Żółcień chinolinowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Żółcień chinolinowa
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C18H13N1O5/8/11S1/2/3Na1/2/3

Masa molowa

477,38 g/mol

Wygląd

zielonawożółty proszek

Identyfikacja
Numer CAS

8004-92-0

PubChem

24671

DrugBank

DB14231

Żółcień chinolinowa, E104organiczny związek chemiczny, zielonkawożółty, spożywczy barwnik chinolinowy. Może być wytwarzana syntetycznie lub też pochodzić od zwierząt.

Dopuszczalne dzienne spożycie wynosi 10 mg/kg masy ciała[2].

Zastosowanie[edytuj | edytuj kod]

Przemysł spożywczy[edytuj | edytuj kod]

Używana jest jako barwnik do lodów, napojów gazowanych, galaretek i cukierków na kaszel.

Inne zastosowania[edytuj | edytuj kod]

Barwniki kosmetyczne (m.in. w tatuażach), szminki, mydła, pasty do zębów, środki do pielęgnacji włosów, wody kolońskie.

Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]

Może działać jako czynnik wyzwalający histaminę[2]. Może powodować: astmę, pokrzywkę, wysypkę, zaczerwienienie (stan zapalny) skóry, nadpobudliwość, anafilaksję. Powinny jej unikać osoby uczulone na aspirynę.

Zgodnie z normami Międzynarodowej Agencji Badania Raka żółcień chinolinowa nie jest klasyfikowana jako czynnik rakotwórczy[1].

Regulacje prawne[edytuj | edytuj kod]

Jest zakazana w niektórych krajach (np. w USA i Japonii). W Australii po czasowym wycofaniu jej z obrotu, została ponownie zatwierdzona i obecnie znajduje się w wielu produktach spożywczych.

W Wielkiej Brytanii wycofano żółcień chinolinową z żywności w 2009 roku po stwierdzeniu występowania nadpobudliwości u dzieci spożywających napoje zawierających mieszaninę sześciu barwników, wśród których znajdowała się żółcień chinolinowa[3]. Nie zidentyfikowano jednak, które z barwników obecnych w napojach odpowiadają za niekorzystne efekty[4].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Żółcień chinolinowa (nr 309052) – karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich (Merck) na obszar Polski. [dostęp 2013-07-29]. (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
  2. a b E104: Żółcień chinolinowa [dostęp 2013-07-29].
  3. Ministers agree food colour ban, BBC News, 12 listopada 2008 [dostęp 2010-02-04] (ang.).
  4. M. Fulmer, Do food dyes affect kids’ behavior?, Los Angeles Times, 13 października 2008 [dostęp 2010-02-04] (ang.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Bill Statham, E213: Tabele dodatków i składników chemicznych, Warszawa: Wydawnictwo RM, 2006, s. 336, ISBN 978-83-7243-529-3.