Województwo wałbrzyskie
| ||||
1975–1998 | ||||
Państwo | ||||
---|---|---|---|---|
Data powstania |
1 czerwca 1975 | |||
Data likwidacji |
31 grudnia 1998 | |||
Siedziba wojewody i sejmiku | ||||
Powierzchnia |
4168 km² | |||
Populacja (1998) • liczba ludności |
| |||
• gęstość |
175,9 os./km² | |||
Tablice rejestracyjne |
WB, WY, WH | |||
Położenie na mapie Polski |
Województwo wałbrzyskie – istniejące w latach 1975–1998 województwo, jednostka administracyjna najwyższego szczebla, położone w południowo-zachodniej Polsce o powierzchni 4169 km², składające się z 15 gmin miejskich i 30 gmin wiejskich i miejsko-wiejskich. Graniczyło na zachodzie z województwem jeleniogórskim, na północy z legnickim i wrocławskim, na wschodzie z opolskim, a na południu z Czechosłowacją (później Czechami). Siedziba władz wojewódzkich znajdowała się w Wałbrzychu. Z dniem 1 stycznia 1999 r. terytorium województwa weszło w skład nowo powstałego województwa dolnośląskiego.
Geografia
[edytuj | edytuj kod]Położenie geograficzne
[edytuj | edytuj kod]Województwo wałbrzyskie położone było w południowo-zachodniej Polsce. Graniczyło na zachodzie z województwem jeleniogórskim, na północy z wrocławskim, na wschodzie z opolskim, a na południu z Czechosłowacją.
Warunki naturalne
[edytuj | edytuj kod]Znaczną część województwa zajmowały Sudety Środkowe i Wschodnie oraz Przedgórze Sudeckie (Wzgórza Strzegomskie, Bukowe i część Strzelińskich). Krajobraz województwa wałbrzyskiego tworzyły m.in. Góry: Kamienne, Wałbrzyskie, Bardzkie, Sowie, Stołowe, Orlickie, Bystrzyckie, Złote, Bialskie i Masyw Śnieżnika z najwyższym szczytem województwa – Śnieżnikiem (1425 m n.p.m.).
Rzeźba terenu była bardzo urozmaicona. Na Przedgórzu Sudeckim występowały bardzo urodzajne gleby, utworzone z lessów, z kolei na terenach górskich w słabsze. Do głównych rzek tego regionu należały: Nysa Kłodzka, Oława, Bystrzyca i Strzegomka, stanowiące dopływy Odry.
Ludność
[edytuj | edytuj kod]Demografia
[edytuj | edytuj kod]Na przestrzeni kilkudziesięciu lat ludność województwa wałbrzyskiego kształtowała się następująco[1]:
Rok | 1975 | 1980 | 1985 | 1990 | 1995 | 1998 |
Ludność | 713 900 | 716 100 | 735 800 | 740 900 | 739 500 | 733 000 |
W latach 1975–1990 ludność regionu wałbrzyskiego wzrosła o ok. 30 tys. mieszkańców (3%), co spowodowane było wyżem demograficznym oraz korzystnymi warunkami pod względem zatrudnienia, co głównie dotyczyło miast Dolnośląskiego Zagłębia Węglowego, głównie Wałbrzycha i Nowej Rudy, osiągając w 1990 r. liczbę ok. 741 tys. mieszkańców. W ciągu kolejnych lat liczba ludności zaczęła spadać w wyniku kryzysu gospodarczego spowodowanego likwidacją wielu zakładów przemysłowych na terenie województwa i gigantycznym bezrobociem. Złożył się na to również niż demograficzny, a także migracje ludności do innych regionów Polski.
Przytłaczającą większość ludności województwa stanowili Polacy, posługujący się dialektem mieszanym, pochodzący w zdecydowanej większości z terenów dawnych Kresów Wschodnich, osiedleni w tym regionie po II wojnie światowej. Z mniejszości narodowych zamieszkujących województwo do najliczniejszych należą: Niemcy (ok. 200 osób) oraz Czesi, którzy zamieszkują tzw. czeski kątek w okolicach Kudowy-Zdroju w liczbie ok. 47[2], stanowiący ludność autochtoniczną. Ponadto sporą grupę etniczną stanowią Romowie, zamieszkujący głównie w dużych miastach regionu: Bystrzycy Kłodzkiej, Kłodzku, Wałbrzychu, Świdnicy, Świebodzicach i Strzegomiu.
