Necho II
Przejdź do nawigacji
Przejdź do wyszukiwania
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
 Brązowa statuetka Necho I lub Necho II | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| władca starożytnego Egiptu | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Okres | od 610 p.n.e. do 595 p.n.e. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Poprzednik | Psametych I | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Następca | Psametych II | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dane biograficzne | ||||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dynastia | XXVI dynastia | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Data śmierci | 595 p.n.e. | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Ojciec | Psametych I | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Matka | Mehitenusechet | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
| Dzieci | Psametych II | |||||||||||||||||||||||||||||||||||
Necho II - faraon z XXVI dynastii saickiej - władca Egiptu w latach 610-595 p.n.e.[1][2] Syn Psametycha I i królowej Mehitenusechet.
Polityka[edytuj | edytuj kod]
Zagraniczna[edytuj | edytuj kod]
Zdecydował się na udzielenie pomocy Aszuruballitowi II, ostatniemu królowi Asyrii, za cenę Syrii, Fenicji i Judy. Musiał stłumić powstanie w Gazie. W czasie marszu na północ do Syrii, którą pragnął zająć przed Nabopolassarem, został zaatakowany przez króla Judy Jozjasza. Pokonał go pod Megiddo w 609 p.n.e., a królestwo jego stało się lennem Egiptu[3]. Necho II zajął Syrię i połączył się z wojskami Aszuruballita II pod Karkemisz. Babilończycy pod wodzą Nabuchodonozora II zaatakowali armię asyro-egipską w 605 p.n.e. Jak relacjonuje prorok Jeremiasz, Jr 46:12 BT, Usłyszały narody o twej hańbie, ziemia się napełniła twoim bolesnym wołaniem. Jeden wojownik potknął się o drugiego, obaj razem upadli. Necho II po klęsce szybko wycofał się do Egiptu, na który najechał Nabuchodonozor II, pustosząc Deltę Nilu.
Z państwem Kusz utrzymywał poprawne stosunki, trzymając granicę na wysokości Elefantyny.
Wewnętrzna[edytuj | edytuj kod]
Kontynuował linię polityczną Psametyka:
- Rozwijał greckie osadnictwo,
- oparł siłę swej armii na greckich najemnikach,
- przy pomocy podległych mu wcześniej miast fenickich wybudował potężna flotę,
- operującą na Morzu Śródziemnym i Morzu Czerwonym,
- w celach handlowych i wojennych,
- lecz nie ukończył kanału mającego połączyć peluzyjską odnogę Nilu z Morzem Czerwonym.
Według Herodota z rozkazu Necho II Fenicjanie ok. r. 600 p.n.e. opłynęli Afrykę, relacja ta jest jednak kwestionowana[4].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Horst Klengel, Historia i kultura starożytnej syrii Państwowy Instytut Wydawniczy; Warszawa 1971
- ↑ Inne źródła podają lata panowania 609-599. Patrz: Józef Wolski, Historia Powszechna Starożytność Wyd Naukowe PWN Warszawa 2007 s.90
- ↑ Biblia, 2Krl 23:31 − 35 BP
- ↑ Nekos, król Egiptu (...) wysłał Fenicjan na okrętach z tym poleceniem, ażeby w drodze powrotnej wpłynęli przez słupy Heraklesa na morze północne i tą drogą wrócili do Egiptu. Fenicjanie więc wyruszyli z Morza Czerwonego i płynęli przez morze południowe. Ilekroć nastawała jesień, lądowali i osiewali pola, do jakiejkolwiek w danym razie okolicy Libii [Afryki] dotarli, i oczekiwali tam żniw: a skoro zboże zżęli, płynęli dalej, tak że po upływie dwóch lat skręcili w trzecim roku przy słupach Heraklesa i przybyli do Egiptu. A opowiadali oni - co mnie nie wydaje się wiarygodne, może jednak komuś innemu - że podczas swej jazdy dokoła Libii mieli słońce po prawej stronie. (ks. IV, 42) Wzmianka o Słońcu świadczy o prawdziwości zdarzenia.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Horst Klengel, Historia i kultura starożytnej syrii, Państwowy Instytut Wydawniczy, Warszawa 1971
- Józef Wolski, Historia Powszechna Starożytność, Wyd Naukowe PWN, Warszawa 2007
- Iwaskiewicz Piotr, Łoś Wiesław, Stępień Marek, Władcy i wodzowie starożytności słownik, Wyd Szkolne i Pedagogiczne, Warszawa 1998
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
