj razem upadli.

Necho II po klęsce szybko wycofał się do Egiptu, na który najechał Nabuchodonozor II, pustosząc Deltę Nilu.

Z państwem Kusz utrzymywał poprawne stosunki, trzymając granicę na wysokości Elefantyny.

Wewnętrzna

Kontynuował linię polityczną Psametycha:

• Rozwijał greckie osadnictwo,
• oparł siłę swej armii na greckich najemnikach,
• przy pomocy podległych mu wcześniej miast fenickich wybudował potężna flotę,
  • operującą na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym,
  • w celach handlowych i wojennych,
• lecz nie ukończył kanału mającego połączyć peluzyjską odnogę Nilu z Morzem Czerwonym.

Według Herodota (księga IV, 42) z rozkazu Necho II Fenicjanie około roku 600 p.n.e. opłynęli Afrykę:

Nekos, król Egiptu (...) wysłał Fenicjan na okrętach z tym poleceniem, ażeby w drodze powrotnej wpłynęli przez słupy Heraklesa na morze północne i tą drogą wrócili do Egiptu. Fenicjanie więc wyruszyli z Morza Czerwonego i płynęli przez morze południowe. Ilekroć nastawała jesień, lądowali i osiewali pola, do jakiejkolwiek w danym razie okolicy Libii [Afryki] dotarli, i oczekiwali tam żniw: a skoro zboże zżęli, płynęli dalej, tak że po upływie dwóch lat skręcili w trzecim roku przy słupach Heraklesa i przybyli do Egiptu. A opowiadali oni – co mnie nie wydaje się wiarygodne, może jednak komuś innemu – że podczas swej jazdy dokoła Libii mieli słońce po prawej stronie.

Wzmianka o Słońcu świadczy o prawdziwości tej relacji.

Bibliografia

• Horst Klengel, Historia i kultura starożytnej Syrii, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1971
• Józef Wolski, Historia Powszechna. Starożytność, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2007
• Iwaskiewicz Piotr, Łoś Wiesław, Stępień Marek, Władcy i wodzowie starożytności słownik, Wydawnictwo Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1998