Urzędy Rejonowe
[edytuj | edytuj kod]- Urząd Rejonowy w Bystrzycy Kłodzkiej dla gmin: Bystrzyca Kłodzka, Międzylesie i Stronie Śląskie
- Urząd Rejonowy w Dzierżoniowie dla gmin: Dzierżoniów i Niemcza oraz miast: Bielawa, Dzierżoniów, Pieszyce i Piława Górna
- Urząd Rejonowy w Kłodzku dla gmin: Kłodzko, Lądek-Zdrój, Lewin Kłodzki, Nowa Ruda, Radków i Szczytna oraz miast: Duszniki-Zdrój, Kłodzko, Kudowa-Zdrój, Nowa Ruda i Polanica-Zdrój
- Urząd Rejonowy w Świdnicy dla gmin: Dobromierz, Jaworzyna Śląska, Marcinowice, Strzegom, Świdnica i Żarów oraz miast Świdnica i Świebodzice
- Urząd Rejonowy w Wałbrzychu dla gmin: Czarny Bór, Głuszyca, Mieroszów, Stare Bogaczowice i Walim oraz miast: Boguszów-Gorce, Jedlina-Zdrój, Szczawno-Zdrój i Wałbrzych
- Urząd Rejonowy w Ząbkowicach Śląskich dla gmin: Bardo, Ciepłowody, Kamieniec Ząbkowicki, Przeworno, Stoszowice, Ząbkowice Śląskie, Ziębice i Złoty Stok
Największe miasta
[edytuj | edytuj kod]Do największych miast województwa wałbrzyskiego należały według stanu ludności z 31 grudnia 1998 r.:
- Wałbrzych – 136 923
- Świdnica – 65 109
- Dzierżoniów – 37 753
- Bielawa – 33 793
- Kłodzko – 30 278
- Nowa Ruda – 26 807
- Świebodzice – 24 745
- Boguszów-Gorce – 18 392
- Strzegom – 17 621
- Ząbkowice Śląskie – 17 349
- Bystrzyca Kłodzka – 11 842
- Kudowa-Zdrój – 10 873
- Pieszyce – 10 002
Religia
[edytuj | edytuj kod]Dominującą religią wyznawaną przez większość mieszkańców województwa wałbrzyskiego było chrześcijaństwo, głównie Kościół katolicki (ok. 91%)[3] oraz kościoły protestanckie, głównie Kościół ewangelicko-augsburski.
Wszystkie parafie katolickie wchodziły w skład archidiecezji wrocławskiej, a od 1992 r. zachodnia część województwa (dawny powiat wałbrzyski) została włączona do nowo powstałej diecezji legnickiej na mocy bulli papieża Jana Pawła II Totus Tuus Poloniae[4].
Znajdowały się tutaj dwa wielkie sanktuaria maryjne w: Bardzie i Wambierzycach.
Z kolei Kościół ewangelicko-augsburski posiadał na terenie województwa trzy parafie w Wałbrzychu, Świdnicy i Kłodzku wchodzące w skład diecezji wrocławskiej[5]. Świadkowie Jehowy na terenie województwa posiadali 25 zborów.
Polityka
[edytuj | edytuj kod]W latach Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej pełnia władzy należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR) oraz powiązanych z nią stronnictw sojuszniczych Zjednoczonym Stronnictwem Ludowym (ZSL) i Stronnictwem Demokratycznym (SD). Wszystkie stanowiska w administracji państwowej obsadzane były według obowiązującego klucza partyjnego.
Terenowym organem władzy państwowej obejmującym województwo była Wojewódzka Rada Narodowa, licząca 100 członków wybieranych w wyborach powszechnych, bezpośrednich i tajnych co 4 lata przez wszystkich pełnoletnich mieszkańców województwa[6]. Wybierała ona spośród siebie prezydium składające się z przewodniczącego oraz wiceprzewodniczących.
Przedstawicielem administracji państwowej w województwie był wojewoda. Siedziba władz wojewódzkich mieściła się w Wałbrzychu przy alei Wyzwolenia.
Po transformacji ustrojowej w Polsce w 1990 r. doszło do reaktywowania samorządów w Polsce. Zniesiono Wojewódzką Radę Narodową powołując w jej miejsce sejmik samorządowy, w skład którego wchodzili delegowani przedstawiciele rad gmin z całego terenu województwa. Na jego czele stało prezydium złożone z przewodniczącego, dwóch zastępców oraz sześciu członków. Do jego zadań należało: ocena działalność administracji rządowej w województwie, prowadzenie mediacji w sprawach spornych między gminami, opiniowanie kandydata na wojewodę, wyrażanie opinię w istotnych sprawach województwa, upowszechnianie doświadczeń samorządowych[7].
Pozostawiono urząd wojewody, który stanowił organ rządowej administracji ogólnej i był jednocześnie przedstawicielem rządu na poziomie województwa, sprawującym nadzór na działalnością samorządu gminnego[8].
Lp. | Imię i nazwisko | Okres urzędowania | Przynależność polityczna |
---|---|---|---|
1. | Antoni Trembulak | 1975–1981 | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
2. | Władysław Piotrowski | 1981–1990 | Polska Zjednoczona Partia Robotnicza |
3. | Jerzy Świteńki | 1990–1993 | bezpartyjny |
4. | Henryk Gołębiewski | 1993–1997 | Sojusz Lewicy Demokratycznej |
5. | Bolesław Marciniszyn | 1997–1998 | Akcja Wyborcza Solidarność |
Historia
[edytuj | edytuj kod]Siedzibą władz administracyjnych województwa było miasto Wałbrzych. Województwo z dniem 01.01.1999 weszło w skład nowo utworzonego województwa dolnośląskiego z siedzibą we Wrocławiu. Z byłego województwa wałbrzyskiego utworzono powiaty:
- dzierżoniowski
- świdnicki
- wałbrzyski (powiat ziemski)
- Wałbrzych (powiat grodzki – nieistniejący w latach 2003–2012)
- kłodzki
- ząbkowicki.
W planach było także odtworzenie powiatów: bystrzyckiego z siedzibą w Bystrzycy Kłodzkiej oraz noworudzkiego z siedzibą w Nowej Rudzie, powiaty te jednak nigdy nie powstały mimo usilnych starań lokalnych samorządów oraz miejscowej ludności.
Podział administracyjny
[edytuj | edytuj kod]Województwo wałbrzyskie dzieliło się na 15 gmin miejskich i 30 gmin miejsko-wiejskich i wiejskich[9].
Lp. | Herb | Miasto | Powierzchnia km² |
Ludność |
---|---|---|---|---|
1. | Bielawa | 36,21 | 30 928 | |
2. | Boguszów-Gorce | 27,02 | 16 298 | |
3. | Duszniki-Zdrój | 22,28 | 4956 | |
4. | Dzierżoniów | 20,07 | 34 186 | |
5. | Jedlina-Zdrój | 17,45 | 5085 | |
6. | Kłodzko | 24,84 | 28 034 | |
7. | Kudowa-Zdrój | 33,90 | 10 137 | |
8. | Nowa Ruda | 37,05 | 23 812 | |
9. | Pieszyce | 63,61 | 9340 | |
10. | Piława Górna | 20,93 | 6736 | |
11. | Polanica-Zdrój | 17,22 | 6891 | |
12. | Szczawno-Zdrój | 14,74 | 5586 | |
13. | Świdnica | 21,76 | 59 754 | |
14. | Świebodzice | 30,43 | 22 816 | |
15. | Wałbrzych | 84,70 | 121 919 |
Lp. | Herb | Gmina | Powierzchnia km² |
Ludność |
Liczba sołectw |
---|---|---|---|---|---|
1. | Gmina Bardo | 73,41 | 5675 | 10 | |
2. | Gmina Bystrzyca Kłodzka | 337,82 | 19 890 | 33 | |
3. | Gmina Ciepłowody | 77,53 | 3211 | 17 | |
4. | Gmina Czarny Bór | 66,31 | 4804 | 6 | |
5. | Gmina Dobromierz | 86,46 | 5487 | 12 | |
6. | Gmina Dzierżoniów | 142,05 | 9372 | 15 | |
7. | Gmina Głuszyca | 61,92 | 9379 | 5 | |
8. | Gmina Jaworzyna Śląska | 67,34 | 10 337 | 12 | |
9. | Gmina Kamieniec Ząbkowicki | 96,24 | 8828 | 14 | |
10. | Gmina Kłodzko | 252,25 | 16 928 | 35 | |
11. | Gmina Lądek-Zdrój | 117,4 | 8741 | 9 | |
12. | Gmina Lewin Kłodzki | 52,19 | 1853 | 17 | |
13. | Gmina Marcinowice | 95,91 | 6560 | 19 | |
14. | Gmina Mieroszów | 73,17 | 7582 | 7 | |
15. | Gmina Międzylesie | 189,03 | 7643 | 22 | |
16. | Gmina Niemcza | 72,07 | 6103 | 11 | |
17. | Gmina Nowa Ruda | 139,66 | 12 323 | 17 | |
18. | Gmina Przeworno | 111,96 | 5313 | 19 | |
19. | Gmina Radków | 139 | 10 287 | 11 | |
20. | Gmina Stare Bogaczowice | 86,89 | 4112 | 8 | |
21. | Gmina Stoszowice | 109,82 | 5613 | 11 | |
22. | Gmina Stronie Śląskie | 146,42 | 7821 | 14 | |
23. | Gmina Strzegom | 144,71 | 27 220 | 22 | |
24. | Gmina Szczytna | 133,16 | 7401 | 8 | |
25. | Gmina Świdnica | 208,28 | 15 227 | 33 | |
26. | Gmina Walim | 78,75 | 5698 | 9 | |
27. | Gmina Ząbkowice Śląskie | 146,88 | 23 289 | 17 | |
28. | Gmina Ziębice | 222,24 | 18 444 | 29 | |
29. | Gmina Złoty Stok | 75,63 | 4807 | 5 | |
30. | Gmina Żarów | 87,98 | 12 340 | 17 |
Gospodarka
[edytuj | edytuj kod]Województwo wałbrzyskie posiadało charakter przemysłowy. Główne ośrodki przemysłowe znajdowały się w południowo-zachodniej części tego regionu, w Dolnośląskim Zagłębiu Węglowym, w którym znajdowały się kopalnie węgla kamiennego. Zostały one w większości zlikwidowane w połowie lat 90. XX w. poza kopalniami w Nowej Rudzie[10]. Rozwijał się tutaj także przemysł elektromaszynowy, włókienniczy, spożywczy, porcelanowy, odzieżowy, elektroniczny, papierniczy i drzewny.
Użytki rolne zajmowały 59,5% powierzchni województwa, z czego na grunty orne przypadało 69,3%, na łąki i pastwiska 29,8%. Uprawiano głównie pszenicę, rośliny pastewne, ziemniaki, jęczmień, buraki cukrowe, rzepak, warzywa i owoce. Hodowano bydło, owce i drób[9].
W wyniku przekształceń gospodarczych w województwie wałbrzyskim upadło wiele zakładów, co doprowadziło do gwałtownego wzrostu bezrobocia, które przekroczyło 20% w 1993 r. Spowodowało to uznanie województwa wałbrzyskiego przez rząd za tereny zagrożone wysokim bezrobociem strukturalnym. Sytuację gospodarczą regionu pogorszyły również upadki PGR-ów. Sytuację na lokalnym rynku pracy poprawiło dopiero utworzenie w 1997 r. Wałbrzyskiej Specjalnej Strefy Ekonomicznej.
W połowie lat 90. XX w. zaczął rozwijać się również lokalny handel nastawiony głównie na klientów przybywających za zagranicy, głównie Czech i Niemiec. W tym czasie powstały olbrzymie bazary w Kłodzku i Kudowie-Zdroju[11].
Transport
[edytuj | edytuj kod]Przez teren województwa przebiega wiele ważnych węzłów kolejowych i drogowych:
Drogowy
[edytuj | edytuj kod]Znajdowało się tutaj szereg dróg podlegających m.in. lokalnym samorządom. Do najważniejszych należały jednak drogi krajowe:
- 5 – łączy Jaroszów z Dobromierzem
- 8E67 – przebiega od Kudowy-Zdroju do Wilkowa Wielkiego
- 33 – przebiega z Kłodzka do Boboszowa
- 34 – łączy Świebodzice z Dobromierzem
- 46 – łączy Kłodzko ze Złotym Stokiem
- 35 – przebiega z Tworzyjanowa do Golińska
Przewozy autobusowe na terenie województwa wałbrzyskiego obsługiwał Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej.
Kolejowy
[edytuj | edytuj kod]- Linie kolejowe czynne:
- 274 – łączy Wrocław Główny przez Wałbrzych Główny ze Zgorzelcem
- 276 – łączy Wrocław Główny przez Henryków z Międzylesiem
- 285 – łączy Wrocław Główny przez Strzelce z Jedliną-Zdrojem
- 286 – łączy Kłodzko Główne z Wałbrzychem Głównym
- 309 – łączy Kłodzko Nowe z Kudową-Zdrojem
- Linie kolejowe nieczynne:
- 291 – łączy Wałbrzych Szczawienko z Mieroszowem
- 310 – łączy Kobierzyce z Piławą Górną
- 313 – łączy Otmuchów z Przewornem
- 318 – łączy Bielawę Zachodnią z Radkowem
- 320 – łączy Kondratowice z Ząbkowicami Śląskimi
- 322 – łączy Krosnowice Kłodzkie ze Stroniem Śląskim
- 327 – łączy Nową Rudę Słupiec z Radkowem
- 334 – łączy Kamieniec Ząbkowicki ze Złotym Stokiem
- 335 – łączy Henryków z Ciepłowodami
- 341 – łączy Bielawę Zachodnią z Dzierżoniowem Śląskim
Oświata i kultura
[edytuj | edytuj kod]Głównym ośrodkiem kulturalnym województwa był Wałbrzych, do którego po 1975 r. przeniesiono wiele imprez kulturalnych z innych miast region, m.in. Wiosny Poetyckie z Kłodzka. Miasto było znaczącym ośrodkiem kultury, sztuki i oświaty. W mieście istnieje wiele instytucji kulturalnych o randze ogólnopolskiej. Istnieją dwa teatry, ośrodki i domy kultury, kina, muzea i wiele, wiele innych. Do najważniejszych z nich należy zaliczyć: Filharmonię Sudecką i Teatr dramatyczny im. J. Szaniawskiego.
W województwie działały również uczelnie wyższe oraz filie niektórych wrocławskich szkół wyższych:
- Filie Politechniki Wrocławskiej w Wałbrzychu,
- Akademia Ekonomiczna we Wrocławiu, Wydział Gospodarki Regionalnej i Turystyki w Jeleniej Górze, filia w Wałbrzychu,
- Wyższa Szkoła Zarządzania i Przedsiębiorczości z siedzibą w Wałbrzychu.
Sport i turystyka
[edytuj | edytuj kod]Tereny leśne zajmowały 29,4% powierzchni województwa wałbrzyskiego[9].
Na terenie województwa wałbrzyskiego występował jeden park narodowy oraz trzy parki krajobrazowe:
- Park Narodowy Gór Stołowych – utworzony w 1993 r., zajmuje powierzchnię 60,3 km²
- Park Krajobrazowy Sudetów Wałbrzyskich – utworzony w 1998 r. o powierzchni 64,93 km²
- Śnieżnicki Park Krajobrazowy – założony w 1981 r., zajmuje powierzchnię 288 km²
- Park Krajobrazowy Gór Sowich – powołany do życia w 1991 o powierzchni 81,41 km².
Województwo wałbrzyskie stanowiło popularny region turystyczny w Polsce, w którym znajdowały się liczne uzdrowiska ze źródłami mineralnymi, m.in.: Kudowa-Zdrój, Duszniki-Zdrój, Polanica-Zdrój, Lądek-Zdrój, Szczawno-Zdrój, Jedlina-Zdrój oraz ośrodki wczasowe w Międzylesiu, Zieleńcu i Zagórzu Śląskim.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dane na podstawie powszechnych spisów ludności oraz roczników statystycznych województwa wałbrzyskiego.
- ↑ Stan na 2002 rok, dane z Powszechnego Spisu Ludności, źródło: GUS.
- ↑ Dane Wrocławskiej Kurii Metropolitarnej za 1998 r.
- ↑ Historia diecezji legnickiej (dostęp: 2010-03-16 r.). diecezja.legnica.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-19)]..
- ↑ Historia diecezji wrocławskiej Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego (dostęp: 2010-03-16).
- ↑ Uchwała Rady Państwa z dnia 31 maja 1975 r. w sprawie liczby członków i składów imiennych rad narodowych stopnia wojewódzkiego, § 1, pkt 41.
- ↑ Hasło Sejmik samorządowy, [w:] Słownik encyklopedyczny. Edukacja Obywatelska, pod red. R. Smolskiego, M. Smolskiego, E. H. Stadtmüller, Wrocław 1999.
- ↑ Hasło Wojewoda, [w:] Słownik encyklopedyczny. Edukacja Obywatelska, pod red. R. Smolskiego, M. Smolskiego, E.H. Stadtmüller, Wrocław 1999.
- ↑ a b c Encyklopedia Popularna PWN, pod red. Rafała Łąkowskiego, wyd. PWN, Warszawa 1985, s. 834.
- ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, Wrocław 2000, s. 281–282.
- ↑ A. i A. Galasowie, Dzieje Śląska w datach, op. cit., s. 282.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Historia Śląska, pod red. M. Czaplińskiego, Wrocław 2002.